Κυκλοφορεί: 13 Μαΐου 2013
Ο Mikal Cronin είναι αν μη τι άλλο δραστήριος μουσικός. Είναι μέλος σε αρκετές μπάντες, με πιο αξιοπρόσεκτη αυτήν του Ty Segall (έπαιζε μπάσο και έκανε φωνητικά στο περσινό Slaughterhouse), ενώ έχει ήδη ένα solo album στο ενεργητικό του, που κυκλοφόρησε το 2011. Τώρα με αυτό το δεύτερο album αρχίζει και γίνεται ευρύτερα γνωστός, ενώ κερδίζει και την εύνοια της συντριπτικής πλειοψηφίας των κριτικών.
Η αλήθεια είναι ότι ο Cronin είναι πιθανότατα καλύτερος και από τον ίδιο τον Ty Segall. Ο δίσκος του αυτος είναι γεμάτος με καλά indie rock τραγούδια. Ο ίδιος γράφει ωραίους στίχους και στιβαρές μελωδίες που μένουν στο μυαλό. Ο ήχος του δεν είναι τόσο σκληρός, ούτε τόσο garage όσο του συνεργάτη του. Αντιθέτως, οι επιρροές του εστιάζονται κυρίως στα 80's και τα 90's και οι συνθέσεις του αναδεικνύουν μια πιο γλυκή πλευρά του rock, με περισσότερες μελωδικές καμπύλες, παρά ηχητικές γωνίες.
Το προφανές ταλέντο του, βέβαια, στην κατασκευή μελωδιών χαντακώνεται εν μέρει από τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή. Τις μεν ενορχηστρώσεις θα τις θέλαμε περισσότερο πολυεπίπεδες και συγχρόνως λιγότερο φλύαρες, ώστε να αφήνουν τα κομμάτια να αναπνεύσουν. Η δε παραγωγή ίσως ήταν προτιμότερο να είναι πιο καθαρή και λιγότερο lo-fi, μιας και δεν επιτρέπει στα όργανα να ακουστούν με αυτοπεποίηθηση και να γεμίσουν το χώρο ουσιαστικά. Αφήστε που το αυτί του Indiego Sound υποψιάζεται πως ακούει μικρολαθάκια σε ορισμένα σημεία, τα οποία κρύβονται καλά μέσα στο ηχητικό μίγμα...
Τα παραπάνω όμως αποτελούν μικροπροβλήματα που λύνονται. Το σημαντικότερο και πιο κρίσιμο είναι ο Cronin να απαλλαγεί από τις μουσικές κοινοτυπίες και να βρει ένα πιο προσωπικό ύφος για να ξετυλίξει το υπάρχον ταλέντο του, ώστε να κάνει κάτι όχι μόνο αξιοπρόσεκτο, αλλά και αξιοσέβαστο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Cronin είναι πιθανότατα καλύτερος και από τον ίδιο τον Ty Segall. Ο δίσκος του αυτος είναι γεμάτος με καλά indie rock τραγούδια. Ο ίδιος γράφει ωραίους στίχους και στιβαρές μελωδίες που μένουν στο μυαλό. Ο ήχος του δεν είναι τόσο σκληρός, ούτε τόσο garage όσο του συνεργάτη του. Αντιθέτως, οι επιρροές του εστιάζονται κυρίως στα 80's και τα 90's και οι συνθέσεις του αναδεικνύουν μια πιο γλυκή πλευρά του rock, με περισσότερες μελωδικές καμπύλες, παρά ηχητικές γωνίες.
Το προφανές ταλέντο του, βέβαια, στην κατασκευή μελωδιών χαντακώνεται εν μέρει από τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή. Τις μεν ενορχηστρώσεις θα τις θέλαμε περισσότερο πολυεπίπεδες και συγχρόνως λιγότερο φλύαρες, ώστε να αφήνουν τα κομμάτια να αναπνεύσουν. Η δε παραγωγή ίσως ήταν προτιμότερο να είναι πιο καθαρή και λιγότερο lo-fi, μιας και δεν επιτρέπει στα όργανα να ακουστούν με αυτοπεποίηθηση και να γεμίσουν το χώρο ουσιαστικά. Αφήστε που το αυτί του Indiego Sound υποψιάζεται πως ακούει μικρολαθάκια σε ορισμένα σημεία, τα οποία κρύβονται καλά μέσα στο ηχητικό μίγμα...
Τα παραπάνω όμως αποτελούν μικροπροβλήματα που λύνονται. Το σημαντικότερο και πιο κρίσιμο είναι ο Cronin να απαλλαγεί από τις μουσικές κοινοτυπίες και να βρει ένα πιο προσωπικό ύφος για να ξετυλίξει το υπάρχον ταλέντο του, ώστε να κάνει κάτι όχι μόνο αξιοπρόσεκτο, αλλά και αξιοσέβαστο.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Weight , Am I Wrong , I'm Done Running From You
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου