Κυκλοφορεί: 18 Μαρτίου 2013
Ανάμεσα σε όλη τη σαβούρα της εμπορικής pop και R&B των 00's, o Justin Timberlake είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που μπορούν να υπερηφανευτούν ότι έχουν κρατήσει κάποια standards ποιότητας για το είδος. Χαρισματικός performer, δεινός χορευτής, αξιοπρεπέστατος vocalist και λαμπερός showman, με πολύ έξυπνες επαγγελματικές κινήσεις και συμμάχους τις σωστές συνεργασίες, κατάφερνε μέχρι σήμερα να βρίσκεται μονίμως ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους και να χτίσει μια αξιοζήλευτη καριέρα, γεμάτη από διαχρονικές επιτυχίες.
Αυτό το "ένα βήμα μπροστά" ευτυχώς διατηρείται και στο νέο δίσκο. Ο Justin Timberlake ξαφνιάζει ξανά, επιλέγοντας να φτιάξει ένα album με "αντιραδιοφωνικά" κομμάτια διάρκειας κατά μέσο όρο 7 λεπτών, τα οποία, πέρα από το γνωστό του ύφος, επεκτείνονται περισσότερο προς soul και R&B κατευθύνσεις. Στα βήματα του Michael Jackson και του Prince, ο Justin φλερτάρει με την παράδοση της μαύρης μουσικής της δεκαετίας του '70 (κυρίως), χωρίς να αποποιείται τις pop καταβολές του, ούτε να θυσιάζει εντελώς την ασφάλεια του εύπεπτου, εμπορικού ήχου (η εξαιρετική ηλεκτρονική παραγωγή του Timbaland εξάλλου αφήνει έντονο το στίγμα της, ενώ οι στίχοι συνεχίζουν να είναι υπερβολικά προσκολλημένοι στο sex, όπως επεσήμανε ο Alexis Petridis του Guardian). Ναι, η λογική είναι μες στις άκρες η ίδια με αυτήν του channel ORANGE του Frank Ocean, στο πιο pop (και στο λιγότερο επιτυχημένο...).
Με άλλα λόγια, το τολμηρό αυτό album βρίσκεται με το ένα πόδι στο '70 και με το άλλο στο 2006, πλασάροντας το ιδιότυπο αυτό μίγμα ως ήχο του 2013. Η φιλόδοξη πρόθεσή του είναι κατανοητή και εκτιμητέα, ωστόσο μάλλον πηγαίνοντας για τα πολλά θα χάσει και τα λίγα. Και αυτό γιατί εντέλει δεν θα αφήσει απόλυτα ευχαριστημένη καμία κατηγορία ακροατών: ούτε αυτούς που περιμένουν να ακούσουν χορευτικά megahits διαστάσεων SexyBack ή Like I Love You, ούτε όσους αγαπούν τη soul και ελπίζουν σε μια 100% "ποιοτική" στροφή ενός τόσο διάσημου καλλιτέχνη.
Επειδή γίνονται κάτι τέτοιες συγκρίσεις τελευταία (!), ο Justin Timberlake δεν είναι ο νέος Michael Jackson. Τα τραγούδια που γράφει απέχουν χιλιόμετρα από εκείνα του βασιλιά της pop. Ωστόσο, με τη μέχρι τώρα πορεία του, συμπεριλαμβανομένου και του αξιοπρεπέστατου "The 20/20 Experience", έχει αποδείξει ότι εκτός από πολύ ταλαντούχος, είναι και καλλιτέχνης που έχει την ανησυχία να εξελίσσεται. Αν απαγκιστρωθεί και από την πεπατημένη της εμπορικής μουσικής βιομηχανίας, τότε γιατί όχι, ίσως κάποτε φτάσει ακόμα και τις επιρροές του.
Αυτό το "ένα βήμα μπροστά" ευτυχώς διατηρείται και στο νέο δίσκο. Ο Justin Timberlake ξαφνιάζει ξανά, επιλέγοντας να φτιάξει ένα album με "αντιραδιοφωνικά" κομμάτια διάρκειας κατά μέσο όρο 7 λεπτών, τα οποία, πέρα από το γνωστό του ύφος, επεκτείνονται περισσότερο προς soul και R&B κατευθύνσεις. Στα βήματα του Michael Jackson και του Prince, ο Justin φλερτάρει με την παράδοση της μαύρης μουσικής της δεκαετίας του '70 (κυρίως), χωρίς να αποποιείται τις pop καταβολές του, ούτε να θυσιάζει εντελώς την ασφάλεια του εύπεπτου, εμπορικού ήχου (η εξαιρετική ηλεκτρονική παραγωγή του Timbaland εξάλλου αφήνει έντονο το στίγμα της, ενώ οι στίχοι συνεχίζουν να είναι υπερβολικά προσκολλημένοι στο sex, όπως επεσήμανε ο Alexis Petridis του Guardian). Ναι, η λογική είναι μες στις άκρες η ίδια με αυτήν του channel ORANGE του Frank Ocean, στο πιο pop (και στο λιγότερο επιτυχημένο...).
Με άλλα λόγια, το τολμηρό αυτό album βρίσκεται με το ένα πόδι στο '70 και με το άλλο στο 2006, πλασάροντας το ιδιότυπο αυτό μίγμα ως ήχο του 2013. Η φιλόδοξη πρόθεσή του είναι κατανοητή και εκτιμητέα, ωστόσο μάλλον πηγαίνοντας για τα πολλά θα χάσει και τα λίγα. Και αυτό γιατί εντέλει δεν θα αφήσει απόλυτα ευχαριστημένη καμία κατηγορία ακροατών: ούτε αυτούς που περιμένουν να ακούσουν χορευτικά megahits διαστάσεων SexyBack ή Like I Love You, ούτε όσους αγαπούν τη soul και ελπίζουν σε μια 100% "ποιοτική" στροφή ενός τόσο διάσημου καλλιτέχνη.
Επειδή γίνονται κάτι τέτοιες συγκρίσεις τελευταία (!), ο Justin Timberlake δεν είναι ο νέος Michael Jackson. Τα τραγούδια που γράφει απέχουν χιλιόμετρα από εκείνα του βασιλιά της pop. Ωστόσο, με τη μέχρι τώρα πορεία του, συμπεριλαμβανομένου και του αξιοπρεπέστατου "The 20/20 Experience", έχει αποδείξει ότι εκτός από πολύ ταλαντούχος, είναι και καλλιτέχνης που έχει την ανησυχία να εξελίσσεται. Αν απαγκιστρωθεί και από την πεπατημένη της εμπορικής μουσικής βιομηχανίας, τότε γιατί όχι, ίσως κάποτε φτάσει ακόμα και τις επιρροές του.
Βαθμολογία: 6½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Pusher Love Girl , Suit & Tie , Don't Hold The Wall , Tunnel Vision , Mirrors
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου