30.7.13

Melt Yourself Down - Melt Yourself Down

Είδος:  Electro  /  Tribal  /  Afrobeat /  World  /  Jazz  /  Punk
Κυκλοφορεί:  17 Ιουνίου 2013


     Στο πλαίσιο της σύγχρονης τάσης της εναλλακτικής/πειραματικής σκηνής να ενσωματώνει μουσικά στοιχεία από όλον τον κόσμο, έχουμε ακούσει πολύ ενδιαφέροντες δίσκους τα τελευταία χρόνια, με πιο πρόσφατα (και ηχηρά) παραδείγματα το περσινό εκπληκτικό World Music των Goat, αλλά και το προπέρσινο WHOKILL της tUnE-yArDs, ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους της χρονιάς του.
     Σε αυτή τη λογική, οι Melt Yourself Down, μια κολεκτίβα μουσικών κυρίως από τη Βρετανία με βασικό καθοδηγητή τον σαξοφωνίστα των Acoustic Ladyland, Pete Wareham, στο ντεμπούτο τους αναμειγνύουν στοιχεία από jazz, funk, punk, tribal, afrobeat και πολλές άλλες μουσικές του κόσμου με ηλεκτρονικούς ήχους, για να συνθέσουν ένα πολύ ιδιαίτερο και εξίσου απολαυστικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ο ομότιτλός αυτός δίσκος των Melt Yourself Down είναι ένα ταξίδι από την Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή και από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ευρώπη. Ένα ξέφρενο ηχητικό τζαμάρισμα, το οποίο σε σημεία είναι απίστευτα ξεσηκωτικό, χωρίς όμως να γίνεται πανηγυριώτικο ούτε για μία στιγμή.
     Είτε αντιμετωπίσεις το album αυτό σαν ένα ενδιαφέρον μουσικό πείραμα, είτε απλούστερα σαν ένα διασκεδαστικό άκουσμα, το σίγουρο είναι ότι αξίζει την προσοχή. Δεν είναι ο δίσκος που θα συγκλονίσει όσους δεν έχουν γαλουχηθεί με αυτές τις μουσικές, είναι όμως ο δίσκος που θα ανταμείψει όσους έχουν ανοιχτά τα μυαλά και τα αυτία τους σε διαφορετικά ακούσματα και σε πειραματισμούς.


Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Fix My Life
, Release! , We Are Enough

28.7.13

AlunaGeorge - Body Music

Είδος:  R&B / Pop / Electronic
Κυκλοφορεί:  29 Ιουλίου 2013


  Οι Aluna Francis και George Reid είναι ένα δίδυμο από το Λονδίνο που έγινε ευρέως γνωστό στα τέλη του 2012, όταν κέρδισε τη δεύτερη θέση στο BBC Sound of 2013. Πράγματι, ο ηλεκτρονικός R&B ήχος τους είναι το απόλυτο trend της εποχής και μάλλον το κάνουν και πιο "εμπορικά" από όλους τους εκπροσώπους του είδους (Jamie Woon, How To Dress Well, The Weeknd, Purity Ring, κτλ).
     Το πρόβλημα είναι ότι η "μουσική του σώματος", όπως δηλώνει ο πολύ εύστοχος τίτλος, φλερτάρει τόσο έντονα με τη φθήνη και σαχλή πλευρά της pop, όσο το εξώφυλλο του δίσκου. Τα περισσότερα από τα κομμάτια του album, μέσα στην προσπάθειά τους να γίνουν πιασάρικα, πνίγονται στον ωκεανό της ελαφρότητας και καταντούν τόσο ανόητα, που δεν θα πείσουν κανέναν, εκτός αν δεν έχει κλείσει τα 15 ή ανήκει στο fan club της Miley Cyrus. Τα 3-4, δε, όλα στριμωγμένα στην αρχή της tracklist, που με τον έξυπνο ρυθμό και τη μελωδία τους μοιάζουν συμπαθητικά και καταφέρνουν για λίγο να σε ξεγελάσουν, κάνοντάς σε να ξεχάσεις τη γενικότερη κακογουστιά του album, τελικά ξεφτίζουν κι αυτά με τα ακούσματα.
     Εν ολίγοις, το μεγαλύτερο πιθανό επίτευγμα των AlunaGeorge με αυτό το album θα είναι μερικά χιτάκια του τριμήνου και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις, κυρίως λόγω της μεγάλης προώθησης με την οποία τους στηρίζει η δισκογραφική τους. Κατά τα άλλα, πρόκειται για ένα από τα χειρότερα παραδείγματα του νέου R&B και μία από τις πιο άδικες επιλογές για την πεντάδα του poll του BBC που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια.

Βαθμολογία:  3½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Outlines , You Know You Like It , Attracting Flies , Your Drums, Your Love

18.7.13

Pet Shop Boys - Electric

Είδος:  House  /  Synthpop
Κυκλοφορεί:  15 Ιουλίου 2013


     Πολύς ντόρος ξαφνικά με τους Pet Shop Boys. Πέρα από την εμφάνισή τους στο φετινό Ejekt, το νέο album, που κυκλοφορεί λίγους μήνες μετά το μάλλον αποτυχημένο περσινό "Elysium", έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές και έχει ακουστεί ιδιαίτερα πολύ. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ακούστηκαν και γράφτηκαν τόσα πολλά (και καλά) λόγια για το ντουέτο από τη Βρετανία και το ερώτημα που τίθεται είναι εάν ο δίσκος είναι άξιος της φήμης του.
     Από μία άποψη, είναι. Πρόκειται για album συνολικά καλό. Είναι πολύ προσεγμένο, δεμένο και συγκεντρωμένο. Τα 9 κομμάτια που περιέχει είναι σχεδόν όλα ενδιαφέροντα, χωρίς έντονες αστοχίες και ανιαρές/κουραστικές στιγμές. Ορισμένα από αυτά, μάλιστα, όπως το Love Is A Bourgeois Construct, έχουν τόσο έντονο anthemic χαρακτήρα, που θυμίζουν εκείνους τους ξεσηκωτικούς ύμους της πρώτης δεκαετίας της καριέρας τους. Και με την ευκαιρία, πρόκειται γενικότερα για ένα καθαρά ξεσηκωτικό άκουσμα. Οι τόνοι είναι ιδιαίτερα έντονοι, ο ήχος γεμάτος και οι προθέσεις οδηγούν φανερά στα dancefloors.
     Στον αντίποδα, το "Electric" είναι υπερβολικά παρελθοντολάγνο για να αγγίξει κάποιον που δεν μεγάλωσε χορεύοντας τις επιτυχίες των Pet Shop Boys προ εικοσαετίας. Εντάξει, και οι Daft Punk με το φετινό album τους τίμησαν τον Moroder και τις ρίζες της ηλεκτρονικής μουσικής, όμως εκείνοι το έκαναν στο πλαίσιο ενός concept, το οποίο υλοποιήθηκε με σύγχρονους όρους και αισθητική (και φρέσκες συνεργασίες). Γι' αυτό και "έπιασε", βρίσκοντας ανταπόκριση σε ένα φάσμα ηλικιών που ξεκινάει από τα 14 και φτάνει τα 64. Εδώ, όμως, η μουσική ηχεί παλιομοδίτικη και ξεπερασμένη, χωρίς να το αντιλαμβάνεται μάλιστα. Όσο καλοφτιαγμένη κι αν είναι, μοιάζει να απευθύνεται σε κοινό με κοιλίτσα και μισοάσπρα μαλλία. Γιατί ένας εικοσάχρονος να ακούσει τους Pet Shop Boys να παλιμπαιδίζουν και όχι κάποιον από τους εκατοντάδες νέους μουσικούς της house/synthpop σκηνής;
     Το "Electric", λοιπόν, είναι ένας δίσκος καλός, που δύσκολα, όμως, θα εμπνεύσει τις ηλικίες κάτω των 30 (το πιο ανήσυχο και ζωηρό, δηλαδή, κομμάτι του κοινού) να ασχοληθούν μαζί του. Σίγουρα, πάντως, είναι καλοδεχούμενος, καθώς αποτελεί την πρώτη αξιοπρεπή δουλειά του συγκροτήματος μετά από πολλά χρόνια.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Axis
, Love Is A Bourgeois Construct , Vocal

15.7.13

Deap Vally - Sistrionix

Είδος:  Garage Rock  /  Blues Rock
Κυκλοφορεί:  1 Ιουλίου 2013


   Η νέα άφιξη από το Silver Lake του Los Angeles, που παραδοσιακά πρωταγωνιστεί στην ανεξάρτητη σκηνή, είναι οι Deap Vally. Ένα δίδυμο κιθάρα-drums που αποτελείται από δύο ζόρικα κορίτσια, τα οποία παίζουν ατόφιο garage/blues rock και ακούγονται σαν τους White Stripes με τραγουδίστρια την Karen O (ίσως και την Janis Joplin).
     Στην περίπτωσή τους υπάρχει ένα καλό και ένα κακό. Το καλό είναι ότι το "Sistrionix" είναι ντεμπούτο album αρκετά απολαυστικό. Παρά την απλότητα του ήχου, η κιθάρα και τα drums λειτουργούν θαυμάσια και χαρίζουν ορισμένες αξιομνημόνευτες στιγμές. Επιπλέον, τα φωνητικά της Lindsey Troy, εντυπωσιακά πλήν όμως ελεγχόμενα καθώς είναι, δίνουν παλμό στα κομμάτια και ανεβάζουν αρκετά το αποτέλεσμα.
     Στον αντίποδα, το κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν ακούμε καμία αυθεντικότητα σε κανένα επίπεδο. Οι Deap Vally, στην παρούσα τουλάχιστον φάση, δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα στο μουσικό χάρτη. Δεν θα είναι ικανές να κρατήσουν για πολύ το ενδιαφέρον όσων ήδη έχουν έρθει σε επαφή με το είδος, ούτε δίνουν την εντύπωση μπάντας που έχει τη δυναμική να πάει για κάτι μεγαλύτερο από το βραχυπρόθεσμο hype ή μερικές πετυχημένες συναυλίες.
     Το Indiego Sound, πάντως, προτείνει επιλεκτικό άκουσμα στα κομμάτια που αναγράφονται παρακάτω, τα οποία, άλλωστε, κατά πάσα πιθανότητα θα πετύχετε και στα προσεχή καλοκαιρινά parties.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Baby I Call Hell , Walk Of Shame , Gonna Make My Own Money , Six Feet Under

12.7.13

Empire Of The Sun - Ice On The Dune

Είδος:  Indie Pop  /  Synthpop  /  Dance
Κυκλοφορεί:  17 Ιουνίου 2013


   Το εκκεντρικό ντουέτο από την Αυστραλία, που στη χώρα μας έγινε πολύ γνωστό το 2009 χάρη στο We Are The People, επιστρέφει με το δεύτερο album του. Ένα album που κλίνει λίγο περισσότερο προς τον dance ήχο, παρά στον synthpop/indie pop ήχο του ντεμπούτου, καταφέρνοντας ωστόσο να διατηρήσει τον διασκεδαστικό χαρακτήρα που είχε η πρώτη εκείνη δουλειά. Οι επιρροές από την Γαλλική σκηνή και ονόματα όπως οι Daft Punk, οι Justice, και οι Phoenix είναι εμφανείς.
     Η μουσική των Empire Of The Sun είναι "ελαφριά" και καλοκαιρινή, φτιαγμένη για να ακούγεται και να χορεύεται χωρίς πολλή φιλοσοφία. Μπορεί να μην είναι συγκλονιστικά δημιουργική, ούτε να κάνει την τρίχα να σηκώνεται, ωστόσο είναι απόλυτα συνειδητοποιημένη στις προθέσεις της. Είναι καθαρή και ξάστερη pop, μοντέρνα και χορευτική. Pop με άποψη, αρκετά κλασάτη ώστε να έχει τη δική της ταυτότητα και να μην συμπορεύεται τυφλά με το ρεύμα. Όχι ότι πάει κόντρα σε κάποιο κατεστημένο ή ότι είναι ριζοσπαστική.  Αλλά καταφέρνει να ξεχωρίσει χωρίς να το προσπαθήσει καν.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
DNA
, Alive , Celebrate , Disarm

9.7.13

Run The Jewels - Run The Jewels

Είδος:  Hip Hop
Κυκλοφορεί:  25 Ιουνίου 2013


   Δύο ονόματα του hip hop που έκαναν αίσθηση το 2012, κυκλοφορώντας δύο από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς για το είδος, φέτος συνεργάζονται στο project "Run The Jewels". Πρόκειται για έναν δίσκο με μόλις 33 λεπτά διάρκεια, υπερπλήρη, όμως, σε πολύ δυνατά beats, έξυπνη παραγωγή και χειμαρρώδες rap.
     Κατά κάποιον τρόπο, το album συνδυάζει στοιχεία και από τους δύο καλλιτέχνες. Από τον El-P, ο οποίος υπογράφει και την παραγωγή, ακούμε τους ιδιαίτερους ηλεκτρονικούς ήχους και τα χαρακτηριστικά κολλητικά του beats, που συχνά φλερτάρουν αρκετά με την αντισυμβατικότητα. Από την άλλη, ο Killer Mike έχει δώσει έναν πιο brutal χαρακτήρα στα verses του, που παραπέμπουν σε πιο κλασικές μορφές του hip hop.
     Το γεγονός ότι η μουσική του "Run The Jewels" αφομοιώνει τα ετερόκλητα στοιχεία των δημιουργών είναι το ήμισυ της επιτυχίας του. Το άλλο ήμισυ είναι η ίδια η μουσική, η οποία, με την λεπτοδουλεμένη παραγωγή να λειτουργεί ως καταλύτης, όχι μόνο δεν αφήνει κανένα από τα 33 λεπτά να περάσει αδιάφορο, αλλά σε σημεία γίνεται εθιστικά απολαυστική.
     Με όση υποκειμενικότητα συνεπάγεται αυτό, το Indiego Sound θα προτιμούσε έναν ήχο που να είναι λιγότερο ηλεκτρονικός και να πατάει περισσότερο στις ρίζες της μαύρης μουσικής (κάτι σαν αυτό που έκανε πέρυσι τόσο καλά ο Kendrick Lamar). Ωστόσο, το album παραμένει εξαιρετικό δείγμα για το είδος του και δύσκολα θα ξεπεραστεί από πολλά φέτος.

Βαθμολογία:  8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
A Christmas Fucking Miracle
, DDFH , Sea Legs , Twin Hype Back

5.7.13

Editors - The Weight Of Your Love

Είδος:  Indie Rock  / Post-Punk Revival
Κυκλοφορεί:  1 Ιουλίου 2013


    Το Indiego Sound ποτέ δεν κατάλαβε την επιτυχία των Editors. Σαν αναβιωτές post-punk ήχου ποτέ δεν έφτασαν στο βάθος των Interpol, ούτε πλησίασαν τη δημιουργικότητα των Franz Ferdinand, ενώ για σύγκριση με τις ρίζες από το παρελθόν ούτε λόγος. Παρόλα αυτά, πάντοτε υπήρχε ένα κάποιο ενδιαφέρον στις δουλειές τους.
     Ο νέος δίσκος έρχεται να το συντρίψει και αυτό. Διότι αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο πνιγμένο τόσο πολύ στην μετριότητα, που μετά βίας παρέχει λόγους έστω και για μία ακρόαση. Το συγκρότημα, που ήδη με το προηγούμενο album είχε "λειάνει" τον ήχο του, πλέον κάνει στροφή στον εμπορικό ήχο με τα όλα της. Φορτωμένη (αν και προσεγμένη) παραγωγή, πιασάρικα κομμάτια (που όμως ξεχνιούνται τόσο εύκολα...), "μεγάλα" ρεφρέν, στόμφος και δράμα στο έπακρον. Η πορεία τους θυμίζει αυτό που είχαν κάνει οι U2 όταν αποχωρίστηκαν τις post-punk καταβολές τους και πέρασαν στο arena rock. Μόνο που εκείνοι είχαν το βασικότερο συστατικό για να υποστηρίξουν μια τέτοια στροφή: πολύ δυνατά κομμάτια. Οι Editors, στον αντίποδα, κυκλοφορούν έναν δίσκο γεμάτο με ανούσια μουσική που δεν πρόκειται να πείσει ούτε το mainstream, ούτε (πολύ περισσότερο) το εναλλακτικό κοινό.
     Έτσι έχουν όμως τα πράγματα, το να πηγαίνεις για τα στάδια έχει και τα ρίσκα του. Οι Editors δεν είναι ικανοί για κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι στην παρούσα φάση. Έυκολα ένας από τους πιο απογοητευτικούς rock δίσκους της χρονιάς.

Βαθμολογία:  5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
The Weight , A Ton Of Love , Two Hearted Spider

2.7.13

Kodaline - In A Perfect World

Είδος:  Alternative Rock  /  Pop
Κυκλοφορεί:  17 Ιουνίου 2013


    Kodaline. Ένα ακόμα νέο όνομα από το BBC Sound Of 2013, μία ακόμη αδιάφορη προσθήκη σε μια λίστα που χρόνο με το χρόνο χάνει την αξία της, καθώς από τους 15 καλλιτέχνες, πλέον μετά βίας οι 5 έχουν ενδιαφέρον.
     Έρχονται από το Δουβλίνο και η μουσική τους μοιάζει εξωφρενικά πολύ με αυτή των Coldplay, ιδιαίτερα στις φάσεις που αντέγραφαν τους Radiohead. Στο ακόμα πιο pop βέβαια. Δεν υπάρχει καμία απόκλιση από την πεπατημένη, δεν υπάρχει κανένας προσωπικός χαρακτήρας, κανένα ρίσκο και καμία έμπνευση. Το "In A Perfect World" είναι ένας δίσκος που δεν έχει να πει τίποτα καινούριο. Μοιάζει μελετημένος για να πάει στα σίγουρα και σχεδιασμένος για να πουλήσει. Τόσο πολύ, που ίσως δεν το καταφέρει ούτε αυτό...
     Παρά τη μηδαμινή αυθεντικότητα της δουλειάς τους, ωστόσο, είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ταλαντούχους μουσικούς. Η φωνή του Stephen Garrigan είναι αρκετά παραπάνω από καλή, ενώ στις live εμφανίσεις τους παίζουν πολύ καθαρά και στρωτά, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς εύκολα στο youtube. Ακόμη, τα κομμάτια τους είναι καλοζυγισμένα, καλοπαιγμένα και ευχάριστα. Για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με την pop/rock σκηνή της Βρετανίας που ξεφύτρωσε από το 2000 και μετά, ο δίσκος ενδεχομένως να αποτελέσει πολύ ευχάριστη έκπληξη.
     Για τα πιο εξοικειωμένα, όμως, αυτιά, οι Kodaline δεν έχουν να πουν τίποτα απολύτως. Περιμένουμε, λοιπόν, από το επόμενο album κάτι παραπάνω από μια αξιοπρεπή αναπαραγωγή ήχων που έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα στο παρελθόν.
    

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
All I Want
, Love Like This , High Hopes