Είδος: Indie Rock
Κυκλοφορεί: 20 Μαΐου 2013
Βαθμολογία: 8½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: I Sould Live In Salt , Demons , Don't Swallow The Cup , Sea Of Love , Humiliation , Pink Rabbits
Κυκλοφορεί: 20 Μαΐου 2013
Στην αυγή ενός αιώνα κατά τον οποίο τα μουσικά "πυροτεχνήματα" σκάνε και εξαφανίζονται με ρυθμούς που θυμίζουν πρωτοχρονιά στο κέντρο της Αθήνας, οι καλλιτέχνες με σταθερή πορεία και διαχρονικά ποιοτική δισκογραφία είναι ανεκτίμητοι. Οι National, άφθαρτοι μετά από 12 χρόνια δισκογραφικής δραστηριότητας, αποδεικνύουν με το νέο, θαυμάσιο album τους ότι ανήκουν στην αφρόκρεμα του ανεξάρτητου rock.
Το "Trouble Will Find Me" δεν είναι αριστούργημα. Και δεν είχε την πρόθεση να είναι. Το έχει δηλώσει και η μπάντα άλλωστε: μετά το πολυβραβευμένο, έξοχο "High Violet", δεν τους ενδιέφερε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αλλά να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, απαλλαγμένοι από το βάρος της επιτυχίας. Και μπορεί το παραπάνω να έχει αποτελέσει άλλοθι για ανέμπνευστες προχειρότητες από πολλούς καλλιτέχνες στο παρελθόν, όμως στην περίπτωση των National τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ο δίσκος επιβάλλει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα ακρόασης τη λιτότητά του. Ήχος πιο άδειος, ενορχηστρώσεις back to basics, μελωδίες απλούστερες, τεχνική σχεδόν ανύπαρκτη. Εξαίρεση αποτελούν κάποια σχετικά σύνθετα μέτρα που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα 4/4 και 3/4 που κυριαρχούν στο 95% της pop και της rock. Συνολικά, ωστόσο, κυριαρχεί μια λογική αφαιρετική, η οποία απογυμνώνει τη μελαγχολική ατμόσφαιρα και φωτίζει τα βαρύτονα φωνητικά του Matt Berninger, που είναι και το μεγαλύτερο αναγνωριστικό της μπάντας. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι ακόμα και με τα στοιχειώδη συστατικά, οι National σερβίρουν για μια ακόμη φορά αξιοζήλευτα κομμάτια. Κομμάτια που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν τόσο όσο το Fake Empire, το Bloodbuzz Ohio ή το Terrible Love, όμως είναι πανέμορφα μέσα στην απλότητά τους.
Οι συνεργασίες στο πλαίσιο του "Trouble Will Find Me" πολλές και ενδιαφέρουσες. Μεταξύ άλλων συνεισέφεραν μεγαθήρια της indie όπως ο Sufjan Stevens, η St. Vincent, η Sharon Van Etten και ο Richard Reed Parry των Arcade Fire (άσχετο με το θέμα μας, αλλά η αναμονή για το νέο τους album έχει καταντήσει μαρτυρική), χωρίς όμως να έχει αποσαφηνιστεί η συμβολή του καθενός. Η κινητικότητα αυτή, πάντως, γύρω από την παραγωγή του εν λόγω δίσκου αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του συγκροτήματος.
Ο μοναδικός σκεπτικισμός που δημιουργεί ο δίσκος αφορά τη θεματολογία του και την ατμόσφαιρά του. Όσο καλοί κι αν είναι οι National στην αποτύπωση της ανθρώπινης θλίψης, όσο ώριμα και αν προσεγγίζουν τη μοναξιά και το μαρασμό, όσο επιδέξια κι αν αποφεύγουν το μελό, μετά από τόσα χρόνια μοιάζουν αυτοπαγιδευμένοι σε αυτή την εκφραστική μανιέρα. Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς το συγκρότημα να ανοίγει ορίζοντες για κάτι διαφορετικό και -γιατί όχι;- κάτι πιο εύθυμο. Και αυτό μόνο καλό δεν είναι. Πόσες ακόμα εκφάνσεις της ψυχικής αιμορραγίας τούς έχουν μείνει για να θίξουν, μέχρι να αρχίσουν να ξεχειλώνουν το ζήτημα και να καταλήξουν γραφικοί;
Το παραπάνω, βέβαια, δεν αφορά το παρόν, παρά μόνο δημιουργεί προβληματισμό για το μέλλον. Για την ώρα, το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να αφεθεί στην ατόφια ηχητική ομορφιά του "Trouble Will Find Me" και να απολαύσει μια μπάντα πιο σίγουρη από ποτέ για τον εαυτό της.
Το "Trouble Will Find Me" δεν είναι αριστούργημα. Και δεν είχε την πρόθεση να είναι. Το έχει δηλώσει και η μπάντα άλλωστε: μετά το πολυβραβευμένο, έξοχο "High Violet", δεν τους ενδιέφερε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αλλά να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, απαλλαγμένοι από το βάρος της επιτυχίας. Και μπορεί το παραπάνω να έχει αποτελέσει άλλοθι για ανέμπνευστες προχειρότητες από πολλούς καλλιτέχνες στο παρελθόν, όμως στην περίπτωση των National τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Ο δίσκος επιβάλλει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα ακρόασης τη λιτότητά του. Ήχος πιο άδειος, ενορχηστρώσεις back to basics, μελωδίες απλούστερες, τεχνική σχεδόν ανύπαρκτη. Εξαίρεση αποτελούν κάποια σχετικά σύνθετα μέτρα που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα 4/4 και 3/4 που κυριαρχούν στο 95% της pop και της rock. Συνολικά, ωστόσο, κυριαρχεί μια λογική αφαιρετική, η οποία απογυμνώνει τη μελαγχολική ατμόσφαιρα και φωτίζει τα βαρύτονα φωνητικά του Matt Berninger, που είναι και το μεγαλύτερο αναγνωριστικό της μπάντας. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι ακόμα και με τα στοιχειώδη συστατικά, οι National σερβίρουν για μια ακόμη φορά αξιοζήλευτα κομμάτια. Κομμάτια που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν τόσο όσο το Fake Empire, το Bloodbuzz Ohio ή το Terrible Love, όμως είναι πανέμορφα μέσα στην απλότητά τους.
Οι συνεργασίες στο πλαίσιο του "Trouble Will Find Me" πολλές και ενδιαφέρουσες. Μεταξύ άλλων συνεισέφεραν μεγαθήρια της indie όπως ο Sufjan Stevens, η St. Vincent, η Sharon Van Etten και ο Richard Reed Parry των Arcade Fire (άσχετο με το θέμα μας, αλλά η αναμονή για το νέο τους album έχει καταντήσει μαρτυρική), χωρίς όμως να έχει αποσαφηνιστεί η συμβολή του καθενός. Η κινητικότητα αυτή, πάντως, γύρω από την παραγωγή του εν λόγω δίσκου αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του συγκροτήματος.
Ο μοναδικός σκεπτικισμός που δημιουργεί ο δίσκος αφορά τη θεματολογία του και την ατμόσφαιρά του. Όσο καλοί κι αν είναι οι National στην αποτύπωση της ανθρώπινης θλίψης, όσο ώριμα και αν προσεγγίζουν τη μοναξιά και το μαρασμό, όσο επιδέξια κι αν αποφεύγουν το μελό, μετά από τόσα χρόνια μοιάζουν αυτοπαγιδευμένοι σε αυτή την εκφραστική μανιέρα. Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς το συγκρότημα να ανοίγει ορίζοντες για κάτι διαφορετικό και -γιατί όχι;- κάτι πιο εύθυμο. Και αυτό μόνο καλό δεν είναι. Πόσες ακόμα εκφάνσεις της ψυχικής αιμορραγίας τούς έχουν μείνει για να θίξουν, μέχρι να αρχίσουν να ξεχειλώνουν το ζήτημα και να καταλήξουν γραφικοί;
Το παραπάνω, βέβαια, δεν αφορά το παρόν, παρά μόνο δημιουργεί προβληματισμό για το μέλλον. Για την ώρα, το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να αφεθεί στην ατόφια ηχητική ομορφιά του "Trouble Will Find Me" και να απολαύσει μια μπάντα πιο σίγουρη από ποτέ για τον εαυτό της.
Βαθμολογία: 8½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: I Sould Live In Salt , Demons , Don't Swallow The Cup , Sea Of Love , Humiliation , Pink Rabbits
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου