Κυκλοφορεί: 6 Μαΐου 2013
Tόσο οι κυκλοφορίες του 2008 όσο και το πολύ καλό Halcyon Digest του 2010, έθεσαν πραγματικά ψηλά τον πήχη για τη νέα δουλειά των Deerhunter. Η μπάντα πάντα ξεχώριζε για την αντισυμβατικότητά της, η οποία όμως ήταν αυθεντική και ποτέ δεν γινόταν indie κάλυμα για να κουκουλώνει αδυναμίες. Έτσι, δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η διαπίστωση ότι, μετά από τόση καλλιτεχνική αναγνώριση, το συγκρότημα δεν έβαλε στόχο να ξεπεράσει τον εαυτό του και να φτιάξει έναν μεγαλεπίβολο δίσκο, αλλά επέστρεψε στην ελεύθερη έκφραση.
Όπως και οι Animal Collective στο Centipede Hz, έτσι και οι Deerhunter εδώ κάνουν στην άκρη τις φιλοδοξίες και τις παραδοσιακές συνταγές τις επιτυχίας και αφήνονται στο να κάνουν ό,τι τους γουστάρει. Αυτό από τη μία είναι καλό, με την έννοια ότι αποφεύγουν την παγίδα ενός δίσκου στομφώδους, δήθεν σοβαροφανή ή υπερφίαλου, ή ακόμα και άσχημα εμπορικού, κάτι που έχουμε δει σε αρκετές μπάντες.
Από την άλλη, όμως, όσο κι αν εκτιμούμε το σκεπτικό τους, δεν μπορεί να μη μας κακοφανεί το γεγονός ότι στο Monomania το συγκρότημα μουσικά κάνει ένα μεγάλο βήμα πίσω. Στο Halcyon Digest οι Deerhunter είχαν επεκταθεί εντυπωσιακά και είχαν πειραματιστεί με διάφορα είδη και ετερόκλητες μουσικές αναφορές. Είχαν διαμορφώσει ένα μοναδικό ηχητικό χαρακτήρα και είχαν αρχίσει να ακούγονται σαν μια μεγάλη μπάντα, διαχωρίζοντας τον εαυτό τους από την υπερπληθώρα των indie σχημάτων. Αντίθετα, εδώ εστιάζουν σε ένα ολίγον τι βρώμικο, lo-fi garage, το οποίο επαναλαμβάνεται και μοιάζει φτωχό για να αναδείξει την άλλοτε καλπάζουσα δημιουργικότητά τους. Πρόκεται για ένα "avant-garde rock 'n' roll" όπως δήλωσε και ο Bradford Cox, το οποίο έχει γεννήσει ορισμένα καλά κομμάτια, αλλά σαν σύνολο δεν είναι και τόσο δυνατό. Σε σημεία μάλιστα γίνεται υπερβολικά lo-fi, με αποτέλεσμα μια ενοχλητική φασαρία που εξαφανίζει την ουσία της μουσικής. Το "Leather Jacket II", καθώς και το δεύτερο μισό του πρώτου single Monomania, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο δίσκος γενικά σέβεται τα βασικά standards σοβαροτητας που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μπάντα και υπό αυτό το πρίσμα είναι αξιοπρεπέστατος. Είναι μια καλοδεχούμενη πρόταση, η οποία όμως ούτε αποτελεί καλλιτεχνική εξέλιξη, ούτε έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω από 3-4 καλά κομμάτια στις setlists για τα μελλοντικά τους live.
Όπως και οι Animal Collective στο Centipede Hz, έτσι και οι Deerhunter εδώ κάνουν στην άκρη τις φιλοδοξίες και τις παραδοσιακές συνταγές τις επιτυχίας και αφήνονται στο να κάνουν ό,τι τους γουστάρει. Αυτό από τη μία είναι καλό, με την έννοια ότι αποφεύγουν την παγίδα ενός δίσκου στομφώδους, δήθεν σοβαροφανή ή υπερφίαλου, ή ακόμα και άσχημα εμπορικού, κάτι που έχουμε δει σε αρκετές μπάντες.
Από την άλλη, όμως, όσο κι αν εκτιμούμε το σκεπτικό τους, δεν μπορεί να μη μας κακοφανεί το γεγονός ότι στο Monomania το συγκρότημα μουσικά κάνει ένα μεγάλο βήμα πίσω. Στο Halcyon Digest οι Deerhunter είχαν επεκταθεί εντυπωσιακά και είχαν πειραματιστεί με διάφορα είδη και ετερόκλητες μουσικές αναφορές. Είχαν διαμορφώσει ένα μοναδικό ηχητικό χαρακτήρα και είχαν αρχίσει να ακούγονται σαν μια μεγάλη μπάντα, διαχωρίζοντας τον εαυτό τους από την υπερπληθώρα των indie σχημάτων. Αντίθετα, εδώ εστιάζουν σε ένα ολίγον τι βρώμικο, lo-fi garage, το οποίο επαναλαμβάνεται και μοιάζει φτωχό για να αναδείξει την άλλοτε καλπάζουσα δημιουργικότητά τους. Πρόκεται για ένα "avant-garde rock 'n' roll" όπως δήλωσε και ο Bradford Cox, το οποίο έχει γεννήσει ορισμένα καλά κομμάτια, αλλά σαν σύνολο δεν είναι και τόσο δυνατό. Σε σημεία μάλιστα γίνεται υπερβολικά lo-fi, με αποτέλεσμα μια ενοχλητική φασαρία που εξαφανίζει την ουσία της μουσικής. Το "Leather Jacket II", καθώς και το δεύτερο μισό του πρώτου single Monomania, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο δίσκος γενικά σέβεται τα βασικά standards σοβαροτητας που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μπάντα και υπό αυτό το πρίσμα είναι αξιοπρεπέστατος. Είναι μια καλοδεχούμενη πρόταση, η οποία όμως ούτε αποτελεί καλλιτεχνική εξέλιξη, ούτε έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω από 3-4 καλά κομμάτια στις setlists για τα μελλοντικά τους live.
Βαθμολογία: 6½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Neon Junkyard , Pensacola , Dream Captain
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου