Είδος: Indie Rock / Psychedelic Rock
Κυκλοφορεί: 10 Φεβρουαρίου 2014
Η αναβίωση της ψυχεδέλειας των late '60s - early '70s έχει γεννήσει αρκετές ενδιαφέρουσες μπάντες και αποτελεί ένα από τα αγαπημένα genres του Indiego Sound. Animal Collective, MGMT, Grizzly Bear, Fleet Foxes, Yeasayer, Foxygen, Pond και Tame Impala είναι μερικές μόνο από τις μπάντες με κοινό παρονόμαστη την ψυχεδέλεια, που μας χάρισαν ορισμένους από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων.
Από όλα τα ονόματα που αναφέρθηκαν, ούτε ένα δεν είναι βρετανικό. Πόσο ειρωνικό, αν θεωρήσουμε το "Revolver" των Beatles ως απαρχή του είδους; Οι Tame Impala, βέβαια, είναι αυτοί που πάτησαν περισσότερο απ' όλους πάνω στον συγκεκριμένο δίσκο, ενώ οι εντονότατες επιρροές τους και από τους Cream προσέδωσαν στον ήχο τους μια περαιτέρω βρετανική χροιά.
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο βρετανικό έλλειμμα στην σύγχρονη κιθαριστική ψυχεδέλεια. Κενό το οποίο έρχονται να καλύψουν οι Temples, με ένα ντεμπούτο που έχει προωθηθεί όσο λίγα στο είδος. Και όχι άδικα, μιας και πρόκειται για πραγματικά καλό δίσκο, που έχει ήδη κάνει Noel Gallagher και Johnny Marr να μιλούν για την καλύτερη νέα κιθαριστική μπάντα του νησιού.
Το δυνατό χαρτί των Temples είναι η αισθητική τους. Ηχητική και οπτική. Παίζουν τις Μπητλικές τους ρίζες με τρόπο τέτοιον, ώστε να ακούγονται φρέσκοι, αποφεύγοντας όμως να υποπέσουν σε νεωτεριστικές κακογουστιές, την ίδια ώρα που μετέρχονται πανέξυπνα (αν και δίχως την παραμικρή αυθεντικότητα) τα στιλίστικα must του είδους - μερικές φωτογραφίσεις και artwork θα σας πείσουν. Παράλληλα, καταφέρνουν να σταθούν σε ένα μουσικό level πολύ άνω του μετρίου, γεμίζοντας τον ήχο τους με αξιοπρεπέστατες ενορχηστρώσεις και γράφοντας μελωδίες τους αρκετά δυνατές και αξιομνημόνευτες. Και μιλάμε όχι για ένα ή δύο singles, αλλά για τα μισά περίπου κομμάτια του δίσκου.
Αν υπάρχει σημείο που ο δίσκος χωλαίνει, είναι η προβλεψιμότητα. Οι συνθέσεις μπορεί να είναι χαριτωμένες, μελωδικές και catchy, αλλά παραείναι τετράγωνες για να μεταφέρουν τον ακροατή από την κατάσταση της ευχαρίστησης στην κατάσταση του ενθουσιασμού. Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη τεχνική, ενώ τα ακόρντα διαδέχονται το ένα το άλλο με απόλυτη φυσικότητα, χωρίς να εκπλήσσουν ούτε στιγμή. Το album ακούγεται αρκετά ασφαλές και (κακώς εννοούμενα) μελετημένο, γεγονός που ακτινοβολεί και από τη γενικότερη ατσαλάκωτη οπτικοακουστική υπόσταση της μπάντας.
Αν αγνοήσουμε, πάντως, το παραπάνω στοιχείο, που είναι και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των καλών δίσκων και των αριστουργημάτων, το "Sun Structures" είναι πραγματικά αξιόλογος δίσκος, από αυτούς, μάλιστα, που μπορούν να ξεχωρίσουν και ποιοτικά και εμπορικά. Το Indiego Sound ποντάρει στο ότι οι γλυκές του μελωδίες θα σας κερδίζουν και περιμένει υποψηφιότητα για βραβείο Mercury το φθινόπωρο...
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Shelter Song , Sun Structures , Mesmerise , Colours To Life
Κυκλοφορεί: 10 Φεβρουαρίου 2014
Η αναβίωση της ψυχεδέλειας των late '60s - early '70s έχει γεννήσει αρκετές ενδιαφέρουσες μπάντες και αποτελεί ένα από τα αγαπημένα genres του Indiego Sound. Animal Collective, MGMT, Grizzly Bear, Fleet Foxes, Yeasayer, Foxygen, Pond και Tame Impala είναι μερικές μόνο από τις μπάντες με κοινό παρονόμαστη την ψυχεδέλεια, που μας χάρισαν ορισμένους από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων.
Από όλα τα ονόματα που αναφέρθηκαν, ούτε ένα δεν είναι βρετανικό. Πόσο ειρωνικό, αν θεωρήσουμε το "Revolver" των Beatles ως απαρχή του είδους; Οι Tame Impala, βέβαια, είναι αυτοί που πάτησαν περισσότερο απ' όλους πάνω στον συγκεκριμένο δίσκο, ενώ οι εντονότατες επιρροές τους και από τους Cream προσέδωσαν στον ήχο τους μια περαιτέρω βρετανική χροιά.
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο βρετανικό έλλειμμα στην σύγχρονη κιθαριστική ψυχεδέλεια. Κενό το οποίο έρχονται να καλύψουν οι Temples, με ένα ντεμπούτο που έχει προωθηθεί όσο λίγα στο είδος. Και όχι άδικα, μιας και πρόκειται για πραγματικά καλό δίσκο, που έχει ήδη κάνει Noel Gallagher και Johnny Marr να μιλούν για την καλύτερη νέα κιθαριστική μπάντα του νησιού.
Το δυνατό χαρτί των Temples είναι η αισθητική τους. Ηχητική και οπτική. Παίζουν τις Μπητλικές τους ρίζες με τρόπο τέτοιον, ώστε να ακούγονται φρέσκοι, αποφεύγοντας όμως να υποπέσουν σε νεωτεριστικές κακογουστιές, την ίδια ώρα που μετέρχονται πανέξυπνα (αν και δίχως την παραμικρή αυθεντικότητα) τα στιλίστικα must του είδους - μερικές φωτογραφίσεις και artwork θα σας πείσουν. Παράλληλα, καταφέρνουν να σταθούν σε ένα μουσικό level πολύ άνω του μετρίου, γεμίζοντας τον ήχο τους με αξιοπρεπέστατες ενορχηστρώσεις και γράφοντας μελωδίες τους αρκετά δυνατές και αξιομνημόνευτες. Και μιλάμε όχι για ένα ή δύο singles, αλλά για τα μισά περίπου κομμάτια του δίσκου.
Αν υπάρχει σημείο που ο δίσκος χωλαίνει, είναι η προβλεψιμότητα. Οι συνθέσεις μπορεί να είναι χαριτωμένες, μελωδικές και catchy, αλλά παραείναι τετράγωνες για να μεταφέρουν τον ακροατή από την κατάσταση της ευχαρίστησης στην κατάσταση του ενθουσιασμού. Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη τεχνική, ενώ τα ακόρντα διαδέχονται το ένα το άλλο με απόλυτη φυσικότητα, χωρίς να εκπλήσσουν ούτε στιγμή. Το album ακούγεται αρκετά ασφαλές και (κακώς εννοούμενα) μελετημένο, γεγονός που ακτινοβολεί και από τη γενικότερη ατσαλάκωτη οπτικοακουστική υπόσταση της μπάντας.
Αν αγνοήσουμε, πάντως, το παραπάνω στοιχείο, που είναι και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των καλών δίσκων και των αριστουργημάτων, το "Sun Structures" είναι πραγματικά αξιόλογος δίσκος, από αυτούς, μάλιστα, που μπορούν να ξεχωρίσουν και ποιοτικά και εμπορικά. Το Indiego Sound ποντάρει στο ότι οι γλυκές του μελωδίες θα σας κερδίζουν και περιμένει υποψηφιότητα για βραβείο Mercury το φθινόπωρο...
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Shelter Song , Sun Structures , Mesmerise , Colours To Life
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου