Κυκλοφορεί: 14 Ιανουαρίου 2013
Έρχονται από το Manchester, παίζουν πειραματική indie pop και τους γνωρίσαμε το 2010 με τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος ήταν υποψήφιος για το Mercury Prize της επόμενης χρονιάς. Όλα δείχουν ότι οι Everything Everything θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο με το νέο αυτό album, μιας και σημειώνει αρκετά καλύτερη πορεία και στα charts και στις κριτικές, σε σύγκριση με το προηγούμενο.
Το Arc είναι δίσκος εκκεντρικός και αρκετά πειραματικός. Ακούγεται σαν μια πολύ φιλόδοξη, σχεδόν αγχωμένη προσπάθεια για έναν μοναδικό ήχο που θα ξενίσει (και σε αυτό το επίπεδο σίγουρα πετυχαίνει το στόχο του). Οι προθέσεις του είναι αξιέπαινες και η πορεία που ακολουθεί είναι η σωστή. Μέσα στο album ανακαλύπτει κανείς αρκετή έξυπνη μουσική, ευχάριστες εκπλήξεις και ορισμένες δυνατές μελωδίες.
Ωστόσο, ως επί το πλείστον, η σωστή αυτή πορεία δεν ακολουθείται με το σωστό τρόπο, τουλάχιστον για το Indiego Sound. Αν εξαιρέσουμε τις καλές στιγμές που αναφέραμε πιο πάνω, σαν σύνολο το Arc έχει μεγάλες αδυναμίες που αφορούν κυρίως τον ήχο. Η σύνθεση του ηλεκτρονικού ήχου με τα φυσικά όργανα δεν γίνεται συνήθως επιτυχημένα, με αποτέλεσμα έναν ήχο αρκετά χοντροκομμένο, στα όρια του κακόγουστου. Τρανταχτό παράδειγμα η γελοία ηλεκτρονικό-folklore γέφυρα στο πρώτο single Cough Cough. Τα φωνητικά, επίσης, καταντούν υπερβολικά υστερικά και ενοχλούν σε ορισμένα σημεία. Κοντινές μπάντες όπως οι Alt-J, που πιθανότατα επηρεάστηκαν από τους Everything Everything, προσέγγισαν τον ήχο αυτό πολύ πιο προσεκτικά και καλαίσθητα.
Τελικά, αν και περιέχει θαυμάσιες ιδέες και όραμα, ο δίσκος χαντακώνεται από όλα τα παραπάνω. Μπορεί να πλασάρεται ως καινοτομία και να προωθείται από τον τύπο, αλλά είναι αμφίβολο ότι θα αντέξει στο χρόνο. Ας ελπίσουμε οτι η μπάντα θα βρει τον τρόπο να στρέψει την ανήσυχη, πειραματική της διάθεση προς πιο καλαίσθητες και ώριμες επιλογές.
Βαθμολογία: 6
Ωστόσο, ως επί το πλείστον, η σωστή αυτή πορεία δεν ακολουθείται με το σωστό τρόπο, τουλάχιστον για το Indiego Sound. Αν εξαιρέσουμε τις καλές στιγμές που αναφέραμε πιο πάνω, σαν σύνολο το Arc έχει μεγάλες αδυναμίες που αφορούν κυρίως τον ήχο. Η σύνθεση του ηλεκτρονικού ήχου με τα φυσικά όργανα δεν γίνεται συνήθως επιτυχημένα, με αποτέλεσμα έναν ήχο αρκετά χοντροκομμένο, στα όρια του κακόγουστου. Τρανταχτό παράδειγμα η γελοία ηλεκτρονικό-folklore γέφυρα στο πρώτο single Cough Cough. Τα φωνητικά, επίσης, καταντούν υπερβολικά υστερικά και ενοχλούν σε ορισμένα σημεία. Κοντινές μπάντες όπως οι Alt-J, που πιθανότατα επηρεάστηκαν από τους Everything Everything, προσέγγισαν τον ήχο αυτό πολύ πιο προσεκτικά και καλαίσθητα.
Τελικά, αν και περιέχει θαυμάσιες ιδέες και όραμα, ο δίσκος χαντακώνεται από όλα τα παραπάνω. Μπορεί να πλασάρεται ως καινοτομία και να προωθείται από τον τύπο, αλλά είναι αμφίβολο ότι θα αντέξει στο χρόνο. Ας ελπίσουμε οτι η μπάντα θα βρει τον τρόπο να στρέψει την ανήσυχη, πειραματική της διάθεση προς πιο καλαίσθητες και ώριμες επιλογές.
Βαθμολογία: 6
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Kemosabe , Choice Mountain , Undrowned , Don't Try
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου