31.12.13

Το Indiego Sound αλλάζει!





Είναι προφανές ότι οι αλλαγές στο Indiego Sound είναι το τελευταίο πράγμα που σας ενδιαφέρει λίγες ώρες πριν από το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, όμως είναι οι τελευταίες ώρες του χρόνου και άρα η τελευταία ευκαιρία για να προαναγγείλουμε τις αλλαγές που από αύριο κιόλας θα εμφανιστούν!


Πιο επιλεκτικά reviews

Εντάξει, το Indiego Sound ήταν από τα ελάχιστα εγχώρια blogs που μπορούσαν να υπερηφανεύονται ότι καλύπτουν περίπου 100 δίσκους το χρόνο εν έτει 2013. Παρόλα αυτά, είναι αρκετά κουραστικό και ψυχοφθόρο για κάποιον να ακούει εξονυχιστικά τόσους δίσκους όταν δεν αποτελεί μέρος του επαγγέλματός του. Μέσα σε αυτούς τους 100, οι μισοί περίπου είναι μέτριοι ή κακοί δίσκοι, στους οποίους δεν υπήρχε περίπτωση να αφιερωθεί τόσος χρόνος και ενέργεια αν δεν υπήρχε το review στη μέση. Οπότε πλέον τα reviews που θα διαβάζετε θα είναι πιο επιλεκτικά και λιγότερο χρονικά συνεπή. Θα ξέρετε όμως, ότι έγιναν με έμπνευση και όρεξη και χωρίς καμία χρονική πίεση ή ψυχαναγκασμό.


Αφιερώματα

Μέχρι τώρα  το Indiego Sound ασχολούνταν αυστηρά μόνο με reviews. Από αύριο, εγκαινιάζεται μια νέα ενότητα με αφιερώματα κυρίως σε μπάντες/καλλιτέχνες, με τη μορφή λίστας top 10 ή top 20, π.χ. "τα 20 καλύτερα κομμάτια". Η αρχή θα γίνει αύριο, πρώτη μέρα του 2014, που θα παρουσιάσουμε το αφιέρωμα για μια από τις πιο μεγάλες και αγαπημένες μας μπάντες. Stay tuned!


Μικρότερες λίστες

Πρόσφατα παρουσιάσαμε το top 40 των albums για φέτος. Όπως λέγαμε, και τα 40 ήταν πολύ καλά, όπως πολύ καλά ήταν και άλλα albums που δεν χώρεσαν στην τελική 40άδα. Από ένα σημείο και μετά στις λίστες δεν υπάρχει ουσιαστική ιεράρχηση και τα albums έχουν λίγο πολύ την ίδια αξία. Έτσι, μάλλον δεν έχουν μεγάλο νόημα οι τόσο εκτενείς λίστες. Από εδώ και στο εξής, λοιπόν, θα περιοριζόμαστε σε top 20, επιλέγοντας προσεκτικά τους δίσκους που πιστεύουμε ότι θα μας απασχολούν για χρόνια και θα θυμόμαστε μελλοντικά όταν θα ανατρέχουμε στη μουσική της δεκαετίας μας. Και 20 είναι παραπάνω από αρκετοί.



Αυτά για την ώρα. Αύριο έρχεται το πρώτο μας αφιέρωμα και ελπίζουμε σε θετικό feedback. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους διαβάζουν το Indiego Sound, ευχές για ένα εποικοδομητικό νέο έτος και ελπίζουμε να συνεχίσετε να μας ακολουθείετε και το 2014!

22.12.13

Best of 2013: ALBUMS





     2013... Τι χρονιά κι αυτή; Πολλή και καλή μουσική! Λίγα κορυφαία albums, αλλά πάρα πολλά δυνατά. Από τις τρεις χρονιές που δραστηριοποιείται το Indiego Sound, η φετινή ήταν με διαφορά η πιο πλούσια σε καλή μουσική. Δεν είχε μεν τα διαμάντια του 2011, αλλά συνολικά είχε πολύ περισσότερους αξιόλογους δίσκους. Σχεδόν κάθε εβδομάδα ξεπετάγονταν δύο και τρεις ενδιαφέροντες δίσκοι, σε σημείο να μην ξέρουμε τι να πρωτοακούσουμε.
     Μπορεί ήδη να έχει δημοσιευτεί η λίστα του Indiego Sound μέσω της διαδικασίας της blogovision, αλλά εδώ βρίσκεται η συγκεντρωτική λίστα με τα 40 αγαπημένα albums για τη χρονιά που φεύγει. Παρεμπιπτόντως, το Indiego Sound ήταν το blog με τις περισσότερες κοινές επιλογές στην τελική 20αδα της blogovision, μαζί με αυτό του Chrys. Αυτό έχει την κακή ανάγνωση (ότι ας πούμε πηγαίνουμε με τη μάζα) αλλά και την καλή (ότι υπάρχει μια κάποια αντικειμενικότητα στη λίστα). Ας κρατήσουμε το δεύτερο για ευνόητους λόγους! Επίσης, πολύ σύντομα θα ανέβει και η λίστα με τα καλύτερα tracks του 2013. Άντε και του χρόνου με ακόμα καλύτερους δίσκους!





40. Jonathan Wilson - Fanfare


Ο Jonathan Wilson κρατά την καλή πλευρά της δεκαετίας του '70 και προσφέρει ένα κράμα folk και progressive, καλοπαιγμένο όσο λίγα.
Listen: Dear Friend



39. Matthew E. White - Big Inner


Η soul, η jazz, η gospel, η folk και τα blues σε απόλυτη αρμονία, συνδυάζονται έξυπνα σε έναν από τους πιο ενδοσκοπικούς δίσκους της χρονιάς.
Listen: Will You Love Me


38. MONEY - The Shadow of Heaven

 

 Ατόφιο συναίσθημα που σε στέλνει αδιάβαστο. Όλη η ουσία της γνήσιας indie σε έναν δίσκο.
 Listen: Hold Me Forever



37. Mikal Cronin - MCII


Ζωηρό, βρώμικο αλλά μελωδικό garage από τον συνεργάτη του Ty Segall, που μάλλον με αυτό εδώ το LP αποδεικνύεται καλύτερός του.
Listen: Weight



36. Daughter - If You Leave


Μουσική ηχητικά και ψυχικά απογυμνωμένη και μερικοί από τους καλύτερους στίχους που γράφτηκαν φέτος. Ένας κλασικός βρετανικός indie δίσκος.
Listen: Youth



35. Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action


Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2005 και να μην κυκλοφόρησε ποτέ το "Tonight: Franz Ferdinand", ο Alex Kapranos κάνει ένα δυναμικό come back γεμάτο καλά κομμάτια.
Listen: Right Action



34. Volcano Choir - Repave


Μπορεί να μην έφτασε το επίπεδο των Bon Iver, αλλά ο Justin Vernon και με αυτό το side project αποδεικνύει το αστείρευτο ταλέντο του.
Listen: Byegone



33. Unknown Mortal Orchestra - II


Τσιλαρισμένη ψυχεδεδελική indie rock με lo-fi παραγωγή και ορισμένα δολοφονικά singles.
Listen: So Good At Being In Trouble



 32. Jagwar Ma - Howlin


Μπλέκει έξυπνα την indie rock με τη dance, με συγκρατημένες δόσεις ψυχεδέλειας. Θα μπορούσε να είναι η ηλεκτρονική μορφή των Django Django.
Listen: The Throw



31. Future Of The Left - How To Stop Your Brain In An Accident


Οργισμένο αντισυστημικό noise punk, που τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα. Σχεδόν κορυφαίο στο είδος του.
Listen: How To Spot A Record Company



30. Youth Lagoon - Wondrous Bughouse


Το "Wondrous Bughouse" είναι ένας δίσκος αξιοθαύμαστος παρά τις ατέλειές του, που καλλιτεχνικά πηγαίνει τους Youth Lagoon δέκα βήματα μπροστά.
Listen: Raspberry Cane



29. Villagers - {Awayland}



Ο Conor O'Brien είναι απίστευτα ταλαντούχος στην κατασκευή μελωδιών και εξίσου διαβασμένος σε ό,τι αφορά τη ρυθμολογία και την ενορχήστρωση των κομματιών.
Listen: Passing A Message



28. King Krule - 6 Feet Beneath The Moon


Το ντεμπούτο του 19χρονου ginger with soul, που πατάει σε στέρεες jazz/funk βάσεις και χτίζει πάνω στον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο, μπορεί να είναι ο προάγγελος ενός αριστουργήματος.
Listen: Easy Easy



27. Foxygen - We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic


Ο δίσκος περιέχει τουλάχιστον πέντε κομμάτια της κατηγορίας singing-all-day-long. Η καθημερινότητα του 2013 ήταν πιο ευχάριστη με τους Foxygen.
Listen: San Francisco



26. Fuck Buttons - Slow Focus


Πειραματικός, θορυβώδης ηλεκτρονικός πυρετός δίχως έλεος, πάντα όμως καθοδηγούμενος από το συναίσθημα και τις διακυμάνσεις του.
Listen: The Red Wing




25. David Bowie - The Next Day


Αναπάντεχη η επιστροφή του δούκα φέτος, ακόμη πιο αναπάντεχο το γεγονός ότι περιέχει τόσα καλά κομμάτια.
Listen: The Stars (Are Out Tonight)



24. John Grant - Pale Green Ghosts


Ακόμα και μέσα από την υπερβολική έκθεση, την ωμότητα και τις μελό στιγμές, καταφέρνει να γίνει συμπαθής και να σε κάνει να τον ακούσεις προσεκτικά.
Listen: GMF



23. Julia Holter - Loud City Song


Η καθηγήτρια πειραματικής μουσικής γίνεται λίγο πιο προσβάσιμη και προσθέτει φυσικά όργανα, διατηρώντας τη νεραϊδένια μοναδικότητα του ήχου της. Δύσκολο αλλά εκπληκτικό.
Listen: This Is A True Heart


22. El-P & Killer Mike - Run The Jewels


Δύο από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους στο hip hop ενώνουν δυνάμεις για ένα project γεμάτο ιδέες, διαθέσιμο με ελεύθερο download.
Listen: A Christmas Fucking Miracle
 

21. Janelle Monáe - The Electric Lady


James Brown, Prince, Shirley Bassey, Beyonce, Stevie Wonder, όλα σε ένα. Καμία άλλη πρόσφατα δεν έχει κάνει την εμπορική pop/soul/R&B να ακούγεται τόσο καλή.
Listen: We Were Rock & Roll



20. Parquet Courts - Light Up Gold


Οι Τεξανοί από το ντεμπούτο τους κιόλας έχουν βρει μια ωραία ισορροπία μεταξύ του post-punk και του garage.
Listen: Stoned And Starving



19. London Grammar - If You Wait


Η καλή πλευρά της pop. Ξαδελφάκι του δίσκου των Daughter, με πολύ δυνατές μελωδίες και σπαρακτικά φωνητικά από τη Hannah Reid.
Listen: Wasting My Young Years



18. Bill Callahan - Dream River


Ο Αμερικάνος τραγουδοποιός συνεχίζει να ξεχωρίζει για την ώριμη ματιά του στη folk.
Listen: The Sing



17. Nick Cave & The Bad Seeds - Push The Sky Away


Σταθερός σε ποιότητα και συγκινητικός όπως πάντα, ο Nick Cave εμπλουτίζει τη δισκογραφία του με έναν ακόμη υπέροχο δίσκο.
Listen: Jubilee Street



16. Savages - Silence Yourself



Είναι ένας δίσκος που έχει φτιαχτεί για να ακούγεται σε κρύα, υγρά και σκοτεινά υπόγεια. Και είναι το καλύτερο βρετανικό ντεμπούτο για το 2013.
Listen: Husbands



15. Laura Marling - Once I Was An Eagle


Τα jazz στοιχεία και η εγκεφαλικότητα που εισήγαγε σε αυτόν εδώ τον δίσκο τη φέρνουν ακόμα πιο κοντά στους μεγάλους της folk. Μαζί με τη Joanna Νewsom, είναι ό,τι κοντινότερο έχουμε αυτή τη στιγμή σε Joni Mitchell.
Listen: Prey For Me



14. James Blake - Overgrown


Ο James Blake, μαζί με μερικούς άλλους, είναι αναγκαίος προκειμένου να μην ισοπεδωθούν όλα από την επέλαση της κακής ηλεκτρονικής (μη) μουσικής. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι ήρθε για να μείνει.
Listen: Retrograde



13. Deafheaven - Sunbather


Οι εναλλαγές των μελωδικών μοτίβων στις κιθάρες γίνονται τόσο αβίαστα και φυσικά, που είναι ξεκάθαρο ότι αποτελούν προϊόν γνήσιας έμπνευσης και γόνιμης επικοινωνίας με το ασυνείδητο.
Listen: Vertigo




12. Rhye - Woman


Η μουσική των Rhye ακούγεται σαν την ιδανική neo-soul, σαν το μελωδικό, ηλεκτρονικό R&B που θα θέλαμε να είναι mainstream.
Listen: The Fall



 11. Phosphorescent - Muchacho


 Κιθάρες, πλήκτρα, πνευστά, έγχορδα και χορωδιακά φωνητικά σε απόλυτη αρμονία, με κοινό παρονομαστή τη μελωδικότητα. Ο καλύτερος indie folk δίσκος της χρονιάς.
 Listen: Song For Zula




10. My Bloody Valentine - mbv


Η σπουδαιότητά του "mbv" έγκειται στο γεγονός ότι ξεχύνεται θαρραλέα στην επικίνδυνη ομορφιά του ανεξερεύνητου.
Listen: Only Tomorrow




 9. Arcade Fire - Reflektor


Ακόμα και ο λιγότερο καλός δίσκος των Καναδών είναι πιο ενδιαφέρων από το 99% της φετινής δισκογραφίας. Mε διαφορά η καλύτερη μπάντα από το 2000 και μετά.
Listen: Reflektor



8. Disclosure - Settle


Το UK garage αναβιώνεται από δύο τύπους που γεννιόντουσαν όταν ήταν στις δόξες του, αλλά παρόλα αυτά έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα dance albums της χρονιάς.
Listen: When A Fire Starts To Burn



7. The National - Trouble Will Find Me


Λίγες μπάντες είναι τόσο συνειδητοποιημένες, συνεπείς και καλαίσθητες όσο οι National. Γι' αυτό και είναι μια από τις καλύτερες των καιρών μας.
Listen: Humiliation



6. Queens Of The Stone Age - ...Like Clockwork


Είναι ο ήχος μιας μπάντας ώριμης, που επενδύει σε πολυεπίπεδες συνθέσεις και επιλέγει να δώσει μια πιο εγκεφαλική διάσταση στο είδος, την ίδια στιγμή που ροκάρει άσχημα. Και είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο rock τα τελευταία χρόνια.
Listen: I Appear Missing



5. Kurt Vile - Wakin On A Pretty Daze


Είναι ο δίσκος των Κυριακάτικων ενδοσκοπήσεων και της γλυκιάς μελαγχολίας που αυτές συνεπάγονται. Είναι δίσκος για νέες αρχές και αισιόδοξες σκέψεις.
Listen: Air Bud



4. Arctic Mokeys - AM


Όσο οι σκληροπυρηνικοί μουσικόφιλοι τους κράζουν για την εμπορικότητα, εμείς προτιμούμε να ακούμε και να απολαμβάνουμε.
Listen: Do I Wanna Know?



3. Daft Punk - Random Access Memories


Φουτουριστικό, αλλά συγχρόνως και ρετρό, πέτυχε ένα πανέξυπνο γεφύρωμα μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Θα το θυμόμαστε για χρόνια, όπως και το "Discovery".
Listen: Giorgio By Moroder



2. Kanye West - Yeezus


Τώρα που o Kanye δεν είναι πια εμπορικός, μπορεί και αποκαλύπτει το απεριόριστο εύρος της δημιουργικής του ευφυΐας. Είναι μοναδικός καλλιτέχνης.
Listen: Black Skinhead


1. Vampire Weekend - Modern Vampires Of The City


Οι Vampire Weekend είναι εδώ και χρόνια μία από τις αγαπημένες μπάντες του Indiego Sound και φέτος έβγαλαν τον δίσκο της χρονιάς, χωρίς καν να είναι ο καλύτερός τους. Μια πενταετία μετά το ντεμπούτο τους είναι πιο ώριμοι, πιο μελωδικοί, πιο μελαγχολικοί. Είναι περισσότερο από ποτέ ο ήχος της σκεπτόμενης αστικής κουλτούρας, γεμάτος από ψαγμένες μουσικές και στιχουργικές αναφορές. Είναι τα συνεσταλμένα, τελειομανή και συγκρατημένα (πλην όμως συμπαθέστατα) nerds που τελικά βρίσκουν τρόπο να θριαμβεύουν. Το ταλέντο, η μουσική παιδεία και η σκληρή δουλειά των Vampire Weekend τους έχει αναδείξει σε μία από τις κορυφαίες μπάντες της εποχής μας.
Listen: Step


18.11.13

Jake Bugg - Shangri La

Είδος:  Indie Rock  /  Folk Rock
Κυκλοφορεί:  18 Νοεμβρίου 2013


     Τι συμβαίνει πια με αυτόν τον 19χρονο που μοιάζει να είναι 50 χρόνια πίσω από την εποχή του; Μόλις ένας χρόνος πέρασε από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του και επιστρέφει με νέο δίσκο, ο οποίος φέρει την υπογραφή του μεγαλύτερου παραγωγού της τελευταίας 30ετίας, του Rick Rubin. Γεγονός που φυσικά προκαλεί εντύπωση, μιας και πολύ σπάνια ο Rubin αναλαμβάνει δίσκους από "indie" καλλιτέχνες.
     Προφνώς ο μεγαλοπαραγωγός αναγνώρισε το ταλέντο του Βρετανού στο να συνθέτει εξωφρενικά πιασάρικες (και συνάμα καλές) μελωδίες και έτσι τον κάλεσε στο studio του στο Malibu για να ηχογραφήσουν αυτό το sophomore album. Ένα album με 12 κομμάτια και με σχεδόν ισάριθμα potential singles, που καλοπιάνουν το αυτί από τις πρώτες νότες και είναι τόσο μελωδικά και συγκροτημένα, που δεν αφήνουν περιθώρια πλήξης.
     Ο Jake Bugg δεν είχε τις μουσικές συνήθειες των συνομηλίκων του. Μεγάλωσε λιώνοντας τους δίσκους του Dylan, του Buddy Holly και άλλων σπουδαίων τραγουδοποιών της εποχής 60's και πίσω. Αυτό είχε αφήσει ξεκάθαρα το στίγμα του στο ντεμπούτο του, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η folk και συμπληρωνόταν από κάποιες rock πινελιές. Εδώ, πάλι, συμβαίνει το αντίστροφο. Η ζυγαριά γέρνει στο rock (στο rock των 60's, μη φανταστείτε τίποτα σύγχρονο...) και τα folk στοιχεία είναι περιορισμένα. Ο δίσκος έχει άλλες διαθέσεις, είναι πιο δυναμικός, πιο ζωντανός. Εμφανίζεται ενορχηστρωτικά βελτιωμένος και οπωσδήποτε πιο καλοπαιγμένος.
     Η ένσταση του Indiego Sound στο (κατά τα άλλα) φαινόμενο Jake Bugg είναι η υπερβολική προσήλωση στο παρελθόν, που δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα να εισέλθει νέο φως. Ο Jake δεν έχει βρει ακόμα κάποιο δικό του στιλ, κάποια προσωπική ματιά μέσα από την οποία να μπορεί να αποδίδει τους κλασικούς ήχους και να τους κάνει με ουσιαστικό τρόπο δικούς του. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις και να τιμάς τις ρίζες σου, όμως ποιοι θα φέρουν νέο αέρα στην κουρασμένη σύγχρονη rock αν οι 20χρονοι καλλιτέχνες είναι τόσο παρελθοντολάγνοι;
     Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πολλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν συντηρητικά και κατέληξαν να αλλάξουν τη μουσική. Και ο συγκεκριμένος είναι πολύ νέος για να περιμένουμε κάτι κατασταλαγμένο. Εξάλλου, ο δίσκος έχει πολλά να δώσει. Είναι όμορφα παιγμένος, γεμάτος με καλά κομμάτια και κομψούς ήχους. Είναι ένα album εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) με το ντεμπούτο και είναι θέμα χρόνου να απογειώσει την καριέρα του Jake Bugg σε άλλα επίπεδα.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Slumville Sunrise
, What Doesn't Kill You , Messed Up Kids , A Song About Love

14.11.13

Los Campesinos! - No Blues

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  12 Νοεμβρίου 2013


     Το πέμπτο album (μέσα σε 5 χρόνια) των παραγωγικότατων Los Campesinos! είναι οπωσδήποτε καλύτερο από το επιεικώς αδιάφορο προηγούμενο. Περιέχει ορισμένες συμπαθητικές συνθέσεις, καλοδουλεμένα κομμάτια, άφθονη ενέργεια και ιδιαίτερα προσεγμένες μελωδίες. Σηματοδοτεί μια στροφή σε πιο εύθυμους τόνους και βρίσκει το συγκρότημα εμφανώς πιο έμπειρο και συνειδητοποιημένο.
     Αυτό που δεν καταφέρνει το πέμπτο album των Los Campesinos! είναι να κάνει το "μεγάλο βήμα". Να βγάλει, δηλαδή, το συγκρότημα από το... πολυφορεμένο και ξεπερασμένο πλέον indie pop μοτίβο των 00's και να τους οδηγήσει σε πιο ενδιαφέρουσες μουσικές εξερευνήσεις. Περπατημένοι πλέον μετά από τέσσερις δίσκους, θα περίμενε κανείς να δείξουν μεγαλύτερη καλλιτεχνική ανησυχία και να εξελίξουν τη μουσική τους, προσφέροντας κάτι πιο ώριμο. Και γιατί όχι, να αρχίσουν να αφήνουν τον υπερφορτωμένο ήχο τους να αναπνέει και λίγο.
     Παρόλα αυτά, ο δίσκος είναι αρκετά ζουμερός ώστε να δώσει γεύση στον απογοητευτικό δισκογραφικά φετινό Νοέμβριο. Αν προσεγγιστεί με χαμηλές προσδοκίες, τελικά η καλή του πλευρά επισκιάζει την κακή.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
What Death Leaves Behind
, Cemetery Gaits , Glue Me , Avocado, Baby

11.11.13

M.I.A. - Matangi

Είδος:  Hip Hop  /  Electronic  /  Experimental Pop  /  World
Κυκλοφορεί: 1 Νοεμβρίου 2013


     Θα ήταν ευφημισμός αν ισχυριζόμασταν ότι τέταρτο album της M.I.A. είναι απλά κακόγουστο και χοντροκομμένο. Λίγο πολύ όλα τα προηγούμενα έτσι ήταν και παρόλα αυτά τα δύο πρώτα είχαν τις στιγμές τους. Όχι στιγμές pop ευφυΐας, όπως διατυμπάνιζαν οι διθυραμβικές κριτικές, αλλά στιγμές στις οποίες ύψωναν το ανάστημά τους μερικές πραγματικά καλές ιδέες, ανάμεσα στον βούρκο του κιτς και του σαχλού.
     Εδώ, όμως, τα όποια προτερήματα της εκκεντρικής περσόνας θάβονται στον πάτο, αφήνοντας στην επιφάνεια ένα θολό μίγμα, απόρροια του προσωπικού της αδιεξόδου. Η Μ.Ι.Α. προσπαθεί να ακουστεί ψαγμένη και αντισυστημική, αλλά συγχρόνως επιλέγει να γίνει και pop, καρπούμενη τη δημοσιότητα από τη συμμετοχή στο Sulmdog Millionaire αλλά και στο περίφημο single της Madonna. Προσπαθεί να εισάγει concept, αλλά πώς να την πάρεις στα σοβαρά όταν ο ήχος της αρχίζει να θυμίζει Azealia Banks; Γιατί να ανεχτείς μια τέτοια βάναυση επίθεση στο μουσικό αισθητήριο;
     Η μουσική της  Μ.Ι.Α. είναι τρομερά πολυαναφορική και ιδιαίτερη, δε χωράει αμφιβολία σε αυτό. Οι αναφορές της είναι λίγο πολύ απ' όλον τον κόσμο. Είναι όμως (ανέκαθεν ήταν) τόσο άτσαλα δεμένες και τόσο χονδροειδώς περασμένες, που το αποτέλεσμα περισσότερο παραπέμπει σε ένα ασεβές, θρασύ ηχητικό μπαστάρδεμα, παρά σε γόνιμη μουσική ζύμωση. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή τη φορά δεν ακούμε καν κάτι καινούριο, παρά μόνο ένα αναμάσημα του ίδιου ήχου σε χειρότερη εκδοχή, τότε είναι να αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο να ασχοληθεί με αυτόν τον δίσκο.
     Η δισκογραφική της εταιρεία επέμενε για καιρό να μην κυκλοφορήσει το "Matangi" και τελικά χρειάστηκε να υπάρξει εκβιασμός από την πλευρά της Μ.Ι.Α. για να το δούμε στα ράφια των δισκοπωλείων. Καλύτερα, όμως, να μην το κυκλοφορούσε ποτέ. Πρόκειται για ένα ανυπόφορο ανοσιούργημα, το οποίο δικαιώνει όλους όσοι υποστηρίζαμε από την πρώτη στιγμή ότι η Μ.Ι.Α. είναι ό,τι πιο υπερτιμημένο έχει αναδείξει η μουσική δημοσιογραφία τα τελευταία χρόνια.

Βαθμολογία:  3

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Exodus
, Bad Girls , Sexodus

7.11.13

Danny Brown - Old

Είδος:  Hip Hop
Κυκλοφορεί:  7 Οκτωβρίου 2013


     Μαζί με το Yeezus του Kanye West, το Run The Jewels των El-P και Killer Mike και καναδυό ακόμη, το "Old" ανήκει στους καλύτερους hip hop δίσκους της χρονιάς. Είναι ένας δίσκος που ξεχειλίζει από δημιουργικότητα και φρεσκάδα. Ένας δίσκος που κοιτάζει μπροστά και τολμάει να αποφύγει σχεδόν κάθε hip hop στερεότυπο, αφομοιώνοντας το παρελθόν του με μια διάθεση φιλτραρίσματος.
     Πρωταρχικό πρίσμα στην οπτική του Danny Brown είναι η φαντασία. Μοιάζει να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να σπρώξει τα όρια του είδους. Στην εκτενέστατη tracklist (19 κομμάτια) παρελαύνουν αμέτρητες ιδέες. Αλλού υλοποιημένες εξαιρετικά (π.χ. Gremlins), αλλού όχι τόσο. Όλες ανεξαιρέτως, όμως, είναι με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο. Και οι περισσότερες σέβονται τη μουσικότητα που οφείλει να έχει (και) το hip hop - και αυτό δεν είναι καθόλου συχνό πια.
     Ο Danny Brown μάλλον δεν έχει το ταλέντο και τη φιλοδοξία του West ή του Lamar, που μπορούν και παραδίδουν ολοκληρωμένα αριστουργήματα. Έχει όμως τόσο ανοιχτό μυαλό, τόσα κότσια, τόσο σωστές αισθητικές αναφορές και τόσο τίμιες προθέσεις, που δεν μπορείς να μην του βγάλεις το καπέλο. Το "Old" ακούγεται ξανά και ξανά, δημιουργώντας συνεχώς διαφορετικούς κόσμους.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Side A (Old)
, The Return , Gremlins , Torture , Kush Coma

4.11.13

Jonathan Wilson - Fanfare

Είδος:  Progressive Rock  /  Folk Rock
Κυκλοφορεί:  14 Οκτωβρίου 2013



     Οι solo δίσκοι του Jonathan Wilson για κάποιο λόγο δεν τυγχάνουν της προσοχής που τους αξίζει. Ακόμα και το "Fanfare", το πρόσφατο πόνημα του μουσικού από το Los Angeles, το οποίο γνωρίζει μια μικρή, σχετική εμπορική επιτυχία, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει πολύ μεγαλύτερο ντόρο.
     Βασικά, θα προκαλούσε τεράστιο ντόρο εάν είχε κυκλοφορήσει... 40 χρόνια νωρίτερα. Την περίοδο, δηλαδή, που χρονολογούνται οι αναφορές του. Η δεκαετία του '70 έχει καθορίσει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τον ήχο του Wilson, με τις pinkfloyd-ικές progressive αναφορές να πρωτοστατούν και τις folk rock (Dylan, Neil Young) να έρχονται στη συνέχεια, αλλά και ίχνη από jazz να ξεπετάγονται εδώ και εκεί, ιδιαιτέρως στα πνευστά με τα οποία επιλέγει κάποιες φορές να συμπληρώνει τον ήχο του. Ήχος ο οποίος είναι πλούσιος από πλευράς ενορχήστρωσης και συγχρόνως απολαυστικά αναλογικός.
     Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το "Fanfare" αναδεικνύει το χάρισμα του Wilson ως μουσικού. Είναι γεμάτο από καλές μελωδίες, μπόλικη τεχνική (τέτοια solos σπάνια ακούμε πλέον στη δισκογραφία), πολυποίκιλες ιδέες, αξιοθαύμαστες ενορχηστρώσεις και υψηλή αισθητική.
     Το στοιχείο που βροντοφωνάζει την απουσία του είναι ο προσωπικός χαρακτήρας. Ο δίσκος ακούγεται εξωφρενικά οικείος από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Παρόλο που σχεδόν εξαντλεί τη χωρητικότητα ενός CD (περίπου 80 λεπτά), δεν περιλαμβάνει ούτε μία στιγμή έκπληξης. Ο δημιουργός του δείχνει πόσο καλά μπορεί και αναπαράγει τους ήχους που τον έχουν σημαδέψει, αλλά δεν αφήνεται ούτε λεπτό στη μαγεία της μουσικής εξερεύνησης. Κατά κάποιο τρόπο κρύβεται πίσω από την ασφάλεια της "by the book" δημιουργίας και διστάζει να βγάλει μπροστά τον εαυτό του. Εντυπωσιακός; Σαφώς. Απαραίτητος; Σε καμία περίπτωση.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:
Dear Friend
, Love To Love , Fazon , New Mexico , Lovestrong

29.10.13

Arcade Fire - Reflektor

Είδος:  Indie Rock  /  Disco  /  Electronic
Κυκλοφορεί:  28 Οκτωβρίου 2013


     Πριν σχολιάσει το οτιδήποτε πάνω στο "Reflektor", το Indiego Sound αισθάνεται την ανάγκη να κάνει μια σύντομη εισαγωγή, που αφορά τη σχέση του με τους δημιουργούς του. Οι Arcade Fire δεν είναι μόνο η αγαπημένη του μπάντα, αλλά είναι και η μπάντα που διαμόρφωσε ουσιαστικά και παντοτινά την αντίληψή του γι' αυτό που ονομάζουμε εναλλακτική/ανεξάρτητη (όπως θέλετε πείτε το) μουσική. Το "Funeral", το κορυφαίο εκ των τριών αριστουργημάτων τους, είναι από τα ελάχιστα "τέλεια" albums που αξίζουν το καθαρό 10άρι σε οποιοδήποτε αξιολογικό σύστημα, είτε αυτό προτάσσει την αποτίμηση της μουσικής αξίας, είτε βασίζεται στη συναισθηματική αμεσότητα που οφείλει να έχει κάθε καλλιτέχνης με το κοινό του. Η πλησιέστερη χρονικά κυκλοφορία τριών συνεχόμενων αριστουργημάτων ανήκει μάλλον στους Radiohead της περιόδου 1995-2000 και είναι κάτι γενικά πολύ σπάνιο. Χωρίς καμία διάθεση θριαμβολογίας και καμία ανάγκη ηρωοποίησής τους, δεν μπορούμε να μη συμφωνήσουμε με τη γενική ομολογία ότι πρόκειται για το σπουδαιότερο συγκρότημα των καιρών μας. Αυτό που μπορεί (και που σκοπεύει να προσπαθήσει να κάνει) το Indiego Sound, είναι να μείνει ανεπηρέαστο από τη σχέση αυτή που έχει μαζί τους και να κρίνει το νέο δίσκο όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά.
     Η πρώτη επαφή με το "Reflektor" φανερώνει ένα πραγματικά βαρύ album. Δεν είναι μόνο τα 75 λεπτά που διαρκεί ή τα εξάλεπτα και επτάλεπτα κομμάτια που ως επί το πλείστον το απαρτίζουν, αλλά κυρίως η δίχως προηγούμενο πληθωρικότητα στην παραγωγή και τις ηχητικές κατευθύνσεις που ακολουθήθηκαν. Συνιστά τη μεγαλύτερη ηχητική μανούβρα που έχουν επιχειρήσει ποτέ οι Καναδοί, σε μία προσπάθεια να ενσωματώσουν... τον ουρανό με τ' άστρα. Μπορεί οι επιρροές από Bruce Springsteen, που κυριάρχησαν στο "The Suburbs", να έχουν εξασθενήσει, ωστόσο το κενό έχουν υπερκαλύψει αυτές από τον Bowie -  λίγο από τον Bowie του "Lodger", λίγο από αυτόν του "Scary Monsters" αλλά και κάτι από τη χορευτική φύση του "Let's Dance". Δεν είναι τυχαία η συμμετοχή του στα φωνητικά στο εξαιρετικό ομώνυμο πρώτο single του δίσκου, το οποίο και λάτρεψε όταν το άκουσε στο studio.
     Η απίστευτη πολυαναφορικότητα του δίσκου, όμως, δεν περιορίζεται στον Bowie. Στο We Exist, κομμάτι αφιερωμένο στις μειονότητες, η μπασογραμμή κλείνει το μάτι (εντάξει, αντιγράφοντάς το κιόλας λίγο) στο "Billie Jean" του Michael Jackson, ενώ το όλο ύφος αναβιώνει την early 80's disco/pop εποχή, η οποία βέβαια ενυπάρχει και στο Reflektor, φιλτραρισμένη με πολύ πιο γόνιμο τρόπο. Από την άλλη, το "You Already Know" παραπέμπει στην άλλη πτυχή της δεκαετίας του '80, αυτή των Smiths (στο πιο εύθυμο), κρατώντας και κάτι από τον ήχο του Ready To Start, δηλαδή του χιτ (όσο χιτ μπορεί να θεωρηθεί ένα κομμάτι των Arcade Fire) του προηγούμενου δίσκου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και το σχεδόν ambient "Supersymmetry" για να φέρει στο μυαλό μας τους πειραματισμούς του Brian Eno και να προσθέσει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στο δίσκο.
     Τις παραπάνω αναφορές έρχεται να συμπληρώσει η βασικότερη, που δεν είναι άλλη από την παραδοσιακή μουσική της Αϊτής, γνωστή και ως rara music. Οι φίλοι του συγκροτήματος γνωρίζουν τη σχέση τους με τη Δημοκρατία της Αϊτής, τόπο γέννησης της Régine Chassagne. Πλέον και η μουσική τους έχει άμεση επαφή με τον τόπο αυτό. Η συμμετοχή ντόπιων μουσικών στα κρουστά σε αρκετά κομμάτια, η reggae ρυθμολογία του "Flashbulb Eyes", δανεισμένη από τη γειτονική Τζαμάικα, αλλά και η θεματολογία στα δύο κομμάτια με τίτλο "Here Comes The Night Time", που αναφέρονται στις δυσκολίες των κατοίκων της Αϊτής τη νύχτα λόγω της έλλειψης ηλεκτρικού ρεύματος. Αξίζει να σταθούμε στο πρώτο από τα δύο, μιας και είναι ό,τι πιο ευφάνταστο υπάρχει στο δίσκο και σίγουρα μια από τις καλύτερες στιγμές του. Ξεκινάει ως tribal πυροτέχνημα, επιβραδύνει σε μια afro-beat κατάσταση, για να γυρίσει σε disco γκρουβάρισμα και να ξαναπεράσει από τις προηγούμενες φάσεις. Και όλες αυτές οι ρυθμικές εναλλαγές πατούν σε μια αδιαπραγμάτευτη μελωδικότητα, που μας θυμίζει το λόγο που οι Καναδοί θεωρούνται από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες εκεί έξω. Η μινόρε συγχορδία όταν το "here comes the night time!" του Win Butler οδηγεί ξαφνικά το κομμάτι στο ρεφρέν, αποτυπώνει σχεδόν με ανατριχιαστικό τρόπο την ανησυχία των ανθρώπων της Αϊτής να επιστρέψουν στις στέγες τους πρωτού σκοτεινιάσει. Εντέλει, βέβαια, τα world στοιχεία στους Arcade Fire δεν ξαφνιάζουν και τόσο, αν αναλογιστεί κανείς ότι αντίστοιχες φάσεις έχουν περάσει David Byrne και Talking Heads, συγκρότημα κομβικής σημασίας για τους Καναδούς.
     Ήταν μεγάλο στοίχημα για τον James Murphy, μυαλό και ψυχή των LCD Soundsystem, να καταφέρει ως παραγωγός, μαζί με τον Markus Dravs, να ενσωματώσει ομαλά στις rock ρίζες του συγκροτήματος τους disco και world ήχους, αλλά και να αναδείξει την πρωτοφανή χορευτική διάθεση των Arcade Fire. Από την άλλη, ποιος θα μπορούσε να το καταφέρει αν όχι αυτός; Και πράγματι, ό,τι μπορούσε να κάνει από πλευράς του το έκανε - και μάλιστα εξαιρετικά. Έφτιαξε έναν ήχο σύγχρονο, πλούσιο και γεμάτο, όπου κάθε όργανο έχει το χώρο του, συμπληρώνοντας τα υπόλοιπα και όχι καπελώνοντάς τα. Συχνά οι ήχοι γίνονται κάπως απροσδιόριστοι και το άκουσμα μοιάζει φουτουριστικό, αλλά αυτό το καθιστά μόνο πιο ενδιαφέρον και φευγάτο. Ίσως ο Murphy παραγίνεται παρεμβατικός σε ορισμένα σημεία, με αποτέλεσμα ο ήχος να χάνει κάθε φυσικότητα (π.χ. στο "Flashbulb Eyes"), όμως συνολικά η πληθωρικότητα που προτείνει φωτίζει την πολυμορφικότητα της μπάντας και δίνει αρκετά bonus στο album, όταν αυτό καταφέρει να αποκωδικοποιηθεί από τον ακροατή.
     Οι δε Arcade Fire, κυρίως στον πρώτο από τους δύο δίσκους, μοιάζουν να πασχίζουν για να γίνουν χορευτική μπάντα. Η αλήθεια είναι ότι το ύφος αυτό, όσο φιλότιμα κι αν προσπαθούν να το οικειοποιηθούν, δεν τους πάει ιδιαίτερα. Ανέκαθεν είχαν έντεχνες τάσεις και ο ρυθμός δεν ήταν πότε το δυνατό τους χαρτί. Αντ' αυτού, το ταλέντο τους ήταν πάντα στις μελωδίες και τις ενορχηστρώσεις. Όσο κι αν προσπαθούσαν για το αντίθετο, πάντα έπαιζαν το ημι-κουλτουριάρικο rock της ενδοσκόπησης και του σκεπτικισμου και όχι το εκρηκτικό rock 'n' roll του σώματος. Η αποβολή αυτής της σοβαροφάνειας στο "Reflektor" μάλλον προέκυψε με αφορμή το Sprawl II, το μέχρι πρότινος μοναδικό ηλεκτρονικό/χορευτικό τους κομμάτι, που αποδείχθηκε το καλύτερο μέσα από το "The Suburbs", ρίχνοντας έτσι φως στις νέες μουσικές διαδρομές. Παρόλα αυτά, όσο αμήχανοι κι αν ακούγονται με το νέο αυτό ύφος, τελικά με ένα μαγικό τρόπο (που μάλλον σχετίζεται με το προαναφερθέν συνθετικό ταλέντο τους, αλλά και με τον James Murphy) καταφέρνουν να κάνουν τα τραγούδια τους ζωντανά και χορευτικά. Κορυφαίο παράδειγμα, μαζί με το Reflektor, το Afterlife. Αν η ουσία της υψηλής τέχνης έγκειται στην αντίθεση και την αμφισημία, τότε το κομμάτι αυτό είναι ένας μικρός θρίαμβος. Στίχοι θλιμμένοι, σχεδόν απεγνωσμένοι, οι οποίοι όμως αραδιάζονται πάνω σε έναν ανελέητο ρυθμό, που θα μπορούσε να χορευτεί με δάκρυα στα μάτια. Με άλλα λόγια, η χαρμολύπη η ίδια.
     Θα μπορούσαμε να αναλύουμε για πολλές χιλιάδες λέξεις ακόμα έναν τόσο σύνθετο και πολυεπίπεδο δίσκο όπως το "Reflektor", αλλά κάτι τέτοιο θα γινόταν κουραστικό. Τα κρίσιμα ερώτηματα που τίθεται είναι: έκαναν οι Arcade Fire πάλι το album της χρονιάς; Είναι το τέταρτο συνεχόμενο αριστούργημά τους; Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση θα δοθεί σύντομα στις ανασκοπήσεις με τα καλύτερα της χρονιάς, αν και είναι βέβαιο ότι το album αυτό θα ανήκει σε αυτά που θα ξεχωρίζουν. Όσο για το δεύτερο ερώτημα, το Indiego Sound αμφιβάλλει ότι έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα. Το "Reflektor" είναι μια πάρα πολύ καλή δουλειά, πλην όμως με μικροαδυναμίες σε επίπεδο συνθέσεων και συνοχής, οι οποίες του αφαιρούν κάτι από τη δυναμική του. Περιέχει μια πεντάδα εξαιρετικών κομματιών (Reflektor, Here Comes The Night Time, "Awful Sound (Oh Eurydice)", "It's Never Over (Oh Orpheus)", Afterlife), περιέχει όμως και άλλα τόσα μέτρια, με τα εναπομείναντα να κινούνται στην ενδιάμεση ζώνη. Όπως και το "Neon Bible", είναι δίσκος που ακούγεται επιλεκτικά, με τις καλές στιγμές του όμως να είναι ακαταμάχητες. Η διαφορά του είναι ότι ως μουσική έμπνευση δε σχηματοποιείται εύκολα σε κάτι εύληπτο και ταξινομήσιμο, αλλά παραμένει ακόμα και μετά από πολλές ακροάσεις κάπως αόριστο και άμορφο. Αυτό ενδεχομένως να αποκαλύψει μελλοντικά μια ευφυΐα που δεν είμαστε ακόμα σε θέση να αντιληφθούμε.
     Προς το παρόν, αυτό που αντιλαμβανόμαστε όλοι είναι ότι τόσην ώρα διυλίζουμε τον κώνωπα και γι' αυτό το λόγο θα μείνουμε στο ότι πρόκειται για ένα ακόμη απολαυστικό Arcade Fire album, το οποίο θα δείξει τις πραγματικές του διαστάσεις όταν περάσει λίγος χρόνος και ο θόρυβος που το συνοδεύει ξεφουσκώσει.


ΥΓ. Μετά από ένα τέτοιο εξώφυλλο και με τόσες αναφορές στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα σε μια εμφάνιση στην Ελλάδα;

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  
Reflektor
, Here Comes The Night Time , Awful Sound (Oh Eurydice) , It's Never Over (Oh Orpheus) , Afterlife