Είδος: Indie Rock
Κυκλοφορεί: 17 Μαρτίου 2014
Μέχρι πρότινος η οποιαδήποτε αναφορά στους The War On Drugs συνοδευόταν συνήθως από την επεξήγηση "η πρώην μπάντα του Kurt Vile" ή κάτι ανάλογο. Αρκετά ανακριβές, βέβαια, δεδομένου ότι ο Vile ετοίμαζε παράλληλα με το ντεμπούτο της μπάντας του και το δικό του ντεμπούτο, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 σε απόλυτο συγχρονισμό. Μετά τον πρώτο τους δίσκο, πάντως, ο τελευταίος αποφάσισε να αφοσιωθεί στη solo πορεία του, η οποία απογειώθηκε μέσα στην τριετία 2011-2013. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, το συγκρότημα από τη Φιλαδέλφεια είχε κυκλοφορήσει το αξιόλογο "Slave Ambient" (2011), όμως η απήχησή του δεν είχε καμία σχέση με αυτήν των δίσκων του Kurt Vile. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο παρέμεναν πάντα στη σκιά του.
Όχι πια όμως. Η νέα κυκλοφορία των The War On Drugs πείθει από το πρώτο άκουσμα ότι δεν είναι απλά ένας ακόμη καλός δίσκος, αλλά είναι δίσκος προορισμένος για ρόλο πρωταγωνιστικό. Το "Lost In The Dream" είναι μια συλλογή πανέμορφων κομματιών, τα οποία μιλάνε κατευθείαν στα μύχια της ψυχής με τρόπο τόσο αφοπλιστικό, που μοιάζουν σαν να κυκλοφορούσαν για χρόνια κάπου στο υποσυνείδητο.
Η αίσθηση αυτή, βέβαια, ενισχύεται απίστευτα και από το καθ'όλα γνώριμο μουσικό περιβάλλον. Βασικά, δεν υπάρχει τίποτα -τίποτα όμως- φρέσκο ή καινοτόμο στον ήχο της μπάντας. Κατά τη διάρκεια των 60 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος παρελαύνει η μισή δεκαετία του '80. Από το arena rock και τις μουσικές φόρμες του Springsteen, μέχρι τον solo Paul Simon ή και τον Dylan εκείνης της περιόδου, την ερμηνεία του οποίου θυμίζει σε αρκετά σημεία ο frontman, vocalist και songwriter Adam Granduciel. Όλα αυτά σερβίρονται σχεδόν ατόφια, πασπαλισμένα μονάχα με ένα σύγχρονο indie touch στον ήχο για να μην ακούγονται εντελώς παρωχημένα και εμπλουτισμένα σε μερικές στιγμές με υποψίες ambient διάθεσης.
Είναι τόσο αξιαγάπητος δίσκος, όμως, το "Lost In The Dream", που καθόλου δεν ενοχλεί η ρετρολάγνα διάθεση του. Οι απλωμένες χρονικά συνθέσεις του είναι υπέροχες και μοιάζουν να κάνουν το χρόνο να συστέλλεται, απορροφώντας σε σε μια χειροπιαστή και όχι προσποιητή νοσταλγική διάθεση. Ξαφνικά ο χώρος γεμίζει με ξεθωριασμένα χρώματα με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε με τον Destroyer στο Kaputt (2011) ή με τον Kurt Vile στο Wakin' On A Pretty Daze (2013). Αν ο τελευταίος είναι δίσκος για πρωινά της Κυριακής, όπως είχαμε γράψει, τότε αυτός εδώ είναι για τα σούρουπα. Εξίσου ολοκληρωμένος, το ίδιο ακαταμάχητος.
Εκτός από τις υπέροχες συνθέσεις, την ατμόσφαιρα και τη συναισθηματική αμεσότητα, στις αρετές του εξαιρετικού αυτού δίσκου θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί και η διαχρονικότητα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ακούγεται σαν δίσκος που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποτεδήποτε τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά είναι και κάτι πιο ουσιαστικό: η έμψυχη φύση του θυμίζει τον τρόπο που έφτιαχναν μουσική οι παλιοί τραγουδοποιοί. Και είναι μια προσέγγιση που ποτέ δεν θα ξεπεραστεί.
Βαθμολογία: 8½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Under The Pressure , Red Eyes , An Ocean In Between The Waves , Burning
Κυκλοφορεί: 17 Μαρτίου 2014
Μέχρι πρότινος η οποιαδήποτε αναφορά στους The War On Drugs συνοδευόταν συνήθως από την επεξήγηση "η πρώην μπάντα του Kurt Vile" ή κάτι ανάλογο. Αρκετά ανακριβές, βέβαια, δεδομένου ότι ο Vile ετοίμαζε παράλληλα με το ντεμπούτο της μπάντας του και το δικό του ντεμπούτο, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 σε απόλυτο συγχρονισμό. Μετά τον πρώτο τους δίσκο, πάντως, ο τελευταίος αποφάσισε να αφοσιωθεί στη solo πορεία του, η οποία απογειώθηκε μέσα στην τριετία 2011-2013. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, το συγκρότημα από τη Φιλαδέλφεια είχε κυκλοφορήσει το αξιόλογο "Slave Ambient" (2011), όμως η απήχησή του δεν είχε καμία σχέση με αυτήν των δίσκων του Kurt Vile. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο παρέμεναν πάντα στη σκιά του.
Όχι πια όμως. Η νέα κυκλοφορία των The War On Drugs πείθει από το πρώτο άκουσμα ότι δεν είναι απλά ένας ακόμη καλός δίσκος, αλλά είναι δίσκος προορισμένος για ρόλο πρωταγωνιστικό. Το "Lost In The Dream" είναι μια συλλογή πανέμορφων κομματιών, τα οποία μιλάνε κατευθείαν στα μύχια της ψυχής με τρόπο τόσο αφοπλιστικό, που μοιάζουν σαν να κυκλοφορούσαν για χρόνια κάπου στο υποσυνείδητο.
Η αίσθηση αυτή, βέβαια, ενισχύεται απίστευτα και από το καθ'όλα γνώριμο μουσικό περιβάλλον. Βασικά, δεν υπάρχει τίποτα -τίποτα όμως- φρέσκο ή καινοτόμο στον ήχο της μπάντας. Κατά τη διάρκεια των 60 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος παρελαύνει η μισή δεκαετία του '80. Από το arena rock και τις μουσικές φόρμες του Springsteen, μέχρι τον solo Paul Simon ή και τον Dylan εκείνης της περιόδου, την ερμηνεία του οποίου θυμίζει σε αρκετά σημεία ο frontman, vocalist και songwriter Adam Granduciel. Όλα αυτά σερβίρονται σχεδόν ατόφια, πασπαλισμένα μονάχα με ένα σύγχρονο indie touch στον ήχο για να μην ακούγονται εντελώς παρωχημένα και εμπλουτισμένα σε μερικές στιγμές με υποψίες ambient διάθεσης.
Είναι τόσο αξιαγάπητος δίσκος, όμως, το "Lost In The Dream", που καθόλου δεν ενοχλεί η ρετρολάγνα διάθεση του. Οι απλωμένες χρονικά συνθέσεις του είναι υπέροχες και μοιάζουν να κάνουν το χρόνο να συστέλλεται, απορροφώντας σε σε μια χειροπιαστή και όχι προσποιητή νοσταλγική διάθεση. Ξαφνικά ο χώρος γεμίζει με ξεθωριασμένα χρώματα με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε με τον Destroyer στο Kaputt (2011) ή με τον Kurt Vile στο Wakin' On A Pretty Daze (2013). Αν ο τελευταίος είναι δίσκος για πρωινά της Κυριακής, όπως είχαμε γράψει, τότε αυτός εδώ είναι για τα σούρουπα. Εξίσου ολοκληρωμένος, το ίδιο ακαταμάχητος.
Εκτός από τις υπέροχες συνθέσεις, την ατμόσφαιρα και τη συναισθηματική αμεσότητα, στις αρετές του εξαιρετικού αυτού δίσκου θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί και η διαχρονικότητα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ακούγεται σαν δίσκος που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποτεδήποτε τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά είναι και κάτι πιο ουσιαστικό: η έμψυχη φύση του θυμίζει τον τρόπο που έφτιαχναν μουσική οι παλιοί τραγουδοποιοί. Και είναι μια προσέγγιση που ποτέ δεν θα ξεπεραστεί.
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Under The Pressure , Red Eyes , An Ocean In Between The Waves , Burning
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου