Κυκλοφορεί: 4 Μαρτίου 2013
Παρότι το όνομά τους ακουγόταν αρκετά τον τελευταίο καιρό, κανείς δεν περίμενε ότι οι Bastille θα κατακτούσαν αστραπιαία την κορυφή του UK albums chart με την πρώτη κιόλας κυκλοφορία τους. Όσο κι αν η indie έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια, δεν παύει να κατέχει σχετικά μικρό κομμάτι της πίτας των μουσικών πωλήσεων.
Το ελκυστικό στοιχείο της μουσικής τους, που οδήγησε στην επιτυχία τους, δεν είναι άλλο από το pop. Πολύ pop όμως! Indie pop μεν, προσιτό δε. Πιασάρικο songwriting, χαρωπές μελωδίες, ελαφρά θεματολογία, γεμάτος ήχος, radio friendly φωνητικά, εναλλαγές ανάμεσα σε ζωηρά κομμάτια και μπαλάντες. Οι Bastille κάνουν καθαρή και ξάστερη pop, με όλα τα γνωρίσματά της. Plus, με όλα τα indie στοιχεία που την καθιστούν μοντέρνα.
Έτσι, κάποιος που δεν έχει έρθει σε επαφή με τις καλές indie pop μπάντες που άνοιξαν το δρόμο για αυτόν τον ήχο (συμπεριλαμβανομένων και των πιο πειραματικών) είναι λογικό να εντυπωσιαστεί και να αγκαλιάσει το Bad Blood ως κάτι το φρέσκο και παράλληλα μαζικό. Κάποιος όμως που έχει εξοικειωθεί με το είδος, διαπιστώνει εύκολα πως οτιδήποτε υπάρχει στο album έχει ξανακουστεί και μάλιστα σε πολύ καλύτερη εκδοχή. Ένας πραγματικός λάτρης της indie pop είναι αμφίβολο ότι θα βρει ενδιαφέρον σε κάτι τόσο γλυκανάλατο, που καμουφλάρει τα pop cliche τρίτης και τετάρτης διαλογής πίσω από το indie προσωπείο. Δεν αποκλείεται ορισμένα από τα κομμάτια του δίσκου να ακουστούν ευχάριστα και να κολλήσουν στο μυαλό. Αυτό που αποκλείεται είναι να αντέξουν στο χρόνο ως κάτι παραπάνω.
Το ελκυστικό στοιχείο της μουσικής τους, που οδήγησε στην επιτυχία τους, δεν είναι άλλο από το pop. Πολύ pop όμως! Indie pop μεν, προσιτό δε. Πιασάρικο songwriting, χαρωπές μελωδίες, ελαφρά θεματολογία, γεμάτος ήχος, radio friendly φωνητικά, εναλλαγές ανάμεσα σε ζωηρά κομμάτια και μπαλάντες. Οι Bastille κάνουν καθαρή και ξάστερη pop, με όλα τα γνωρίσματά της. Plus, με όλα τα indie στοιχεία που την καθιστούν μοντέρνα.
Έτσι, κάποιος που δεν έχει έρθει σε επαφή με τις καλές indie pop μπάντες που άνοιξαν το δρόμο για αυτόν τον ήχο (συμπεριλαμβανομένων και των πιο πειραματικών) είναι λογικό να εντυπωσιαστεί και να αγκαλιάσει το Bad Blood ως κάτι το φρέσκο και παράλληλα μαζικό. Κάποιος όμως που έχει εξοικειωθεί με το είδος, διαπιστώνει εύκολα πως οτιδήποτε υπάρχει στο album έχει ξανακουστεί και μάλιστα σε πολύ καλύτερη εκδοχή. Ένας πραγματικός λάτρης της indie pop είναι αμφίβολο ότι θα βρει ενδιαφέρον σε κάτι τόσο γλυκανάλατο, που καμουφλάρει τα pop cliche τρίτης και τετάρτης διαλογής πίσω από το indie προσωπείο. Δεν αποκλείεται ορισμένα από τα κομμάτια του δίσκου να ακουστούν ευχάριστα και να κολλήσουν στο μυαλό. Αυτό που αποκλείεται είναι να αντέξουν στο χρόνο ως κάτι παραπάνω.
Βαθμολογία: 5
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Pompeii , Things We Lost In The Fire , Overjoyed , Laura Palmer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου