Κυκλοφορεί: 24 Ιουνίου 2013
Δεν είναι και λίγα αυτά που έχει πετύχει ο Tom Odell στα 22 του. Μια θέση στη λίστα BBC Sound of 2013, Critics' Choice στα φετινά Brit Awards και support act στην επερχόμενη συναυλία των Rolling Stones στο Hyde Park. Και εκτός από όλα τα παραπάνω, φαίνεται ότι θα έχει και πολύ καλή εμπορική πορεία, μιας και ήδη μετράει τρία πετυχημένα singles με το δίσκο του να έχει κυκλοφορήσει μόλις.
Ο Tom Odell είναι εύρημα της Lily Allen, η οποία δήλωσε ότι η ενέργειά του επί σκηνής της θυμίζει τον David Bowie και τον πήρε στη δισκογραφική της. Και ο συγκεκριμένος παραλληλισμός μπορεί να είναι απορίας άξιος, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι εχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από Βρετανούς καλλιτέχνες. Οι πιανιστικές κατά βάση pop μπαλάντες του θυμίζουν αρκετά Coldplay, The Fray, νέους Take That αλλά και κάτι από τον παλιό Damien Rice.
Η συνταγή του απλή. Πιασάρικα τραγούδια αγάπης, μελοδραματικές, "ραγισμένες" ερμηνείες που μοιάζουν με μια κακή εκδοχή αυτών του Jeff Buckley και ενορχηστρώσεις φορτωμένες σε αποκρουστικό, συχνά, βαθμό, ώστε να ηχεί ακόμα πιο εντυπωσιακό το συνοθύλευμα. Και όλο αυτό πραγματικά είναι too much. Στις στιγμές που υπάρχει εντονότερη συναισθηματική φόρτιση, αυτό που συμβαίνει είναι ένα ντου από παντού: ο Tom Odell να δίνει πόνο σχεδόν κλαίγοντας, τα φωνητικά από πίσω να συνοδεύουν με στόμφο λες και τραγουδάνε Carmina Burana, ο drummer να βαράει σαν ροκάς που βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη λάθος μπάντα και το πιάνο να ακούγεται σαν να παίζει ο Elton John σε κάποια κρίση επιληψίας τύπου Ian Curtis.
Θα ήταν άδικο να πούμε ότι ο Tom Odell δεν έχει την ικανότητα να γράφει συμπαθητικά τραγούδια ή ότι δεν έχει φωνητικές δυνατότητες. Το πρόβλημα είναι ότι το όποιο ταλέντο του επισκιάζεται από τις τόσο έντονα εμπορικές κατευθυντήριες γραμμές (της εταιρείας;), οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα έναν δίσκο εκνευριστικά τυποποιημένο, που προσπαθεί υπερβολικά πολύ να εντυπωσιάσει και να σε πάρει μαζί σου. Έτσι, η προσωπικότητα του Odell κουκουλώνεται από όλο αυτό το πανηγύρι, τα τραγούδια του αδικούνται και η μουσική του δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το αυθεντικό. Θα πρέπει να αποστασιοποιηθεί από το εμπορικό παιχνίδι και να βρει την προσωπική του έκφραση, προκειμένου το ταλέντο του να αποδώσει καρπούς, πριν τον ξεζουμίσει η μουσική βιομηχανία και καεί δημιουργικά.
Βαθμολογία: 5
Ο Tom Odell είναι εύρημα της Lily Allen, η οποία δήλωσε ότι η ενέργειά του επί σκηνής της θυμίζει τον David Bowie και τον πήρε στη δισκογραφική της. Και ο συγκεκριμένος παραλληλισμός μπορεί να είναι απορίας άξιος, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι εχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από Βρετανούς καλλιτέχνες. Οι πιανιστικές κατά βάση pop μπαλάντες του θυμίζουν αρκετά Coldplay, The Fray, νέους Take That αλλά και κάτι από τον παλιό Damien Rice.
Η συνταγή του απλή. Πιασάρικα τραγούδια αγάπης, μελοδραματικές, "ραγισμένες" ερμηνείες που μοιάζουν με μια κακή εκδοχή αυτών του Jeff Buckley και ενορχηστρώσεις φορτωμένες σε αποκρουστικό, συχνά, βαθμό, ώστε να ηχεί ακόμα πιο εντυπωσιακό το συνοθύλευμα. Και όλο αυτό πραγματικά είναι too much. Στις στιγμές που υπάρχει εντονότερη συναισθηματική φόρτιση, αυτό που συμβαίνει είναι ένα ντου από παντού: ο Tom Odell να δίνει πόνο σχεδόν κλαίγοντας, τα φωνητικά από πίσω να συνοδεύουν με στόμφο λες και τραγουδάνε Carmina Burana, ο drummer να βαράει σαν ροκάς που βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη λάθος μπάντα και το πιάνο να ακούγεται σαν να παίζει ο Elton John σε κάποια κρίση επιληψίας τύπου Ian Curtis.
Θα ήταν άδικο να πούμε ότι ο Tom Odell δεν έχει την ικανότητα να γράφει συμπαθητικά τραγούδια ή ότι δεν έχει φωνητικές δυνατότητες. Το πρόβλημα είναι ότι το όποιο ταλέντο του επισκιάζεται από τις τόσο έντονα εμπορικές κατευθυντήριες γραμμές (της εταιρείας;), οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα έναν δίσκο εκνευριστικά τυποποιημένο, που προσπαθεί υπερβολικά πολύ να εντυπωσιάσει και να σε πάρει μαζί σου. Έτσι, η προσωπικότητα του Odell κουκουλώνεται από όλο αυτό το πανηγύρι, τα τραγούδια του αδικούνται και η μουσική του δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το αυθεντικό. Θα πρέπει να αποστασιοποιηθεί από το εμπορικό παιχνίδι και να βρει την προσωπική του έκφραση, προκειμένου το ταλέντο του να αποδώσει καρπούς, πριν τον ξεζουμίσει η μουσική βιομηχανία και καεί δημιουργικά.
Βαθμολογία: 5
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Another Love , Can't Pretend , Sirens
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου