Κυκλοφορεί: 17 Σεπτεμβρίου 2012
Κρίμα! Αυτή η λέξη είναι η πλέον κατάλληλη για να περιγράψει το αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο τόσο δημιουργικών μουσικών σε ένα από τα πιο αναμενόμενα albums του φθινοπώρου.
Η Clark και ο Byrne δημιούργησαν έναν εκπληκτικό ήχο, ο οποίος φέρει στο επίκεντρο των συνθέσεων και σε ρόλο πρωταγωνιστή τα πνευστά. Με μια παραγωγή άψογη, με μια ηχητική φόρμουλα που παίρνει άριστα, με ενδιαφέρουσες ρυθμικές βάσεις που φλερτάρουν όχι μόνο με το rock, αλλά και με το funk και με διαθέσεις όσο πειραματικές χρειάζεται ώστε να το καθιστούν ενδιαφέρον αλλά όχι στριφνό, η δουλειά αυτή είχε τα φόντα για να είναι το τέλειο album, το album της χρονιάς.
Παρόλα αυτά, όπως έχει ήδη γίνει φανερό, το αποτέλεσμα απογοητεύει. Και αυτό γιατί το δίδυμο φαίνεται πως διοχεύτευσε όλη την έμπνευσή του στον τρόπο και έχασε την ουσία, δηλαδή την ψυχή των τραγουδιών. Έτσι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα τραγούδια επιπλέουν στον ωκεανό της μετριότητας. Μπορεί να είναι αριστοτεχνικά υλοποιημένα, αλλά τα περισσότερα παρουσιάζονται πολύ φτωχά σε μελωδία. Μπορεί να είναι πανέμορφα ντυμένα, αλλά ο συνθετικός τους πυρήνας φανερώνει προχειροδουλειά, τόσο που θυμίζουν συλλογή από υλικό που δεν ήταν αρκετά καλό ώστε να μπει σε προηγούμενους δίσκους της St. Vincent. Πραγματικά είναι απορίας άξιον τι θα πουν για το συγκεκριμένο album οι "πολέμιοι" των αντίστοιχα πειραματικών Dirty Projectors, που βρήκαν το φετινό τους πολύ καλό album βαρετό!
Επιλεκτικό άκουσμα (το πρώτο single Who είναι πραγματικά καλό), λοιπόν, για το Love This Giant και ελπίζουμε σε έναν νέο δίσκο συνεργασίας με τον ίδιο άψογο ήχο, αλλά καλύτερο υλικό. Κρίμα και πάλι!
Βαθμολογία: 6½
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου