Κυκλοφορεί: 4 Φεβρουαρίου 2013
Δεν συμβαίνει συχνά ένας δίσκος να ξεκινάει με 3 τόσο καλά κομμάτια. όσο αυτά της δεύτερης δουλειάς των Unknown Mortal Orchestra. Τα κομμάτια αυτά, για τα οποία υπάρχουν links κάτω από τη βαθμολογία, συνδυάζουν με αξιέπαινο τρόπο γλυκές μελωδίες, ενδιαφέρουσες κιθάρες και μια ψυχεδέλεια ιδιαίτερα προσιτή από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Όπως και οι Foxygen, που παρουσιάσαμε πριν ένα μήνα περίπου, έτσι και οι Unknown Mortal Orchestra είναι πολύ ταλαντούχοι τραγουδοποιοί, χωρίς να γράφουν σύνθετα πράγματα.
Τα προβλήματα του δίσκου είναι δύο. Πρώτον, τα υπόλοιπα 7 κομμάτια της tracklist είναι αρκετά επίπεδα πιο κάτω, με αποτέλεσμα ενα ημιτελές album που εξαντλεί πολύ γρήγορα τα δυνατά του χαρτιά και τελικά σε αφήνει με την αίσθηση του μετρίου. Και δεύτερον (και κυριότερον), η παραγωγή είναι υπερβολικά lo-fi, σε βαθμό να χαντακώνει το songwriting, ακόμα και όταν αυτό είναι εξαιρετικό. Η πρόθεση της παραγωγής προφανώς είναι να δώσει αυτό το vintage feel ομορφαίνοντας το δίσκο, όμως το παρακάνει και πετυχαίνει το αντίθετο. Όσο το volume δυναμώνει, τόσο πιο ξενέρωτο γίνεται το άκουσμα. Ο ήχος είναι μπουκωμένος, το μπάσο τα καλύπτει όλα και τελικά σε αφήνει με την απορία: Πόσο πιο ωραία θα ακούγονταν καθαρά αυτές οι κιθάρες; Πόσο καλύτερο θα ήταν αν μπορούσες να νιώσεις τα drums να χτυπάνε;
Εν ολίγοις, η μπάντα έχει άφθονο ταλέντο και δε χρειάζεται αυτή τη "μοντέρνα", στιλιζαρισμένη παραγωγή για να αναδειχθεί. Ωστόσο, αυτά τα 3 διαμαντάκια της αρχής δεν επιτρέπουν στο Indiego Sound να δώσει λιγότερο από 7.
Τα προβλήματα του δίσκου είναι δύο. Πρώτον, τα υπόλοιπα 7 κομμάτια της tracklist είναι αρκετά επίπεδα πιο κάτω, με αποτέλεσμα ενα ημιτελές album που εξαντλεί πολύ γρήγορα τα δυνατά του χαρτιά και τελικά σε αφήνει με την αίσθηση του μετρίου. Και δεύτερον (και κυριότερον), η παραγωγή είναι υπερβολικά lo-fi, σε βαθμό να χαντακώνει το songwriting, ακόμα και όταν αυτό είναι εξαιρετικό. Η πρόθεση της παραγωγής προφανώς είναι να δώσει αυτό το vintage feel ομορφαίνοντας το δίσκο, όμως το παρακάνει και πετυχαίνει το αντίθετο. Όσο το volume δυναμώνει, τόσο πιο ξενέρωτο γίνεται το άκουσμα. Ο ήχος είναι μπουκωμένος, το μπάσο τα καλύπτει όλα και τελικά σε αφήνει με την απορία: Πόσο πιο ωραία θα ακούγονταν καθαρά αυτές οι κιθάρες; Πόσο καλύτερο θα ήταν αν μπορούσες να νιώσεις τα drums να χτυπάνε;
Εν ολίγοις, η μπάντα έχει άφθονο ταλέντο και δε χρειάζεται αυτή τη "μοντέρνα", στιλιζαρισμένη παραγωγή για να αναδειχθεί. Ωστόσο, αυτά τα 3 διαμαντάκια της αρχής δεν επιτρέπουν στο Indiego Sound να δώσει λιγότερο από 7.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: From The Sun , Swim And Sleep (Like A Shark) , So Good At Being In Trouble
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου