Είδος: Folk / Alternative Rock
Κυκλοφορεί: 16 Σεπτεμβρίου 2013
Ανάμεσα στο χάος της σημερινής ανεξάρτητης σκηνής, που κατακλύζεται από μπάντες "πυροτεχνήματα" και μουσικά trends της διετίας, υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία καλλιτεχνών. Των καλλιτεχνών οι οποίοι βγάζουν σταθερά καλές δουλειές που δεν περνούν μεν απαρατήρητες, ωστόσο ποτέ δεν προβάλλονται όσο τους αξίζει, ούτε καταφέρνουν να γίνουν γνωστοί σε ένα φάσμα ευρύτερο από αυτό των τυπικών μουσικόφιλων.
Ο Bill Callahan είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας. Ο νέος δίσκος του, όπως και όλοι όσοι κυκλοφόρησε στη μετά Smog εποχή, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα γραφής, που όμως είναι αμφίβολο ότι θα ακουστεί όσο του αναλογεί. Πρόκειται για τα γνωστά ηλεκτρικά folk, που πατούν με το ένα πόδι στην americana και με το άλλο στην alternative rock της σχολής του Nick Cave. Οι ηλεκτρικές κιθάρες ηχούν σιγανά και σεμνά, αποτελώντας ωστόσο τα βασικότερα στοιχεία της ενορχήστρωσης. Τα κρουστά είναι αραιοβαλμένα και λιγομίλητα, ενώ μερικές πινελιές από βιολιά και λίγα πνευστά συμπληρώνουν διακριτικά την ηχητική παλέτα.
Αυτό, βέβαια, που έχει συνήθως τον πρώτο λόγο δεν είναι η μουσική, αλλά το στιχουργικό/φωνητικό κομμάτι, γεγονός στο οποίο λειτουργεί καταλυτικά η σχετικά λιτή ενορχήστρωση. Αυτό από τη μία είναι θετικό, δεδομένου ότι στιχουργικά τα κομμάτια είναι πραγματικά αξιόλογα, γεμάτα με έξυπνες γραμμές. Από την άλλη όμως, δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις ότι οι μελωδίες δεν σε καλύπτουν. Τα μισά περίπου κομμάτια του album έχουν αδύναμη μελωδική γραμμή, μοιάζουν κάπως ημιτελή στον τομέα αυτόν.
Παρά τις ατέλειές του, όμως, το "Dream River" είναι δίσκος γοητευτικός. Ατμοσφαιρικός, καλαίσθητος και ουσιαστικός. Είναι ένας ακόμα καλός δίσκος από έναν καλλιτέχνη που παραμένει πιστός στις αξίες του.
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: The Sing , Small Plane , Ride My Arrow
Κυκλοφορεί: 16 Σεπτεμβρίου 2013
Ανάμεσα στο χάος της σημερινής ανεξάρτητης σκηνής, που κατακλύζεται από μπάντες "πυροτεχνήματα" και μουσικά trends της διετίας, υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία καλλιτεχνών. Των καλλιτεχνών οι οποίοι βγάζουν σταθερά καλές δουλειές που δεν περνούν μεν απαρατήρητες, ωστόσο ποτέ δεν προβάλλονται όσο τους αξίζει, ούτε καταφέρνουν να γίνουν γνωστοί σε ένα φάσμα ευρύτερο από αυτό των τυπικών μουσικόφιλων.
Ο Bill Callahan είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας. Ο νέος δίσκος του, όπως και όλοι όσοι κυκλοφόρησε στη μετά Smog εποχή, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα γραφής, που όμως είναι αμφίβολο ότι θα ακουστεί όσο του αναλογεί. Πρόκειται για τα γνωστά ηλεκτρικά folk, που πατούν με το ένα πόδι στην americana και με το άλλο στην alternative rock της σχολής του Nick Cave. Οι ηλεκτρικές κιθάρες ηχούν σιγανά και σεμνά, αποτελώντας ωστόσο τα βασικότερα στοιχεία της ενορχήστρωσης. Τα κρουστά είναι αραιοβαλμένα και λιγομίλητα, ενώ μερικές πινελιές από βιολιά και λίγα πνευστά συμπληρώνουν διακριτικά την ηχητική παλέτα.
Αυτό, βέβαια, που έχει συνήθως τον πρώτο λόγο δεν είναι η μουσική, αλλά το στιχουργικό/φωνητικό κομμάτι, γεγονός στο οποίο λειτουργεί καταλυτικά η σχετικά λιτή ενορχήστρωση. Αυτό από τη μία είναι θετικό, δεδομένου ότι στιχουργικά τα κομμάτια είναι πραγματικά αξιόλογα, γεμάτα με έξυπνες γραμμές. Από την άλλη όμως, δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις ότι οι μελωδίες δεν σε καλύπτουν. Τα μισά περίπου κομμάτια του album έχουν αδύναμη μελωδική γραμμή, μοιάζουν κάπως ημιτελή στον τομέα αυτόν.
Παρά τις ατέλειές του, όμως, το "Dream River" είναι δίσκος γοητευτικός. Ατμοσφαιρικός, καλαίσθητος και ουσιαστικός. Είναι ένας ακόμα καλός δίσκος από έναν καλλιτέχνη που παραμένει πιστός στις αξίες του.
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: The Sing , Small Plane , Ride My Arrow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου