Είδος: Synthpop / Indie Pop
Κυκλοφορεί: 18 Ιουλίου 2014
Τα πέντε χρόνια αναμονής για το sophomore album των La Roux, εκτός από δικαιολογημένα (μετά από μια σειρά εντάσεων και εσωτερικών προβλημάτων ο Ben Langmaid αποχώρησε, αφήνοντας την Elly Jackson μόνη στο σχήμα), αποδεικνύονται και καρποφόρα. Το "Trouble In Paradise" είναι εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) με εκείνο το ωραιότατο ντεμπούτο, που είχε ακουστεί (και χορευτεί) όσο λίγα μέσα στο 2009.
Η μουσική της Jackson είναι ατόφια pop. Ανάλαφρη, καλοκαιρινή, συχνά χορευτική και το κυριότερο, πάντα με αξιοπρεπέστατη μελωδική υπόσταση. Η tracklist περιέχει μόνο 9 κομμάτια, όμως όλα (πλην 1-2 εξαιρέσεων ίσως) είναι καλογραμμένα και δικαιολογούν την παρουσία τους στον δίσκο. Οι επιρροές είναι και πάλι από τη δεκαετία του '80 (ποιες επιρροές, σχεδόν απαράλλαχτη η synthpop εκείνης της εποχής...), αλλά αυτή τη φορά ο ήχος είναι πιο γήινος. Τα άψογα τοποθετημένα synths ηχούν πιο λεπτεπίλεπτα, η ηλεκτρική κιθάρα ακούγεται σε αρκετά κομμάτια να παίζει funky riffs αλά Nile Rodgers στη λογική του περσινού δίσκου των Daft Punk και ζωντανεύει απίστευτα τον ήχο, ενώ και η ίδια η Jackson εμφανίζεται και ακούγεται πιο ανθρώπινη, σε σύγκριση, για παράδειγμα, με εκείνη τη ρομποτική εικόνα που έδινε στο Bulletproof.
Όσο καλό κι αν είναι, όμως, μουσικά (δεν είναι κάποιο αριστούργημα, αλλά είναι στ' αλήθεια καλό), ας μην κοροϊδευόμαστε: ο ήχος του album είναι εντελώς παρωχημένος. Έτσι, αν κάποιος παράγοντας καθιστά το "Trouble In Paradise" αναγκαίο εν έτει 2014, αυτός είναι η έλλειψη της καλής pop. Όχι της avant-garde ή της πειραματικής ή της art pop, στα συγκεκριμένα είδη έχουμε ευτυχώς αρκετά καλά δείγματα γραφής (St. Vincent, Julia Holter, Wild Beasts και τόσοι άλλοι), αλλά της απλής, χορευτικής, radio friendly pop. Αυτό το κενό καλείται να καλύψει το "Trouble In Paradise" και εκτός απροόπτου, θα τα καταφέρει περίφημα.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Uptight Downtown , Sexotheque , Let Me Down Gently
Κυκλοφορεί: 18 Ιουλίου 2014
Τα πέντε χρόνια αναμονής για το sophomore album των La Roux, εκτός από δικαιολογημένα (μετά από μια σειρά εντάσεων και εσωτερικών προβλημάτων ο Ben Langmaid αποχώρησε, αφήνοντας την Elly Jackson μόνη στο σχήμα), αποδεικνύονται και καρποφόρα. Το "Trouble In Paradise" είναι εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) με εκείνο το ωραιότατο ντεμπούτο, που είχε ακουστεί (και χορευτεί) όσο λίγα μέσα στο 2009.
Η μουσική της Jackson είναι ατόφια pop. Ανάλαφρη, καλοκαιρινή, συχνά χορευτική και το κυριότερο, πάντα με αξιοπρεπέστατη μελωδική υπόσταση. Η tracklist περιέχει μόνο 9 κομμάτια, όμως όλα (πλην 1-2 εξαιρέσεων ίσως) είναι καλογραμμένα και δικαιολογούν την παρουσία τους στον δίσκο. Οι επιρροές είναι και πάλι από τη δεκαετία του '80 (ποιες επιρροές, σχεδόν απαράλλαχτη η synthpop εκείνης της εποχής...), αλλά αυτή τη φορά ο ήχος είναι πιο γήινος. Τα άψογα τοποθετημένα synths ηχούν πιο λεπτεπίλεπτα, η ηλεκτρική κιθάρα ακούγεται σε αρκετά κομμάτια να παίζει funky riffs αλά Nile Rodgers στη λογική του περσινού δίσκου των Daft Punk και ζωντανεύει απίστευτα τον ήχο, ενώ και η ίδια η Jackson εμφανίζεται και ακούγεται πιο ανθρώπινη, σε σύγκριση, για παράδειγμα, με εκείνη τη ρομποτική εικόνα που έδινε στο Bulletproof.
Όσο καλό κι αν είναι, όμως, μουσικά (δεν είναι κάποιο αριστούργημα, αλλά είναι στ' αλήθεια καλό), ας μην κοροϊδευόμαστε: ο ήχος του album είναι εντελώς παρωχημένος. Έτσι, αν κάποιος παράγοντας καθιστά το "Trouble In Paradise" αναγκαίο εν έτει 2014, αυτός είναι η έλλειψη της καλής pop. Όχι της avant-garde ή της πειραματικής ή της art pop, στα συγκεκριμένα είδη έχουμε ευτυχώς αρκετά καλά δείγματα γραφής (St. Vincent, Julia Holter, Wild Beasts και τόσοι άλλοι), αλλά της απλής, χορευτικής, radio friendly pop. Αυτό το κενό καλείται να καλύψει το "Trouble In Paradise" και εκτός απροόπτου, θα τα καταφέρει περίφημα.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Uptight Downtown , Sexotheque , Let Me Down Gently
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου