25. Kurt Vile - Wakin' On A Pretty Daze
(2013)
Ένας δίσκος για μοναχικές ακροάσεις, που όσο αφήνεσαι να χαθείς μέσα του, τόσο σε ανταμείβει. Αυτή η "όμορφη ζαλάδα" δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα απ' ό,τι στις ηχογραφήσεις αυτές, που διακρίνονται για την μεθυστική επαναληπτικότητα, τις διακριτικές ψυχεδελικές πινελιές και τη διάχυτη laid back διάθεση.
24. The Black Keys - Brothers
(2010)
Το Brothers σηματοδότησε την έναρξη της mainstream αναγνώρισης για τους Black Keys, η οποία απογειώθηκε με το (κάπως κατώτερο) El Camino. Οι στιβαρές του συνθέσεις, η παιχνιδιάρικη διάθεση και η πανέξυπνη παραγωγή του Danger Mouse έδωσαν στους Black Keys την ώθηση που χρειάζονταν ώστε να γίνουν οι White Stripes της νέας δεκαετίας.
23. Beyoncé - Beyoncé
(2013)
Ένας
από τους πιο καλοφτιαγμένους εμπορικούς pop δίσκους των τελευταίων
χρόνων και φυσικά η προσωπική δημιουργική κορυφή της Beyonce, η οποία
βρήκε τη χρυσή τομή μεταξύ ποιότητας και εμπορικότητας. Είναι με διαφορά
ό,τι πιο χορταστικό και καλλιτεχνικά ολοκληρωμένο έχει στον κατάλογο
της δισκογραφίας της.
22. Arctic Monkeys - AM
(2013)
Το
ΑΜ ήταν ο δίσκος που απογείωσε πραγματικά την ήδη μεγάλη καριέρα των
Monkeys. Ο δίσκος που τους έβγαλε από τα indie στέκια και τους έβαλε
μέσα σε κάθε σπίτι. Όσοι γκρινιάζουν για το πεσμένο επίπεδο σε σχέση με
τους πρώτους δύο δίσκους έχουν δίκιο, αλλά ας αναλογιστούν πόσο σπάνια
βγαίνουν πια καλοί εμπορικοί δίσκοι, την έλλειψη έχουμε σε φρέσκα μεγάλα
ονόματα, καθώς και την ανάγκη του rock να παραμείνει δυνατό. Εκεί
έγκειται η σπουδαιότητα της συμβολής του ΑΜ στη μουσική της νέας
δεκαετίας.
21. Kate Bush - 50 Words For Snow
(2011)
Ο εξαιρετικά υποτιμημένος δίσκος της Kate Bush που γράφτηκε για το χιόνι δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αριστούργημα, που βρίσκεται οπωσδήποτε ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές της. Ποτέ στο παρελθόν το χιόνι δεν είχε soundtrack σαν κι αυτό.
20. Destroyer - Kaputt
(2011)
Το ηχητικό σύμπαν που έπλασε ο Dan Bejar στον εν λόγω δίσκο προσεγγίζει την pop τελειότητα. Ονειρικά πνευστά, αστραφτερά synths και μελαγχολικές κιθάρες πλαισιώνουν τα μουρμουρητά του, όλα στην υπηρεσία μιας αιθέριας διάθεσης. Η indie pop στα καλύτερά της.
19. Deerhunter - Halcyon Digest
(2010)
Ο
κορυφαίος δίσκος των Deerhunter κυκλοφόρησε το 2010 και εντυπωσίασε με
την το εύρος, αλλά και την ισορροπία ανάμεσα στις αναφορές του. Ως
μουσικό επίτευγμα είναι πιο ολοκληρωμένο από τις περισσότερες indie
κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων, ενώ το συγκρότημα προσέγγισε τον
"ψυχεδελικό ήχο των προαστίων" με έναν τρόπο τόσο μοντέρνο, όσο και
vintage. Πανέξυπνος δίσκος.
18. Fiona Apple - The Idler Wheel...
(2012)
Η επιστροφή της Fiona Apple ήταν ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα του 2012, με τον δίσκο της αυτόν να εντυπωσιάζει την παγκόσμια κοινότητα των κριτικών. Πιάνο, κρουστά και παραληρηματικές αφηγήσεις, jazz ρυθμολογία, φευγάτες αρμονίες και ευρηματικοί στίχοι. Η συνθετική και στιχουργική ευφυΐα της Fiona Apple ξετυλίγεται σε όλο της το μεγαλείο.
17. Swans - The Seer
(2012)
Κομμάτια γεμάτα ένταση και πάθος, που βομβαρδίζουν το μυαλό με εικόνες. Πειραματικοί ήχοι διάχυτοι παντού, τύμπανα που βροντάνε σαν κανόνια, πνευστά που σημαίνουν πόλεμο, έγχορδα που ακούγονται σαν κλάματα ή κραυγές ζώων. Ρυθμοί που σου μεταδίδουν την νευρικότητά τους, επιταχύνοντας τους παλμούς της καρδιάς. Σκοτεινή, βίαιη ατμόσφαιρα, άγρια ομορφιά. Το The Seer σού επιβάλλεται χωρίς διαπραγματεύσεις, σε αρπάζει λυσσαλέα και σε μεταφέρει σε σκηνικά βγαλμένα από τη φαντασία ενός μυαλού που βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικότητάς του.
16. St. Vincent - Strange Mercy
(2011)
Το Strange Mercy ήταν ο δίσκος που έφερε πραγματικά στο προσκήνιο την Annie Clark και την avant-garde οπτική της πάνω στην art pop. Μοναδική κιθαριστική τεχνική, συνθέσεις με φανταστικές ιδέες, πειραματισμοί με μουσικότητα και ουσία. Και επιπλέον, ήταν ο τελευταίος δίσκος στον οποίο ακούγεται ακόμα "ανθρώπινη", πριν δημιουργήσει δηλαδή την περσόνα η οποία την ανέδειξε σε συναυλιακό φαινόμενο του 2014.
15. The War On Drugs - Lost In The Dream
(2014)
Το
"Lost In The Dream" είναι ένας από τους δίσκους που θα χαρακτηρίσουν
την τρέχουσα δεκαετία όχι ως καταλυτικοί για τη μουσική της εξέλιξη,
αλλά ως παραδείγματα εξαιρετικής, κλασικής τραγουδοποιίας, που χτυπάνε
καρφί στην ψυχή. Είναι ένας δίσκος γεμάτος με υπέροχα, ανθεμικά
κομμάτια. Κομμάτια που μπορεί να μην αποκλίνουν παρά ελάχιστα από τις
μουσικές τους ρίζες, είναι όμως περασμένα μέσα από ένα "indie φίλτρο"
και ηχούν εναρμονισμένα με την εποχή.
14. St. Vincent - St. Vincent
(2014)
Ο απόηχος της κυκλοφορίας αυτού του δίσκου βρίσκει την St. Vincent στον θρόνο της, όπως ακριβώς στο εξώφυλλο. Καμία άλλη μουσική προσωπικότητα μέσα στο 2014 δεν παρουσίασε τόσο ολοκληρωμένη οπτικοακουστική πρόταση, καμία άλλη δεν κατάφερε να περάσει έναν τόσο προσωπικό ήχο, καμία άλλη δεν παρέδωσε τόσο ευφυείς συνθέσεις, καμία άλλη δεν εξέλιξε σε τέτοιο επίπεδο την τεχνική της, καμία άλλη δεν έδωσε τέτοια arty διάσταση στα performances. Καμία άλλη δεν πήγε τα όρια της pop τόσο μακριά. Η Annie Clark θριάμβευσε, ξεπερνώντας τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι ξεκάθαρα μια από τις πιο ουσιαστικές φωνές της μουσικής της νέας δεκαετίας.
13. Daft Punk - Random Access Memories
(2013)
Ο
στόχος των Daft Punk με τον δίσκο αυτόν ήταν να δώσουν σάρκα και οστά
στη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική επιστρατεύοντας τις ρίζες της δεκαετίας
του '70, εκείνης της εποχής δηλαδή που το funk έδινε τη θέση του στη
disco και ο κόσμος διασκέδαζε μαζικά με πραγματικά όμορφες μουσικές.
Ωστόσο, το καταπληκτικό αυτό album δεν αποτελεί κάποιου είδους
παρελθοντολάγνα αναβίωση της disco. Αντιθέτως, πρόκειται για μια γόνιμη
ανάμειξη του χθες και του σήμερα, με σεβασμό στις ρίζες και συγχρόνως με
την απαραίτητη σύγχρονη ματιά.
12. Kanye West - Yeezus
(2013)
Το album αυτό είναι χωρίς υπερβολή ό,τι πιο ανατρεπτικό έχει κάνει ποτέ ο πάντα ανήσυχος Kanye. Μετά τα εύσημα και τους διθυράμβους του εξαιρετικού My Beautiful Dark Twisted Fantasy του 2010, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να ενδώσει στον πειρασμό του άκρατου πειραματισμού, ως μοναδική επιλογή μετά την προσωπική κορυφή που έπιασε. Το αποτέλεσμα ήταν ένας δίσκος απογυμνωμένος, σκληρός και επιθετικός. Ταυτόχρονα όμως, πρόκειται για μια βαθιά προοδευτική ματιά στο είδος, που μπορεί μεν να πάτησε πάνω στην προεργασία άλλων (Death Grips), όμως υλοποιήθηκε με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν θα ήταν σε θέση να πετύχει. Παρά τις ενστάσεις που έχουν οι Έλληνες (κυρίως) μουσικόφιλοι, ο χρόνος καθώς θα περνάει μόνο θα δικαιώνει το Yeezus και θα ενισχύει τη φήμη του.
11. The National - High Violet
(2010)
Ένας
δίσκος γεμάτος indie rock κομψοτεχνήματα, ενορχηστρωμένα στην εντέλεια.
Κομμάτια που δεν αναμασούν συνθετικές φόρμες και δεν αυτοπαγιδεύονται
στην μανιέρα της μελαγχολίας, αλλά ξεχωρίζουν χάρη στις ιδέες τους και
τις πραγματικά ουσιαστικές τους μελωδίες. Ένας ήχος μοντέρνος, αλλά και
απόλυτα διαχρονικός την ίδια στιγμή. Οι ούτως ή άλλως κορυφαίοι
National, στο απόγειο της δημιουργικότητάς τους.
10. Fleet Foxes - Helplessness Blues
(2011)
Ένα πραγματικό διαμάντι της ψυχεδελικής folk, που ανταπεξήλθε στα υψηλά standards που έθεσε το αριστουργηματικό ντεμπούτο των Fleet Foxes το 2008. Πιο κιθαριστικό, πιο εσωτερικό, πιο σκεπτόμενο, πιο πειραματικό ίσως, το Helplessness Blues είναι σαφώς "δυσκολότερο" από τον προκάτοχό του, αλλά αποτελεί ένα σπάνιο μουσικό επίτευγμα, θεμελιωμένο στη διαχρονική δύναμη της αρμονίας, ως πεμπτουσία της μουσικής δημιουργίας. Είναι ο δίσκος που καθιέρωσε τους Fleet Foxes ως το καλύτερο σύγχρονο folk συγκρότημα στον πλανήτη.
9. Bon Iver - Bon Iver
(2011)
Ο δίσκος που σηματοδότησε το τέλος της εποχής της "απομόνωσης" για τον Justin Vernon και τους Bon Iver και εισήγαγε το σχήμα σε μια νέα εποχή. Ο Vernon ξέφυγε από την folk φόρμα και πειραματίστηκε, πετυχαίνοντας έναν πλούσιο, ευρηματικό ήχο, με τις καλύτερες ίσως ενορχηστρώσεις που έχουμε συναντήσει ως τώρα στη μουσική των '10s. Η μουσική ξεχειλίζει από φαντασία, αποτελώντας ένα μοναδικό ταξίδι μέσα σε εικόνες από αμερικάνικα χειμερινά τοπία. Και συγχρόνως, έχοντας δει live στο Λονδίνο την μπάντα στη μορφή εκείνης της περιόδου, το Indiego Sound έχει να σημειώσει πως επρόκειτο για το αρτιότερο συναυλιακό θέαμα που είχε την τύχη να απολαύσει ποτέ.
8. Beach House - Teen Dream
(2010)
Αυτό το dream pop αριστούργημα των Beach House δικαίως προκάλεσε αίσθηση το 2010. Ταπεινό αλλά και μεγαλειώδες, το Teen Dream περιέχει συγκλονιστικές μελωδίες και ανατριχιαστικές ερμηνείες, που είναι αδύνατο να μην αφήσουν το συναισθηματικό τους αποτύπωμα στον ακροατή που θα επιλέξει να αφοσιωθεί σε αυτές. Είναι ένας γνήσιος underground pop δίσκος για μοναχικές ακροάσεις, που αποκάλυψε το χάρισμα των δημιουργών του στις πραγματικές του διαστάσεις.
7. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City
(2013)
Το συγκρότημα σ' αυτόν τον δίσκο άλλαξε. Οι επιρροές από την Αφρική εξασθένησαν σχεδόν ολοκληρωτικά, ενώ το αστικό, αμιγώς pop ύφος ενισχύθηκε. Ο ήχος της μπάντας έγινε πιο produced από ποτέ. Η στιχουργική και η θεματολογία τους ωρίμασε. Ο δίσκος στο μεγαλύτερο μέρος του είναι σοφός, μελαγχολικός και πολύ, πάρα πολύ μελωδικός - οι μελωδίες που κρύβονται σε αυτόν τον δίσκο είναι πραγματικά σπουδαίες. Οι Vampire Weekend απομακρύνθηκαν από τη χίπικη indie κουλτούρα και πλέον μοιάζουν με preppy, art school κολεγιόπαιδα περισσότερο από ποτέ. Η έλλειψη αυθορμητισμού που χαρακτηρίζει τον δίσκο είναι και το κλειδί για την κατανόησή του. Είναι η απόλυτη αποτύπωση της ψυχοσύνθεσης του 20άρη της σύγχρονης μεγαλούπολης: αγχωμένος, τελειομανής, αναπόφευκτα εγκεφαλικός. Αν καταφέρεις όμως να διαπεράσεις αυτόν τον εύθραυστο καθωσπρεπισμό, ανακαλύπτεις το συναισθηματικό ηφαίστειο που τροφοδοτεί αυτήν την δημιουργικότητα. Με αυτήν την έννοια, το Modern Vampires Of The City είναι ένας εντελώς 2010's δίσκος.
6. Frank Ocean - channel ORANGE
(2012)
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα ντεμπούτα της νέας δεκαετίας ήταν αυτό του Frank Ocean, ο οποίος έδωσε μια soul διάσταση στο σύγχρονο R&B τόσο έντονη, που προκάλεσε συγκρίσεις με μεγαθήρια όπως ο Marvin Gaye και ο Stevie Wonder. Η μουσική αυτή κληρονομιά, πάντως, αξιοποιήθηκε υποδειγματικά. Στην εποχή της ασύστολης αναπαραγωγής μουσικών του παρελθόντος, όπου ο εκμοντερνισμός του ήχου και η απομάκρυνση της vintage λογικής θεωρείται για κάποιους πρακτική αδιανόητη, οι παραγωγοί του Frank Ocean επέλεξαν μια παραγωγή σύγχρονη, γεμάτη ηλεκτρονικούς ήχους έξυπνα περασμένους, η οποία ήρθε να δέσει τέλεια με τις soul και funk βάσεις, με αποτέλεσμα μια άρτια ισορροπία μεταξύ του χθες και του σήμερα. Οι δε στίχοι του Frank Ocean, ιδιαίτερα συναισθηματικοί και προσωπικοί, συχνά σκοτεινοί και μελαγχολικοί, έδωσαν ένα βάθος στο όλο έργο, το οποίο δεν είχαμε συνηθίσει στο συγκεκριμένο είδος. Η σπουδαιότητα αυτού του δίσκου εν γένει, έγκειται στο γεγονός ότι έδωσε βάθος σε ένα είδος προ πολλού διαβρωμένο από την εμπορικότητα, χωρίς όμως να ξεφεύγει ακριβώς από τους εμπορικούς όρους του R&B.
5. PJ Harvey - Let England Shake
(2011)
Η PJ Harvey κατέθεσε τον καλύτερο ίσως δίσκο της καριέρας της το 2011, όταν αποφάσισε να αποτυπώσει όλη την παράνοια και το σκοτάδι του πολέμου σε έναν δίσκο, με στόχο "να φτιάξει κάτι που θα μείνει". Ο δίσκος αποτελεί ένα σύγχρονο alternative rock αριστούργημα υψηλής στιχουργικής και λυρικής αξίας, προορισμένο για να μείνει άφθαρτο στο πέρασμα των δεκαετιών, αφού περιέχει όλα τα συστατικά των μεγάλων singer/songwriter δίσκων του 20ου αιώνα. Το "Let England Shake" τελικά κέρδισε το Mercury Prize, πρωτοστάτησε στις λίστες όλων των βρετανικών και μη μουσικών εντύπων και sites και μετά από τέσσερα χρόνια δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από την αίγλη του. Η ικανότητά του να σε μεταφέρει μέσα στο κλίμα του πολέμου είναι το στοιχείο που τον καθιστά τόσο μοναδικό.
4. Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d. city
(2012)
Ο δίσκος αυτός έσκασε σαν βόμβα στον χώρο του hip hop το 2012, ξεχωρίζοντας ανάμεσα στους υπόλοιπους του είδους με χαοτική διαφορά. Ο όλος δίσκος αποτελεί μια αναδρομή στα νεανικά χρόνια του Kendrick Lamar, περιγράφοντας καθημερινές ιστορίες και διάφορα κοινωνικά φαινόμενα μέσα από αυτή την αυτοαναφορική οπτική. Μια μεγάλη μερίδα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων βρίσκει τη θέση της στις ιστορίες αυτές, οι οποίες παρουσιάζονται έξυπνα, με συνοχή και με conceptual λογική. Οι ιδέες, η παραγωγή, τα beats, το sampling, όλα λειτουργούν υποδειγματικά. Αλλά το κυριότερο, το ραπάρισμα του Lamar είναι γεμάτο ψυχή και συναίσθημα, καθιστώντας την ακρόαση μια πραγματικά έντονη εμπειρία, γεμάτη από στιγμές ανατριχίλας. Σήμερα, δύο περίπου χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το good kid, m.A.A.d. city έχει ήδη φτάσει να θεωρείται modern classic. Πρόκειται για έναν δίσκο ορόσημο για το hip hop, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε ποιότητα από τους κλασικούς δίσκους της δεκαετίας του '90.
3. Tame Impala - Lonerism
(2012)
Η "φουτουριστική ψυχεδέλεια" των Tame Impala έφτασε στο απόγειό της με τον δεύτερο αυτόν δίσκο τους το 2012, ο οποίος περιείχε το pop ένζυμο που έκανε τις συνθέσεις του Kevin Parker να απογειωθούν. Πολλοί έκαναν τότε λόγο για αντιγραφή της Μπητλικής ψυχεδελικής φόρμας, αλλά δεν είχαν δίκιο: οι Tame Impala πέρασαν ξεκάθαρα το δικό τους στοιχείο σε όλο αυτό. Καταπληκτικές μελωδίες, απρόβλεπτες αρμονίες, ηχητικά εφέ βγαλμένα από το μέλλον, απολαυστικά drum patterns προσεγμένα στη λεπτομέρεια, μπασογραμμές απίστευτα καλογραμμένες. Ένας υπέροχος δίσκος που πραγματεύεται με ευαισθησία και ειλικρίνεια τις διάφορες πτυχές της μοναχικής ζωής, γραμμένος και ηχογραφημένος από μια (μοναχική) ιδιοφυΐα, φτιαγμένος για να ακούγεται (εξίσου μοναχικά) σε headphones. Ό,τι καλύτερο έχει αφήσει η αναβίωση της ψυχεδέλειας, αλλά και η εποχή των δίσκων της "κρεβατοκάμαρας".
2. Arcade Fire - The Suburbs
(2010)
Το μεγαλείο των Arcade Fire είχε αποκαλυφθεί ήδη από την προηγούμενη δεκαετία, όταν με το Funeral και το Neon Bible κατέθεσαν δύο από τους καλύτερους indie rock δίσκους στα χρονικά. Έπρεπε να έρθει το 2010 όμως και το The Suburbs για να λάβουν την ευρεία αναγνώριση που τους άξιζε. Ο δίσκος αποκάλυψε μια νέα, πιο ανάλαφρη πτυχή του ήχου τους και τους έκανε προσιτούς σε μεγαλύτερο μέρος του κοινού, γεγονός που επισφραγίστηκε και με το Grammy για τον δίσκο της χρονιάς, κάτι που μέχρι τότε φάνταζε αδιανόητο για το συγκρότημα. Το The Suburbs, τρίτο κατά σειρά αριστούργημα των Arcade Fire, έχει ήδη κερδίσει μια περίοπτη θέση στους κλασικούς rock δίσκους της δεκαετίας χάρη στο concept του, τον έξυπνο ήχο του, τα υπέροχα κομμάτια που περιέχει, αλλά και τον αντίκτυπο που είχε στη μουσική βιομηχανία, προκαλώντας ένα μικρό εμπορικό "σοκ" και υπογραμμίζοντας την ανάγκη της μουσικής να επιστρέψει σε ποιοτικά μονοπάτια.
1. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
(2010)
Ο αδιαφιλονίκητος θριαμβευτής της μουσικής πενταετίας δεν είναι άλλος από τον Kanye West, που με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy ξεπέρασε τον εαυτό του και έκανε την πιο μεγαλεπίβολη παραγωγή, αλλά και την πιο εμπνευσμένη καλλιτεχνική πρόταση από όλους. Άμεσα ή έμμεσα (μέσω sampling), στον εν λόγω δίσκο έχουν συμμετάσχει μεταξύ άλλων οι: Smokey Robinson, Drake, Fergie, Mike Oldfield, La Roux, Elton John, The Turtles, Jon Anderson, Alicia Keys, Kid Kudi, King Crimson, John Legend, Nicki Minaj, Rihanna, Gil Scott-Heron, Bon Iver, Aphex Twin. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την λεπτομέρεια στην οποία είναι δουλεμένα τα πάντα σ' αυτόν τον δίσκο, τον βαθμό στον οποίο τα samples είναι εναρμονισμένα με τα beats του Kanye West, τη φαντασία με την οποία είναι πλασμένος ο ηχητικός κόσμος αυτού του δίσκου. Πρόκειται για ένα κολοσσιαίο μουσικό επίτευγμα ανείπωτου κάλλους και πνευματικού εύρους, που υπερβαίνει τα στενά όρια του hip hop και αναδεικνύεται σε δισκογραφικό φαινόμενο ειδικού βάρους μεγατόνων. Παραβλέποντας τον εγωκεντρισμό, την αλαζονεία και το όλο lifestyle του Kanye West και αντιμετωπίζοντας την περίπτωσή του χωρίς mainstream προκαταλήψεις, το Indiego Sound βλέπει στο πρόσωπό του έναν χαρισματικό και ευφυή καλλιτέχνη, από τους πλέον δημιουργικούς της τελευταίας δεκαετίας. Ο Kanye West έχει πάει το hip hop σε άλλο επίπεδο, έχει θέσει τους δικούς του όρους στο παιχνίδι και σίγουρα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πειραματιστές στην ιστορία του είδους. Καλλιτεχνικά ανήσυχος και διαρκώς εξελισσόμενος, είναι από τους ελάχιστους που συνδυάζουν την ποιότητα και τη μουσική καινοτομία με τη μεγάλη εμπορική επιτυχία, κάτι που στο My Beautiful Dark Twisted Fantasy πέτυχε ιδανικά. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Kanye West σήμερα μεταμορφώνει το hip hop με τον ίδιο τρόπο που μεταμόρφωναν το rock οι Beatles στα '60s και οι Pink Floyd στα '70s. Είναι βέβαιο ότι θα είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες των '00s των οποίων το έργο θα αντέξει στο πέρασμα των δεκαετιών, όπως είναι βέβαιο ότι το My Beautiful Dark Twisted Fantasy θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία ως το κορυφαίο εκ των αριστουργημάτων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου