27.2.13

California X - California X

Είδος:  Punk Rock  / Grunge  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  18 Φεβρουαρίου 2013


    Η punk (με τις διάφορες παραλλαγές της) έχει την τιμητική της την τελευταία τριετία. Οι California X είναι ένα ακόμη νέο όνομα που εμφανίστηκε το 2012, ενώ τώρα μόλις κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους. Ένα ντεμπούτο που κινείται σε punk βάσεις, με αρκετά grunge κιθάρες και indie φιλοσοφία. Θυμίζει κάτι από Dinosaur Jr., αλλά και λίγο το περσινό των Japandroids. Και πολλά άλλα εδώ που τα λέμε, μιας και πρόκειται για τετριμμένο ήχο.
     Παρόλα αυτά, το album δεν είναι "ένα ακόμα punk album". Πετυχαίνει κάτι όχι έυκολο: είναι βαρύ εξωτερικά, αλλά ευαίσθητο εσωτερικά. Συγχρόνως είναι αρκετά hooky ώστε να γίνει φιλικό και απολαυστικό στον ακροατή, χωρίς όμως να το παρακάνει και να γίνεται σαχλό. Η φαντασία βέβαια δεν δίνει το παρόν σε όλα τα σημεία, με αποτέλεσμα ορισμένες αδιάφορες στιγμές. Σε γενικές γραμμές, όμως, το album αξίζει και σίγουρα θα κερδίσει τους φίλους του είδους.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Sucker
, Spider X , Mummy

25.2.13

Atoms For Peace - Amok

Είδος:  Experimental Rock  /  Electronic
Κυκλοφορεί:  25 Φεβρουαρίου 2013


    Δύο χρόνια μετά το The King Of Limbs των Radiohead, τo supergroup του Thom Yorke και των Flea, Mauro Refosco, Joey Waronker και Nigel Godrich έρχεται και παρουσιάζει το ντεμπούτο του. Ένα ντεμπούτο με διάχυτο τον πειραματισμό, που πατάει με το ένα πόδι στα χωράφια της ηλεκτρονικής μουσικής και με το άλλο σε αυτά της εναλλακτικής rock, με τρόπο που τελικά δεν μπορείς να το κατατάξεις μονομερώς σε καμία από τις 2 κατηγορίες.
     Στο Amok έχουμε να κάνουμε με έναν minimal ήχο υψηλής αισθητικής και μια παραγωγή για μια ακόμη φορά προσεγμένη στην εντέλεια. Από τα όργανα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν μάλλον τα τύμπανα και τα κρουστά, τα οποία παράγουν αντισυμβατικές, ιδιαίτερες ρυθμικές φόρμες. Γενικά, το album δεν υστερεί σε τίποτα που να αφορά το τεχνικό κομμάτι, την εκτέλεση και τους πειραματισμούς.
     Το σημείο που το Amok το χάνει, κατά την άποψη του Indiego Sound, είναι η υπερβολική βάση που δίνει στους προαναφερθέντες παράγοντες, εις βάρος της συναισθηματικής του υπόστασης. Με άλλα λόγια, πρόκειται για δίσκο που έχει φτιαχτεί μόνο με εγκέφαλο και απευθύνεται μόνο στον εγκέφαλο. Τα κομμάτια, χαμένα μέσα στην άβυσσο του στείρου πειραματισμού, μετά βίας μπορούν να αγγίξουν συναισθηματικές χορδές. Και όσο υποκειμενικό ακούγεται το παραπάνω, τόσο αντικειμενικό είναι το ότι η ψυχικά αποξενωμένη μουσική είναι καταδικασμένη σε ημερομηνία λήξης.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Before Your Very Eyes , Unless , Judge, Jury and Executioner

21.2.13

Palma Violets - 180

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  25 Φεβρουαρίου 2013


    Είναι νέοι, έρχονται από το Λονδίνο και η indie rock που παίζουν είναι βρετανική μέχρι το μεδούλι. Το τι φανφάρες έχουν γραφτεί από NME (κυρίως) και BBC για τους Palma Violets δε λέγεται. Μέχρι και πρωτοστάτες της βρετανικής μουσικής επανάστασης του 2013 τους αποκάλεσαν.
     Με δύο λέξεις, ούτε καν. Στον ήχο των Palma Violets δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει ούτε στον ελάχιστο βαθμό επανάσταση. Είναι τόσο έντονα ξεπατικωτούρα συγκροτημάτων όπως οι Vaccines, οι Libertines και οι Glasvegas, που η μουσική  τους δεν έχει περιθώριο ούτε για ίχνος από originality.
     Η βάση έχει δοθεί προφανέστατα στον ήχο και το στυλ, όπου ο δίσκος τα πάει περίφημα. Εδώ που τα λέμε, αν δεν τα κατάφερνε ούτε σε αυτό θα μιλούσαμε για παταγώδη αποτυχία. Ευτυχώς, μέσα στην tracklist υπάρχουν και μερικά συμπαθητικά κομμάτια, τα οποία βοηθούν να σωθεί η κατάσταση. Παραμένουν όμως μειοψηφία.
     Για όποιον αγαπά τη Βρετανία και το συγκεκριμένο ήχο, το 180 έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, ως ηχητική επένδυση urban εικόνων της Γηραιάς Αλβιώνας. Για τους υπόλοιπους, απλά ένα ακόμα υπερεκτιμημένο NME-ικό συγκρότημα που δεν κάνει την υπέρβαση.

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:
Best Of Friends
, Step Up For The Cool Cats , Last Of The Summer Wine , 14

18.2.13

Nick Cave And The Bad Seeds - Push The Sky Away

Είδος:  Alternative Rock
Κυκλοφορεί:  18 Φεβρουαρίου 2013


    Η αναμενόμενη επιστροφή του αγαπημένου για το ελληνικό κοινό Nick Cave μαζί με τους Bad Seeds είναι γεγονός. Στο Push The Sky Away, η έντεχνα ενορχηστρωμένη, μινιμαλιστική μουσική ντύνει τις αφηγήσεις ενός Nick Cave γεμάτου εσωτερικότητα, που βρίσκεται στο επίκεντρο της ηχογράφησης περισσότερο από ποτέ. Ελλείψει Mick Harvey, το κέντρο βάρους βρίσκεται στην ερμηνεία και το στίχο, με τη μουσική να παίζει συνοδευτικό ρόλο, περισσότερο για να ενισχύσει τη σκοτεινή, μοναχική ατμόσφαιρα. Ο ήχος είναι υψηλής αισθητικής όπως πάντα, αν και οι συνθέσεις έρχονται σε δεύτερη μοίρα μέσα στην απλότητά τους.
     Πρόκειται για δίσκο αρκετά βαρύ, που θα διώξει μακριά του όποιον δεν τον πλησιάσει είτε ως λάτρης της μουσικής του Cave, είτε θετικά προδιατεθειμένος από καλά σχόλια που έχει ακούσει ή διαβάσει, είτε με αδιαπραγμάτευτη διάθεση να ακούσει την ιστορία που έχει να πει. Αυτή η τελευταία κατηγορία ακροατών θα καταφέρει να απολαύσει και τις πιο στριφνές στιγμές του δίσκου, όπως το επικίνδυνα έντεχνο Water's Edge, ή το οκτάλεπτο εξαιρετικό Higgs Boson Blues. Σε κάθε περίπτωση, το album διαθέτει και τη μελωδική τριπλέτα  We No Who U R, Jubilee Street και Mermaids, που μπορεί να θεωρηθεί και σανίδα σωτηρίας για όσους δεν επιθυμούν να εμβαθύνουν.
     Γενικότερα, λείπουν αρκετά από το δίσκο για να καταφέρει να συγκλονίσει, κυρίως στον τομέα της σύνθεσης. Ωστόσο, η απόσταση που τον χωρίζει από το καταπληκτικό είναι σαφώς μικρότερη από αυτήν που τον χωρίζει από το μέτριο.

Βαθμολογία:  8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Jubilee Street
, Mermaids , Higgs Boson Blues

15.2.13

Matthew E. White - Big Inner

Είδος:  Soul  /  Funk  /  Jazz  /  Gospel  /  Country
Κυκλοφορεί:  4 Φεβρουαρίου 2013


    Αν και το συγκεκριμένο album πρόκειται για ντεμπούτο, ο Matthew E. White δεν είναι καινούριος στο χώρο της μουσικής. Χρόνια session μουσικός αλλά και frontman jazz μπάντας, αποφάσισε να στήσει δική του δισκογραφική εταιρεία "σπιτικής" λογικής, με δικούς του μουσικούς που θα αναλάμβαναν τις ηχογραφήσεις κάθε συνεργαζόμενου καλλιτέχνη.
     Το Big Inner είναι λοιπόν η πρώτη solo του απόπειρα υπό τη στέγη της δισκογραφικής του και το "σπιτικό" αυτό feel βρίσκεται παντού διάχυτο μέσα του. Η μουσική, επηρεασμένη όσο δεν πάει από τις μαύρες μουσικές της δεκαετίας του '70, μοιάζει αμόλυντη από οποιαδήποτε εποχιακή νόρμα, χωρίς ωστόσο να ηχεί παρωχημένη. Στοιχεία από soul, jazz, funk, country και διάφορες άλλες μουσικές αναμειγνύονται με επιτυχία, με τη ζεστή παραγωγή να λειτουργεί επικουρικά. Στην tracklist υπάρχουν εναλλαγές μεταξύ κομματιών υποτονικών και άλλων περισσότερο funky. Η γαλήνια φωνή του Matthew ίσως δεν είναι αρκετή για να υποστηρίξει τα δεύτερα, αλλά εκεί έρχονται τα χορωδιακά gospel φωνητικά για να δώσουν την απαραίτητη υποστήριξη. Οι συνθέσεις πάντως, αν και δύσκολα γίνονται συγκλονιστικές, όλες τους εξελίσσονται με μεγάλη μαεστρία και φανερώνουν μουσικούς πολύ καλά διαβασμένους. Καλύτερη απόδειξη το υπέροχο One Of These Days που ανοίγει το δίσκο.
     Εντάξει, αν το Big Inner είχε κυκλοφορήσει το '70 θα ήταν "ένας ακόμη καλός δίσκος", ανάμεσα σε πολλούς καλούς όμοιούς του. Δεδομένης όμως της εποχής, ξεχωρίζει και για την ποιότητά του αλλά και για τις προθέσεις του. Η εξάπλωση της εναλλακτικής σκηνής (και) στη soul καλά κρατεί...

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
One Of These Days
, Will You Love Me , Brazos

12.2.13

Foals - Holy Fire

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  11 Φεβρουαρίου 2013


    Σαν χθες φαντάζει ο καιρός που οι Foals είχαν αρχίσει να γίνονται γνωστοί. Ήταν αρχές του 2008 και με το ντεμπούτο τους "Αntidotes" τότε, όλοι έκαναν λόγο για μια μπάντα με πολύ φρέσκο ήχο, που θα μας απασχολήσει για χρόνια. Ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες είχαμε έναν επιπλέον λόγο να ενθουσιαζόμαστε και να νιώθουμε υπερήφανοι, χάρη στην ελληνική καταγωγή του frontman, Yannis Philippakis.
     Πέντε χρόνια αργότερα, οι Foals παραμένουν "φρέσκοι" όπως και τότε. Μπορεί να άλλαξαν και να ωρίμασαν τον ήχο τους με επιτυχία στο 2o album, αλλά δεν επαναπαύθηκαν. Έτσι, στον τρίτο τους δίσκο ακούμε και πάλι έναν ήχο διαφορετικό. Οι κιθάρες έχουν βαρύνει, τα φωνητικά έχουν γκαζώσει και οι ρυθμοί έχουν funk-έψει ελαφρώς, με την indie ταυτότητα όμως να στέκει ακλόνητη. Είναι ευχάριστο και εκτιμητέο να βλέπεις ότι μετά από 2 επιτυχημένους δίσκους η μπάντα έχει ακόμα την ανησυχία για αλλαγές και πειραματισμούς.
     Παρόλα αυτά, με όση υποκειμενικότητα συνεπάγεται το παρακάτω, ούτε ο ήχος είναι καλύτερος από τους προηγούμενους, ούτε η νέα αυτή φόρμουλα γέννησε ιδιαίτερα δυνατά κομμάτια. Ίσως η στροφή έγινε τεχνοκρατικά, ίσως δεν υπήρξε αρκετή έμπνευση, ίσως δεν δουλεύτηκαν αρκετά οι ιδέες. Τα κομμάτια ακόμα και μετά από αρκετές ακροάσεις δεν φανέρωσαν καλούδια που να συγκρίνονται με το "This Orient", το "Balloons" ή το "Spanish Sahara". Σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα δεν είναι κακό. Απλά από τους συγκεκριμένους περιμέναμε κάτι αρκετά καλύτερο από το μέτριο.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Inhaler
, My Number , Out Of The Woods , Stepson

9.2.13

Unknown Mortal Orchestra - II

Είδος:  Indie Rock  / Psychedelic Rock  /  Lo-Fi
Κυκλοφορεί:  4 Φεβρουαρίου 2013


     Δεν συμβαίνει συχνά ένας δίσκος να ξεκινάει με 3 τόσο καλά κομμάτια. όσο αυτά της δεύτερης δουλειάς των Unknown Mortal Orchestra. Τα κομμάτια αυτά, για τα οποία υπάρχουν links κάτω από τη βαθμολογία, συνδυάζουν με αξιέπαινο τρόπο γλυκές μελωδίες, ενδιαφέρουσες κιθάρες και μια ψυχεδέλεια ιδιαίτερα προσιτή από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Όπως και οι Foxygen, που παρουσιάσαμε πριν ένα μήνα περίπου, έτσι και οι Unknown Mortal Orchestra είναι πολύ ταλαντούχοι τραγουδοποιοί, χωρίς να γράφουν σύνθετα πράγματα.
     Τα προβλήματα του δίσκου είναι δύο. Πρώτον, τα υπόλοιπα 7 κομμάτια της tracklist είναι αρκετά επίπεδα πιο κάτω, με αποτέλεσμα ενα ημιτελές album που εξαντλεί πολύ γρήγορα τα δυνατά του χαρτιά και τελικά σε αφήνει με την αίσθηση του μετρίου. Και δεύτερον (και κυριότερον), η παραγωγή είναι υπερβολικά lo-fi, σε βαθμό να χαντακώνει το songwriting, ακόμα και όταν αυτό είναι εξαιρετικό. Η πρόθεση της παραγωγής προφανώς είναι να δώσει αυτό το vintage feel ομορφαίνοντας το δίσκο, όμως το παρακάνει και πετυχαίνει το αντίθετο. Όσο το volume δυναμώνει, τόσο πιο ξενέρωτο γίνεται το άκουσμα. Ο ήχος είναι μπουκωμένος, το μπάσο τα καλύπτει όλα και τελικά σε αφήνει με την απορία: Πόσο πιο ωραία θα ακούγονταν καθαρά αυτές οι κιθάρες; Πόσο καλύτερο θα ήταν αν μπορούσες να νιώσεις τα drums να χτυπάνε;
     Εν ολίγοις, η μπάντα έχει άφθονο ταλέντο και δε χρειάζεται αυτή τη "μοντέρνα", στιλιζαρισμένη παραγωγή για να αναδειχθεί. Ωστόσο, αυτά τα 3 διαμαντάκια της αρχής δεν επιτρέπουν στο Indiego Sound να δώσει λιγότερο από 7.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
From The Sun
, Swim And Sleep (Like A Shark) , So Good At Being In Trouble

6.2.13

My Bloody Valentine - m b v

Είδος:  Shoegaze
Κυκλοφορεί:  4 Φεβρουαρίου 2013


    Έτος 1988: Με το ντεμπούτο τους "Isn't Anything" δημιουργούν το shoegaze. Έτος 1991: Κυκλοφορούν το δεύτερο album τους, το μνημειώδες "Loveless", το οποίο θα αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της εναλλακτικής rock. Έτος 2012: Ανακοινώνουν τη δισκογραφική τους επιστροφή, μετά από 22 ολόκληρα χρόνια απουσίας. Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου του 2013: ο νέος δίσκος τους ανεβαίνει στο επίσημο site της μπάντας, ενώ μετά από λίγο το σύστημα κρασάρει. Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου του 2013: οι ανά τον πλανήτη μουσικόφιλοι προσπαθούν να βγάλουν την ετυμηγορία και οι περισσότερες απόψεις συγκλίνουν: ο νέος δίσκος των My Bloody Valentine είναι υπεράνω κάθε προσδοκίας.
     Το πρώτο αξιοπρόσεκτο γεγονός στο "m b v" δεν είναι άλλο από τον ήχο. Τι κι αν πέρασαν 22 χρόνια, ο ήχος της μπάντας έχει μείνει σχεδόν απαράλλαχτος. Οι ίδιες, τέρμα παραμορφωμένες κιθάρες, τα ίδια νωχελικά φωνητικά, η ίδια ονειρική ατμόσφαιρα. Και παρόλο που οι Ιρλανδοί κάνουν ακριβώς αυτό που έκαναν και τότε σαν να μην πέρασε μια μέρα, αυτό δεν ενοχλεί καθόλου. Και δεν ενοχλεί διότι συνεχίζουν να το κάνουν μοναδικά. Στο κάτω κάτω, μιλάμε για τους pioneers του shoegaze. Γιατί να ζητήσουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που επινόησαν;
     Γράφτηκε σε κριτική μεγάλου ελληνικού site ότι το "m b v" ποντάρει στη νοσταλγία. Πράγματι, για έναν 40άρη που άκουγε τη μπάντα στα 20 του είναι πολύ πιθανό να σκαλίσει όμορφες μνήμες και να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, λόγω της ομοιότητάς του με τις τότε δουλειές τους. Πού είναι το κακό όμως, από τη στιγμή που έχει πράγματα να πει; Γιατί ναι, το album έχει ουσιαστική ποιότητα. Περιέχει υπέροχα κομμάτια. Κομμάτια με ρυθμό, μελωδία και ατμόσφαιρα. Συνθέσεις ολοκληρωμένες και όχι ηχητικά στιλιζαρισμένες, καμουφλαρισμένες μετριότητες.
     Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι το παρόν album είναι σαφώς δυσκολότερο από το (όχι εύπεπτο) "Loveless". Για κάποιον, μάλιστα, που δεν έχει πρότερη επαφή με τη μπάντα και το είδος, ενδεχομένως οι πρώτες ακροάσεις να αγγιζουν τα όρια του μαρτυρίου. Το προηγούμενο album είχε ως επί το πλείστον πιο οικείες/συμβάτικες/pop (όπως θες πες το) αρμονίες. Εδώ, αντίθετα, οι αρμονίες είναι πιο "περιπετειώδεις", πιο αναπάντεχες. Εμπνευσμένες, σύμφωνα με συνέντευξη του Kevin Shields στο NME, από (ποιον άλλον;) τον Brian Wilson και τη δουλειά του στο "Smile" των Beach Boys. (Παρεμπιπτόντως, το γεγονός ότι ένας shoegazer επηρεάζεται από έναν ψυχεδελικό/baroque pop δίσκο ενός καλλιτέχνη με εντελώς διαφορετικές μουσικές καταβολές είναι ενδεικτικό της τεράστιας σπουδαιότητας του δεύτερου. Μιλάμε για έναν από τους ευφυέστερους κατασκευαστές μελωδιών του περασμένου αιώνα.)
     Καταλήγοντας, μπορεί το "m b v" να μη διέπεται από αυτή τη θεία έμπνευση που γέννησε το "Loveless", εντούτοις έχει βάθος, ψυχή και κάνει τα πάντα σωστά. Απρόσμενα σωστά για μια μπάντα που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χάσει τη φόρμα της μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Η υπομονή αυτή τη φορά ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Only Tomorrow
, Who Sees You , In Another Way

3.2.13

Fidlar - Fidlar

Είδος:  Indie Rock  / Surf Punk  /  Garage Punk
Κυκλοφορεί:  4 Φεβρουαρίου 2013


     Fuck It Dog Life's A Risk, ή αλλιώς FIDLAR. Μια νέα μπάντα από το L.A. και ένα ντεμπούτο γεμάτο από αυτή την αμερικάνικη teenage ανεμελιά, όπου οι απολαύσεις της ζωής είναι η μπύρα, το skate και το surf και το μότο είναι να ζεις το τώρα χωρίς να σε νοιάζει το αύριο. Ο ήχος δεν είναι τίποτα άλλο από το κλασικό φασαριόζικο lo-fi garage punk που έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία (βλέπε Ty Segall), πλην όμως με surf επιρροές, κατευθείαν από τις παραλίες της California. Στις μελωδικές στιγμές του, που είναι και οι καλύτερες, ο δίσκος γίνεται απίστευτα catchy και σε κερδίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Φλερτάρει με το pop punk, χωρίς όμως να χάνει τον εναλλακτικό προσανατολισμό του.
     Μπορεί να μην κάνουν κάτι πρωτοποριακό, αλλά οι Fidlar απ' ό,τι φαίνεται το κατέχουν αυτό που κάνουν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, το πιο δροσερό album των τελευταίων μηνών.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
White On White
, No Waves , Max Can't Surf , Gimmie Something