Είδος: Post-Metal / Black Metal / Post-Rock / Screamo / Shoegaze
Κυκλοφορεί: 10 Ιουνίου 2013
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Dream House , Sunbather
Κυκλοφορεί: 10 Ιουνίου 2013
Στο review για το συγκλονιστικό περσινό The Seer των Swans, είχαμε γράψει: "καλοί δίσκοι κυκλοφορούν πολλοί, μεγαλειώδεις όμως λίγοι". Η ίδια σκέψη έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το εξίσου μεγαλειώδες δεύτερο album των Deafheaven από το San Fransisco. Ένα album ακόμα πιο σκληρό και δύσκολο για τον κοινό ακροατή, που όμως, όπως και το "The Seer", πρωτοπορεί, συνδυάζει τα ασυνδύαστα και τελικά είναι τόσο, μα τόσο καλό, που τελικά υπερβαίνει το είδος του και κερδίζει και τους μη μυημένους.
Για πρώτη φορά, λοιπόν, ένα metal album στο Indiego Sound. Όχι ότι ο όρος "metal" αρκεί για να περιγράψει το ύφος του Sunbather (χωρισμένο στο εξώφυλλο στις λέξεις sun, bat, her). Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με post-metal (το λες και "βαρύ" post-rock), το οποίο ενσωματώνει "ακραία" φωνητικά black metal, με μια απίστευτη μελωδικότητα που παραπέμπει σε ορισμένες screamo μπάντες, αλλά και κιθάρες που ενίοτε πατούν στο shoegaze ιδίωμα. Μια μίξη πανέξυπνη, που παρά την ιδιαιτερότητά της λειτουργεί θαυμάσια και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς δεν το είχε σκεφτεί κάποιος να το κάνει νωρίτερα.
Συνθετικά, ο δίσκος απλά θερίζει. Και το κάνει με χαρακτηριστική ευκολία: οι συνθέσεις των Deafheaven είναι τόσο αβίαστα καλές, που μοιάζουν αποκύημα μιας ευλογημένης έμπνευσης. Ένταση και θόρυβος στο μέγιστο βαθμό, αλλά συγχρόνως μελωδικότητα και αρμονία. Μία άψογα τοποθετημένη παλινδρόμηση μεταξύ ξεσπασμάτων και ήπιων στιγμών, που δεν σε αφήνει να την αφήσεις ούτε για δευτερόλεπτο, παρά τα 60 περίπου λεπτά διάρκειας του δίσκου. Πρέπει να είσαι είτε αναίσθητος, είτε κλειστόμυαλος για να μη σου προκαλέσει καμία συναισθηματική διέγερση όλη αυτή η ομορφιά. Όσο αηδιαστικά cliche και να είναι ο όρος, η επικότητα που αναβλύζει ο δίσκος είναι στα όρια του συγκινητικού. Η εναλλαγή μεταξύ των κυρίως κομματιών (τέσσερα το σύνολο, με minimum διάρκεια τα 9 λεπτά) και των τριών fillers που παρεμβάλλονται βοηθά στην ομαλή ακρόαση. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο drummer Daniel Tracy και πόσα επίπεδα έχει ανέβει το μουσικό αποτέλεσμα εξαιτίας του.
Όσο για τα φωνητικά, μάλλον αποτελούν το μοναδικό αμφιλεγόμενο σημείο του δίσκου (και της μπάντας κατ' επέκταση). Στ' αλήθεια, είναι too much για κάποιον που δεν έχει επαφή με τη metal. Για ορισμένους ίσως καταστρέφουν τη μαγεία της μουσικής. Και πράγματι, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα ήταν τα κομμάτια σε instrumental version ή με φωνητικά χωρίς κραυγές. Παρόλα αυτά, αν και για το Indiego Sound η metal είναι κάτι εντελώς έξω από τα νερά του, οι κραυγές εντέλει βρίσκουν μια ιδιαίτερη θέση στον ήχο και γίνονται όχι μόνο ανεκτές, αλλά και συμπαθείς. Ο George Clarke χρησιμοποιεί τη φωνή του περισσότερο ως όργανο, ως ηχητική οντότητα που τελικά επιβάλλει τον εαυτό της ως αναπόσπαστο τμήμα του μουσικού συνόλου. Οι (σκοτεινοί) στίχοι, βέβαια, δεν ξεχωρίζουν ούτε κατά διάνοια, αλλά σύμφωνα με τη μπάντα ο θεματικός άξονας του δίσκου αναφέρονται στη θλίψη που καταβάλει κάθε άτομο όσο αναζητά την προσωπική τελειότητα.
Χωρίς πολλά λόγια, το Sunbather είναι ένας δίσκος φαινόμενο. Όχι μόνο γιατί επιχειρεί ένα πρωτοφανές μουσικό πάντρεμα, αλλά και γιατί είναι με τόσο ουσιαστικό τρόπο καλός, που καταργεί τα genres και φέρνει την ίδια τη μουσική στο επίκεντρο. Μακάρι να βρει την απήχηση που του αξίζει και έξω από τους metal και post-rock κύκλους. Κάτι μας λέει ότι θα το πετύχει...
Βαθμολογία: 8
Για πρώτη φορά, λοιπόν, ένα metal album στο Indiego Sound. Όχι ότι ο όρος "metal" αρκεί για να περιγράψει το ύφος του Sunbather (χωρισμένο στο εξώφυλλο στις λέξεις sun, bat, her). Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με post-metal (το λες και "βαρύ" post-rock), το οποίο ενσωματώνει "ακραία" φωνητικά black metal, με μια απίστευτη μελωδικότητα που παραπέμπει σε ορισμένες screamo μπάντες, αλλά και κιθάρες που ενίοτε πατούν στο shoegaze ιδίωμα. Μια μίξη πανέξυπνη, που παρά την ιδιαιτερότητά της λειτουργεί θαυμάσια και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς δεν το είχε σκεφτεί κάποιος να το κάνει νωρίτερα.
Συνθετικά, ο δίσκος απλά θερίζει. Και το κάνει με χαρακτηριστική ευκολία: οι συνθέσεις των Deafheaven είναι τόσο αβίαστα καλές, που μοιάζουν αποκύημα μιας ευλογημένης έμπνευσης. Ένταση και θόρυβος στο μέγιστο βαθμό, αλλά συγχρόνως μελωδικότητα και αρμονία. Μία άψογα τοποθετημένη παλινδρόμηση μεταξύ ξεσπασμάτων και ήπιων στιγμών, που δεν σε αφήνει να την αφήσεις ούτε για δευτερόλεπτο, παρά τα 60 περίπου λεπτά διάρκειας του δίσκου. Πρέπει να είσαι είτε αναίσθητος, είτε κλειστόμυαλος για να μη σου προκαλέσει καμία συναισθηματική διέγερση όλη αυτή η ομορφιά. Όσο αηδιαστικά cliche και να είναι ο όρος, η επικότητα που αναβλύζει ο δίσκος είναι στα όρια του συγκινητικού. Η εναλλαγή μεταξύ των κυρίως κομματιών (τέσσερα το σύνολο, με minimum διάρκεια τα 9 λεπτά) και των τριών fillers που παρεμβάλλονται βοηθά στην ομαλή ακρόαση. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο drummer Daniel Tracy και πόσα επίπεδα έχει ανέβει το μουσικό αποτέλεσμα εξαιτίας του.
Όσο για τα φωνητικά, μάλλον αποτελούν το μοναδικό αμφιλεγόμενο σημείο του δίσκου (και της μπάντας κατ' επέκταση). Στ' αλήθεια, είναι too much για κάποιον που δεν έχει επαφή με τη metal. Για ορισμένους ίσως καταστρέφουν τη μαγεία της μουσικής. Και πράγματι, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα ήταν τα κομμάτια σε instrumental version ή με φωνητικά χωρίς κραυγές. Παρόλα αυτά, αν και για το Indiego Sound η metal είναι κάτι εντελώς έξω από τα νερά του, οι κραυγές εντέλει βρίσκουν μια ιδιαίτερη θέση στον ήχο και γίνονται όχι μόνο ανεκτές, αλλά και συμπαθείς. Ο George Clarke χρησιμοποιεί τη φωνή του περισσότερο ως όργανο, ως ηχητική οντότητα που τελικά επιβάλλει τον εαυτό της ως αναπόσπαστο τμήμα του μουσικού συνόλου. Οι (σκοτεινοί) στίχοι, βέβαια, δεν ξεχωρίζουν ούτε κατά διάνοια, αλλά σύμφωνα με τη μπάντα ο θεματικός άξονας του δίσκου αναφέρονται στη θλίψη που καταβάλει κάθε άτομο όσο αναζητά την προσωπική τελειότητα.
Χωρίς πολλά λόγια, το Sunbather είναι ένας δίσκος φαινόμενο. Όχι μόνο γιατί επιχειρεί ένα πρωτοφανές μουσικό πάντρεμα, αλλά και γιατί είναι με τόσο ουσιαστικό τρόπο καλός, που καταργεί τα genres και φέρνει την ίδια τη μουσική στο επίκεντρο. Μακάρι να βρει την απήχηση που του αξίζει και έξω από τους metal και post-rock κύκλους. Κάτι μας λέει ότι θα το πετύχει...
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Dream House , Sunbather
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου