Είδος: Noise Pop / Dance Punk / Lo-Fi
Κυκλοφορεί: 7 Οκτωβρίου 2013
Ούτε με το προηγούμενο, ούτε με αυτό εδώ το τρίτο album έχουν καταφέρει οι Sleigh Bells να ξαναβρούν τη συνταγή που έκανε το ντεμπούτο τους του 2010 έναν από τους πιο ακαταμάχητους pop δίσκους των τελευταίων χρόνων (και μάλλον τον καλύτερο στην κατηγορία του noise pop). Εκείνη τη DIY συνταγή που συνδύαζε τέλεια το pop νάζι με τους εκρηκτικούς ρυθμούς και τις θεοβρώμικες κιθάρες, χωρίς το άκουσμα να γίνεται ούτε γλυκανάλατο, αλλά ούτε και βαρύ.
Στο συγκεκριμένο album ευτυχώς αφήνουν πίσω τους τον metal-friendly, "δαιμονισμένο" ήχο του προηγούμενου και επιστρέφουν σε πιο χαρωπές (και λίγο girly) μελωδιες. Αυτό μάλλον τους ταιριάζει και περισσότερο. Είναι εξάλλου αμφίβολο ότι έχουν πείσει έστω και έναν ενήλικο ακροατή ότι πίσω από όλη αυτή τη riot αισθητική κρύβεται άποψη ή ουσία. Οπότε ναι, ανάλαφροι είναι και πιο αληθινοί.
Από την άλλη, όμως, οι εκπτώσεις στην ποιότητα των συνθέσεων συνεχίζονται. Τα κομμάτια εξατμίζονται αμέσως αφήνοντας λιγοστές αναμνήσεις, ενώ η επαναληψιμότητα της μπάντας έχει φέρει τον ήχο αυτό (με τις όποιες διακυμάνσεις και μικροδιαφοροποιήσεις του) στα όρια του κορεσμού.
Κοινώς, μέτρια τα πράγματα και πάλι για τους Sleigh Bells. Ίσως θα άξιζε να αφήσουν λίγο χρόνο μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου, ώστε να ξεφύγουν από το τρέχον ηχητικό μοτίβο και να επεξεργαστούν νέες ιδέες με ωριμότητα και ψυχραιμία.
Βαθμολογία: 6
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Bitter Rivals , Tiger Kit , To Hell With You
Κυκλοφορεί: 7 Οκτωβρίου 2013
Ούτε με το προηγούμενο, ούτε με αυτό εδώ το τρίτο album έχουν καταφέρει οι Sleigh Bells να ξαναβρούν τη συνταγή που έκανε το ντεμπούτο τους του 2010 έναν από τους πιο ακαταμάχητους pop δίσκους των τελευταίων χρόνων (και μάλλον τον καλύτερο στην κατηγορία του noise pop). Εκείνη τη DIY συνταγή που συνδύαζε τέλεια το pop νάζι με τους εκρηκτικούς ρυθμούς και τις θεοβρώμικες κιθάρες, χωρίς το άκουσμα να γίνεται ούτε γλυκανάλατο, αλλά ούτε και βαρύ.
Στο συγκεκριμένο album ευτυχώς αφήνουν πίσω τους τον metal-friendly, "δαιμονισμένο" ήχο του προηγούμενου και επιστρέφουν σε πιο χαρωπές (και λίγο girly) μελωδιες. Αυτό μάλλον τους ταιριάζει και περισσότερο. Είναι εξάλλου αμφίβολο ότι έχουν πείσει έστω και έναν ενήλικο ακροατή ότι πίσω από όλη αυτή τη riot αισθητική κρύβεται άποψη ή ουσία. Οπότε ναι, ανάλαφροι είναι και πιο αληθινοί.
Από την άλλη, όμως, οι εκπτώσεις στην ποιότητα των συνθέσεων συνεχίζονται. Τα κομμάτια εξατμίζονται αμέσως αφήνοντας λιγοστές αναμνήσεις, ενώ η επαναληψιμότητα της μπάντας έχει φέρει τον ήχο αυτό (με τις όποιες διακυμάνσεις και μικροδιαφοροποιήσεις του) στα όρια του κορεσμού.
Κοινώς, μέτρια τα πράγματα και πάλι για τους Sleigh Bells. Ίσως θα άξιζε να αφήσουν λίγο χρόνο μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου, ώστε να ξεφύγουν από το τρέχον ηχητικό μοτίβο και να επεξεργαστούν νέες ιδέες με ωριμότητα και ψυχραιμία.
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Bitter Rivals , Tiger Kit , To Hell With You
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου