29.3.13

Wavves - Afraid Of Heights

Είδος:  Indie Rock  /  Punk Rock  /  Surf Rock
Κυκλοφορεί:  26 Μαρτίου 2013


    To "Afraid Of Heights", τέταρτο album των Καλιφορνέζων Wavves, φωνάζει από χιλιόμετρα την πρόθεσή του να αποτελέσει ένα νέο κεφάλαιο για τη δισκογραφία του συγκροτήματος, ένα κεφάλαιο σοβαρότερο και ωριμότερο. Μετά από την πρωτοφανή, για τα δεδομένα τους, αποχή τριών ολόκληρων ετών, η άλλοτε lo-fi παραγωγή (που βέβαια ταίριάζε γάντι στο surf punk που έπαιζαν) έχει καθαρίσει αρκετά, το surf στοιχείο έχει ελαττωθεί και έχει εν μέρει παραχωρήσει τη θέση του σε grunge τάσεις και διαθέσεις, ενώ οι στίχοι έχουν γίνει πολύ πιο σκοτεινοί και εσωτερικοί, στο βαθμό που το επιτρέπει η κεκτημένη punk ταχύτητά τους.
     Η αξιόλογη αυτή προσπάθεια θα έπιανε περισσότερο τόπο εάν συνοδευόταν από καλύτερα κομμάτια. Αν και πολύ προσεγμένα, τα περισσότερα από τα κομμάτια δεν πείθουν, δε συγκινούν και δεν παρασύρουν. Η αστείρευτη, ξεσηκωτική ενέργεια που εξ'ορισμού έχει η μουσική αυτού του είδους εδώ συνήθως είτε δεν υπάρχει, είτε φαντάζει προσποιητή. Περισσότερα από τα 2/3 του δίσκου εξατμίζονται αμέσως, αποθαρρύνοντάς σε να ασχοληθείς με το σύνολο της ηχογράφησης δεύτερη φορά. Έτσι, μια επιλεκτική ακρόαση στα κομμάτια που προτείνονται παρακάτω (και κυρίως στο υπέροχο Demon To Lean On, που ακούστηκε πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος και μας είχε προετοιμάσει για κάτι μεγάλο) αρκεί και με το παραπάνω.

Βαθμολογία: 
6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Demon To Lean On
, Afraid Oh Heights , Gimme A Knife

27.3.13

The Strokes - Comedown Machine

Είδος:  Indie Rock  /  Synthpop
Κυκλοφορεί:  26 Μαρτίου 2013


    Η αγωνία που είχαμε πρόπερσι τέτοια εποχή για να ακούσουμε τη δισκογραφική επιστροφή των Strokes, οι οποίοι μετρούσαν 5 χρόνια απουσίας, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα φετινά δεδομένα. Όχι τόσο λόγω της μόλις διετούς αναμονής, αλλά κυρίως επειδή μετά την κρυάδα του μέτριου Angles (η παρουσίαση του Indiego Sound βρίσκεται  εδώ) οι προσδοκίες ήταν πολύ χαμηλές.
     Και δικαίως. Το Comedown Machine κατάφερε το ακατόρθωτο: είναι αισθητά χειρότερο από το Angles. Μπορεί μεν το συγκρότημα να διατήρησε την ανησυχία για πειραματισμό και διαφορετικές κατευθύνσεις (με αποτέλεσμα να έχουμε πλέον έναν ήχο που σε σημεία φλερτάρει τόσο έντονα με το New Wave και την Synthpop των 80's, που δεν θυμίζει σε τίποτα τους παλιούς Strokes), όμως το songwriting τους είναι πλέον επιεικώς αδιάφορο. Είναι απίστευτο το πόσο κενός είναι ο νέος δίσκος από ιδέες και ψυχή. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο αναίμακτα κυλάει, χωρίς ίχνος έντασης, χωρίς το παραμικρό στοιχείο έκπληξης. Σε αντίθεση με το Angles, το οποίο μέσα στη μετριότητά του τις είχε και τις καλές στιγμές του, εδώ δεν υπάρχει καμία ουσία.
     Ο Julian Casablancas προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι έχει και άλλα να δώσει, αλλάζοντας εντελώς την ερμηνεία του και γεμίζοντας τα κομμάτια με synths. Μάλλον όμως αγνοεί το γεγονός ότι αυτές οι ριζικές ηχητικές αλλαγές δεν πρέπει να είναι προϊόν στραγητικής, αλλά όταν γίνονται θα πρέπει να γίνονται ως απόρροια της ανάγκης της εκάστοτε έμπνευσης του συγκροτήματος για διεύρυνση ή εξερεύνηση νέων οριζόντων. Αν η καρδιά του συγκροτήματος χτυπάει ακόμα στο garage rock revival των 00's, θα ήταν προτιμότερο να μείνουν εκεί, ακόμα κι αν ηχούσαν παρωχημένοι. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι πλέον η καρδιά του συγκροτήματος αποτελεί παρελθόν και δε χτυπάει πουθενά...
     Εν ολίγοις, αν κάποτε οι Strokes συμβόλιζαν την ανανέωση του indie rock, τώρα συμβολίζουν την παρακμή του. Xωρίς καμία επιπρόσθετη αυστηρότητα λόγω του ένδοξου παρελθόντος τους, το Comedown Machine αποτελεί στραβοπάτημα τεραστίων διαστάσεων.  Και επειδή 3 στραβοπατήματα στη σειρά για μια μπάντα με 5 albums πάνε πολύ, ας φερθούν έξυπνα και ας διακόψουν την καριέρα τους εδώ, πριν κατρακυλήσουν κι άλλο. Φαντάζει απίθανο να ξαναδούμε καλή δουλειά από αυτούς άλλωστε.

Βαθμολογία:  4½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
All The Time
, One Way Trigger , 50/50

24.3.13

Phosphorescent - Muchacho

Είδος:  Indie Folk  /  Indie Rock  /  Electronic
Κυκλοφορεί:  18 Μαρτίου 2013


    Οι καλές κυκλοφορίες του 2013 δεν έχουν τελειωμό. Σε αυτές έρχεται να προστεθεί και το έκτο album των Phosphorescent με τίτλο Muchacho. Ένα album το οποίο, όπως και οι προηγούμενες δουλειές του σχήματος, βλέπει την αμερικανική folk παράδοση από τη δική του, εναλλακτική οπτική γωνία. Δεν αρκείται στον συνήθη ύποπτο, την ακουστική κιθάρα, αλλά περιέχει πλούσιες ενορχηστρωσεις που περιλαμβάνουν πιάνο, πνευστά, βιολιά και φυσικά μπόλικα synths, καθώς ο ήχος είναι σε αρκετά σημεία ηλεκτρονικός.
     Το κύριο ενδιαφέρον όμως  του δίσκου δε βρίσκεται τόσο στον ήχο, όσο στις συνθέσεις και τις ερμηνείες. Ένα άκουσμα στα κομμάτια που προτείνονται παρακάτω αρκεί για να πειστεί κανείς ότι το συγκρότημα αυτή τη φορά παρουσιάζει ίσως καλύτερο υλικό από ποτέ. Για παράδειγμα, το Indiego Sound θα βρεθεί προ (ευχάριστης) εκπλήξεως αν μέσα στη χρονιά ακούσουμε πολλά τραγούδια τόσο καλά όσο το συγκλονιστικό Song For Zula. Παράλληλα, οι άπαιχτες, γεμάτες συναίσθημα ερμηνείες του Matthew Houck υποστηρίζουν αφάνταστα τα κομμάτια και γίνονται μάλλον το σήμα κατατεθέν του δίσκου. Οι αρμονικές πολυφωνίες σε ορισμένα σημεία ηχούν ζεστές και θυμίζουν κάποιες από τις καλές μέρες τις αμερικάνικης μουσικής παράδοσης.
     Με τουλάχιστον τέσσερα εξαιρετικά κομμάτια, το Muchacho έχει εξασφαλισμένη τη διαχρονικότητα. Μακάρι να πάρει την αναγνώριση που του αξίζει όχι μόνο από τον εναλλακτικό κόσμο, αλλά και από τους λάτρεις της κλασικής folk.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Song For Zula
, Ride On / Right On , A Charm / A Blade , The Quotidian Beasts

22.3.13

Justin Timberlake - The 20/20 Experience

Είδος:  Pop  /  R&B  /  Soul
Κυκλοφορεί:  18 Μαρτίου 2013


    Ανάμεσα σε όλη τη σαβούρα της εμπορικής pop και R&B των 00's, o Justin Timberlake είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που μπορούν να υπερηφανευτούν ότι έχουν κρατήσει κάποια standards ποιότητας για το είδος. Χαρισματικός performer, δεινός χορευτής, αξιοπρεπέστατος vocalist και λαμπερός showman, με πολύ έξυπνες επαγγελματικές κινήσεις και συμμάχους τις σωστές συνεργασίες, κατάφερνε μέχρι σήμερα να βρίσκεται μονίμως ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους και να χτίσει μια αξιοζήλευτη καριέρα, γεμάτη από διαχρονικές επιτυχίες.
     Αυτό το "ένα βήμα μπροστά" ευτυχώς διατηρείται και στο νέο δίσκο. Ο Justin Timberlake ξαφνιάζει ξανά, επιλέγοντας να φτιάξει ένα album με "αντιραδιοφωνικά" κομμάτια διάρκειας κατά μέσο όρο 7 λεπτών, τα οποία, πέρα από το γνωστό του ύφος, επεκτείνονται περισσότερο προς soul και R&B κατευθύνσεις. Στα βήματα του Michael Jackson και του Prince, ο Justin φλερτάρει με την παράδοση της μαύρης μουσικής της δεκαετίας του '70 (κυρίως), χωρίς να αποποιείται τις pop καταβολές του, ούτε να θυσιάζει εντελώς την ασφάλεια του εύπεπτου, εμπορικού ήχου (η εξαιρετική ηλεκτρονική παραγωγή του Timbaland εξάλλου αφήνει έντονο το στίγμα της, ενώ οι στίχοι συνεχίζουν να είναι υπερβολικά προσκολλημένοι στο sex, όπως επεσήμανε ο Alexis Petridis του Guardian). Ναι, η λογική είναι μες στις άκρες η ίδια με αυτήν του channel ORANGE του Frank Ocean, στο πιο pop (και στο λιγότερο επιτυχημένο...).
     Με άλλα λόγια, το τολμηρό αυτό album βρίσκεται με το ένα πόδι στο '70 και με το άλλο στο 2006, πλασάροντας το ιδιότυπο αυτό μίγμα ως ήχο του 2013. Η φιλόδοξη πρόθεσή του είναι κατανοητή και εκτιμητέα, ωστόσο μάλλον πηγαίνοντας για τα πολλά θα χάσει και τα λίγα. Και αυτό γιατί εντέλει δεν θα αφήσει απόλυτα ευχαριστημένη καμία κατηγορία ακροατών: ούτε αυτούς που περιμένουν να ακούσουν χορευτικά megahits διαστάσεων SexyBack ή Like I Love You, ούτε όσους αγαπούν τη soul και ελπίζουν σε μια 100% "ποιοτική" στροφή ενός τόσο διάσημου καλλιτέχνη.
     Επειδή γίνονται κάτι τέτοιες συγκρίσεις τελευταία (!), ο Justin Timberlake δεν είναι ο νέος Michael Jackson. Τα τραγούδια που γράφει απέχουν χιλιόμετρα από εκείνα του βασιλιά της pop. Ωστόσο, με τη μέχρι τώρα πορεία του, συμπεριλαμβανομένου και του αξιοπρεπέστατου "The 20/20 Experience", έχει αποδείξει ότι εκτός από πολύ ταλαντούχος, είναι και καλλιτέχνης που έχει την ανησυχία να εξελίσσεται. Αν απαγκιστρωθεί και από την πεπατημένη της εμπορικής μουσικής βιομηχανίας, τότε γιατί όχι, ίσως κάποτε φτάσει ακόμα και τις επιρροές του.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Pusher Love Girl
, Suit & Tie , Don't Hold The Wall , Tunnel Vision , Mirrors

20.3.13

Suuns - Images Du Futur

Είδος:  Experimental Rock  /  Electronic
Κυκλοφορεί:  4 Μαρτίου 2013


    Ο πειραματισμός στο δεύτερο αυτό album των Suuns δεν ξενίζει, ούτε ηχεί ανεξάρτητος από γνώριμες μουσικές αναφορές. Αρκετοί από τους ηλεκτρονικούς/rock πειραματισμούς των Radiohead φαίνεται ότι έχουν δομήσει τη βάση πάνω στην οποία το συγκρότημα έχει χτίσει τη μουσική του, χρησιμοποιώντας ποικίλα εργαλεία από τη σύγχρονη indie εργαλειοθήκη.
     Η φόρμουλα γενικά λειτουργεί ικανοποιητικότατα. Μέσα στο Images Du Futur παρελαύνουν αρκετά καλά κομμάτια, αρκούντως ουσιαστικά ώστε να υπερβούν την ηχητική τους υπόσταση και να αντιμετωπιστούν σαν τραγούδια. Όχι ότι λείπουν και ορισμένα αδιάφορα, όπως και ένα φρικτό.
     Σε βαθύτερη ανάλυση, βέβαια, το album ούτε ριζοσπαστικά πειραματικό είναι, ούτε συνθετικά σαγηνευτικό. Οι συνθέσεις έχουν μεγάλο περιθώριο βελτίωσης ακόμα, γεγονός που θα μπορούσε να τους απογειώσει αν το πετύχαιναν. Επιπλέον, θα θέλαμε να είναι πιο ξεκάθαρο αυτό που επιδιώκουν να κάνουν ηχητικά, ώστε να αποκτήσουν μια σαφή ταυτότητα.
     Συνολικά, όμως, δε χωράει αμφιβολία ότι πρόκειται για πολύ καλή προσπάθεια. Η μπάντα βρίσκεται σε καλό δρόμο και δείχνει ότι έχει δυναμική για πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Εδώ θα 'μαστε να παρακολουθούμε την πορεία τους...

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Powers Of Ten
, Mirror Mirror , Edie's Dream

17.3.13

Waxahatchee - Cerulean Salt

Είδος:  Indie Folk  /  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  18 Μαρτίου 2013


    Το δεύτερο δισκογραφικό βήμα της  Katie Crutchfield από το Brooklyn μάλλον θα ήταν για πάντα στην αφάνεια αν δεν έπερνε το tag "best new music" από το Pitchfork, το οποίο ως γνωστόν χτίζει και διαλύει καριέρες με τα επιδραστικά reviews του. Αν και συνήθως συμβαίνει το Indiego Sound να συμφωνεί με το εν λόγω site, στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε μια κάποια υπερβολή στους επαίνους του.
     Το Cerulean Salt είναι συμπαθητικό δισκάκι και τίμιο στις προθέσεις του. Παντρεύει ωραία το early 90's indie με τα folk και τα pop στοιχεία, σε σκαλώνει με τα γλυκά φωνητικά της Katie (με accent πιο American πεθαίνεις!) και ακούγεται εντελώς ανεπιτήδευτο. Από την άλλη, αυτό το τελευταίο έχει και την κακή του όψη. Η παραγωγή, η τεχνική και το songwriting παραείναι ερασιτεχνικά, με αποτέλεσμα ενίοτε να νομίζεις ότι ακούς live ηχογράφηση από σχολική μπάντα. Θα θέλαμε να βλέπαμε μια καλλιτέχνιδα πιο τολμηρή, που θα επεδίωκε να εξελίξει τη μουσική της και να δημιουργήσει κάτι πιο σύνθετο ή, εν πάσει περιπτώσει, πιο ενδιαφέρον με οποιονδήποτε τρόπο. Πάντως, σε ό,τι αφορά τη φιλοσοφία της μουσικής της, οπωσδήποτε βρίσκεται στο σωστό δρόμο, γεγονός που γεννά προοπτικές για να περιμένουμε τα παραπάνω σε κάποια μελλοντική δουλειά.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Dixie Cups And Jars
, Lively , Waiting , Peace And Quiet

14.3.13

Bastille - Bad Blood

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  4 Μαρτίου 2013


    Παρότι το όνομά τους ακουγόταν αρκετά τον τελευταίο καιρό, κανείς δεν περίμενε ότι οι Bastille θα κατακτούσαν αστραπιαία την κορυφή του UK albums chart με την πρώτη κιόλας κυκλοφορία τους. Όσο κι αν η indie έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια, δεν παύει να κατέχει σχετικά μικρό κομμάτι της πίτας των μουσικών πωλήσεων.
     Το ελκυστικό στοιχείο της μουσικής τους, που οδήγησε στην επιτυχία τους, δεν είναι άλλο από το pop. Πολύ pop όμως! Indie pop μεν, προσιτό δε. Πιασάρικο songwriting, χαρωπές μελωδίες, ελαφρά θεματολογία, γεμάτος ήχος, radio friendly φωνητικά, εναλλαγές ανάμεσα σε ζωηρά κομμάτια και μπαλάντες. Οι Bastille κάνουν καθαρή και ξάστερη pop, με όλα τα γνωρίσματά της. Plus, με όλα τα indie στοιχεία που την καθιστούν μοντέρνα.
      Έτσι, κάποιος που δεν έχει έρθει σε επαφή με τις καλές indie pop μπάντες που άνοιξαν το δρόμο για αυτόν τον ήχο (συμπεριλαμβανομένων και των πιο πειραματικών) είναι λογικό να εντυπωσιαστεί και να αγκαλιάσει το Bad Blood ως κάτι το φρέσκο και παράλληλα μαζικό. Κάποιος όμως που έχει εξοικειωθεί με το είδος, διαπιστώνει εύκολα πως οτιδήποτε υπάρχει στο album έχει ξανακουστεί και μάλιστα σε πολύ καλύτερη εκδοχή. Ένας πραγματικός λάτρης της indie pop είναι αμφίβολο ότι θα βρει ενδιαφέρον σε κάτι τόσο γλυκανάλατο, που καμουφλάρει τα pop cliche τρίτης και τετάρτης διαλογής πίσω από το indie προσωπείο. Δεν αποκλείεται ορισμένα από τα κομμάτια του δίσκου να ακουστούν ευχάριστα και να κολλήσουν στο μυαλό. Αυτό που αποκλείεται είναι να αντέξουν στο χρόνο ως κάτι παραπάνω.

Βαθμολογία:  5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Pompeii
, Things We Lost In The Fire , Overjoyed , Laura Palmer

11.3.13

John Grant - Pale Green Ghosts

Είδος:  Synthpop  /  Folk Rock  /  Soft Rock
Κυκλοφορεί:  11 Μαρτίου 2013


    Η δεύτερη solo δουλειά του John Grant κατέφθασε και έχει δημιουργήσει εξίσου καλές εντυπώσεις με την πρώτη, αν όχι καλύτερες. Και καθόλου άδικα, όπως θα πειστεί κανείς από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
     Το Pale Green Ghosts είναι ένα μάλλον ηχητικά διχασμένο album, καθώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην synthpop και στις folkish, soft rock μπαλάντες. Αυτό μπορεί να αποτελεί ένα πλήγμα για τη συνοχή, ωστόσο κατά έναν έξυπνο τρόπο "πιάνει" ακροατές 2 διαφορετικών ταχυτήτων. Και το ευτύχημα είναι ότι τα κάνει και τα 2 καλά! Τα μεν ατμοσφαιρικά synths ηχούν υποδειγματικά, με την άψογη, κρυστάλλινη παραγωγή να συνεισφέρει τα μέγιστα σε αυτό, οι δε μπαλάντες είναι μελωδικότατες, συναισθηματικότατες και καθόλα αξιαγάπητες. Τέτοιο είναι το εύρος των αναφορών, που στην tracklist ακούμε από LCD Soundsystem (Sensitive New Age Guy), μέχρι Elton John (Glacier), για να μην αναφέρουμε τις jazz υπόνοιες στο δεύτερο μισό του Ernest Borgnine. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε τη συμμετοχή της Sinead O'Connor στα back vocals.
      Και όλα τα παραπάνω, συνοδευόμενα από εκπληκτικούς στίχους. Το Indiego Sound δε συνηθίζει να σκέτεται στο στιχουργικό κομμάτι, αλλά στο album αυτό είναι αδύνατο να αγνοήσεις την ειλικρίνεια με την οποία γράφει ο Grant. Ειλικρίνεια η οποία κάποιες φορές αγγίζει τα όρια της ωμότητας (μεταξύ άλλων ακούμε "Remember how we used to fuck all night long" στο You Don't Have To και "I am the greatest motherfucker that you'll ever gonna meet" στο GMF).
     Με κείνα και με τ'αλλά, το Pale Green Ghosts είναι από τα albums που κερδίζουν το στοίχημα με χαρακτηριστική άνεση: καρφώνεται στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Ίσως αποτελέσει μειονέκτημα το γεγονός ότι τα καλούδια του είναι τόσο προφανή και παίζει όλα του τα χαρτιά από την αρχή, με την έννοια ότι μπορεί να μην προκαλέσει τον ακροατή να επιστρέψει σε αυτό μετά από καιρό. Όμως αυτό θα φανεί στην πορεία. Για την ώρα, εύκολα ξεχωρίζει ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τελευταία.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Pale Green Ghosts
, GMF , Vietnam , You Don't Have To , Glacier

8.3.13

David Bowie - The Next Day

Είδος:  Rock  /  Pop
Κυκλοφορεί:  11 Μαρτίου 2013


    Είναι δύσκολο να κάνεις κριτική σε ιερά τέρατα της μουσικής όταν βρίσκεσαι μόλις στην αρχή της τρίτης δεκαετίας της ζωής σου. Όπως και πέρσι με την επιστροφή των Bob Dylan και Neil Young,  έτσι και φέτος με τον Bowie το Indiego Sound αντιμετωπίζει αυτό το review με μια μικρή δόση τρόμου. Όσο και αν ο Bowie διαφέρει από τους άλλους 2 καλλιτέχνες, με την έννοια ότι αποτελεί προσωπικό αντικείμενο λατρείας και έχει γράψει ορισμένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του Indiego Sound, η γνώση παραμένει ανεπαρκής για μια καριέρα 45 χρόνων.
     Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η παρούσα κριτική είναι απαλλαγμένη από τη νοσταλγία και τις συναισθηματικές αγκυλώσεις που δημιουργούν προκαταλήψεις. Κάποιος που δεν έχει εξαντλήσει τη δισκογραφία του Bowie δεν κρέμεται από την ελπίδα ενός καλού νέου δίσκου, καθώς έχει ακόμη αρκετό υλικό να ανακαλύψει.
     Έτσι, στο "The Next Day" το αυτί της φουρνιάς του '90 ακούει κομμάτια αρκετά στιβαρά και πλήρη, ικανά να σου τραβήξουν την προσοχή και να την κρατήσουν εκεί. Κομμάτια που δεν αναμασούν μόνο τις δόξες του παρελθόντος, αλλά τολμούν να παρουσιάσουν κάτι καινούριο. Εντάξει, δεν μιλάμε και για ιδιαίτερο πειραματισμό, όμως οι επιλογές που έγιναν σε ορισμένα σημεία είναι ιδιαίτερα τολμηρές για έναν 66χρονο. Οι υπέροχες μελωδίες είναι εκεί, το στοιχείο της έκπληξης στις εναλλαγές των συγχορδιών και στις γέφυρες επίσης, το νεύρο δε λείπει (χωρίς όμως να γίνεται επιτηδευμένα ή να ξενίζει), όπως δε λείπει και η φαντασία, που αναδεικνύει για μια ακόμη φορά την ανήσυχη καλλιτεχνική φύση του σπουδαίου αυτού μουσικού.
     Αυτό που λείπει είναι το κάτι παραπάνω. Στο νέο album κάτι από τη μαγεία έχει χαθεί. Όσο και αν θαυμάσεις τα κομμάτια, δεν είναι ικανά να σε μαγνητίσουν και να διεγείρουν τις αισθήσεις όπως οι κορυφαίες του δουλειές.  Όσες διθυραμβικές κριτικές και να έχει λάβει από το βαρύ πυροβολικό της παγκόσμιας κοινότητας των κριτικών, το "The Next Day" σε καμία περίπτωση δεν βρίσκεται ανάμεσα στα καλύτερα albums του Bowie, όπως βέβαια δεν βρίσκεται και στα χειρότερα. Εδώ που τα λέμε, όμως, θα ήταν παράλογο να απαιτήσουμε από έναν καλλιτέχνη  με σχεδόν 30 albums να ξεπεράσει τον εαυτό του στα 66. Δεδομένου αυτού, η ποιότητα του "The Next Day" είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστη έκπληξη και αφήνει μηδαμινά περιθώρια απογοήτευσης.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
The Stars Are Out Tonight
, Where Are We Now? , Valentine's Day , I'd Rather Be High , How Does The Grass Grow

5.3.13

The Men - New Moon

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  4 Μαρτίου 2013


    Πιστοί στο ετήσιο ραντεβού τους, οι The Men κυκλοφορούν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά δίσκο. Όσοι παρακολουθούν το Indiego Sound, θα έχουν προσέξει ότι ο περσινός τους δίσκος αγαπήθηκε πολύ και κατέκτησε αξιοσέβαστη θέση στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.
     Ενώ λοιπόν οι προσδοκίες για τη νέα αυτή δουλειά ήταν υψηλές, τελικά μάλλον δεν ανταποκρίνεται απόλυτα σε αυτό που περιμέναμε. Οι The Men στο παρόν album αποφάσισαν να ξεφύγουν από τα στενά όρια του σκληρού noise punk που χαρακτήριζε τις προηγούμενες δουλειές τους και να επεκταθούν και σε άλλα είδη της rock. Βέβαια, τα πρώτα δείγματα για τις τάσεις αυτές τα είχαμε συναντήσει σε μεμονωμένα κομμάτια στο περσινό album. Ωστόσο, εδώ η κατάσταση μπλέκεται τόσο πολύ, που χάνεται κάθε συνοχή. Μέσα στα 12 αυτά κομμάτια ακούμε από hardcore punk μέχρι rock με πιο "λείο" ήχο και από μπαλάντες μέχρι folk. Τελικά είναι κάπως δύσκολο να ακολουθήσει κανείς το συγκρότημα σε όλες αυτές τις αλλαγές μέσα σε μια μόνο ηχογράφηση. Και με τις συνθέσεις να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν υπάρχει και καμία διευκόλυνση.
     Από την άλλη, το καλό με το New Moon είναι ότι η μπάντα διατηρεί αυτόν τον αυθορμητισμό στον ήχο, που είναι και ένα από βασικότερα στοιχεία που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε. Οι The Men δεν έχουν αλλοιωθεί καθόλου, ακόμα ακούγονται σαν την μπάντα της γειτονιάς που θα παίξει για σένα και άλλους 20 φίλους στο μαγαζί της απέναντι γωνίας. Τους συγχωρούμε, λοιπόν, αυτό το μικρό στραβοπάτημα και ελπίζουμε να επιστρέψουν με καλύτερο και πιο συνειδητοποιημένο υλικό για να μας ενθουσιάσουν ξανά.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Open The Door , Without A Face , I Saw Her Face , Electric

2.3.13

Youth Lagoon - Wondrous Bughouse

Είδος:  Indie Pop  /  Dream Pop  /  Neo-Psychedelia  /  Lo-Fi
Κυκλοφορεί:  5 Μαρτίου 2013


    Πριν από 2 χρόνια, όταν ο Trevor Powers μάς συστήθηκε ως Youth Lagoon με το ντεμπούτο του, το Indiego Sound ήταν από τα ελάχιστα blogs/sites/περιοδικά που το συμπεριέλαβαν στη λίστα με τα 30 καλύτερα albums του 2011. Στο αντίστοιχο review είχαμε γράψει: "Γλυκιά  σαν ένα πρώτο φιλί, αλλά και μελαγχολική σαν την εφηβική νοσταλγία, η μουσική του Powers βασίζεται σε πολύ απλές αλλά μεστές μελωδίες και εκφράζει μια έντονη εσωτερικότητα. (...) Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι κάτι πολύ βαθύ ή εντυπωσιακό, όμως είναι σίγουρα όμορφο και απολαυστικό. (...) Ευχόμαστε ο Trevor να μη χάσει ποτέ την αγνότητά του και την ειλικρίνεια στην έκφρασή του, ώστε να συνεχίσει να μας χαρίζει εξίσου όμορφες δουλειές."
     Αν και το Indiego Sound είχε πιστέψει στον τύπο αυτό εξαρχής, το άκουσμα του δεύτερου δίσκου του αποδείχθηκε σχεδόν σοκαριστικό. Η μουσική του Trevor έχει μεν διατηρήσει την τρυφερότητα και την αφέλειά της, αλλά έχει εξελιχθεί απίστευτα πολύ. Οι μελωδίες παραμένουν απλές, γλυκές σαν ζάχαρη και κολλητικές σαν μέλι, αλλά η δομή των συνθέσεων και οι ενορχηστρώσεις έχουν αποκτήσει εντελώς άλλες διαστάσεις. Μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, εντονότερη ποικιλομορφία, εξονυχιστικά δουλεμένες και στην εντέλεια προσεγμένες λεπτομέρειες διάχυτες παντού. Παραγωγή αρκετά lo-fi, που όμως γεμίζει το χώρο με αμέτρητα layers και απροσδιόριστους ήχους εδώ κι εκεί. Η εξαιρετική πολυεπίπεδη σύνθεση ευτυχώς υπογραμμίζεται και δεν κουκουλώνεται. Οι συνθέσεις ξετυλίγονται με αβίαστη φυσικότητα, συχνά εκπλήσουν με αναπάντεχα γυρίσματα και αλλαγές και (το σημαντικότερο) τρυπώνουν εύκολα και άμεσα στο μυαλό και την καρδιά.
     Αν έπρεπε να αποτυπώσουμε τις μουσικές επιρροές του Trevor Powers όπως προκύπτουν από το Wondrous Bughouse, θα λέγαμε ότι το άκουσμα μοιάζει με μια διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ των πειραματικών dream pop αναφορών (The Antlers, Deerhunter, κ.ά.) που είναι οικείες και από το προηγούμενο album και των ψυχεδελικών στοιχείων που έχουν εισέλθει σε τούτο εδώ για πρώτη φορά, διεκδικώντας μάλιστα πολύ μεγάλο μερίδιο της ηχητικής πίτας. Τα δύο pop αριστουργήματα των Beach Boys (Pet Sounds και Smile) για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν τη διαχρονικότητά τους. Το Third Dystopia μοιάζει πνευματικό τέκνο του πρώτου, ενώ το Attic Doctor και το  Sleep Paralysis (στην αλλαγή στο 1:43) βροντοφωνάζει ότι πηγάζει από τους ψυχεδελικούς πειραματισμούς του Brian Wilson στο Smile, όταν προσπαθούσε να αποδομήσει την pop φόρμα. Σίγουρα ο Powers δεν αγγίζει την ευφυία του Wilson, αλλά είναι σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Και βέβαια, ακούμε και πιο σύγχρονους, νεοψυχεδελικούς καλλιτέχνες, όπως MGMT (Pelican Man) και κυρίως Animal Collective, ο χαοτικός ήχος και τα αλλόκοτα φωνητικά των οποίων έχουν συνεισφέρει καθοριστικά στον ήχο (και τα φωνητικά αντίστοιχα) του Powers.
     Το θαυμάσιο στο Wondrous Bughouse είναι ότι αν και δανείζεται πάμπολλα στοιχεία από το παρελθόν, η παραγωγή είναι τόσο σύγχρονη, που τα κάνει να ακούγονται έως και φουτουριστικά!  Εξάλλου τα στοιχεία αυτά έχουν περαστεί πολύ σωστά: δεν έχουν αντιγραφτεί, αλλά έχουν αφομοιωθεί και ενσωματωθεί στη μοναδική έμπνευση του καλλιτέχνη και την όλη Youth Lagoon αισθητική.
     Αξίζουν συγχαρητήρια στον Powers που δεν επαναπαύτηκε στον (προφανώς ακόμα μοντέρνο) ήχο που είχε ακολουθήσει πριν 2 χρόνια και ρίσκαρε στα 23 του να κολυμπήσει στα βαθιά νερά της pop, με κίνδυνο το φιλόδοξο εγχείρημά του να καταλήξει μια παρωδία των Animal Collective. Έχοντας βελτιωθεί και επεκταθεί θεαματικά, πλέον βρίσκεται σε άλλο επίπεδο και είναι σίγουρο ότι η καριέρα του θα απογειωθεί. Το Wondrous Bughouse είναι ένα pop διαμάντι. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής το 2013 και θέτει υποψηφιότητα για δίσκο της χρονιάς.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Mute
, Attic Doctor , Pelican Man , Dropla