31.10.11

Future Islands - On The Water

Είδος:  Indie Pop  /  Synthpop  /  New Wave
Κυκλοφορεί:  10 Οκτωβρίου 2011




    Όταν η indie pop συναντά το new wave και τη synth μουσική των 80's, μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν. Ο νέος δίσκος των αμερικανών Future Islands είναι από τις καλύτερες προτάσεις του είδους.
     Ο ήχος αυτού του νέου album είναι δεν είναι τίποτα άλλο από μία χρονική γέφυρα. Η νοσταλγία των 80's αναμειγνύεται αρμονικά με τις σύγχρονες indie πινελιές, αναδεικνύοντας συγχρόνως και μια εκκεντρική, φουτουριστική πλευρά, όπως δηλώνει ο τίτλος του.
     Η επιτυχημένη ηχητική προσέγγιση συνοδεύεται και από ωραίες  συνθέσεις, το κυριότερο προσόν των οποίων είναι η αμεσότητα. Τα 8 κομμάτια που απομένουν στο δίσκο  αν εξαιρέσουμε τα 3 filler tracks είναι όλα τους "προσβάσιμα" από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Οι μελωδίες, συναισθηματικές και ονειρικές καθώς είναι, γεμάτες μελαγχολία και ρομαντισμό, εύκολα μένουν στο μυαλό και δύσκολα σε αφήνουν ασυγκίνητο. Η πολύ ιδιαίτερη φωνή του Samuel T. Herring, βέβαια, θα ξενίσει και θα δυσκολέψει πολλούς. Ωστόσο, η μοναδικότητά της καταφέρνει να δώσει ταυτότητα στη μουσική των  Future Islands, γεγονός που μόνο κακό δεν είναι.
     Το μοναδικό πρόβλημα του On The Water είναι μια κάποια έλλειψη βάθους. Όπως ειπώθηκε πριν, οι χάρες του album ξεδιπλώνονται άμεσα και το όλο έργο  αφομοιώνεται χωρίς ιδιαίτερη φιλοσοφία. Αυτό εν γένει μπορεί να μην είναι κακό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει αρκετή ουσία, αλλά ούτε και στιγμές απογείωσης, ώστε να μπορέσει το album να αντέξει στο χρόνο και να διατηρήσει το ενδιαφέρον του με τα πολλά ακούσματα.
     Επειδή όμως οι απλές χαρές έχουν και αυτές την αξία τους, το Indiego Sound κατατάσσει το On The Water σε περίοπτη θέση ανάμεσα στις κυκλοφορίες του φθινοπώρου και προτρέπει τους αναγνώστες να ακούσουν οπωσδήποτε τα προτεινόμενα tracks!

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  On The Water , Before The Bridge , Balance 
Official Website

25.10.11

Florence + The Machine - Ceremonials


Είδος:  Pop
Κυκλοφορεί:  31 Οκτωβρίου 2011




     Η κάποτε indie αμαζόνα γλυκαίνεται από την απρόσμενα ευρεία δημοσιότητα και πάει για τα μεγάλα στάδια, παρουσιάζοντας ένα album που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας εντυπωσιάσει...
     Μπορεί η Florence να ξεκίνησε το 2009 με τρελό hype και υποστήριξη από τον alternative μουσικό τύπο, όμως κανείς δεν φανταζόταν την απήχηση που θα είχε, ειδικά στο αμερικάνικο mainstream κοινό, που δεν είναι συνηθισμένο σε τέτοια μουσική αισθητική. Έμοιαζε, τότε, να ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους, με όπλο την ιδιαίτερη ερμηνεία της, τον πρωτότυπο ήχο της, τη φρεσκάδα και τον άκρατο αυθορμητισμό της.
     Ακούγοντας το νέο της album Ceremonials, είναι παραπάνω από προφανές ότι το παρελθόν αυτό την γέμισε με το άγχος να συνεχίσει την ανοδική πορεία, να πετύχει μεγαλύτερα νούμερα, να αποκτήσει μεγαλύτερο κοινό. Η Florence προσπάθησε πάρα πολύ. Και αυτό έχει μεν τα καλά του, αλλά περισσότερο χαντάκωσε τη νέα αυτή δουλειά.
     Ας μιλήσουμε όμως συγκεκριμένα. Τα καλά νέα είναι ότι ο νέος δίσκος έχει πολύ και ενδιαφέρον υλικό. Όλα σχεδόν τα κομμάτια έχουν κάτι το πιασάρικο, είναι όμορφες και έξυπνες συνθέσεις που έχουν δουλευτεί πολύ στο μυαλό της. Είναι κομμάτια που μοιάζουν να είναι γραμμένα για να παίζονται live και να ξεσηκώνουν, αλλά συγχρόνως και πολύ ραδιοφωνικά. Τα επίδοξα singles είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσαν να χαρίσουν στη Florence έως και ενάμιση χρόνο ραδιοφωνικής ζωής. Το ύφος είναι πολύ κοντά στο ντεμπούτο της, γεγονός που συνεχίζει να της δίνει μοναδική ταυτότητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα γίνει αρκετά πιο γνωστή, ίσως και huge, μέσα στο 2012.
     Τα κακά νέα; Μέσα στην προσπάθειά της για κάτι μεγάλο, η Florence έπεσε στην παγίδα της έπαρσης και της υπερβολής. Τα κομμάτια μοιάζουν να είναι απεγνωσμένα για αναγνώριση, σε αγχωτικό βαθμό μερικές φορές. Μεγαλειώδεις και πληθωρικές συνθέσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ο ήχος έχει γίνει πολύ pop και "γλυκερός", αφήνοντας στην άκρη σχεδόν κάθε indie στοιχείο. Η παραγωγή μπορεί να είναι εντυπωσιακή, όμως είναι πολύ εντονότερη από το επιθυμητό, καθιστώντας το album ένα από τα πιο overproduced που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία.
     Και τελικά, έχουμε μια Florence που χάνει την άγρια ομορφιά της, στο όνομα της επιδίωξης της εμπορικότητας. Δεν βάζει νερό στο κρασί της επίτηδες, αυτό είναι σίγουρο. Η ίδια είναι θύμα της δικής της φιλοδοξίας. Το Ceremonials, λοιπόν, κινείται στα επίπεδα του απλώς ικανοποιητικού, στερώντας στον εαυτό του μια θέση στα δυσθεώρητα ύψη που θα μπορούσε να κατακτήσει...

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Only If For A NightShake It OutWhat The Water Gave Me , No Light, No Light
Official Website 

22.10.11

Coldplay - Mylo Xyloto

Είδος:  Alternative Pop
Κυκλοφορεί:  24 Οκτωβρίου 2011




    Πέμπτος δίσκος για τους Coldplay και ό,τι πιο εμπορικό έχει κάνει το συγκρότημα μέχρι στιγμής. Ένας δίσκος με πολλές αναγνώσεις...
     Παρά την εγχώρια εμμονή να αποκαλούμε alternative rock συγκρότημα τους Coldplay, αυτοί ποτέ δεν ήταν καθαρά rock. Πάντα η μουσική τους αμφιταλαντευόταν κάπου ανάμεσα στην pop και τη rock. Τώρα όμως, με το Mylo Xyloto, οι βρετανοί χάνουν κάθε ίχνος rock από τον ήχο τους και προσανατολίζονται στην καθαρόαιμη pop, φλερτάρωντας πολύ έντονα με το mainstream. Θα τους πουν νερόβραστους, θα τους πουν γλυκανάλατους. Και θα έχουν δίκιο! Με τη διαφορά, όμως, ότι οι Coldplay ήταν πάντα έτσι. Και αυτή τη φορά, είναι πιο συνειδητοποιημένα νερόβραστοι από κάθε προηγούμενη.
     Έτσι, η pop δείχνει να τους ταιριάζει και να δένει πολύ με την προσωπικότητα της μπάντας. Και αναμφίβολα κάνουν καλύτερη pop από τη συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών εκεί έξω. Μέχρι και η συνεργασία με τη Rihanna στο Princess Of China μοιάζει απόλυτα εναρμονισμένη.  Σύμφωνα με τους ίδιους, η στροφή αυτή οφείλεται στον Kanye West, ο οποίος μας έμαθε ότι η μουσική δεν γνωρίζει τόσο έντονους διαχωρισμούς στα είδη πλέον.
     Το δυνατότερο χαρτί του Mylo Xyloto, πάντως, είναι η συμβολή του Brian Eno στην παραγωγή. Αν και υπερφορτωμένη, είναι πάρα πολύ προσεγμένη (όπως μας συνηθίζει) και εντυπωσιακή, καταφέρνοντας να σώσει το album από τις έντονες συνθετικές αδυναμίες. Διότι ναι, πρόκειται για το λιγότερο δυνατό πακέτο κομματιών που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ οι Coldplay...
     Τα κομμάτια χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: αυτά που θυμίζουν τους ήχους των πρώτων δίσκων και τα περισσότερο ηλεκτρονικά, που αντιπροσωπεύουν τη στροφή που λέγαμε προηγουμένως (και είναι και τα περισσότερα). Συνοχή υπάρχει και ο δίσκος κυλάει ομαλά.     
     Γενικά, πρόκειται για ευάκουστο και catchy album. Ωστόσο, η ρηχότητά του θα του στερήσει την αντοχή στο χρόνο. Όσοι το αντιμετωπίσουν ως πηγή ευχάριστων και ραδιοφωνικών singles θα ικανοποιηθούν. Όσοι πάλι το δουν από μια περισσότερο μουσική σκοπιά, όχι και τόσο. Το Indiego Sound ελπίζει ότι οι Coldplay θα μας δώσουν καλύτερους λόγους στο μέλλον για να τους θυμόμαστε...


Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Hurts Like HeavenParadise , Every Teardrop Is A Waterfall 
Official Website 

19.10.11

Justice - Audio, Video, Disco

Είδος:  Electro  /  House
Κυκλοφορεί:  24 Οκτωβρίου 2011




    Όταν οι Justice το 2007 κυκλοφόρησαν το Cross, δίσκο που ακόμα τροφοδοτεί τα indie clubs με χορευτικούς δυναμίτες, κανείς δεν περίμενε ότι η συνέχειά του θα ήταν τόσο απογοητευτική.
     Δεδομένων των υψηλών προσδοκιών, η πρώτη ακρόαση του Audio, Video, Disco θα μπορούσε κάλλιστα να περιγραφεί σαν απότομη, ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα. Στο νέο αυτό album των Γάλλων δεν υπάρχει σχεδόν κανένα από τα στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε. Πλήρης έλλειψη έμπνευσης, beatάκια τρίτης και τετάρτης διαλογής, επιρροών συνέχεια με έμφαση στην disco και στην κλασσική μουσική, αλλά και μια προσπάθεια για πρωτοτυπία και στροφή στις αμερικάνικες retro rock επιρροές με αμφίβολη, όμως, επιτυχία. Rock και electronic δεν συγκλίνουν τόσο εύκολα, πώς να το κάνουμε; Θέλει μαεστρία, κάτι που οι Justice δυστυχώς δείχνουν να έχουν χάσει.
     Πολύ επιλεκτικά, υπάρχουν ορισμένα κομμάτια που υπερβαίνουν για λίγο τη μετριότητα. Τέτοιο είναι το εναρκτήριο "Horsepower", αν και θυμίζει υπερβολικά το αντίστοιχο εναρκτήριο "Genesis" του προηγούμενου δίσκου. Τα "Civilization" και "On'n'On" επίσης έχουν λόγο ύπαρξης και σώζουν το album από το απόλυτο ναυάγιο. Συνολικά όμως, πρόκειται για ένα κουραστικό και κακοφτιαγμένο δίσκο που δεν μπορεί παρά να απογοητεύσει, όχι μόνο στη σύγκριση με το Cross, αλλά και ως αυθύπαρκτη δουλειά.

Βαθμολογία:  4½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Horsepower , Civilization , On'n'On
>>> Album preview εδώ

17.10.11

Girls - Father, Son, Holy Ghost

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  12 Σεπτεμβρίου 2011




     Οι Girls πληθαίνουν, σοβαρεύουν και κυκλοφορούν έναν υποδειγματικό, εθιστικό indie rock δίσκο.
     Μία ακρόαση του Father, Son, Holy Ghost είναι αρκετή. Το εν λόγω album είναι από τα λίγα που σε κερδίζουν τόσο γρήγορα, από αυτά που μετά το πρώτο άκουσμα δεν σου αφήνουν αμφιβολίες ότι θα τα ακούσεις ξανά και ξανά... Ως χαϊδεμένοι του Pitchfork, το οποίο δεν έχει σταματήσει να τους εκθειάζει από την αρχή της καριέρας τους, οι Girls έχουν βρει αρκετούς επιφυλακτικούς αμφισβητίες και έχουν διχάσει τους κριτικούς. Το νέο τους πόνημα, όμως, είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι οι κύριοι του Pitchfork είχαν δίκιο εξαρχής!
     Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς στο δίσκο αυτό;  Συνθέσεις απλές και μεστές, που σε χτυπάνε κατευθείαν και σκαλώνουν με πείσμα στη μνήμη σου. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι ηλεκτρικές κιθάρες (που δεν απέχουν πολύ από το να εκλείψουν, με την επέλαση της ηλεκτρονικής μουσικής...), οι οποίες συχνά πυκνά μας χαρίζουν υπέροχα solo υψηλού επιπέδου. Υλικό άφθονο, κομμάτια ως επί το πλείστον μεγάλα σε διάρκεια, που όμως δεν κουράζουν καθόλου. Ισορροπία ανάμεσα σε υψηλούς και χαμηλούς τόνους, ώστε να υπάρχει η ανάλογη ποικιλία. Στίχοι γεμάτοι αμεσότητα και ευαισθησία, με έναν Christopher Owens να μοιάζει ηφαίστειο συναισθημάτων που εκρύγνειται. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στην ομολογουμένως ιδιαίτερη φωνή του, η οποία ξενίζει πολλούς, αλλά τελικά αναδεικνύεται σε βασικό παράγοντα της ταυτότητας του συγκροτήματος. Εξάλλου, αν δεν υπήρχε και κάτι το διαφορετικό, δύσκολα θα ξέφευγαν από τις επιρροές τους.
     Και μιλώντας για επιρροές, στο album αυτό εντοπίζει κανείς πολλές. Οι Girls μοιάζουν να έχουν ξεθάψει τη μισή ιστορία του classic rock των 60's και 70's, από τον Paul Simon και τους Beach Boys, μέχρι τους Deep Purple και τους Pink Floyd. Σε σημεία, βέβαια, υπάρχει έντονο και το alternative rock στοιχείο των 90's. Και ενώ το να βασίζεσαι τόσο πολύ στο μουσικό παρελθόν δεν είναι και ό,τι καλύτερο, στην περίπτωση των Girls δεν μπορούμε να μην το συγχωρήσουμε, μιας και το κάνουν πολύ παραπάνω από καλά!
     Επειδή όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, το Indiego Sound θα προτρέψει ακόμα και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη να ακούσει το αριστουργηματικό πρώτο single Vomit. Είναι αρκετό για να πειστεί κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα σπουδαιότερα albums της χρονιάς.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Honey BunnyDieMy Ma , Vomit

12.10.11

Noel Gallagher's High Flying Birds - Noel Gallagher's High Flying Birds

Είδος:  Alternative Rock  /  Pop
Κυκλοφορεί:  17 Οκτωβρίου 2011




    Ο μεγάλος των αδελφών Gallagher, που αποχώρισε από τους Oasis, απαντάει στο μικρότερο και στους Beady Eye με ένα album καλύτερο, αλλά όχι κατά πολύ...
     Αν έπρεπε να μπει μία μονολεκτική λεζάντα κάτω από τη νέα δουλειά του Noel Gallagher, αυτή θα ήταν η λέξη "κρίμα"! Πρόκειται για μία χαρακτηριστική περίπτωση δίσκου που χαντακώνεται από την παραγωγή. O Noel αναμφίβολα δεν έχει χάσει το ταλέντο του να γράφει καλούς στίχους και να συνθέτει όμορφες μελωδίες που μένουν εύκολα στο μυαλό, ενώ και φωνητικά βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Ο δίσκος είναι όντως "a good collection of songs", όπως έχει δηλώσει ο δημιουργός του, και δίνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι έως και πολύ καλός, αν αυτή η αδικαιολόγητα υπερφορτωμένη και "καλογυαλισμένη" παραγωγή δεν ερχόταν να χαλάσει τα πάντα.
     Πόσο θα κέρδιζαν οι συνθέσεις, αν δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτες από ήχους; Κιθάρες, μπάσα, τύμπανα, ντέφια, πιάνο και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, έχουμε συχνά και βιολιά να παίζουν συμβατικές, "ρουτινιάρικες" μελωδίες από πίσω, κουραστικούς συνεχόμενους εμβατηριακούς ρυθμούς που σε πιάνουν από τα μούτρα (π.χ. "Dream On") , αλλά σε αρκετά τραγούδια (π.χ.  "Record Machine") μέχρι και χορωδιακά γυναικεία φωνητικά..!  Όλα αυτά μπλέκονται με τέτοιον τρόπο, που χάνεται η ιδιαιτερότητα και η μοναδική ομορφιά του καθενός, στο όνομα μιας αδιανόητης πληθωρικότητας και μιας τάσης για εντυπωσιασμό, που ίσως βρίσκει τη βάση του στον διαρκή ανταγωνισμό των Gallaghers. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και την έλλειψη των νέων στοιχείων και του ευρύτερου ηχητικού ενδιαφέροντος, τα πράγματα είναι μέτρια για τον Noel Gallagher. At least the lead single was good... Κρίμα!


Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  If I Had A GunThe Death Of You And Me , AKA... Broken Arrow
Official Website