20.3.14

The War On Drugs - Lost In The Dream

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  17 Μαρτίου 2014


     Μέχρι πρότινος η οποιαδήποτε αναφορά στους The War On Drugs συνοδευόταν συνήθως από την επεξήγηση "η πρώην μπάντα του Kurt Vile" ή κάτι ανάλογο. Αρκετά ανακριβές, βέβαια, δεδομένου ότι ο Vile ετοίμαζε παράλληλα με το ντεμπούτο της μπάντας του και το δικό του ντεμπούτο, το οποίο κυκλοφόρησε το 2008 σε απόλυτο συγχρονισμό. Μετά τον πρώτο τους δίσκο, πάντως, ο τελευταίος αποφάσισε να αφοσιωθεί στη solo πορεία του, η οποία απογειώθηκε μέσα στην τριετία 2011-2013. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, το συγκρότημα από τη Φιλαδέλφεια είχε κυκλοφορήσει το αξιόλογο "Slave Ambient" (2011), όμως η απήχησή του δεν είχε καμία σχέση με αυτήν των δίσκων του Kurt Vile. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο παρέμεναν πάντα στη σκιά του.
     Όχι πια όμως. Η νέα κυκλοφορία των The War On Drugs πείθει από το πρώτο άκουσμα ότι δεν είναι απλά ένας ακόμη καλός δίσκος, αλλά είναι δίσκος προορισμένος για ρόλο πρωταγωνιστικό. Το "Lost In The Dream" είναι μια συλλογή πανέμορφων κομματιών, τα οποία μιλάνε κατευθείαν στα μύχια της ψυχής με τρόπο τόσο αφοπλιστικό, που μοιάζουν σαν να κυκλοφορούσαν για χρόνια κάπου στο υποσυνείδητο.
     Η αίσθηση αυτή, βέβαια, ενισχύεται απίστευτα και από το καθ'όλα γνώριμο μουσικό περιβάλλον. Βασικά, δεν υπάρχει τίποτα -τίποτα όμως- φρέσκο ή καινοτόμο στον ήχο της μπάντας. Κατά τη διάρκεια των 60 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος παρελαύνει η μισή δεκαετία του '80. Από το arena rock και τις μουσικές φόρμες του Springsteen, μέχρι τον solo Paul Simon ή και τον Dylan εκείνης της περιόδου, την ερμηνεία του οποίου θυμίζει σε αρκετά σημεία ο frontman, vocalist και songwriter Adam Granduciel. Όλα αυτά σερβίρονται σχεδόν ατόφια, πασπαλισμένα μονάχα με ένα σύγχρονο indie touch στον ήχο για να μην ακούγονται εντελώς παρωχημένα και εμπλουτισμένα σε μερικές στιγμές με υποψίες ambient διάθεσης.
     Είναι τόσο αξιαγάπητος δίσκος, όμως, το "Lost In The Dream", που καθόλου δεν ενοχλεί η ρετρολάγνα διάθεση του. Οι απλωμένες χρονικά συνθέσεις του είναι υπέροχες και μοιάζουν να κάνουν το χρόνο να συστέλλεται, απορροφώντας σε σε μια χειροπιαστή και όχι προσποιητή νοσταλγική διάθεση. Ξαφνικά ο χώρος γεμίζει με ξεθωριασμένα χρώματα με τον ίδιο τρόπο που συνέβαινε με τον Destroyer στο Kaputt (2011) ή με τον Kurt Vile στο Wakin' On A Pretty Daze (2013). Αν ο τελευταίος είναι δίσκος για πρωινά της Κυριακής, όπως είχαμε γράψει, τότε αυτός εδώ είναι για τα σούρουπα. Εξίσου ολοκληρωμένος, το ίδιο ακαταμάχητος.
     Εκτός από τις υπέροχες συνθέσεις, την ατμόσφαιρα και τη συναισθηματική αμεσότητα, στις αρετές του εξαιρετικού αυτού δίσκου θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί και η διαχρονικότητα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ακούγεται σαν δίσκος που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποτεδήποτε τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά είναι και κάτι πιο ουσιαστικό: η έμψυχη φύση του θυμίζει τον τρόπο που έφτιαχναν μουσική οι παλιοί τραγουδοποιοί. Και είναι μια προσέγγιση που ποτέ δεν θα ξεπεραστεί.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Under The Pressure
, Red Eyes , An Ocean In Between The Waves , Burning

16.3.14

Arcade Fire: Top 20 Tracks (2003-2013)


 


     Χωρίς πολλά πολλά. Οι Arcade Fire είναι η καλύτερη μπάντα της μετά Radiohead εποχής, άρα και η μέχρι στιγμής κορυφαία του 21ου αιώνα. Και αυτά είναι τα 20 καλύτερά τους κομμάτια, κατά την ταπεινή άποψη του Indiego Sound. Κοινώς, παρακάτω ακούτε 20 από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί την τελευταία δεκαετία.


20. (Antichrist Television Blues)
(Neon Bible , LP , 2007)

   



19. Ready To Start
(The Suburbs , LP , 2010)

 



18. Haiti
(Funeral , LP , 2004)

  



17. Afterlife
(Reflektor , LP , 2013)

  



16. Half Light II (No Celebration)
(The Suburbs , LP , 2010)

 



15. The Suburbs
(The Suburbs , LP , 2010)

 



14. Windowsill
(Neon Bible , LP , 2007)

 



13. Deep Blue
(The Suburbs , LP , 2010)

 



12. In The Backseat
(Funeral , LP , 2004)

 

 

11. Keep The Car Running
(Neon Bible , LP , 2007)

   



10. Reflektor
(Reflektor , LP , 2013)

  



9. My Body Is A Cage
(Neon Bible , LP , 2007)

  



8. Intervention
(Neon Bible , LP , 2007)

  



7. Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)
(The Suburbs , LP , 2010)

 



6. Neighborhood #3 (Power Out)
(Funeral , LP , 2004)

  



5. Neighborhood #2 (Laika)
(Funeral , LP , 2004)

  



4. No Cars Go
(Neon Bible , LP , 2007)

  



3. Rebellion (Lies)
(Funeral , LP , 2004)

  



2. Wake Up
(Funeral , LP , 2004)

  



1. Neighborhood #1 (Tunnels)
(Funeral , LP , 2004)

  



by Aris Indiego


 

3.3.14

Wild Beasts - Present Tense

Είδος:  Indie Rock  /  Art Pop
Κυκλοφορεί:  24 Φεβρουαρίου 2014



     Οι Wild Beasts, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εναλλακτικά σχήματα που έχει ξεπηδήσει από τη Βρετανία τα τελευταία χρόνια, είναι από τις μπάντες που κυκλοφορούν μόνο καλές δουλειές. Το εξαιρετικό Smother του 2011 ήταν ενας από τους σπουδαιότερους δίσκους της χρονιάς του και μάλλον ο καλύτερος της σύντομης δισκογραφίας τους.
     Στο επίσης καλό "Present Tense" έχουμε μια αλλαγή στα ηνία της παραγωγής, με τον Richard Formby να αντικαθίσταται από τους Leo Abrahms και Alex 'Lexxx' Dromgoole, γεγονός που είχε αισθητή επίδραση στον ήχο τους. Τα synths ενισχύονται και οι διακριτικοί ηλεκτρονικοί ήχοι βγαίνουν πιο μπροστά, ενώ οι κιθάρες υποχωρούν σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Η αλήθεια είναι ότι ο νέος ήχος είναι κάπως τετράγωνος και λίγο πιο επεξεργασμένος απ' όσο θα θέλαμε, τείνοντας διστακτικά προς πιο ραδιοφωνικές κατευθύνσεις. Ωστόσο, ευτυχώς αποφεύγει κακοτοπιές και χοντράδες.
     Οι συνθέσεις είναι ένα κλικ πιο αδύναμες, αλλά υπάρχει έντονη η αίσθηση της ισορροπίας στην tracklist. Όλα τα κομμάτια είναι αξιόλογα, χωρίς να υπάρχει ούτε κάποιο αριστουργηματικό, ούτε και κάποιο μέτριο. Ο δίσκος γενικότερα δίνει την αίσθηση ότι έχει μελετηθεί και δουλευτεί πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί το υλικό της μπάντας στον πυρήνα του να υστερεί αυτή τη φορά, μπορεί να μην υπάρχει κάποια καλλιτεχνική εξέλιξη, όμως το τελικό αποτέλεσμα πλασάρεται με φιλικό προς τον ακροατή τρόπο.
     Το "Present Tense" είναι αμφίβολο ότι θα ενθουσιάσει τους παλιούς φίλους των Wild Beasts, αλλά είναι σίγουρο ότι θα διευρύνει το fanbase τους όσο κανένας άλλος δίσκος. Είναι αρκετά επίπεδο συναισθηματικά για να συγκινήσει όσους λατρέψαμε το ψυχικό ξεγύμνωμα του "Smother", είναι κάπως προβλέψιμο και επαναπαυμένο μουσικά για να συγκριθεί με το "Two Dancers", αλλά είναι ένας πολύ πιο "καθωσπρέπει" δίσκος σε σύγκριση με αυτούς, με πολλές καλές στιγμές, οι οποίες το καθιστούν πραγματικά συμπαθές.
     Εν ολίγοις, βρισκόμαστε ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα, αλλά ο πήχυς εξακολουθεί να βρίσκεται ψηλά. Ας κλείσουμε με ένα εύστοχο πρόσφατο σχόλιο ενός φίλου για το συγκρότημα: "Οι Wild Beasts είναι καλοί, αλλά δεν είναι από τις μπάντες που θα διάλεγες αν μπορούσες να ακούς μόνο μια μπάντα σε όλη σου τη ζωή". Και είναι αλήθεια ότι δεν έχουν καταφέρει να γίνουν απαραίτητοι. Όμως είναι βέβαιο ότι μπορούν, το γυροφέρνουν εδώ και τρεις δίσκους. Κι όταν τους κάτσει, μπορεί και να παραδώσουν κάτι μεγαλειώδες.

Βαθμολογία: 
8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Mecca
, Sweet Spot , A Simple Beautiful Truth , Past Perfect