Η φετινή μουσική χρονιά ήταν του ύψους και του βάθους ταυτόχρονα. Ξεκίνησε φανταστικά, κάνοντάς μας να νομίζουμε ότι έχουμε ένα νέο 2010 ή 2016, αλλά στην πορεία, από τα τέλη του καλοκαιριού και μετά, το επίπεδο των κυκλοφοριών έπεσε, με το φθινόπωρο να είναι μουσικά ένα από τα πιο βαρετά στην πρόσφατη μνήμη. Άλλωστε, τίποτα το ομαλό δεν υπάρχει στο 2020, γιατί η δισκογραφία να αποτελούσε εξαίρεση;
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ελάχιστες λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς έχουν δημοσιευθεί στον διεθνή μουσικό τύπο -και αυτές της συμφοράς. Οι γεροντολάγνοι του Mojo και του Uncut, κάθε χρόνο από τους πρώτους που δημοσιεύουν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο (πολύ καλός) φετινός δίσκος του 79χρονου Bob Dylan δεν ξεπεράστηκε από κανέναν δίσκο νεότερού του και ήταν αυτός που στιγμάτισε το 2020. Προβλέψιμοι σε ανιαρό βαθμό και γνωστό ότι το κοινό τους μασάει ταραμά, όποτε το προσπερνάμε.
Το BBC Radio 6 και η Rough Trade, από την άλλη, σπρώχνουν τους (επίσης πολύ καλούς) SAULT σε αδιανόητο βαθμό, φτάνοντας να τοποθετούν δίσκο τους στην κορυφή των λιστών τους, λες και πρόκειται για το νέο βρετανικό αριστούργημα. Καμία έκπληξη, γνωρίζουμε εδώ και χρόνια την κραυγαλέα κατάχρηση (το λες και «ξεχείλωμα») του hype από τον εκεί τύπο, σε μια απελπισμένη (και συνήθως αποτυχημένη) προσπάθεια να κατασκευαστούν νέοι underground ήρωες και να ανακτήσει το κύρος της η βρετανική μουσική βιομηχανία.
Σε άλλα νέα, η ανεκδιήγητη Amanda Petrusich του New Yorker τοποθετεί στην κορυφή της δικής της λίστας της για το 2020 δίσκο του 2018, διότι «ήταν τόσο κυρίαρχο μέρος της ακουστικής της εμπειρίας των τελευταίων 12 μηνών, που απλά αισθανόταν ότι θα ήταν λάθος να το εξαιρέσει». Να ψάχνεις τοίχο να κοπανηθείς, δηλαδή.
Στα δικά μας, η λίστα της στήλης επιχειρεί (και) φέτος να συγκεντρώσει τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς με κριτήρια την ποιότητα της μουσικής (όσο πιο αντικειμενικά μπορεί αυτή να αποτιμηθεί), τον αντίκτυπο που είχαν στον μουσικό κόσμο, το αποτύπωμα που αναμένεται να αφήσουν στο 2020 σε βάθος χρόνου και βέβαια και το προσωπικό κριτήριο, το οποίο είναι αδύνατο να βγει εντελώς εκτός κάδρου όταν μιλάμε για τέχνη.
Διαβάστε τη στήλη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου