Κυκλοφορεί: 27 Μαΐου 2013
Τι να πεί κανείς για τη Laura Marling; Μια κοπέλα μόλις 23 χρονών, που έχει κυκλοφορήσει ήδη τέσσερις δίσκους, αποσπώντας σχεδόν μόνο θετικά σχόλια (για να μην αναφερθούμε σε βραβεία και υποψηφιότητες). Ένα ταλέντο πολύπλευρο, καθώς πρόκειται για εξαιρετική ερμηνεύτρια, στιχουργό και κιθαρίστρια. Και μια απόλυτα σοβαρή καλλιτέχνις, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την pop κατεύθυνση της σύγχρονης βρετανικής folk σκηνής (βλέπε Mumford & Sons και Noah And The Whale, μπάντες των οποίων οι frontmen έχουν σχετιστεί με την εν λόγω κυρία).
Ο νέος της δίσκος, τέταρτος κατά σειρά, είναι λίγο διαφορετικός απ' οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα, αλλά αποτελεί ένα ακόμη εξαιρετικό βήμα στην ήδη λαμπρή πορεία της. Είναι ένας δίσκος αρκετά βαρύς και δύσκολος. Τεράστιος σε διάρκεια (16 κομμάτια και περισσότερα από 60 λεπτά μουσικής), εγκεφαλικός και καθόλου "πιασάρικος". Για όποιον έχει παρακολουθήσει τη δισκογραφία της, είναι εμφανές ότι σε κάθε βήμα τα χιτάκια (όσο "χιτάκι" μπορεί να θεωρηθεί ένα κομμάτι της Marling) όλο και μειώνονται, με αποκορύφωμα το νέο δίσκο, όπου είναι ανύπαρκτα. Συν τοις άλλοις, έχει πλέον χάσει το σύγχρονο indie touch και έχει περάσει σε πιο αυθεντικό, ατόφιο folk, που σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται σε όσους προσεγγίζουν το είδος επιφανειακά. Μόνο οι σκληροπυρηνικοί φολκάδες θα αγκαλιάσουν τη νέα της αυτή δουλειά.
Είναι θαυμάσιο το πόσο έχει εξελιχθεί η Laura μεγαλώνοντας. Η τεχνική της στην κιθάρα βελτιώνεται συνεχώς και πλέον μάλλον μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις πιο καλές γυναίκες κιθαρίστριες της γενιάς της. Ίσως δεν είναι τυχαίο που το νέο album φέρνει την κιθάρα της στο επίκεντρο περισσότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, αναδεικνύοντας την τεχνική της. Παράλληλα, η κρυστάλλινη φωνή της έχει βαρύνει μια ιδέα, κάνοντάς την να ακούγεται περισσότερο γυναίκα και υπογραμμίζοντας την ωριμότητα η οποία πάντα τη διέκρινε. Ωριμότητα που φυσικά βροντοφωνάζει και μέσα από τους στίχους, που για μια ακόμη φορά είναι έξοχοι και κάνουν εμάς τους συνομήλικούς της να αναρωτιόμαστε σε ποια ηλικία θα συνειδητοποιήσουμε όλα όσα έχει ήδη χωνέψει εκείνη στα 23 της. Είναι γεγονός: η εξέλιξή της είναι τέτοια, που σιγά σιγά αρχίζει να μοιάζει στους πατέρες του είδους και στις μεγάλες της επιρροές (Bob Dylan, Joan Baez, Joni Mitchell κ.ά.).
Το Once I Was An Eagle είναι ο δίσκος που θα ενθουσιάσει τους ταγμένους φίλους της Laura Marling, αλλά δύσκολα θα προσελκύσει νέους. Είναι ένας δίσκος που ξεδιπλώνει αργά τις χάρες του, αλλά ανταμείβει τους υπομονετικούς. Δίσκος που δεν καταφέρνει μεν να αποτινάξει από πάνω της το tag "Starbucks music", αλλά έχει να πει πολλά περισσότερα από αυτό. Και εντέλει, είναι ο δίσκος που πιθανότατα θα της χαρίσει το Mercury Prize...
Βαθμολογία: 8
Ο νέος της δίσκος, τέταρτος κατά σειρά, είναι λίγο διαφορετικός απ' οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα, αλλά αποτελεί ένα ακόμη εξαιρετικό βήμα στην ήδη λαμπρή πορεία της. Είναι ένας δίσκος αρκετά βαρύς και δύσκολος. Τεράστιος σε διάρκεια (16 κομμάτια και περισσότερα από 60 λεπτά μουσικής), εγκεφαλικός και καθόλου "πιασάρικος". Για όποιον έχει παρακολουθήσει τη δισκογραφία της, είναι εμφανές ότι σε κάθε βήμα τα χιτάκια (όσο "χιτάκι" μπορεί να θεωρηθεί ένα κομμάτι της Marling) όλο και μειώνονται, με αποκορύφωμα το νέο δίσκο, όπου είναι ανύπαρκτα. Συν τοις άλλοις, έχει πλέον χάσει το σύγχρονο indie touch και έχει περάσει σε πιο αυθεντικό, ατόφιο folk, που σε καμία περίπτωση δεν απευθύνεται σε όσους προσεγγίζουν το είδος επιφανειακά. Μόνο οι σκληροπυρηνικοί φολκάδες θα αγκαλιάσουν τη νέα της αυτή δουλειά.
Είναι θαυμάσιο το πόσο έχει εξελιχθεί η Laura μεγαλώνοντας. Η τεχνική της στην κιθάρα βελτιώνεται συνεχώς και πλέον μάλλον μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις πιο καλές γυναίκες κιθαρίστριες της γενιάς της. Ίσως δεν είναι τυχαίο που το νέο album φέρνει την κιθάρα της στο επίκεντρο περισσότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, αναδεικνύοντας την τεχνική της. Παράλληλα, η κρυστάλλινη φωνή της έχει βαρύνει μια ιδέα, κάνοντάς την να ακούγεται περισσότερο γυναίκα και υπογραμμίζοντας την ωριμότητα η οποία πάντα τη διέκρινε. Ωριμότητα που φυσικά βροντοφωνάζει και μέσα από τους στίχους, που για μια ακόμη φορά είναι έξοχοι και κάνουν εμάς τους συνομήλικούς της να αναρωτιόμαστε σε ποια ηλικία θα συνειδητοποιήσουμε όλα όσα έχει ήδη χωνέψει εκείνη στα 23 της. Είναι γεγονός: η εξέλιξή της είναι τέτοια, που σιγά σιγά αρχίζει να μοιάζει στους πατέρες του είδους και στις μεγάλες της επιρροές (Bob Dylan, Joan Baez, Joni Mitchell κ.ά.).
Το Once I Was An Eagle είναι ο δίσκος που θα ενθουσιάσει τους ταγμένους φίλους της Laura Marling, αλλά δύσκολα θα προσελκύσει νέους. Είναι ένας δίσκος που ξεδιπλώνει αργά τις χάρες του, αλλά ανταμείβει τους υπομονετικούς. Δίσκος που δεν καταφέρνει μεν να αποτινάξει από πάνω της το tag "Starbucks music", αλλά έχει να πει πολλά περισσότερα από αυτό. Και εντέλει, είναι ο δίσκος που πιθανότατα θα της χαρίσει το Mercury Prize...
Βαθμολογία: 8
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: I Was An Eagle , Master Hunter , Pray For Me , Little Bird , Saved These Words
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου