Κυκλοφορεί: 1 Απριλίου 2013
Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι πολύ cliche, αλλά όχι περισσότερο από το συγκρότημα στο οποίο αναφέρεται. Οι Peace έρχονται από το Birmingham και είναι ένα από τα πλέον "ελπιδοφόρα" νέα Βρετανικά συγκροτήματα, μαζί με τους Palma Violets, τους Savages, τους Chvrches και μερικούς άλλους. Συμπεριλήφθηκαν (μαζί με όλους τους υπόλοιους) στο BBC Sound Of 2013, ενώ στηρίζονται εξωφρενικά πολύ από το NME, που θεωρεί το πρώτο τους αυτό album ως "the finest British debut of the year", αλλά και από τον Guardian, που τους έχει αποκαλέσει "the future of indie" (αν και τους χαντάκωσε λίγο στην κριτική του, βάζοντας μόλις 2 αστεράκια). Και μέσα σε όλα αυτά και ένα συμβόλαιο με την Columbia, στην οποία κυκλοφορεί και ο εν λόγω δίσκος.
Σκεφτείτε τώρα για πόσες δεκάδες μπάντες έχουμε δει το ίδιο ακριβώς σενάριο τα τελευταία 10 χρόνια και πόσες από αυτές έγιναν πραγματικά huge και κατάφεραν να βγάλουν περισσότερους από έναν επιτυχημένους δίσκους. Ένα 20%; Ίσως να είναι και μεγάλο το ποσοστό. Αν, δε, στα παραπάνω συνυπολογίσουμε και το κριτήριο της ποιότητας, τότε το ποσοστό θα κάνει βουτιά σε μονοψήφιες τιμές.
Για να περάσουμε στην ουσία, οι Peace λογικά θα μπουν σε αυτό το 20%, αλλά όχι και στο μονοψήφιο ποσοστό. Το ντεμπούτο τους είναι μελωδικό και τέρμα catchy, γεμάτο με hooky indie rock κομμάτια που μοιάζουν καταδικασμένα στην επιτυχία. Είναι άκουσμα πολύ πιο απολαυστικό από αυτό των Palma Violets για παράδειγμα, κατά τη γνώμη του Indiego Sound πάντα. Παρόλα αυτά, (και εδώ έγκειται το cliche του κειμένου) είναι εκνευριστικό το πόσο unoriginal, βαρετός και προβλέψιμος είναι ο ήχος των Peace. Λίγο από το ελαφρύ βρετανικό rock των 60's, λίγο από το britpop των 90's και λίγο από το σύγχρονο indie rock, με επιρροές μεταξύ άλλων από Kooks, Strokes και Foals. Η επανάληψη της επανάληψης. Πολύ καλογραμμένο, πολύ καλοπαιγμένο, αλλά, διάολε, βαρετό! Στους Foxygen (οι μεγαλύτεροι κλέφτες ιδεών για φέτος) συγχωρέσαμε εν μέρει το ατόπημα επειδή οι συνθέσεις τους ήταν χάρμα. Στους Peace, όμως, που δεν φτάνουν σε τέτοια επίπεδα songwriting, η επανάληψη αυτή ενοχλεί αρκετά και δημιουργεί αμφιβολίες για τη διαχρονικότητά τους. Για την ώρα, πάντως, δροσεροί και διασκεδαστικοί.
Σκεφτείτε τώρα για πόσες δεκάδες μπάντες έχουμε δει το ίδιο ακριβώς σενάριο τα τελευταία 10 χρόνια και πόσες από αυτές έγιναν πραγματικά huge και κατάφεραν να βγάλουν περισσότερους από έναν επιτυχημένους δίσκους. Ένα 20%; Ίσως να είναι και μεγάλο το ποσοστό. Αν, δε, στα παραπάνω συνυπολογίσουμε και το κριτήριο της ποιότητας, τότε το ποσοστό θα κάνει βουτιά σε μονοψήφιες τιμές.
Για να περάσουμε στην ουσία, οι Peace λογικά θα μπουν σε αυτό το 20%, αλλά όχι και στο μονοψήφιο ποσοστό. Το ντεμπούτο τους είναι μελωδικό και τέρμα catchy, γεμάτο με hooky indie rock κομμάτια που μοιάζουν καταδικασμένα στην επιτυχία. Είναι άκουσμα πολύ πιο απολαυστικό από αυτό των Palma Violets για παράδειγμα, κατά τη γνώμη του Indiego Sound πάντα. Παρόλα αυτά, (και εδώ έγκειται το cliche του κειμένου) είναι εκνευριστικό το πόσο unoriginal, βαρετός και προβλέψιμος είναι ο ήχος των Peace. Λίγο από το ελαφρύ βρετανικό rock των 60's, λίγο από το britpop των 90's και λίγο από το σύγχρονο indie rock, με επιρροές μεταξύ άλλων από Kooks, Strokes και Foals. Η επανάληψη της επανάληψης. Πολύ καλογραμμένο, πολύ καλοπαιγμένο, αλλά, διάολε, βαρετό! Στους Foxygen (οι μεγαλύτεροι κλέφτες ιδεών για φέτος) συγχωρέσαμε εν μέρει το ατόπημα επειδή οι συνθέσεις τους ήταν χάρμα. Στους Peace, όμως, που δεν φτάνουν σε τέτοια επίπεδα songwriting, η επανάληψη αυτή ενοχλεί αρκετά και δημιουργεί αμφιβολίες για τη διαχρονικότητά τους. Για την ώρα, πάντως, δροσεροί και διασκεδαστικοί.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Higher Than The Sun , Follow Baby , Float Forever , Wraith , California Daze
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου