Κυκλοφορεί: 8 Οκτωβρίου 2012
Στο δεύτερο δίσκο των πολλά υποσχόμενων Tame Impala, ενός από τα λίγα indie συγκροτήματα της Αυστραλίας που κατάφεραν να δημιουργήσουν μεγάλο όνομα παγκοσμίως, συναντάμε ένα ενδιαφέρον μουσικό κράμα. Η έντονη ψυχεδέλεια της σχολής των Beatles στα τέλη των '60s (Magical Mystery Tour, Sgt. Pepper's κτλ) συναντά τα synths της δεκαετίας του '80, με τη σύγχρονη παραγωγή του lo-fi και της παραμόρφωσης να δεσπόζει σ΄όλη την ηχογράφηση.
Η παραγωγή αυτή, δουλειά του ίδιου του συγκροτήματος, τελικά μάλλον λειτουργεί αρνητικά. Προσωπική άποψη: η υπερπληθώρα των ήχων, οι οποίοι συχνά είναι χοντροκομμένοι, κάπου κουράζει και αποπροσανατολίζει τον ακροατή, δυσκολεύοντάς τον στο να επικεντρωθεί στην ουσία της μουσικής. Εξάλλου, μια πιο καθαρή παραγωγή θα αναδείκνυε περισσότερο τις συνθέσεις. Καλή και άγια η ψυχεδέλεια, αλλά εδώ μάλλον το παρακάνανε...
Αν παραβλέψουμε το παραπάνω όμως, το album έχει πολύ ζουμί και πραγματικά αξιόλογο υλίκό. Πρόκειται για album δουλεμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Αρκετά σύνθετο (και δύσκολο στην αρχή), αλλά πλήρες και τέλεια δεμένο. Μιλάμε για 12 κομμάτια, τα περισσότεα από τα οποία είναι και ενδιαφέροντα ως συνθέσεις, αλλά και αυτό που λέμε "πιασάρικα", με λίγη υπομονή στην αρχή. Κομμάτια με στίχους εμπνευσμένους και με μουσική που δένει όμορφα.
Η διθυραμβική υπόδοχή του Lonerism από τους κριτικούς έχει μια μικρή δόση υπερβολής, με την έννοια ότι το album δεν φαίνεται τόσο να είναι προϊόν ατόφιας, ιδιοφυούς έμπνευσης (από αυτή που διακρίνει τα αριστουργήματα), αλλά περισσότερο αποτέλεσμα πολύ συγκροτημένης δουλειάς και μελέτης. Και αυτό όμως δεν είναι καθόλου λίγο...
Βαθμολογία: 9
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Be Above It , Feels Like We Only Go Backwards , Elephant , Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου