Κυκλοφορεί: 26 Μαρτίου 2013
Η αγωνία που είχαμε πρόπερσι τέτοια εποχή για να ακούσουμε τη δισκογραφική επιστροφή των Strokes, οι οποίοι μετρούσαν 5 χρόνια απουσίας, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα φετινά δεδομένα. Όχι τόσο λόγω της μόλις διετούς αναμονής, αλλά κυρίως επειδή μετά την κρυάδα του μέτριου Angles (η παρουσίαση του Indiego Sound βρίσκεται εδώ) οι προσδοκίες ήταν πολύ χαμηλές.
Και δικαίως. Το Comedown Machine κατάφερε το ακατόρθωτο: είναι αισθητά χειρότερο από το Angles. Μπορεί μεν το συγκρότημα να διατήρησε την ανησυχία για πειραματισμό και διαφορετικές κατευθύνσεις (με αποτέλεσμα να έχουμε πλέον έναν ήχο που σε σημεία φλερτάρει τόσο έντονα με το New Wave και την Synthpop των 80's, που δεν θυμίζει σε τίποτα τους παλιούς Strokes), όμως το songwriting τους είναι πλέον επιεικώς αδιάφορο. Είναι απίστευτο το πόσο κενός είναι ο νέος δίσκος από ιδέες και ψυχή. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο αναίμακτα κυλάει, χωρίς ίχνος έντασης, χωρίς το παραμικρό στοιχείο έκπληξης. Σε αντίθεση με το Angles, το οποίο μέσα στη μετριότητά του τις είχε και τις καλές στιγμές του, εδώ δεν υπάρχει καμία ουσία.
Ο Julian Casablancas προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι έχει και άλλα να δώσει, αλλάζοντας εντελώς την ερμηνεία του και γεμίζοντας τα κομμάτια με synths. Μάλλον όμως αγνοεί το γεγονός ότι αυτές οι ριζικές ηχητικές αλλαγές δεν πρέπει να είναι προϊόν στραγητικής, αλλά όταν γίνονται θα πρέπει να γίνονται ως απόρροια της ανάγκης της εκάστοτε έμπνευσης του συγκροτήματος για διεύρυνση ή εξερεύνηση νέων οριζόντων. Αν η καρδιά του συγκροτήματος χτυπάει ακόμα στο garage rock revival των 00's, θα ήταν προτιμότερο να μείνουν εκεί, ακόμα κι αν ηχούσαν παρωχημένοι. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι πλέον η καρδιά του συγκροτήματος αποτελεί παρελθόν και δε χτυπάει πουθενά...
Εν ολίγοις, αν κάποτε οι Strokes συμβόλιζαν την ανανέωση του indie rock, τώρα συμβολίζουν την παρακμή του. Xωρίς καμία επιπρόσθετη αυστηρότητα λόγω του ένδοξου παρελθόντος τους, το Comedown Machine αποτελεί στραβοπάτημα τεραστίων διαστάσεων. Και επειδή 3 στραβοπατήματα στη σειρά για μια μπάντα με 5 albums πάνε πολύ, ας φερθούν έξυπνα και ας διακόψουν την καριέρα τους εδώ, πριν κατρακυλήσουν κι άλλο. Φαντάζει απίθανο να ξαναδούμε καλή δουλειά από αυτούς άλλωστε.
Βαθμολογία: 4½
Ο Julian Casablancas προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι έχει και άλλα να δώσει, αλλάζοντας εντελώς την ερμηνεία του και γεμίζοντας τα κομμάτια με synths. Μάλλον όμως αγνοεί το γεγονός ότι αυτές οι ριζικές ηχητικές αλλαγές δεν πρέπει να είναι προϊόν στραγητικής, αλλά όταν γίνονται θα πρέπει να γίνονται ως απόρροια της ανάγκης της εκάστοτε έμπνευσης του συγκροτήματος για διεύρυνση ή εξερεύνηση νέων οριζόντων. Αν η καρδιά του συγκροτήματος χτυπάει ακόμα στο garage rock revival των 00's, θα ήταν προτιμότερο να μείνουν εκεί, ακόμα κι αν ηχούσαν παρωχημένοι. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι πλέον η καρδιά του συγκροτήματος αποτελεί παρελθόν και δε χτυπάει πουθενά...
Εν ολίγοις, αν κάποτε οι Strokes συμβόλιζαν την ανανέωση του indie rock, τώρα συμβολίζουν την παρακμή του. Xωρίς καμία επιπρόσθετη αυστηρότητα λόγω του ένδοξου παρελθόντος τους, το Comedown Machine αποτελεί στραβοπάτημα τεραστίων διαστάσεων. Και επειδή 3 στραβοπατήματα στη σειρά για μια μπάντα με 5 albums πάνε πολύ, ας φερθούν έξυπνα και ας διακόψουν την καριέρα τους εδώ, πριν κατρακυλήσουν κι άλλο. Φαντάζει απίθανο να ξαναδούμε καλή δουλειά από αυτούς άλλωστε.
Βαθμολογία: 4½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: All The Time , One Way Trigger , 50/50
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου