Είδος: Indie Pop
Κυκλοφορεί: 16 Ιουνίου 2014
Στον τρίτο δίσκο της, η Lana Del Rey ακούγεται πιο ατμοσφαιρική από ποτέ. Η καθαρή, "mainstream" παραγωγή του Born To Die έχει πάει περίπατο, μαζί με τη ρυθμικότητα που διέκρινε κάποια από τα κομμάτια της. Ο Dan Auerbach των Black Keys, υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής, έχει καταφέρει θαυμάσια να κάνει τον ήχο της πιο βρώμικο, πιο σκοτεινό, πιο retro, πιο κινηματογραφικό. Και συγχρόνως και πιο καλαίσθητο.
Το "Ultraviolence" είναι ένας τρομερά sound oriented δίσκος, γεγονός που αποτελεί το μεγάλο του προτέρημα αλλά και το μεγάλο του κουσούρι. Η ηχητική αρτιότητα και η αισθητική του το ανεβάζουν κλάση, αν αναλογιστεί κανείς τις mainstream χοντράδες σε πολλά από τα κομμάτια του προηγούμενου δίσκου. Πράγματι, αυτός εδώ βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε αυτό που λέμε "ποιότητα", δημιουργώντας έτσι ένα πολύ πιο φιλικό περιβάλλον για τα απαιτητικά αυτιά. Και επιπλέον, η ατμόσφαιρά του είναι ικανή να σε συγκινήσει και να σε ταξιδέψει στις δεκαετίες του '50 και του '60, στα χρόνια δηλαδή που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής της Lana.
Στον αντίποδα, αυτή η εμμονικά στιλιζαρισμένη προσέγγιση δεν έχει αφήσει περιθώρια για κάτι περισσότερο. Αν προσπεράσεις το ηχητικό κομμάτι και αποφύγεις να ασχοληθείς με την όλη περσόνα που τόσο μελετημένα έχει στηθεί γύρω από το όνομα της Lana Del Rey, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν και τόσα πολλά παραπάνω να θαυμάσεις στον εν λόγω δίσκο. Το πρώτο μισό της tracklist περιέχει ορισμένα πολύ συμπαθητικά κομμάτια, τα οποία όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις καλές στιγμές του προηγούμενου. Όσο αξιοπρεπώς κι αν στέκονται τα West Coast και Shades Of Cool, οι υπέροχες pop μελωδίες του "Video Games" και του "Born To Die" δεν έχουν βρει κάποιον αντάξιο διάδοχο. Στο δεύτερο μισό, δε, τα πράγματα σκουραίνουν λίγο από πλευράς συνθέσεων και το ύφος αρχίζει και κουράζει με τη μονοτονία του. Όσο για τους στίχους, υπάρχει άραγε ουσία πίσω από τις cool εικόνες που με έξυπνο τρόπο δημιουργούν; Διότι μοιάζει και πάλι να κυριαρχεί η τάση της Lana να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο "στιλιστικό" κομμάτι, παρά στο συναίσθημα που θέλει να επικοινωνήσει.
Εν ολίγοις, το "Ultraviolence" κερδίζει εκεί που έχανε το "Born To Die" και αντιστρόφως. Αν ο προηγούμενος δίσκος ήταν μια πολύ όμορφη αλλά κακοντυμένη γυναίκα, αυτός εδώ είναι μια γυναίκα με πολύ ωραία ρούχα, αλλά μέτρια χαρακτηριστικά. Το σίγουρο είναι ότι η Lana Del Rey, είτε αρέσει είτε όχι, παρουσιάζει και πάλι κάτι ξεχωριστό, που πηγαίνει αρκετά "κόντρα" στην εποχή μας. Γι' αυτό και θα καταφέρει να κρατηθεί στο παιχνίδι διαψεύδοντας τους αμφισβητίες της.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Ultraviolence , Shades Of Cool , Brooklyn Baby , West Coast
Κυκλοφορεί: 16 Ιουνίου 2014
Στον τρίτο δίσκο της, η Lana Del Rey ακούγεται πιο ατμοσφαιρική από ποτέ. Η καθαρή, "mainstream" παραγωγή του Born To Die έχει πάει περίπατο, μαζί με τη ρυθμικότητα που διέκρινε κάποια από τα κομμάτια της. Ο Dan Auerbach των Black Keys, υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής, έχει καταφέρει θαυμάσια να κάνει τον ήχο της πιο βρώμικο, πιο σκοτεινό, πιο retro, πιο κινηματογραφικό. Και συγχρόνως και πιο καλαίσθητο.
Το "Ultraviolence" είναι ένας τρομερά sound oriented δίσκος, γεγονός που αποτελεί το μεγάλο του προτέρημα αλλά και το μεγάλο του κουσούρι. Η ηχητική αρτιότητα και η αισθητική του το ανεβάζουν κλάση, αν αναλογιστεί κανείς τις mainstream χοντράδες σε πολλά από τα κομμάτια του προηγούμενου δίσκου. Πράγματι, αυτός εδώ βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε αυτό που λέμε "ποιότητα", δημιουργώντας έτσι ένα πολύ πιο φιλικό περιβάλλον για τα απαιτητικά αυτιά. Και επιπλέον, η ατμόσφαιρά του είναι ικανή να σε συγκινήσει και να σε ταξιδέψει στις δεκαετίες του '50 και του '60, στα χρόνια δηλαδή που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής της Lana.
Στον αντίποδα, αυτή η εμμονικά στιλιζαρισμένη προσέγγιση δεν έχει αφήσει περιθώρια για κάτι περισσότερο. Αν προσπεράσεις το ηχητικό κομμάτι και αποφύγεις να ασχοληθείς με την όλη περσόνα που τόσο μελετημένα έχει στηθεί γύρω από το όνομα της Lana Del Rey, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν και τόσα πολλά παραπάνω να θαυμάσεις στον εν λόγω δίσκο. Το πρώτο μισό της tracklist περιέχει ορισμένα πολύ συμπαθητικά κομμάτια, τα οποία όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις καλές στιγμές του προηγούμενου. Όσο αξιοπρεπώς κι αν στέκονται τα West Coast και Shades Of Cool, οι υπέροχες pop μελωδίες του "Video Games" και του "Born To Die" δεν έχουν βρει κάποιον αντάξιο διάδοχο. Στο δεύτερο μισό, δε, τα πράγματα σκουραίνουν λίγο από πλευράς συνθέσεων και το ύφος αρχίζει και κουράζει με τη μονοτονία του. Όσο για τους στίχους, υπάρχει άραγε ουσία πίσω από τις cool εικόνες που με έξυπνο τρόπο δημιουργούν; Διότι μοιάζει και πάλι να κυριαρχεί η τάση της Lana να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο "στιλιστικό" κομμάτι, παρά στο συναίσθημα που θέλει να επικοινωνήσει.
Εν ολίγοις, το "Ultraviolence" κερδίζει εκεί που έχανε το "Born To Die" και αντιστρόφως. Αν ο προηγούμενος δίσκος ήταν μια πολύ όμορφη αλλά κακοντυμένη γυναίκα, αυτός εδώ είναι μια γυναίκα με πολύ ωραία ρούχα, αλλά μέτρια χαρακτηριστικά. Το σίγουρο είναι ότι η Lana Del Rey, είτε αρέσει είτε όχι, παρουσιάζει και πάλι κάτι ξεχωριστό, που πηγαίνει αρκετά "κόντρα" στην εποχή μας. Γι' αυτό και θα καταφέρει να κρατηθεί στο παιχνίδι διαψεύδοντας τους αμφισβητίες της.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Ultraviolence , Shades Of Cool , Brooklyn Baby , West Coast
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου