30.10.12

Neil Young With Crazy Horse - Psychedelic Pill

Είδος:  Folk Rock
Κυκλοφορεί:  29 Οκτωβρίου 2012

     
     Ο εμβληματικός τραγουδοποιός του Καναδά επιστρέφει με τους Crazy Horse στη δεύτερη κυκλοφορία τους για το 2012, αποδεικνύοντας ότι αν κάτι δεν του λείπει, αυτό είναι η έμπνευση. Δύο δίσκοι και σχεδόν μιάμιση ώρα μουσικής αποτελούν το Psychedelic Pill, καθιστώντας το ένα όχι εύκολο album για να το ακούσεις ολόκληρο. Πιστός στο folk rock ύφος του, o Neil Young χρωματίζει με πινελιές ψυχεδέλειας τις γενναιόδωρες χρονικά συνθέσεις του, δημιουργώντας κομμάτια που σε προκαλούν να χαθείς μέσα τους. Οι catchy μελωδίες και τα εθιστικά guitar solos του Young δίνουν και παίρνουν, αφήνοντας μηδαμινά περιθώρια αμφιβολίας για το ότι ο τύπος το έχει ακόμη. Εναλλάσσοντας ανάμεσα σε γλυκές μπαλάντες αλλά και πιο βαριά rock κομμάτια, ο δίσκος παρουσιάζει την απαραίτητη ποικιλομορφία. Ενδιαφέρον έχει και ο στίχος, με αρκετά προσωπικό χαρακτήρα, για όποιον ενδιαφέρεται να το ψάξει περισσότερο. Μεταξύ αρκετών ωραιότατων κομματιών, ξεχωρίζει το Walk Like A Giant, που εύκολα μπορεί να φιγουράρει με περηφάνεια στην κατηγορία "διαμάντια του 2012".
     Το ενδιαφέρον με την κυκλοφορία αυτή είναι ότι αναδεικνύει (για πολλοστή φορά) τη στασιμότητα της μουσικής. Σε μια εποχή που η νέα folk και η νέα ψυχεδέλεια ανήκουν στα κυρίαρχα ρεύματα, έρχεται ένα μεγαθήριο από τα παλία να το κάνει the old way. Πράγματι, ο δίσκος δεν έχει να δείξει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε για αντιγραφή τον αυθεντικό δημιουργό αυτών των ήχων. Για στασιμότητα ίσως, αλλά εντέλει στη μουσική περισσότερη σημασία έχει η ποιότητα, παρά η καινοτομία. Και το Psychedelic Pill στον πρώτο τομέα τα καταφέρνει περίφημα.


Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Ramada Inn , Walk Like A Giant , Psychedelic Pill (Alternate Take)

26.10.12

Godspeed You! Black Emperor - 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!

Είδος:  Post-Rock
Κυκλοφορεί:  15 Οκτωβρίου 2012


     Μετά από 10 χρόνια, για πολλά από τα οποία κυκλοφορούσε η φήμη ότι βαράνε διάλυση, οι Godspeed You! Black Emperor αιφνιδιαστικά κυκλοφόρησαν νέο album, για να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά του post-rock. Ο δίσκος δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερα καινούριο, με την έννοια ότι από τα 4 κομμάτια που περιέχει, οι 2 κεντρικές 20λεπτες συνθέσεις έχουν γραφτεί πριν αρκετά χρόνια, ενώ τα υπόλοιπα 2 (πολύ μικρότερης διάρκειας) λειτουργούν συνοδευτικά και δεν στέκουν μόνα τους ως κομμάτια.
     Το Mladic ανοίγει το δίσκο δυναμικά, μιας και πρόκειται για ένα από τα πιο βαβουριάρικα κομμάτια της δισκογραφίας των Καναδών. Το κομμάτι ξεκινά ήπια, εξελίσσεται, φτάνει στο κεντρικό riff (που θυμίζει κάτι από ανατολή) μέσα σε μια πανδαισία ήχων και φασαρίας, για να εκτονωθεί με έναν όμορφο και αναπάντεχο τρόπο. Την ίδια περίπου συνταγή ακολουθεί και το τρίτο (και έξοχο) κομμάτι We Drift Like Worried Fire, χτίζοντας λίγο λίγο μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, η οποία συχνά πυκνά ξεσπά σε ξέφρενους ηχητικούς χορούς. Οι πάυσεις αφήνουν το κομμάτι να αναπνεύσει και ουσιαστικά χωρίζουν τα διάφορα μέρη, τα οποία είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά δένουν τέλεια. Τα 2 κομμάτια που συμπληρώνουν την tracklist δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον, μιας και βασίζονται στο drone, χωρίς πολλές παρεμβάσεις από άλλα όργανα και ουσιαστικά ο ρόλος τους περιορίζεται στο να διατηρήσουν την πολεμική, κατα κάποιο τρόπο, ατμόσφαιρα.
     Θα μπορούσαν να γραφτούν αναλύσεις επί αναλύσεων για τις συνθέσεις των Godspeed You! Black Emperor, αλλά στην περίπτωσή τους δεν έχει και τόσο νόημα, μιας και η μουσική τους παίρνει διαφορετικές διαστάσεις και μορφές στα αυτιά του κάθε ακροατή. Μπορεί το album αυτό να μην είναι η καλύτερή τους δουλειά, όμως είναι αντιπροσωπευτικό της μουσικής τους ταυτότητας και στέκεται με μεγάλη αξιοπρέπεια ανάμεσα στις εξαιρετικές κυκλοφορίες που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  We Drift Like Worried Fire

23.10.12

Ty Segall - Twins

Είδος:  Indie Rock  /  Noise Rock  /  Garage Rock  /  Psychedelic Rock  /  Lo-Fi
Κυκλοφορεί:  8 Οκτωβρίου 2012


     Δεν τον πιάνεις από πουθενά τον Ty Segall! Τρίτος δίσκος για το 2012, χωρίς να μετράμε EP και λοιπές κυκλοφορίες. Μετά το επιτυχημένο Slaughterhouse, album που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο και αύξησε σημαντικά τη φήμη του, έρχεται τώρα το Twins, το οποίο διαφοροποιείται αρκετά από τον προκάτοχό του. Εδώ έχουμε λίγο λιγότερη φασαρία και περισσότερη μελωδία, οπότε μιλάμε για ένα άκουσμα πιο εύκολο, πιο προσιτό. Οι punk διαθέσεις εξασθενούν για να δώσουν τη θέση τους στην ψυχεδέλεια, με τις επιρροές από τους Beatles να είναι τεράστιες. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η μουσική του Ty Segall σε αυτό το album είναι psychedelic noise.
     Το Twins είναι ένας ακόμη καλός δίσκος του πολύγραφου καλλιτέχνη. Ένας δίσκος γεμάτος αυθορμητισμό, ποτισμένος με αυτόν τον άγουρο, ακατέργαστο ήχο της απολαυστικής του κιθάρας. Βρώμα και φασαρία, αλλά και εξαιρετικά solos. Μελωδικότητα, αλλά και πιο σκληρές στιγμές. Σε ό,τι αφορά το style, τα κομμάτια του Ty Segall παίρνουν άριστα.
     Εκεί που υπολείπονται τα κομμάτια αυτά είναι το songwriting. Στο δίσκο αυτό υπάρχουν πολλά καλά τραγούδια (τα περισσότερα βασικά είναι συμπαθέστατα), δεν υπάρχει όμως ούτε ένα που να έχει τη στόφα ενός κλασικού κομματιού, από αυτά που μένουν στο πέρασμα του χρόνου ως ύμνοι. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το δεδομένο ότι δεν έχουμε ουσιαστική δημιουργία, αλλά απλά μια καλή εκδοχή γνωστών ήχων, δικαιολογεί και την όποια αναλωσιμότητα αναγνωρίζουν κάποιοι στην διαρκώς διογκούμενη, υπερκινητική του δισκογραφία. Οι επιφυλάξεις είναι βάσιμες, μένει να μας διαψεύσει ο Ty Segall με την από εδώ και πέρα πορεία του...

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Thank God For Sinners , Inside Your Heart , The Hill , They Told Me Too

20.10.12

Bob Dylan - Tempest

Είδος:  Folk  /  Blues  /  Country  /  Rock
Κυκλοφορεί:  10 Σεπτεμβρίου 2012


     Πώς μπορεί κανείς να κάνει κριτική στον Bob Dylan; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Και να κρίνει τι; Το 35ο album του; Όταν μιλάμε για τέτοια μουσικά μεγαθήρια (ζήτημα είναι αν υπάρχουν 3 ή 4 εν ζωή καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς) η κριτική είναι μάλλον περιττή. Ο Bob Dylan είναι γνωστός σε όλους, η αξία του είναι δεδομένη, η διαχρονικότητά του αποδεδειγμένη, η επιδραστικότητά του φανερή εδώ και δεκαετίες... Όταν κυκλοφορούν δίσκους τέτοιοι καλλιτέχνες, δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Όπως επίσης, είναι πολύ δύσκολο να βγάλουν κάτι κακό. Ναι, η κριτική μοιάζει να περισσεύει. Οπότε ας κάνουμε μια εξαίρεση και ας αντιμετωπίσουμε αυτή την αναφορά στο album ως παρουσίαση και όχι ως κριτική.
     Το Tempest είναι ένας κλασικός Dylan δίσκος. Μουσικά κινείται στα γνωστά country / folk μονοπάτια, με έντονες blues τάσεις και (λιγότερο έντονες) rock πινελιές. Τα "δυναμικά" κομμάτια εναλλασσονται με τις μπαλάντες, σε μια tracklist η οποία παρουσιάζει αρκετά δυνατά χαρτιά. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς αυτός ο άνθρωπος μετά από 50 χρόνια καριέρας δεν έχει χάσει την έμπνευση του και καταφέρνει να γράφει ακόμη καλά κομμάτια. Κομμάτια που δεν έχουν μεν να προτείνουν κάτι καινούριο και διαφορετικό, όμως αναμφίβολα στέκονται επάξια ανάμεσα στους καλούς δίσκους του και σε πολλά από τα Dylan classics.
     Η όλη ουσία του Tempest βέβαια δε βρίσκεται στη μουσική, αλλά στους στίχους του. Η θεματολογία των κομματιών είναι ιδιαίτερα σκοτεινή και σε συνδυασμό με τη γερασμένη και τραχιά πια χροιά του, οι ερμηνείες αγγίζουν συχνά τα όρια του creepy. Φόρος τιμής στον John Lennon, περιγραφή της βύθισης του Τιτανικού, πολιτικοί υπαινιγμοί, οικογενειακά τραύματα, ερωτικές ιστορίες με τραγική κατάληξη είναι λίγες μόνο από τις εξιστορήσεις του Dylan στο νέο του αυτό έργο.
     Για κάποιον που δεν έχει τη διάθεση να εμβαθύνει στους στίχους, το Tempest δεν έχει να πει και πάρα πολλά, πέρα από μια πολύ καλή επανάληψη του γνωστού και αγαπημένου ήχου του καλλιτέχνη, ο οποίος δεν έχει χάσει τη φόρμα του. Ωστόσο, ο δίσκος παίρνει τις πραγματικές του διαστάσεις μόνο αν κάποιος επικεντρωθεί στους στίχους. Διαλέγεις και παίρνεις, αγαπητέ ακροατή.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Duquesne Whistle , Narrow Way , Pay In Blood , Early Roman Kings

17.10.12

Jake Bugg - Jake Bugg

Είδος:  Indie Folk  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  15 Οκτωβρίου 2012


     Μόνο 18 χρονών είναι ο Βρετανός Jake Bugg και έχει ήδη δημιουργήσει αρκετό buzz γύρω από το όνομά του. Μέσα από διάφορα singles και εμφανίσεις τα τελευταία 2 χρόνια, το έδαφος είχε προετοιμαστεί για την κυκλοφορία του ντεμπούτου αυτού album του, το οποίο τυγχάνει θερμής υποδοχής από το σύνολο σχεδόν του βρετανικού τύπου.
     Η μουσική του Bugg είναι ιδιαίτερα απλή και ακόμη περισσότερο παλιομοδίτικη. Το ύφος κυμαίνεται κάπου ανάμεσα στη folk του Bob Dylan με λίγο από το indie folk feel τύπου The Tallest Man On Earth, παρουσιάζοντας όμως και rock τάσεις, άλλοτε προς Dylan πάλι, άλλοτε προς Miles Kane μεριά. Δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο που δεν έχουμε ξανακούσει από άλλον, όπως δεν υπάρχει τίποτα πιο σύνθετο ή ιδιαίτερο για να εντυπωσιάσει κάποιον που έχει εντρυφήσει στις συνηθισμένες folk δομές.
     Παρόλα αυτά, ο Jake Bugg καταφέρνει ορισμένα σπουδαία πράγματα στο album αυτό. Καταρχάς, γράφει δυνατές μελωδίες, κομμάτια που μένουν στο μυαλό. Ο ήχος, αν και "ασφαλής", είναι αναμφίβολα καλαίσθητος και σίγουρα οικείος, συμβάλλοντας έτσι στην έντονη προσεγγισιμότητα της μουσικής του. Και μιλώντας για προσεγγισιμότητα, δεν πρέπει να αμελήσουμε το κυριότερο: εδώ υπάρχει ψυχή. Οι στίχοι, μέσα στην απλότητά τους, αποπνέουν ειλικρίνεια, οι σκηνές και τα συναισθήματα που περιγράφονται μοιάζουν να έχουν βιωθεί και να βρίσκουν αντίκρισμα στη ζωή του καθενός. Η ερμηνεία του Bugg, άγουρη και γλυκιά, δένει αρμονικά, για να συμπληρώσει το πακέτο.
     Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ έχουμε ένα νέο τραγουδοποιό με άφθονο ταλέντο. Αμφιβολία υπάρχει στο αν ο Jake Bugg θα καταφέρει στο μέλλον να υπερβεί τις επιρροές του και να βάλει το δικό του στίγμα στη μουσική του. Αν δεν το κάνει, λογικά δεν έχουμε να δούμε σπουδαία πράγματα από αυτόν. Αν όμως το κάνει, μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι πολύ ενδιαφέρον...

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Lightning Bolt , Two Fingers , Taste It , Broken , Trouble Town

15.10.12

Bat For Lashes - The Haunted Man

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  15 Οκτωβρίου 2012

     
     Η Natasha Khan, υπό το όνομα Bat For Lashes, είναι μία από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που ανεβαίνουν αργά, αλλά σταθερά. Ιδιαίτερα προσεκτική και μετρημένη στα βήματά της, κυκλοφορώντας πάντα ποιοτικές δουλειές, κατάφερε να αποσπάσει 2 φορές υποψηφιότητα για το πολυπόθητο Mercury Prize, αλλά και να δημιουργήσει μια γερή βάση από fans.
     Το τρίτο αυτό album μοιάζει, λοιπόν, προορισμένο για την εμπορική επιτυχία. Είναι τέτοιες οι συγκυρίες, που όλα δείχνουν ότι θα αποτελέσει την πιο κομβική της δουλειά. Έτσι, ο ήχος έχει γίνει γενικά πιο ηλεκτρονικός για να συμβαδίζει με την εποχή, ενώ το ύφος είναι εξίσου pop, αλλά πιο προσιτό από ποτέ.
     Η Natasha για άλλη μια φορά παίζει το παιχνίδι που ξέρει καλά: ελίσσεται έξυπνα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Είναι μία γνήσια pop τραγουδοποιός, αλλά ποτέ η μουσική της δεν γίνεται γλυκανάλατη. Απεναντίας, επιλέγει μία σκοτεινή, μυστηριακή, παγανιστική ίσως ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να "βαραίνει" ποτέ το ανάλαφρο κλίμα.
     Το ατυχές γεγονός της ιστορίας είναι ότι οι συνθέσεις δεν είναι αρκετά δυνατές για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας καλλιτεχνικής εδραίωσης. Για την ακρίβεια, λίγα κομμάτια ξεφεύγουν από το χαρακτηρισμό "επιεικώς μέτριο". Μια πρώτη περιήγηση στην tracklist φέρνει παγωμάρα, αφήνοντας τον ακροατή να περιμένει πότε θα σκάσει το "διαμαντάκι" του δίσκου. Μόνο που αυτό δεν σκάει ποτέ και η παγωμάρα της πρώτης ακρόασης δίνει τη θέση της στην απογοήτευση. Συμπαθητική pop μπαλάντα είναι το Laura (μοναδικό κομμάτι που τη συνθέση υπογράφει δεύτερο πρόσωπο, ο Justin Parker), όπως αξιοπρεπή είναι και καναδυό άλλα κομμάτια, όμως δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά ξεχωριστό. Η πανέμορφη φωνή της Natasha, μοναδικό της όπλο πλέον, μοιάζει να χαραμίζεται σε άνευρα, μπερδεμένα, αδιάφορα κομμάτια.
     Το "μπέρδεμα" είναι και η λέξη κλειδί του album. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες το αποτέλεσμα να είναι αυτό που είναι επειδή η Natasha δεν ήξερε τι θέλει, δεν είχε ξεκάθαρη εικόνα της κατεύθυνσης που θέλει να το πάει. Ο δίσκος αποφεύγει να γίνει σαχλopop (βλέπε Electra Heart), αλλά ούτε το πάει προς κάτι πιο "avant-garde". Κρατάει τις ασφαλείς επιλογές, αλλά τολμάει και να αλλάξει πραγματάκια στον ήχο (χωρίς όμως αυτός να ξεχωρίζει, να έχει κάποια ταυτότητα).
     Εν ολίγοις, το The Haunted Man δυστυχώς αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των προσδοκιών μας. Χρειάζεται πολλή καλή θέληση και προσπάθεια για να το δει κανείς με καλό μάτι. Και αν δεν είναι ορκισμένος fan των Bat For Lashes δεν έχει και λόγο να καταβάλει την προσπάθεια αυτή. Εξάλλου, η Lykke Li και η St. Vincent πέρσι προσέφεραν απλόχερα εκπληκτικούς indie pop δίσκους κοντινής φιλοσοφίας, που ακούγονται φρέσκοι ακόμα και σήμερα.

Βαθμολογία:  5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  All Your Gold , Laura , Winter Fields

12.10.12

Tame Impala - Lonerism

Είδος:  Psychedelic Rock  /  Psychedelic Pop  /  Neo-Psychedelia
Κυκλοφορεί:  8 Οκτωβρίου 2012

 

     Στο δεύτερο δίσκο των πολλά υποσχόμενων Tame Impala, ενός από τα λίγα indie συγκροτήματα της Αυστραλίας που κατάφεραν να δημιουργήσουν μεγάλο όνομα παγκοσμίως, συναντάμε ένα ενδιαφέρον μουσικό κράμα. Η έντονη ψυχεδέλεια της σχολής των Beatles στα τέλη των '60s (Magical Mystery Tour, Sgt. Pepper's κτλ) συναντά τα synths της δεκαετίας του '80, με τη σύγχρονη παραγωγή του lo-fi και της παραμόρφωσης να δεσπόζει σ΄όλη την ηχογράφηση.
     Η παραγωγή αυτή, δουλειά του ίδιου του συγκροτήματος, τελικά μάλλον λειτουργεί αρνητικά. Προσωπική άποψη: η υπερπληθώρα των ήχων, οι οποίοι συχνά είναι χοντροκομμένοι, κάπου κουράζει και αποπροσανατολίζει τον ακροατή, δυσκολεύοντάς τον στο να επικεντρωθεί στην ουσία της μουσικής. Εξάλλου, μια πιο καθαρή παραγωγή θα αναδείκνυε περισσότερο τις συνθέσεις. Καλή και άγια η ψυχεδέλεια, αλλά εδώ μάλλον το παρακάνανε...
     Αν παραβλέψουμε το παραπάνω όμως, το album έχει πολύ ζουμί και πραγματικά αξιόλογο υλίκό. Πρόκειται για album δουλεμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Αρκετά σύνθετο (και δύσκολο στην αρχή), αλλά πλήρες και τέλεια δεμένο. Μιλάμε για 12 κομμάτια, τα περισσότεα από τα οποία είναι και ενδιαφέροντα ως συνθέσεις, αλλά και αυτό που λέμε "πιασάρικα", με λίγη υπομονή στην αρχή. Κομμάτια με στίχους εμπνευσμένους και με μουσική που δένει όμορφα.
     Η διθυραμβική υπόδοχή του Lonerism από τους κριτικούς έχει μια μικρή δόση υπερβολής, με την έννοια ότι το album δεν φαίνεται τόσο να είναι προϊόν ατόφιας, ιδιοφυούς έμπνευσης (από αυτή που διακρίνει τα αριστουργήματα), αλλά περισσότερο αποτέλεσμα πολύ συγκροτημένης δουλειάς και μελέτης. Και αυτό όμως δεν είναι καθόλου λίγο...

Βαθμολογία:  9

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Be Above It , Feels Like We Only Go Backwards , Elephant , Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control


8.10.12

Death Grips - No Love Deep Web

Είδος:  Experimental Hip Hop  /  Hardcore Rap  /  Dubstep
Κυκλοφορεί:  1 Οκτωβρίου 2012



    Είναι ιδιαίτερη περίπτωση οι Death Grips. Πέρα από το πρωτοφανώς τολμηρό εξώφυλλο του νέου τους album (που δεν θα το δείτε σε πολλά sites στη μη λογοκριμένη του μορφή), το συγκρότημα είχε τα κότσια να ανοίξει πόλεμο με τη δισκογραφική του. Ενώ αρχικά είχε ανακοινωθεί η κυκλοφορία του δεύτερου album τους μόλις λίγους μήνες μετά το πρώτο (δηλαδή επρόκειτο να κυκλοφορήσουν 2 albums μέσα στο 2012), η Epic αποφάσισε να αναβάλει την κυκλοφορία του για "κάπου μέσα στο 2013", χωρίς να το έχει ακούσει. Έτσι, το συγκρότημα αποφάσισε αυθαίρετα να το δώσει δωρεάν από την ιστοσελίδα του, με αποτέλεσμα η εταιρεία να το ακούσει ταυτόχρονα με τους fans!
     Για όποιον δεν είχε επαφή με την προηγούμενη κυκλοφορία των Death Grips, εδώ βρίσκεται η παρουσίαση του Indiego Sound, στην οποία περιγράφεται ο ήχος τους, οι καινοτομίες τους, αλλά και οι προβληματισμοί που αφορούν τη διαχρονικότητά τους και την ουσία της μουσικής τους.
     Το μοναδικό πλεονέκτημα του No Love Deep Web σε σχέση με τον προκάτοχό του είναι η ύπαρξη των 2 killer tracks: No Love και Bass Rattle Stars Out The Sky. Πανέξυπνοι ήχοι, τρελά beats και flow, πρόκειται για 2 αξιοζήλευτα hip hop κομμάτια, καλύτερα από οτιδήποτε μας έχει προσφέρει το συγκρότημα μέχρι στιγμής. 
     Αν αντιμετωπίσουμε όμως το album ως σύνολο, τότε είναι αισθητά πιο αδύναμο από το The Money Store. Για λόγους που μάλλον σχετίζονται με τη βιαστική κυκλοφορία του, η παραγωγή είναι ενοχλητικά πρόχειρη. Οι ήχοι παραμένουν χοντροκομμένοι, αλλά αυτή τη φορά όχι επιμελώς ή από άποψη, αλλά από προχειροδουλειά. Σε σημεία τα κομμάτια μοιάζουν άδεια και ημιτελή. Αυτό βέβαια καθιστά τον ήχο τους απλούστερο και άρα πιο προσβάσιμο. Τελικά όμως δε λειτουργεί θετικά, μιας και με εξαίρεση τα δύο που αναφέραμε (και 1-2 ακόμα που θα βρείτε κάτω στις προτάσεις), τα κομμάτια δεν είναι καθόλου αξιόλογα. Έτσι, η φτωχή ηχητική επένδυση τα εκθέτει περισσότερο και σίγουρα δεν τα βοηθά.
     Για κάποιους οι Death Grips είναι το μέλλον της hip hop, μαζί με την Azealia Banks. Για άλλους, είναι μια φούσκα που θα σκάσει. Το Indiego Sound βλέπει με κακό μάτι την τυφλή επιθετικότητα και την πρόκληση, αλλά εκτιμά τους φρέσκους ήχους που πλασάρουν, ακόμα κι αν δεν πιστεύει στη μακρόπνοη διαχρονικότητά τους. Αυτό όμως θα το δείξει ο χρόνος. Σε κάθε περίπτωση, από το No Love Deep Web κρατάμε τις 2 κομματάρες που ξεχωρίζουν...

Βαθμολογία: 
5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  No Love , Bass Rattle Stars Out The Sky , Artificial Death In The West

5.10.12

Muse - The 2nd Law

Είδος:  Alternative Rock 
Κυκλοφορεί:  1 Οκτωβρίου 2012

  
In an isolated system, entropy can only increase.

     Αυτή είναι η φράση που επαναλαμβάνεται στο τελευταίο κομμάτι του νέου δίσκου των Muse. Ως συνέπεια του δεύτερου θερμοδυναμικού νόμου ("The 2nd Law"), η εντροπία ενός συστήματος (φυσικό μέγεθος που αναφέρεται στην "αταξία") κατά τη διάρκεια μιας μη αντιστρεπτής μεταβολής (δηλαδή σε κάθε ρεαλιστική περίπτωση που απαντάται στη φύση) μπορεί μόνο να αυξηθεί. Με άλλα λόγια, το σύμπαν έχει μια αυθόρμητη τάση προς την αταξία. Η ενέργεια, όπως ακούμε στο προτελευταίο κομμάτι του δίσκου (που μαζί με το τελευταίο αποτελούν μια διλογία με όνομα τον τίτλο του album), συνεχώς διασκορπίζεται, με αποτέλεσμα την αχρήστευσή της, γεγονός που κάποια στιγμή θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. 
     Οι όποιες περιβαλλοντικές ανησυχίες (σε συνδυασμό με τις μεταφορικές ερμηνείες και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που μπορεί να δώσει κανείς) του Matt Bellamy και της παρέας του θα ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενες αν συνοδεύονταν και από μουσική υψηλού επιπέδου, κάτι που όσο περνάνε τα χρόνια συναντάμε όλο και πιο σπάνια στα albums των Muse. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι σίγουρα πιο τολμηρός από το πολύ μέτριο Resistance του 2009, αλλά δεν απέχει και πολύ ποιοτικά. Ο ήχος του συγκροτήματος διατηρεί τα βασικά του γνωρίσματα (έντονη κιθαριστική φύση, glam αναφορές, αλλά και συμφωνικά μέρη), αλλά αυτή τη φορά ενσωματώνει περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, φτάνοντας μέχρι και στην dubstep.
     Το The 2nd Law εκτείνεται σε πολλά διαφορετικά μήκη κύματος. Μοιάζει να είναι το album στο οποίο οι Muse αποφάσισαν να παίξουν όλα τους τα χαρτιά. Γίνονται pop (Madness, Explorers), γίνονται και dubstep (The 2nd Law: Unsustainable, Follow Me σε παραγωγή Nero). Ροκάρουν (Big Freeze), αλλά βάζουν και συμφωνική μουσική (Prelude). Εισάγουν concept στο δίσκο, ενώ παράλληλα συμπεριλαμβάνουν και το εντελώς άσχετο κομμάτι που έγραψαν για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου (Survival). Επιπλέον, κοπιάρουν ασύστολα, σε ενοχλητικό βαθμό τους Queen (ξεκάθαρα το Madness φέρνει σε I Want To Break Free, το Panic Station σε Another One Bites The Dust, ενώ μελωδίες όπως το Survival και το Explorers θυμίζουν αντίστοιχες στιγμές των Queen). Και μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και 2 κομμάτια (Save Me, Liquid State) γραμμένα και τραγουδισμένα από τον (παραλίγο απολυμένο από τη μπάντα) μπασίστα Chris Wolstenholme, τα οποία εισάγουν αρκετά διαφορετικό ήχο, σε βαθμό να νομίζεις πως ακούς άλλο συγκρότημα (σίγουρα τα φωνητικά παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό).
     Εν ολίγοις, οι Muse μοιάζουν πιο αποπροσανατολισμένοι από ποτέ. Μέσα σε όλα αυτά τα κομμάτια που αναφέρθηκαν, δεν υπάρχει ούτε ένα πραγματικά σπουδαίο. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Υπάρχουν συμπαθητικές στιγμές, υπάρχουν καλές ιδέες, υπάρχει τεχνική, υπάρχουν ωραίες μελωδίες, αλλά πουθενά όλα αυτά δεν συμβαίνουν ταυτόχρονα, ώστε να σχηματίσουν κάτι δεμένο και ολοκληρωμένο. Σε κάποια κομμάτια λείπει η απογείωση, σε άλλα συμβαίνει το αντίθετο και η μεγαλομανία του Bellamy καταστρέφει το αποτέλεσμα. Σε κάποια δεσπόζει η έντεχνη ενορχήστρωση, αλλά η σύνθεση είναι αδύναμη, με συνέπεια να χαντακώνονται. Είναι κρίμα να βλέπουμε ιδέες και εμπνεύσεις ημιτελείς, από μία μπάντα με αναμφισβήτητα πολλές δυνατότητες. Αν στο Resistance το ατόπημα των Muse ήταν η κραυγαλέα επιδίωξη του εμπορικού/ραδιοφωνικού ήχου, στο The 2nd Law το πρόβλημα έγκειται στην εξής γνωστή λαϊκή ρήση: όποιος πάει για τα πολλά, χάνει και τα λίγα.

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Supremacy , Madness , Survival , Animals , The 2nd Law: Isolated System

3.10.12

Dan Deacon - America

Είδος:  Electronic  /  Indietronic
Κυκλοφορεί: 
27 Αυγούστου 2012


     Με νέο δίσκο στη Domino πλέον, τα πράγματα φαίνονται πολύ καλά για τον Dan Deacon. Και πόσω μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο καλό δίσκο. Το America είναι μία ηχητική υπερπαραγωγή, ένας βομβαρδισμός ηλεκτρονικών ήχων και "φασαρίας", που καταφέρνει τόσο επιδέξια να αποφύγει την παγίδα της ηχορρύπανσης  και να αναδείξει μεγαλείο, που εντυπωσιάζει! Ακόμα και αυτοί που δεν πολυασχολούνται με την ηλεκτρονική μουσική (όπως το Indiego Sound), θα παραδεχθούν πως πρόκειται για δίσκο πραγματικά αξιόλογο και όχι συχνό στο είδος του.
     Αποκωδικοποιώντας την (ομολογουμένως σύνθετη) μουσική, ο ακροατής βρίσκεται στην ευχάριστη έκπληξη να ανακαλύψει concept, έμπνευση, βάθος. Αλλά και το βασικότερο: τραγούδια! Τραγούδια με μελωδικότητα, νεύρο και προσωπικότητα. Τραγούδια με ρυθμό, αλλά συχνά και με πιο ambient διαθέσεις. Τραγούδια που σε παρασύρουν στα κυκλοθυμικά τους σκαμπανεβάσματα. Είναι θαυμάσιο το πώς το album καταφέρνει να είναι τόσο πλήρες, με μόλις 9 κομμάτια.
     Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση... Το America προτείνεται ανεπιφύλακτα και έχει δεδομένη μια θέση στις καλύτερες ηλεκτρονικές (και όχι μόνο) κυκλοφορίες της χρονιάς.

Βαθμολογία: 
7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  True Thrush , Lots , Prettyboy