Είδος: Indie Pop / Dream Pop / Neo-Psychedelia / Lo-Fi
Κυκλοφορεί: 5 Μαρτίου 2013
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Mute , Attic Doctor , Pelican Man , Dropla
Κυκλοφορεί: 5 Μαρτίου 2013
Πριν από 2 χρόνια, όταν ο Trevor Powers μάς συστήθηκε ως Youth Lagoon με το ντεμπούτο του, το Indiego Sound ήταν από τα ελάχιστα blogs/sites/περιοδικά που το συμπεριέλαβαν στη λίστα με τα 30 καλύτερα albums του 2011. Στο αντίστοιχο review είχαμε γράψει: "Γλυκιά σαν ένα πρώτο φιλί, αλλά και μελαγχολική σαν την εφηβική νοσταλγία, η μουσική του Powers βασίζεται
σε πολύ απλές αλλά μεστές μελωδίες και εκφράζει μια έντονη
εσωτερικότητα. (...)
Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι κάτι πολύ βαθύ ή εντυπωσιακό, όμως
είναι σίγουρα όμορφο και απολαυστικό. (...) Ευχόμαστε ο Trevor να
μη χάσει ποτέ την αγνότητά του και την ειλικρίνεια στην έκφρασή του,
ώστε να συνεχίσει να μας χαρίζει εξίσου όμορφες δουλειές."
Αν και το Indiego Sound είχε πιστέψει στον τύπο αυτό εξαρχής, το άκουσμα του δεύτερου δίσκου του αποδείχθηκε σχεδόν σοκαριστικό. Η μουσική του Trevor έχει μεν διατηρήσει την τρυφερότητα και την αφέλειά της, αλλά έχει εξελιχθεί απίστευτα πολύ. Οι μελωδίες παραμένουν απλές, γλυκές σαν ζάχαρη και κολλητικές σαν μέλι, αλλά η δομή των συνθέσεων και οι ενορχηστρώσεις έχουν αποκτήσει εντελώς άλλες διαστάσεις. Μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, εντονότερη ποικιλομορφία, εξονυχιστικά δουλεμένες και στην εντέλεια προσεγμένες λεπτομέρειες διάχυτες παντού. Παραγωγή αρκετά lo-fi, που όμως γεμίζει το χώρο με αμέτρητα layers και απροσδιόριστους ήχους εδώ κι εκεί. Η εξαιρετική πολυεπίπεδη σύνθεση ευτυχώς υπογραμμίζεται και δεν κουκουλώνεται. Οι συνθέσεις ξετυλίγονται με αβίαστη φυσικότητα, συχνά εκπλήσουν με αναπάντεχα γυρίσματα και αλλαγές και (το σημαντικότερο) τρυπώνουν εύκολα και άμεσα στο μυαλό και την καρδιά.
Αν έπρεπε να αποτυπώσουμε τις μουσικές επιρροές του Trevor Powers όπως προκύπτουν από το Wondrous Bughouse, θα λέγαμε ότι το άκουσμα μοιάζει με μια διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ των πειραματικών dream pop αναφορών (The Antlers, Deerhunter, κ.ά.) που είναι οικείες και από το προηγούμενο album και των ψυχεδελικών στοιχείων που έχουν εισέλθει σε τούτο εδώ για πρώτη φορά, διεκδικώντας μάλιστα πολύ μεγάλο μερίδιο της ηχητικής πίτας. Τα δύο pop αριστουργήματα των Beach Boys (Pet Sounds και Smile) για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν τη διαχρονικότητά τους. Το Third Dystopia μοιάζει πνευματικό τέκνο του πρώτου, ενώ το Attic Doctor και το Sleep Paralysis (στην αλλαγή στο 1:43) βροντοφωνάζει ότι πηγάζει από τους ψυχεδελικούς πειραματισμούς του Brian Wilson στο Smile, όταν προσπαθούσε να αποδομήσει την pop φόρμα. Σίγουρα ο Powers δεν αγγίζει την ευφυία του Wilson, αλλά είναι σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Και βέβαια, ακούμε και πιο σύγχρονους, νεοψυχεδελικούς καλλιτέχνες, όπως MGMT (Pelican Man) και κυρίως Animal Collective, ο χαοτικός ήχος και τα αλλόκοτα φωνητικά των οποίων έχουν συνεισφέρει καθοριστικά στον ήχο (και τα φωνητικά αντίστοιχα) του Powers.
Το θαυμάσιο στο Wondrous Bughouse είναι ότι αν και δανείζεται πάμπολλα στοιχεία από το παρελθόν, η παραγωγή είναι τόσο σύγχρονη, που τα κάνει να ακούγονται έως και φουτουριστικά! Εξάλλου τα στοιχεία αυτά έχουν περαστεί πολύ σωστά: δεν έχουν αντιγραφτεί, αλλά έχουν αφομοιωθεί και ενσωματωθεί στη μοναδική έμπνευση του καλλιτέχνη και την όλη Youth Lagoon αισθητική.
Αξίζουν συγχαρητήρια στον Powers που δεν επαναπαύτηκε στον (προφανώς ακόμα μοντέρνο) ήχο που είχε ακολουθήσει πριν 2 χρόνια και ρίσκαρε στα 23 του να κολυμπήσει στα βαθιά νερά της pop, με κίνδυνο το φιλόδοξο εγχείρημά του να καταλήξει μια παρωδία των Animal Collective. Έχοντας βελτιωθεί και επεκταθεί θεαματικά, πλέον βρίσκεται σε άλλο επίπεδο και είναι σίγουρο ότι η καριέρα του θα απογειωθεί. Το Wondrous Bughouse είναι ένα pop διαμάντι. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής το 2013 και θέτει υποψηφιότητα για δίσκο της χρονιάς.
Αν και το Indiego Sound είχε πιστέψει στον τύπο αυτό εξαρχής, το άκουσμα του δεύτερου δίσκου του αποδείχθηκε σχεδόν σοκαριστικό. Η μουσική του Trevor έχει μεν διατηρήσει την τρυφερότητα και την αφέλειά της, αλλά έχει εξελιχθεί απίστευτα πολύ. Οι μελωδίες παραμένουν απλές, γλυκές σαν ζάχαρη και κολλητικές σαν μέλι, αλλά η δομή των συνθέσεων και οι ενορχηστρώσεις έχουν αποκτήσει εντελώς άλλες διαστάσεις. Μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, εντονότερη ποικιλομορφία, εξονυχιστικά δουλεμένες και στην εντέλεια προσεγμένες λεπτομέρειες διάχυτες παντού. Παραγωγή αρκετά lo-fi, που όμως γεμίζει το χώρο με αμέτρητα layers και απροσδιόριστους ήχους εδώ κι εκεί. Η εξαιρετική πολυεπίπεδη σύνθεση ευτυχώς υπογραμμίζεται και δεν κουκουλώνεται. Οι συνθέσεις ξετυλίγονται με αβίαστη φυσικότητα, συχνά εκπλήσουν με αναπάντεχα γυρίσματα και αλλαγές και (το σημαντικότερο) τρυπώνουν εύκολα και άμεσα στο μυαλό και την καρδιά.
Αν έπρεπε να αποτυπώσουμε τις μουσικές επιρροές του Trevor Powers όπως προκύπτουν από το Wondrous Bughouse, θα λέγαμε ότι το άκουσμα μοιάζει με μια διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ των πειραματικών dream pop αναφορών (The Antlers, Deerhunter, κ.ά.) που είναι οικείες και από το προηγούμενο album και των ψυχεδελικών στοιχείων που έχουν εισέλθει σε τούτο εδώ για πρώτη φορά, διεκδικώντας μάλιστα πολύ μεγάλο μερίδιο της ηχητικής πίτας. Τα δύο pop αριστουργήματα των Beach Boys (Pet Sounds και Smile) για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν τη διαχρονικότητά τους. Το Third Dystopia μοιάζει πνευματικό τέκνο του πρώτου, ενώ το Attic Doctor και το Sleep Paralysis (στην αλλαγή στο 1:43) βροντοφωνάζει ότι πηγάζει από τους ψυχεδελικούς πειραματισμούς του Brian Wilson στο Smile, όταν προσπαθούσε να αποδομήσει την pop φόρμα. Σίγουρα ο Powers δεν αγγίζει την ευφυία του Wilson, αλλά είναι σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Και βέβαια, ακούμε και πιο σύγχρονους, νεοψυχεδελικούς καλλιτέχνες, όπως MGMT (Pelican Man) και κυρίως Animal Collective, ο χαοτικός ήχος και τα αλλόκοτα φωνητικά των οποίων έχουν συνεισφέρει καθοριστικά στον ήχο (και τα φωνητικά αντίστοιχα) του Powers.
Το θαυμάσιο στο Wondrous Bughouse είναι ότι αν και δανείζεται πάμπολλα στοιχεία από το παρελθόν, η παραγωγή είναι τόσο σύγχρονη, που τα κάνει να ακούγονται έως και φουτουριστικά! Εξάλλου τα στοιχεία αυτά έχουν περαστεί πολύ σωστά: δεν έχουν αντιγραφτεί, αλλά έχουν αφομοιωθεί και ενσωματωθεί στη μοναδική έμπνευση του καλλιτέχνη και την όλη Youth Lagoon αισθητική.
Αξίζουν συγχαρητήρια στον Powers που δεν επαναπαύτηκε στον (προφανώς ακόμα μοντέρνο) ήχο που είχε ακολουθήσει πριν 2 χρόνια και ρίσκαρε στα 23 του να κολυμπήσει στα βαθιά νερά της pop, με κίνδυνο το φιλόδοξο εγχείρημά του να καταλήξει μια παρωδία των Animal Collective. Έχοντας βελτιωθεί και επεκταθεί θεαματικά, πλέον βρίσκεται σε άλλο επίπεδο και είναι σίγουρο ότι η καριέρα του θα απογειωθεί. Το Wondrous Bughouse είναι ένα pop διαμάντι. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής το 2013 και θέτει υποψηφιότητα για δίσκο της χρονιάς.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Mute , Attic Doctor , Pelican Man , Dropla
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου