Κυκλοφορεί: 4 Φεβρουαρίου 2013
Έτος 1988: Με το ντεμπούτο τους "Isn't Anything" δημιουργούν το shoegaze. Έτος 1991: Κυκλοφορούν το δεύτερο album τους, το μνημειώδες "Loveless", το οποίο θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της εναλλακτικής rock. Έτος 2012: Ανακοινώνουν τη δισκογραφική τους επιστροφή, μετά από 22 ολόκληρα χρόνια απουσίας. Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου του 2013: ο νέος δίσκος τους ανεβαίνει στο επίσημο site της μπάντας, ενώ μετά από λίγο το σύστημα κρασάρει. Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου του 2013: οι ανά τον πλανήτη μουσικόφιλοι προσπαθούν να βγάλουν την ετυμηγορία και οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν: ο νέος δίσκος των My Bloody Valentine είναι υπεράνω κάθε προσδοκίας.
Το πρώτο αξιοπρόσεκτο γεγονός στο "m b v" δεν είναι άλλο από τον ήχο. Τι κι αν πέρασαν 22 χρόνια, ο ήχος της μπάντας έχει μείνει σχεδόν απαράλλαχτος. Οι ίδιες, τέρμα παραμορφωμένες κιθάρες, τα ίδια νωχελικά φωνητικά, η ίδια ονειρική ατμόσφαιρα. Και παρόλο που οι Ιρλανδοί κάνουν ακριβώς αυτό που έκαναν και τότε σαν να μην πέρασε μια μέρα, αυτό δεν ενοχλεί καθόλου. Και δεν ενοχλεί διότι συνεχίζουν να το κάνουν μοναδικά. Στο κάτω κάτω, μιλάμε για τους pioneers του shoegaze. Γιατί να ζητήσουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που επινόησαν;
Γράφτηκε σε κριτική μεγάλου ελληνικού site ότι το "m b v" ποντάρει στη νοσταλγία. Πράγματι, για έναν 40άρη που άκουγε τη μπάντα στα 20 του είναι πολύ πιθανό να σκαλίσει όμορφες μνήμες και να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, λόγω της ομοιότητάς του με τις τότε δουλειές τους. Πού είναι το κακό όμως, από τη στιγμή που έχει πράγματα να πει; Γιατί ναι, το album έχει ουσιαστική ποιότητα. Περιέχει υπέροχα κομμάτια. Κομμάτια με ρυθμό, μελωδία και ατμόσφαιρα. Συνθέσεις ολοκληρωμένες και όχι ηχητικά στιλιζαρισμένες, καμουφλαρισμένες μετριότητες.
Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι το παρόν album είναι σαφώς δυσκολότερο από το (όχι εύπεπτο) "Loveless". Για κάποιον, μάλιστα, που δεν έχει πρότερη επαφή με τη μπάντα και το είδος, ενδεχομένως οι πρώτες ακροάσεις να αγγιζουν τα όρια του μαρτυρίου. Το προηγούμενο album είχε ως επί το πλείστον πιο οικείες/συμβάτικες/pop (όπως θες πες το) αρμονίες. Εδώ, αντίθετα, οι αρμονίες είναι πιο "περιπετειώδεις", πιο αναπάντεχες. Εμπνευσμένες, σύμφωνα με συνέντευξη του Kevin Shields στο NME, από (ποιον άλλον;) τον Brian Wilson και τη δουλειά του στο "Smile" των Beach Boys. (Παρεμπιπτόντως, το γεγονός ότι ένας shoegazer επηρεάζεται από έναν ψυχεδελικό/baroque pop δίσκο ενός καλλιτέχνη με εντελώς διαφορετικές μουσικές καταβολές είναι ενδεικτικό της τεράστιας σπουδαιότητας του δεύτερου. Μιλάμε για έναν από τους ευφυέστερους κατασκευαστές μελωδιών του περασμένου αιώνα.)
Καταλήγοντας, μπορεί το "m b v" να μη διέπεται από αυτή τη θεία έμπνευση που γέννησε το "Loveless", εντούτοις έχει βάθος, ψυχή και κάνει τα πάντα σωστά. Απρόσμενα σωστά για μια μπάντα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χάσει τη φόρμα της μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Η υπομονή αυτή τη φορά ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα.
Το πρώτο αξιοπρόσεκτο γεγονός στο "m b v" δεν είναι άλλο από τον ήχο. Τι κι αν πέρασαν 22 χρόνια, ο ήχος της μπάντας έχει μείνει σχεδόν απαράλλαχτος. Οι ίδιες, τέρμα παραμορφωμένες κιθάρες, τα ίδια νωχελικά φωνητικά, η ίδια ονειρική ατμόσφαιρα. Και παρόλο που οι Ιρλανδοί κάνουν ακριβώς αυτό που έκαναν και τότε σαν να μην πέρασε μια μέρα, αυτό δεν ενοχλεί καθόλου. Και δεν ενοχλεί διότι συνεχίζουν να το κάνουν μοναδικά. Στο κάτω κάτω, μιλάμε για τους pioneers του shoegaze. Γιατί να ζητήσουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που επινόησαν;
Γράφτηκε σε κριτική μεγάλου ελληνικού site ότι το "m b v" ποντάρει στη νοσταλγία. Πράγματι, για έναν 40άρη που άκουγε τη μπάντα στα 20 του είναι πολύ πιθανό να σκαλίσει όμορφες μνήμες και να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, λόγω της ομοιότητάς του με τις τότε δουλειές τους. Πού είναι το κακό όμως, από τη στιγμή που έχει πράγματα να πει; Γιατί ναι, το album έχει ουσιαστική ποιότητα. Περιέχει υπέροχα κομμάτια. Κομμάτια με ρυθμό, μελωδία και ατμόσφαιρα. Συνθέσεις ολοκληρωμένες και όχι ηχητικά στιλιζαρισμένες, καμουφλαρισμένες μετριότητες.
Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι το παρόν album είναι σαφώς δυσκολότερο από το (όχι εύπεπτο) "Loveless". Για κάποιον, μάλιστα, που δεν έχει πρότερη επαφή με τη μπάντα και το είδος, ενδεχομένως οι πρώτες ακροάσεις να αγγιζουν τα όρια του μαρτυρίου. Το προηγούμενο album είχε ως επί το πλείστον πιο οικείες/συμβάτικες/pop (όπως θες πες το) αρμονίες. Εδώ, αντίθετα, οι αρμονίες είναι πιο "περιπετειώδεις", πιο αναπάντεχες. Εμπνευσμένες, σύμφωνα με συνέντευξη του Kevin Shields στο NME, από (ποιον άλλον;) τον Brian Wilson και τη δουλειά του στο "Smile" των Beach Boys. (Παρεμπιπτόντως, το γεγονός ότι ένας shoegazer επηρεάζεται από έναν ψυχεδελικό/baroque pop δίσκο ενός καλλιτέχνη με εντελώς διαφορετικές μουσικές καταβολές είναι ενδεικτικό της τεράστιας σπουδαιότητας του δεύτερου. Μιλάμε για έναν από τους ευφυέστερους κατασκευαστές μελωδιών του περασμένου αιώνα.)
Καταλήγοντας, μπορεί το "m b v" να μη διέπεται από αυτή τη θεία έμπνευση που γέννησε το "Loveless", εντούτοις έχει βάθος, ψυχή και κάνει τα πάντα σωστά. Απρόσμενα σωστά για μια μπάντα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χάσει τη φόρμα της μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Η υπομονή αυτή τη φορά ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα.
Βαθμολογία: 8½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Only Tomorrow , Who Sees You , In Another Way
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου