Jake Bugg - Shangri La

Είδος:  Indie Rock  /  Folk Rock
Κυκλοφορεί:  18 Νοεμβρίου 2013

     Τι συμβαίνει πια με αυτόν τον 19χρονο που μοιάζει να είναι 50 χρόνια πίσω από την εποχή του; Μόλις ένας χρόνος πέρασε από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του και επιστρέφει με νέο δίσκο, ο οποίος φέρει την υπογραφή του μεγαλύτερου παραγωγού της τελευταίας 30ετίας, του Rick Rubin. Γεγονός που φυσικά προκαλεί εντύπωση, μιας και πολύ σπάνια ο Rubin αναλαμβάνει δίσκους από "indie" καλλιτέχνες.
     Προφνώς ο μεγαλοπαραγωγός αναγνώρισε το ταλέντο του Βρετανού στο να συνθέτει εξωφρενικά πιασάρικες (και συνάμα καλές) μελωδίες και έτσι τον κάλεσε στο studio του στο Malibu για να ηχογραφήσουν αυτό το sophomore album. Ένα album με 12 κομμάτια και με σχεδόν ισάριθμα potential singles, που καλοπιάνουν το αυτί από τις πρώτες νότες και είναι τόσο μελωδικά και συγκροτημένα, που δεν αφήνουν περιθώρια πλήξης.
     Ο Jake Bugg δεν είχε τις μουσικές συνήθειες των συνομηλίκων του. Μεγάλωσε λιώνοντας τους δίσκους του Dylan, του Buddy Holly και άλλων σπουδαίων τραγουδοποιών της εποχής 60's και πίσω. Αυτό είχε αφήσει ξεκάθαρα το στίγμα του στο ντεμπούτο του, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η folk και συμπληρωνόταν από κάποιες rock πινελιές. Εδώ, πάλι, συμβαίνει το αντίστροφο. Η ζυγαριά γέρνει στο rock (στο rock των 60's, μη φανταστείτε τίποτα σύγχρονο...) και τα folk στοιχεία είναι περιορισμένα. Ο δίσκος έχει άλλες διαθέσεις, είναι πιο δυναμικός, πιο ζωντανός. Εμφανίζεται ενορχηστρωτικά βελτιωμένος και οπωσδήποτε πιο καλοπαιγμένος.
     Η ένσταση του Indiego Sound στο (κατά τα άλλα) φαινόμενο Jake Bugg είναι η υπερβολική προσήλωση στο παρελθόν, που δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα να εισέλθει νέο φως. Ο Jake δεν έχει βρει ακόμα κάποιο δικό του στιλ, κάποια προσωπική ματιά μέσα από την οποία να μπορεί να αποδίδει τους κλασικούς ήχους και να τους κάνει με ουσιαστικό τρόπο δικούς του. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις και να τιμάς τις ρίζες σου, όμως ποιοι θα φέρουν νέο αέρα στην κουρασμένη σύγχρονη rock αν οι 20χρονοι καλλιτέχνες είναι τόσο παρελθοντολάγνοι;
     Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πολλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν συντηρητικά και κατέληξαν να αλλάξουν τη μουσική. Και ο συγκεκριμένος είναι πολύ νέος για να περιμένουμε κάτι κατασταλαγμένο. Εξάλλου, ο δίσκος έχει πολλά να δώσει. Είναι όμορφα παιγμένος, γεμάτος με καλά κομμάτια και κομψούς ήχους. Είναι ένα album εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) με το ντεμπούτο και είναι θέμα χρόνου να απογειώσει την καριέρα του Jake Bugg σε άλλα επίπεδα.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Slumville Sunrise , What Doesn't Kill You , Messed Up Kids , A Song About Love

Los Campesinos! - No Blues

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  12 Νοεμβρίου 2013

     Το πέμπτο album (μέσα σε 5 χρόνια) των παραγωγικότατων Los Campesinos! είναι οπωσδήποτε καλύτερο από το επιεικώς αδιάφορο προηγούμενο. Περιέχει ορισμένες συμπαθητικές συνθέσεις, καλοδουλεμένα κομμάτια, άφθονη ενέργεια και ιδιαίτερα προσεγμένες μελωδίες. Σηματοδοτεί μια στροφή σε πιο εύθυμους τόνους και βρίσκει το συγκρότημα εμφανώς πιο έμπειρο και συνειδητοποιημένο.
     Αυτό που δεν καταφέρνει το πέμπτο album των Los Campesinos! είναι να κάνει το "μεγάλο βήμα". Να βγάλει, δηλαδή, το συγκρότημα από το... πολυφορεμένο και ξεπερασμένο πλέον indie pop μοτίβο των 00's και να τους οδηγήσει σε πιο ενδιαφέρουσες μουσικές εξερευνήσεις. Περπατημένοι πλέον μετά από τέσσερις δίσκους, θα περίμενε κανείς να δείξουν μεγαλύτερη καλλιτεχνική ανησυχία και να εξελίξουν τη μουσική τους, προσφέροντας κάτι πιο ώριμο. Και γιατί όχι, να αρχίσουν να αφήνουν τον υπερφορτωμένο ήχο τους να αναπνέει και λίγο.
     Παρόλα αυτά, ο δίσκος είναι αρκετά ζουμερός ώστε να δώσει γεύση στον απογοητευτικό δισκογραφικά φετινό Νοέμβριο. Αν προσεγγιστεί με χαμηλές προσδοκίες, τελικά η καλή του πλευρά επισκιάζει την κακή.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  What Death Leaves Behind , Cemetery Gaits , Glue Me , Avocado, Baby

M.I.A. - Matangi

Είδος:  Hip Hop  /  Electronic  /  Experimental Pop  /  World
Κυκλοφορεί: 1 Νοεμβρίου 2013

     Θα ήταν ευφημισμός αν ισχυριζόμασταν ότι τέταρτο album της M.I.A. είναι απλά κακόγουστο και χοντροκομμένο. Λίγο πολύ όλα τα προηγούμενα έτσι ήταν και παρόλα αυτά τα δύο πρώτα είχαν τις στιγμές τους. Όχι στιγμές pop ευφυΐας, όπως διατυμπάνιζαν οι διθυραμβικές κριτικές, αλλά στιγμές στις οποίες ύψωναν το ανάστημά τους μερικές πραγματικά καλές ιδέες, ανάμεσα στον βούρκο του κιτς και του σαχλού.
     Εδώ, όμως, τα όποια προτερήματα της εκκεντρικής περσόνας θάβονται στον πάτο, αφήνοντας στην επιφάνεια ένα θολό μίγμα, απόρροια του προσωπικού της αδιεξόδου. Η Μ.Ι.Α. προσπαθεί να ακουστεί ψαγμένη και αντισυστημική, αλλά συγχρόνως επιλέγει να γίνει και pop, καρπούμενη τη δημοσιότητα από τη συμμετοχή στο Sulmdog Millionaire αλλά και στο περίφημο single της Madonna. Προσπαθεί να εισάγει concept, αλλά πώς να την πάρεις στα σοβαρά όταν ο ήχος της αρχίζει να θυμίζει Azealia Banks; Γιατί να ανεχτείς μια τέτοια βάναυση επίθεση στο μουσικό αισθητήριο;
     Η μουσική της  Μ.Ι.Α. είναι τρομερά πολυαναφορική και ιδιαίτερη, δε χωράει αμφιβολία σε αυτό. Οι αναφορές της είναι λίγο πολύ απ' όλον τον κόσμο. Είναι όμως (ανέκαθεν ήταν) τόσο άτσαλα δεμένες και τόσο χονδροειδώς περασμένες, που το αποτέλεσμα περισσότερο παραπέμπει σε ένα ασεβές, θρασύ ηχητικό μπαστάρδεμα, παρά σε γόνιμη μουσική ζύμωση. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή τη φορά δεν ακούμε καν κάτι καινούριο, παρά μόνο ένα αναμάσημα του ίδιου ήχου σε χειρότερη εκδοχή, τότε είναι να αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο να ασχοληθεί με αυτόν τον δίσκο.
     Η δισκογραφική της εταιρεία επέμενε για καιρό να μην κυκλοφορήσει το "Matangi" και τελικά χρειάστηκε να υπάρξει εκβιασμός από την πλευρά της Μ.Ι.Α. για να το δούμε στα ράφια των δισκοπωλείων. Καλύτερα, όμως, να μην το κυκλοφορούσε ποτέ. Πρόκειται για ένα ανυπόφορο ανοσιούργημα, το οποίο δικαιώνει όλους όσοι υποστηρίζαμε από την πρώτη στιγμή ότι η Μ.Ι.Α. είναι ό,τι πιο υπερτιμημένο έχει αναδείξει η μουσική δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια.

Βαθμολογία:  3

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Exodus , Bad Girls , Sexodus

Danny Brown - Old

Είδος:  Hip Hop
Κυκλοφορεί:  7 Οκτωβρίου 2013

     Μαζί με το Yeezus του Kanye West, το Run The Jewels των El-P και Killer Mike και καναδυό ακόμη, το "Old" ανήκει στους καλύτερους hip hop δίσκους της χρονιάς. Είναι ένας δίσκος που ξεχειλίζει από δημιουργικότητα και φρεσκάδα. Ένας δίσκος που κοιτάζει μπροστά και τολμάει να αποφύγει σχεδόν κάθε hip hop στερεότυπο, αφομοιώνοντας το παρελθόν του με μια διάθεση φιλτραρίσματος.
     Πρωταρχικό πρίσμα στην οπτική του Danny Brown είναι η φαντασία. Μοιάζει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να σπρώξει τα όρια του είδους. Στην εκτενέστατη tracklist (19 κομμάτια) παρελαύνουν αμέτρητες ιδέες. Αλλού υλοποιημένες εξαιρετικά (π.χ. Gremlins), αλλού όχι τόσο. Όλες ανεξαιρέτως, όμως, είναι με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Και οι περισσότερες σέβονται τη μουσικότητα που οφείλει να έχει (και) το hip hop - και αυτό δεν είναι καθόλου συχνό πια.
     Ο Danny Brown μάλλον δεν έχει το ταλέντο και τη φιλοδοξία του West ή του Lamar, που μπορούν και παραδίδουν ολοκληρωμένα αριστουργήματα. Έχει όμως τόσο ανοιχτό μυαλό, τόσα κότσια, τόσο σωστές αισθητικές αναφορές και τόσο τίμιες προθέσεις, που δεν μπορείς να μην του βγάλεις το καπέλο. Το "Old" ακούγεται ξανά και ξανά, δημιουργώντας συνεχώς διαφορετικούς κόσμους.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Side A (Old) , The Return , Gremlins , Torture , Kush Coma

Jonathan Wilson - Fanfare

Είδος:  Progressive Rock  /  Folk Rock
Κυκλοφορεί:  14 Οκτωβρίου 2013

     Οι solo δίσκοι του Jonathan Wilson για κάποιο λόγο δεν τυγχάνουν της προσοχής που τους αξίζει. Ακόμα και το "Fanfare", το πρόσφατο πόνημα του μουσικού από το Los Angeles, το οποίο γνωρίζει μια μικρή, σχετική εμπορική επιτυχία, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο ντόρο.
     Βασικά, θα προκαλούσε τεράστιο ντόρο εάν είχε κυκλοφορήσει... 40 χρόνια νωρίτερα. Την περίοδο, δηλαδή, που χρονολογούνται οι αναφορές του. Η δεκαετία του '70 έχει καθορίσει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τον ήχο του Wilson, με τις pinkfloyd-ικές progressive αναφορές να πρωτοστατούν και τις folk rock (Dylan, Neil Young) να έρχονται στη συνέχεια, αλλά και ίχνη από jazz να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, ιδιαιτέρως στα πνευστά με τα οποία επιλέγει κάποιες φορές να συμπληρώνει τον ήχο του. Ήχος ο οποίος είναι πλούσιος από πλευράς ενορχήστρωσης και συγχρόνως απολαυστικά αναλογικός.
     Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το "Fanfare" αναδεικνύει το χάρισμα του Wilson ως μουσικού. Είναι γεμάτο από καλές μελωδίες, μπόλικη τεχνική (τέτοια solos σπάνια ακούμε πλέον στη δισκογραφία), πολυποίκιλες ιδέες, αξιοθαύμαστες ενορχηστρώσεις και υψηλή αισθητική.
     Το στοιχείο που βροντοφωνάζει την απουσία του είναι ο προσωπικός χαρακτήρας. Ο δίσκος ακούγεται εξωφρενικά οικείος από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Παρόλο που σχεδόν εξαντλεί τη χωρητικότητα ενός CD (περίπου 80 λεπτά), δεν περιλαμβάνει ούτε μία στιγμή έκπληξης. Ο δημιουργός του δείχνει πόσο καλά μπορεί και αναπαράγει τους ήχους που τον έχουν σημαδέψει, αλλά δεν αφήνεται ούτε λεπτό στη μαγεία της μουσικής εξερεύνησης. Κατά κάποιο τρόπο κρύβεται πίσω από την ασφάλεια της "by the book" δημιουργίας και διστάζει να βγάλει μπροστά τον εαυτό του. Εντυπωσιακός; Σαφώς. Απαραίτητος; Σε καμία περίπτωση.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Dear Friend , Love To Love , Fazon , New Mexico , Lovestrong