Είδος: Indie Pop / Synthpop / Lo-Fi
Κυκλοφορεί: 8 Νοεμβρίου 2011
Η απόλυτη αναβίωση της pop αισθητικής των 80's σε ένα album. Δυστυχώς, όμως, οι Summer Camp δεν ανταποκρίνονται όσο καλά θα μπορούσαν στο concept τους.
Ακούγοντας το Welcome To Condale, αποκλείεται οι μεγαλύτεροι, που έζησαν και θυμούνται τη δεκαετία του '80, να μη νιώσουν "σκιρτήματα" νοσταλγίας και αναμνήσεων. Η όλη retro ατμόσφαιρα και η pop κουλτούρα αποδίδονται με πολύ ρομαντισμό και με μια γλυκιά αφέλεια που δεν μπορεί να μην προκαλέσει χαμόγελα.
Τα χαμόγελα, ωστόσο, σβήνουν όταν ξεπεράσει κανείς τον ήχο και εστιάσει στη μουσική, διότι η synthpop των Summer Camp αποδεικνύεται αρκετά αδύναμη. Τα κομμάτια μπορεί να είναι όλα ευχάριστα, όμως δεν ακούμε κάτι που δεν έχουμε ακούσει σε (πολύ) καλύτερη version στο παρελθόν. Συνθέσεις ρηχές και συχνά γλυκανάλατες, ανίκανες να διεγείρουν το οποιοδήποτε συναίσθημα πέρα από τη νοσταλγία για τους μεγαλύτερους, αλλά ούτε και να χορευτούν, κάτι που αυτόματα θα έδινε στο δίσκο άλλη διάσταση. Έτσι, μάλλον αυτοεγκλωβίζονται στη σφαίρα του "απλώς ευχάριστου".
Τελικά, αυτή είναι η παγίδα των retro/revival albums: είναι πολύ δύσκολο να βγουν αλώβητα από τις συγκρίσεις με τα originals. Και μπορεί το παραπάνω να το απέφυγαν με επιδεξιότητα ταλαντούχα συγκροτήματα όπως οι Best Coast και οι The Drums (αναφέρονται οι συγκεκριμένοι γιατί έχουν εξίσου καλοκαιρινό ήχο), όμως οι Summer Camp πέφτουν στην παγίδα για τα καλά...
Βαθμολογία: 5
2 σχόλια:
Καλά, έχεις πολύ πλάκα. Σε παρακολουθώ τους τελευταίους 4-5 μήνες και επιμένεις να παρουσιάζεις άχρηστους δίσκους, παρόλο που η αρχική σου παράγραφος ακούγεται σχεδόν πάντα διθυραμβική. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε το αρθράκι και διαπιστώνουμε ότι διαπιστώνεις ότι τελικά το δισκάκι εξ ορισμού αποτυγχάνει να δικαιώσει την αρχική σου παράγραφο!
Ok, έχουν πλάκα αυτές οι περιπτώσεις και πολύ συχνά έχεις δίκιο. Αλλά πώς γίνεται, ρε φίλε, να παρουσιάζεις ΜΟΝΟ αυτούς τους δίσκους και σχεδόν τίποτα άλλο;
Βγαίνουν εξαιρετικοί δίσκοι και εσύ κάθεσαι και ασχολείσαι με όλες αυτές τις βλακείες. Τι είδους σύνδρομο είναι αυτό;
Το να παρουσιάζω πρώτα τα θετικά σημεία, στη συνέχεια τα αρνητικά και να καταλήγω σε ένα συμπέρασμα είναι το προσωπικό μου στιλ γραφής (όπως και πολλών άλλων). Ως αναγνώστης μου αρέσουν αυτά τα κείμενα, επομένως κινούμαι με τον ίδιο τρόπο και όταν γράφω.
Τώρα σχετικά με αυτό που λες στο τέλος έχεις ένα point, αλλά υπάρχει απάντηση. Η φιλοσοφία/στόχος του Indiego Sound είναι να φέρει το ευρύ κοινό σε επαφή με καλή μουσική, ή έστω με μουσική "καλών προθέσεων". Αυτό σημαίνει ότι κινούμαι στα σχετικά "mainstream" κομμάτια της alternative μουσικής. Οπότε δεν θα μπορούσα να παφαλείψω σημαντικές κυκλοφορίες γνωστών ονομάτων όπως οι Coldplay, ο Noel Gallagher ή οι Gorillaz, ακόμα και αν δε με ικανοποίησαν.
Βέβαια, οταν πέφτει στην αντίληψή μου κάποιος πολύ αξιόλογος δίσκος από κάποιο λιγότερο γνωστό όνομα ασφαλώς και τοω παρουσιάζω. Μακάρι να είχα το χρόνο να γράφω και 20 reviews το μήνα και να παρουσιάζω και τις πιο "δύσκολες" indie ψαγμενιές... Όμως ήδη είναι πάρα πολλά αυτά που κάνω μόνος μου!
Θα ήθελα πάντως να μου φέρεις παραδείγματα από εξαιρετικούς κατά τη γνώμη σου δίσκους που δεν παρουσίασα.
Δημοσίευση σχολίου