Κυκλοφορεί: 12 Νοεμβρίου 2012
Ο Καναδός Abel Tesfaye, ευρέως γνωστός ως The Weeknd, είναι από τους καλλιτέχνες που ακούστηκαν πολύ μέσα στο 2011, αλλά ξέφυγαν από το Indiego Sound. Την περσινή χρονιά είχε κυκλοφορήσει 3 mixtapes σε δική του ανεξάρτητη δισκογραφική, τα οποία και ενώθηκαν και με την προσθήκη τριών καινούριων κομματιών κυκλοφορούν πλέον ως τριλογία από τη Universal. Με την ευκαιρία αυτή, λοιπόν, αξίζει να αναφερθούμε στον εν λόγω καλλιτέχνη, μιας και ηγείται ενός νέου ρεύματος "εναλλακτικής" R&B, μαζί με τον Frank Ocean, τον Miguel, τον Jamie Woon, τους How To Dress Well και μερικούς άλλους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα δούμε ότι δεν είναι τόσο ο ήχος που διαφοροποιείται, όσο η προσέγγιση. Έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με καλλιτέχνη mainstream μουσικής, ο οποίος διάλεξε την "indie" όδο και ξεκίνησε απευθυνόμενος στο αντίστοιχο κοινό, το οποίο έχοντας εξαντλήσει σχεδόν τη rock και τα αμέτρητα παρακλάδια της, είναι πλέον ανοιχτό και στη μαύρη μουσική. Αυτό, όπως έχουμε ξαναπεί, αποτελεί και μία από τις μεγαλύτερες μουσικές τάσεις της νέας δεκαετίας.
Περνώντας σιγά σιγά στο ψητό, το πρώτο μέρος της τριλογίας, με τίτλο House Of Balloons, είναι και το πιο ενδιαφέρον με διαφορά. Πρόκειται για έντονα ηλεκτρονική R&B, με ήχο κομψό και λεπτοδουλεμένο, ατμόσφαιρα σκοτεινή και ηχοτοπία υψηλής αισθητικής. Εδώ βρίσκονται μαζεμένες οι περισσότερες καλές συνθέσεις της τριλογίας, ενώ και το καινούριο κομμάτι με τίτλο Twenty Eight είναι δυνατό. Το ύφος του The Weeknd γίνεται αμέσως αντιληπτό και κατανοητό, μιας και είναι πολύ συγκεκριμένο και κατασταλαγμένο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμα και για αυτούς που αντιπαθούν αυτό το είδος της μουσικής και τη σχετική καγκουρο-κλάψα, το House Of Balloons είναι τόσο προσεγμένο, που σχεδόν αποκλείεται να μην κερδίσει την εκτίμησή τους.
Στο δεύτερο μέρος Thursday πάλι, τα πράγματα χαλάνε αρκετά. Εδώ ο ήχος χάνει εν μέρει το ενδιαφέρον και την ιδιαιτερότητά του, ενώ οι συνθέσεις φαίνονται νερόβραστες, άδειες από στιγμές έκπληξης και αδιάφορες, συμπεριλαμβανομένου και του νέου κομματιού. Ο The Weeknd αρχίζει να τείνει έντονα προς τον κακώς εννοούμενο mainstream ήχο, γεγονός που αποτυπόθηκε στις κριτικές την περσινή χρονιά, μιας και όλοι σχεδόν οι κριτικοί συμφώνησαν ότι το Thursday ήταν μερικά levels κάτω από το House Of Balloons. Πράγματι, πρόκειται ξεκάθαρα για το πιο αδύναμο από τα 3 mixtapes. Δεν έχει να προσθέσει κάτι, παρά μόνο να εξασθενήσει την τελική συνισταμένη της τριλογίας.
Τέλος, το Echoes Of Silence έρχεται να κλείσει την τριλογία, αν και όχι τόσο εντυπωσιακά όσο θα θέλαμε. Τα κομμάτια βελτιώνονται μεν ελαφρώς σε σχέση με το Thursday, αλλά ο ήχος πλέον παραγίνεται χοντροκομμένος σε ορισμένα σημεία (π.χ. Initiation) και μειώνει αρκετά το τελικό αποτέλεσμα. Το νέο κομμάτι χωρίς να είναι κακό δεν έχει να πει πολλά, σε αντίθεση με το γνωστό Montreal, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της τριλογίας. Η διασκευή στο Dirty Diana του Michael Jackson έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είχαμε υποψιαστεί όταν πρωτοακούσαμε τον The Weeknd: ο Καναδός έχει επηρεαστεί τρομερά από τον βασιλιά της pop τόσο στη μελαγχολία της μουσικής, όσο και στην ερμηνεία, η οποία είναι σχεδόν πιστή αντιγραφή της αντίστοιχης του Jackson στις μπαλάντες του. Φωνάρα μεν, ξανακουσμένη δε.
Η διαφορά του The Weeknd σε σχέση με τον Frank Ocean (πλησιέστερο παράδειγμα), είναι ότι ενώ και οι δύο έχουν δημιουργήσει άψογους ήχους σε πολλά από τα κομμάτια τους, ο πρώτος δεν έχει ακόμα καταφέρει να γράψει πραγματικά σπουδαία τραγούδια. Όχι απλώς καλά, σπουδαία. Με αυτήν την έννοια, το Indiego Sound είναι της άποψης ότι ο Καναδός είναι υπερεκτιμημένος. Υψώνεται πολλά επίπεδα πάνω από το μέσο όρο του είδους του, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το R&B βρίσκεται σε ένα χάλι εδώ και πολλά χρόνια. Όταν τα standards είναι τόσο χαμηλά, είναι επόμενο να αποθεώνεται κάτι καλαίσθητο και αξιοπρεπές. Ο The Weeknd δεν είναι τίποτα άλλο από μια φωνή που ξεχωρίζει σε μία αρένα με σχεδόν ανύπαρκτο ανταγωνισμό. Παρόλα αυτά, παραμένει ένα άκουσμα must για τους φίλους του είδους.
House Of Balloons: 7
Thursday: 5
Echoes Of Silence: 5½
Βαθμολογία: 6
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: What You Need , Wicked Games , Coming Down , Twenty Eight , Lonely Star , Montreal , Next
Περνώντας σιγά σιγά στο ψητό, το πρώτο μέρος της τριλογίας, με τίτλο House Of Balloons, είναι και το πιο ενδιαφέρον με διαφορά. Πρόκειται για έντονα ηλεκτρονική R&B, με ήχο κομψό και λεπτοδουλεμένο, ατμόσφαιρα σκοτεινή και ηχοτοπία υψηλής αισθητικής. Εδώ βρίσκονται μαζεμένες οι περισσότερες καλές συνθέσεις της τριλογίας, ενώ και το καινούριο κομμάτι με τίτλο Twenty Eight είναι δυνατό. Το ύφος του The Weeknd γίνεται αμέσως αντιληπτό και κατανοητό, μιας και είναι πολύ συγκεκριμένο και κατασταλαγμένο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμα και για αυτούς που αντιπαθούν αυτό το είδος της μουσικής και τη σχετική καγκουρο-κλάψα, το House Of Balloons είναι τόσο προσεγμένο, που σχεδόν αποκλείεται να μην κερδίσει την εκτίμησή τους.
Στο δεύτερο μέρος Thursday πάλι, τα πράγματα χαλάνε αρκετά. Εδώ ο ήχος χάνει εν μέρει το ενδιαφέρον και την ιδιαιτερότητά του, ενώ οι συνθέσεις φαίνονται νερόβραστες, άδειες από στιγμές έκπληξης και αδιάφορες, συμπεριλαμβανομένου και του νέου κομματιού. Ο The Weeknd αρχίζει να τείνει έντονα προς τον κακώς εννοούμενο mainstream ήχο, γεγονός που αποτυπόθηκε στις κριτικές την περσινή χρονιά, μιας και όλοι σχεδόν οι κριτικοί συμφώνησαν ότι το Thursday ήταν μερικά levels κάτω από το House Of Balloons. Πράγματι, πρόκειται ξεκάθαρα για το πιο αδύναμο από τα 3 mixtapes. Δεν έχει να προσθέσει κάτι, παρά μόνο να εξασθενήσει την τελική συνισταμένη της τριλογίας.
Τέλος, το Echoes Of Silence έρχεται να κλείσει την τριλογία, αν και όχι τόσο εντυπωσιακά όσο θα θέλαμε. Τα κομμάτια βελτιώνονται μεν ελαφρώς σε σχέση με το Thursday, αλλά ο ήχος πλέον παραγίνεται χοντροκομμένος σε ορισμένα σημεία (π.χ. Initiation) και μειώνει αρκετά το τελικό αποτέλεσμα. Το νέο κομμάτι χωρίς να είναι κακό δεν έχει να πει πολλά, σε αντίθεση με το γνωστό Montreal, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της τριλογίας. Η διασκευή στο Dirty Diana του Michael Jackson έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είχαμε υποψιαστεί όταν πρωτοακούσαμε τον The Weeknd: ο Καναδός έχει επηρεαστεί τρομερά από τον βασιλιά της pop τόσο στη μελαγχολία της μουσικής, όσο και στην ερμηνεία, η οποία είναι σχεδόν πιστή αντιγραφή της αντίστοιχης του Jackson στις μπαλάντες του. Φωνάρα μεν, ξανακουσμένη δε.
Η διαφορά του The Weeknd σε σχέση με τον Frank Ocean (πλησιέστερο παράδειγμα), είναι ότι ενώ και οι δύο έχουν δημιουργήσει άψογους ήχους σε πολλά από τα κομμάτια τους, ο πρώτος δεν έχει ακόμα καταφέρει να γράψει πραγματικά σπουδαία τραγούδια. Όχι απλώς καλά, σπουδαία. Με αυτήν την έννοια, το Indiego Sound είναι της άποψης ότι ο Καναδός είναι υπερεκτιμημένος. Υψώνεται πολλά επίπεδα πάνω από το μέσο όρο του είδους του, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το R&B βρίσκεται σε ένα χάλι εδώ και πολλά χρόνια. Όταν τα standards είναι τόσο χαμηλά, είναι επόμενο να αποθεώνεται κάτι καλαίσθητο και αξιοπρεπές. Ο The Weeknd δεν είναι τίποτα άλλο από μια φωνή που ξεχωρίζει σε μία αρένα με σχεδόν ανύπαρκτο ανταγωνισμό. Παρόλα αυτά, παραμένει ένα άκουσμα must για τους φίλους του είδους.
House Of Balloons: 7
Thursday: 5
Echoes Of Silence: 5½
Βαθμολογία: 6
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: What You Need , Wicked Games , Coming Down , Twenty Eight , Lonely Star , Montreal , Next
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου