Είδος: Indie Rock / Blues Rock / Garage Rock
Κυκλοφορεί: 12 Μαΐου 2014
Αν το "Brothers" τους έκανε ευρύτερα γνωστούς και το El Camino τους απογείωσε εμπορικά, τότε το "Turn Blue" θα πρέπει να τους καθιερώσει ως τη μεγαλύτερη rock μπάντα της Αμερικής αυτή τη στιγμή. Παρά τις γκρίνιες κάποιων περί υπερβολικής ελαφρότητας και έλλειψης βάθους, ο νέος δίσκος των Black Keys προσεγγίζει τη δισεπίτευκτη "χρυσή τομή" της τραγουδοποιίας: είναι απίστευτα πιασάρικος, αλλά και αξιοπρεπέστατος μουσικά την ίδια στιγμή.
Το "Turn Blue" αποτελείται από 11 συνθέσεις, η χειρότερη εκ των οποίων είναι απλά αδιάφορη. Το lead single με τίτλο Fever δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη δυσφήμιση για τον δίσκο, μιας και συγκαταλέγεται στις ελάχιστες αδιάφορες στιγμές που αναφέραμε παραποάνω. Θα έλεγε κανείς ότι επιλέχθηκε για να παίξει τον ρόλο συνδετικού κρίκου ανάμεσα στο γκαζωμένο προηγούμενο album και σ' αυτό εδώ, το οποίο είναι πιο χαμηλών τόνων, μελαγχολικό και περισσότερο εσωτερικό. Η μαγεία του, λοιπόν, βρίσκεται σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο Weight Of Love, μια υπέροχη 7λεπτη σύνθεση, που επιτυγχάνει περίφημα ένα crossover μεταξύ των blues και της ψυχεδέλειας της σχολής των Pink Floyd, κάτι που ξαφνιάζει ευχάριστα τον ανυποψίαστο ακροατή. Η μελωδία εδώ είναι από τις καλύτερες που έχει γράψει το ντουέτο, η ενορχήστρωση εμφανίζεται ιδιαίτερα εμπλουτισμένη, ο τρόπος που κλιμακώνεται η σύνθεση είναι υποδειγματικός, ενώ το (τουλάχιστον) ενδιαφέρον solo της κιθάρας στο τέλος αποτελεί κορύφωση με όλες τις έννοιες...
Δεν είναι τυχαίο που σταθήκαμε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Όχι μόνο είναι η καλύτερη στιγμή συνθετικά, αλλά είναι και αυτό που δίνει το στίγμα ολόκληρου του δίσκου. Ο ψυχεδελικός αυτός ήχος εμφανίζεται συχνά πυκνά μέσα στην tracklist (Bullet In The Brain, In Our Prime), όπως και τα solos (It's Up To You Now, In Our Prime), που προσθέτουν ήπιες stoner πινελιές στην ηχητική παλέτα. Πέρα από αυτά, το blues στοιχείο, αν και συνεχίζει να υποχωρεί, υπάρχει ακόμα (In Time - θυμίζει την προπέρσινη συνεργασία του Dan Auerbach με τον Dr. John), όπως εμφανίζονται και τα πιο mainstream χιτάκια της El Camino λογικής (Fever, Year In Review), ενώ η επιρροή του Danger Mouse που και πάλι υπογράφει την παραγωγή είναι εντονότερη από ποτέ (Turn Blue, Waiting On Words, In Our Prime).
Με την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις, πάντως, να μην είναι οι καλύτερες δυνατές, το πιο εντυπωσιακό με το "Turn Blue" είναι οι μελωδίες του. Θέλει πραγματικά μεγάλο ταλέντο για να σκεφτείς τόσο απλές, αλλά συγχρόνως τόσο καλές μελωδίες. Μελωδίες που καρφώνονται αμέσως στο μυαλό, χωρίς να είναι φθηνές ή ευτελείς, θυμίζοντας έτσι τις καλές στιγμές του αξεπέραστου "Brothers". Ραδιοφωνικά ή μη, τα νέα κομμάτια των Black Keys είναι ξεκάθαρα σε αυτό που θέλουν να πουν και χτυπάνε κατευθείαν διάνα. Μπορεί το σύνολο που σχηματίζουν να μην είναι ιδιαίτερα συνεκτικό (κάτι που ίσως αποτελεί αιτία για διάφορες αρνητικές κριτικές που έχουν γραφτεί για τον δίσκο), αλλά μεμονωμένα λειτουργούν θαυμάσια. Χρησμοποιούν απλό μουσικό λεξιλόγιο, αλλά το χειρίζονται τόσο πετυχημένα, που ακυρώνουν στιγμιαία πολλούς από τους πειραματιστές που πασχίζουν να ανακαλύψουν νέες μουσικές φόρμες και καταλήγουν να γίνονται unlistenable. Τα In Time, 10 Lovers και Gotta Get Away είναι μάλλον τα τρία μελωδικά highlights (μαζί φυσικά με το εναρκτήριο), αλλά τα περισσότερα από τα κομμάτια είναι πραγματικά ακαταμάχητα.
Τρία στα τρία, λοιπόν, στη νέα δεκαετία για τους Black Keys, οι οποίοι πλέον εξελίσσονται σε κάτι πραγματικά τεράστιο. Στο review για το "El Camino" το Indiego Sound είχε γράψει ότι το rock 'n' roll χρειάζεται τέτοιους δίσκους για να παραμείνει ζωντανό. Το "Turn Blue", όντας ακόμα καλύτερο από τον προκάτοχό του, κάνει κάτι σημαντικότερο: επαναφέρει τη χαμένη πίστη σε ένα μαζικό, εμπορικό αλλά και ουσιαστικό rock 'n' roll.
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Weight Of Love , In Time , 10 Lovers , Gotta Get Away
Κυκλοφορεί: 12 Μαΐου 2014
Αν το "Brothers" τους έκανε ευρύτερα γνωστούς και το El Camino τους απογείωσε εμπορικά, τότε το "Turn Blue" θα πρέπει να τους καθιερώσει ως τη μεγαλύτερη rock μπάντα της Αμερικής αυτή τη στιγμή. Παρά τις γκρίνιες κάποιων περί υπερβολικής ελαφρότητας και έλλειψης βάθους, ο νέος δίσκος των Black Keys προσεγγίζει τη δισεπίτευκτη "χρυσή τομή" της τραγουδοποιίας: είναι απίστευτα πιασάρικος, αλλά και αξιοπρεπέστατος μουσικά την ίδια στιγμή.
Το "Turn Blue" αποτελείται από 11 συνθέσεις, η χειρότερη εκ των οποίων είναι απλά αδιάφορη. Το lead single με τίτλο Fever δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη δυσφήμιση για τον δίσκο, μιας και συγκαταλέγεται στις ελάχιστες αδιάφορες στιγμές που αναφέραμε παραποάνω. Θα έλεγε κανείς ότι επιλέχθηκε για να παίξει τον ρόλο συνδετικού κρίκου ανάμεσα στο γκαζωμένο προηγούμενο album και σ' αυτό εδώ, το οποίο είναι πιο χαμηλών τόνων, μελαγχολικό και περισσότερο εσωτερικό. Η μαγεία του, λοιπόν, βρίσκεται σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο Weight Of Love, μια υπέροχη 7λεπτη σύνθεση, που επιτυγχάνει περίφημα ένα crossover μεταξύ των blues και της ψυχεδέλειας της σχολής των Pink Floyd, κάτι που ξαφνιάζει ευχάριστα τον ανυποψίαστο ακροατή. Η μελωδία εδώ είναι από τις καλύτερες που έχει γράψει το ντουέτο, η ενορχήστρωση εμφανίζεται ιδιαίτερα εμπλουτισμένη, ο τρόπος που κλιμακώνεται η σύνθεση είναι υποδειγματικός, ενώ το (τουλάχιστον) ενδιαφέρον solo της κιθάρας στο τέλος αποτελεί κορύφωση με όλες τις έννοιες...
Δεν είναι τυχαίο που σταθήκαμε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Όχι μόνο είναι η καλύτερη στιγμή συνθετικά, αλλά είναι και αυτό που δίνει το στίγμα ολόκληρου του δίσκου. Ο ψυχεδελικός αυτός ήχος εμφανίζεται συχνά πυκνά μέσα στην tracklist (Bullet In The Brain, In Our Prime), όπως και τα solos (It's Up To You Now, In Our Prime), που προσθέτουν ήπιες stoner πινελιές στην ηχητική παλέτα. Πέρα από αυτά, το blues στοιχείο, αν και συνεχίζει να υποχωρεί, υπάρχει ακόμα (In Time - θυμίζει την προπέρσινη συνεργασία του Dan Auerbach με τον Dr. John), όπως εμφανίζονται και τα πιο mainstream χιτάκια της El Camino λογικής (Fever, Year In Review), ενώ η επιρροή του Danger Mouse που και πάλι υπογράφει την παραγωγή είναι εντονότερη από ποτέ (Turn Blue, Waiting On Words, In Our Prime).
Με την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις, πάντως, να μην είναι οι καλύτερες δυνατές, το πιο εντυπωσιακό με το "Turn Blue" είναι οι μελωδίες του. Θέλει πραγματικά μεγάλο ταλέντο για να σκεφτείς τόσο απλές, αλλά συγχρόνως τόσο καλές μελωδίες. Μελωδίες που καρφώνονται αμέσως στο μυαλό, χωρίς να είναι φθηνές ή ευτελείς, θυμίζοντας έτσι τις καλές στιγμές του αξεπέραστου "Brothers". Ραδιοφωνικά ή μη, τα νέα κομμάτια των Black Keys είναι ξεκάθαρα σε αυτό που θέλουν να πουν και χτυπάνε κατευθείαν διάνα. Μπορεί το σύνολο που σχηματίζουν να μην είναι ιδιαίτερα συνεκτικό (κάτι που ίσως αποτελεί αιτία για διάφορες αρνητικές κριτικές που έχουν γραφτεί για τον δίσκο), αλλά μεμονωμένα λειτουργούν θαυμάσια. Χρησμοποιούν απλό μουσικό λεξιλόγιο, αλλά το χειρίζονται τόσο πετυχημένα, που ακυρώνουν στιγμιαία πολλούς από τους πειραματιστές που πασχίζουν να ανακαλύψουν νέες μουσικές φόρμες και καταλήγουν να γίνονται unlistenable. Τα In Time, 10 Lovers και Gotta Get Away είναι μάλλον τα τρία μελωδικά highlights (μαζί φυσικά με το εναρκτήριο), αλλά τα περισσότερα από τα κομμάτια είναι πραγματικά ακαταμάχητα.
Τρία στα τρία, λοιπόν, στη νέα δεκαετία για τους Black Keys, οι οποίοι πλέον εξελίσσονται σε κάτι πραγματικά τεράστιο. Στο review για το "El Camino" το Indiego Sound είχε γράψει ότι το rock 'n' roll χρειάζεται τέτοιους δίσκους για να παραμείνει ζωντανό. Το "Turn Blue", όντας ακόμα καλύτερο από τον προκάτοχό του, κάνει κάτι σημαντικότερο: επαναφέρει τη χαμένη πίστη σε ένα μαζικό, εμπορικό αλλά και ουσιαστικό rock 'n' roll.
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Weight Of Love , In Time , 10 Lovers , Gotta Get Away
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου