Κυκλοφορεί: 8 Απριλίου 2013
Η εκκεντρικότητα των Σουηδών The Knife γενικά δεν είναι κάτι άγνωστο ή πρωτοφανές, αλλά το νέο τους album Shaking The Habitual είναι ανεκδιήγητα στριφνό. Τα 7 χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία τους solo κυκλοφορία φαίνεται ότι αποτέλεσαν περίοδο ανασυγκρότησης και πειραματισμού, το αποτέλεσμα του οποίου γέμισε ένα διπλό album με 97 λεπτά μουσικής. Το πρόβλημα είναι ότι από τα 97 αυτά λεπτά, ζήτημα είναι να ακούγονται τα 30...
To Shaking The Habitual είναι γεμάτο από αλλόκοτες ιδέες, οι οποίες ορισμένες φορές λειτουργούν ισορροπημένα και εναρμονίζονται μεταξύ τους, οπότε και μας δίνουν καλά κομμάτια (για την ακρίβεια, τα προτεινόμενα). Στα κομμάτια αυτά που λειτουργεί η συνταγή γίνεται αμέσως αισθητό ότι ο δίσκος είναι εμπνευσμένος και οι πειραματισμοί δεν είναι τυχάρπαστοι. Ιδιαίτερα οι ρυμοί, ηλεκτρονικοί ή μη, σε συνδυασμό με το επιτηδευμένα δυσαρμονικό μπάσο, τους διάφορους άκυρους ήχους και τα εξαιρετικά φωνητικά καταφέρνουν και επιβάλλουν μια αγωνιώδη, σχεδόν απειλητική ατμόσφαιρα, δηλωτική του όλου concept του δίσκου.
Το πρόβλημα είναι ότι για να βρει ο ακροατής αυτές τις καλές στιγμές, θα πρέπει να περάσει μέσα από αμέτρητα λεπτά ανυπόφορης ηχορρύπανσης. Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου δεν έχει καμία απολύτως συνοχή, σχεδόν ανύπαρκτη μουσικότητα και φυσικά καμία φιλική προς τον ακροατή διάθεση. Απεναντίας, σε προκαλεί να φύγεις τρέχοντας για να γλυτώσεις. Κομμάτια άσχετα μεταξύ τους, που είναι συχνά χαοτικά σε διάρκεια και (κυρίως) ενοχλούν με τον στείρο πειραματισμό τους. Και όλο αυτό το απωθητικό συνοθύλευμα δυστυχώς πλασάρεται ως πρωτοποριακό, σκίζει στις κριτικές και κατ' αυτόν τον τρόπο εξαναγκάζει ένα μεγάλο μέρος του κοινού να το αποδεχθεί, φοβούμενο μήπως δεν πείσει εαυτό και αλλήλους ότι είναι αρκετά ανοιχτόμυαλο και εξοικειωμένο στους μουσικούς νεωτερισμούς.
Με 'κείνα και με τ' άλλα, το καλό κομμάτι του δίσκου χάνεται ανάμεσα στην ψευτο-αβανγκαρντίλα και δεν καταφέρνει να επιπλεύσει στην επιφάνεια. Κρίμα που το συγκρότημα επέλεξε συνειδητά να παίξει τόσο πολύ με την υπομονή μας και χαντάκωσε ένα εν δυνάμει εξαιρετικό album. Και αλίμονό μας αν ως ακροατές τσιμπούσαμε σε τόσο οφθαλμοφανή παραμυθιάσματα του μουσικού τύπου.
To Shaking The Habitual είναι γεμάτο από αλλόκοτες ιδέες, οι οποίες ορισμένες φορές λειτουργούν ισορροπημένα και εναρμονίζονται μεταξύ τους, οπότε και μας δίνουν καλά κομμάτια (για την ακρίβεια, τα προτεινόμενα). Στα κομμάτια αυτά που λειτουργεί η συνταγή γίνεται αμέσως αισθητό ότι ο δίσκος είναι εμπνευσμένος και οι πειραματισμοί δεν είναι τυχάρπαστοι. Ιδιαίτερα οι ρυμοί, ηλεκτρονικοί ή μη, σε συνδυασμό με το επιτηδευμένα δυσαρμονικό μπάσο, τους διάφορους άκυρους ήχους και τα εξαιρετικά φωνητικά καταφέρνουν και επιβάλλουν μια αγωνιώδη, σχεδόν απειλητική ατμόσφαιρα, δηλωτική του όλου concept του δίσκου.
Το πρόβλημα είναι ότι για να βρει ο ακροατής αυτές τις καλές στιγμές, θα πρέπει να περάσει μέσα από αμέτρητα λεπτά ανυπόφορης ηχορρύπανσης. Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου δεν έχει καμία απολύτως συνοχή, σχεδόν ανύπαρκτη μουσικότητα και φυσικά καμία φιλική προς τον ακροατή διάθεση. Απεναντίας, σε προκαλεί να φύγεις τρέχοντας για να γλυτώσεις. Κομμάτια άσχετα μεταξύ τους, που είναι συχνά χαοτικά σε διάρκεια και (κυρίως) ενοχλούν με τον στείρο πειραματισμό τους. Και όλο αυτό το απωθητικό συνοθύλευμα δυστυχώς πλασάρεται ως πρωτοποριακό, σκίζει στις κριτικές και κατ' αυτόν τον τρόπο εξαναγκάζει ένα μεγάλο μέρος του κοινού να το αποδεχθεί, φοβούμενο μήπως δεν πείσει εαυτό και αλλήλους ότι είναι αρκετά ανοιχτόμυαλο και εξοικειωμένο στους μουσικούς νεωτερισμούς.
Με 'κείνα και με τ' άλλα, το καλό κομμάτι του δίσκου χάνεται ανάμεσα στην ψευτο-αβανγκαρντίλα και δεν καταφέρνει να επιπλεύσει στην επιφάνεια. Κρίμα που το συγκρότημα επέλεξε συνειδητά να παίξει τόσο πολύ με την υπομονή μας και χαντάκωσε ένα εν δυνάμει εξαιρετικό album. Και αλίμονό μας αν ως ακροατές τσιμπούσαμε σε τόσο οφθαλμοφανή παραμυθιάσματα του μουσικού τύπου.
Βαθμολογία: 5½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: A Tooth For An Eye , Full Of Fire , Wrap Your Arms Around Me , Raging Lung
