31.8.12

Swans - The Seer

Είδος:  Post-Rock   /  Post-Punk  /  Experimental Rock
Κυκλοφορεί: 
27 Αυγούστου 2012


     Και κάπως έτσι, από το πουθενά, σκάει σαν βόμβα ο δίσκος της χρονιάς. Και δεν αφήνει τίποτα όρθιο... Μπορεί να είναι νωρίς, θα πει κάποιος, για τόσο μεγάλες κουβέντες, αλλά από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου κομματιού Lunacy είναι ολοφάνερο ότι το The Seer είναι από τους δίσκους που δεν κυκλοφορούν συχνά. Διότι καλοί δίσκοι κυκλοφορούν πολλοί, μεγαλειώδεις όμως λίγοι.
     Έχει μεγαλείο το The Seer. Είναι επιβλητικό από την αρχή μέχρι το τέλος του. Το έχει πει και ο ίδιος ο frontman των Swans, Michael Gira: είναι ο δίσκος που οραματιζόταν να φτιάξει εδώ και 30 χρόνια, όσα είναι και τα χρόνια που γράφει μουσική δηλαδή. Και τι κατάφερε να φτιάξει; Ένα μουσικό έργο τολμηρό και μεγαλεπίβολο, στο οποίο κάθε νότα αναβλύζει έμπνευση, κάθε ήχος παίζει κάποιο ρόλο, υπηρετώντας ένα ευρύτερο concept. Ο Michael Gira έκανε τέχνη.
     Το The Seer είναι κολοσσιαίων διαστάσεων ηχογράφηση. Μιλάμε για 2 δίσκους και σύνολο 120 λεπτά μουσικής, αλλά ούτε ένα από αυτά τα λεπτά δεν είναι περιττό. Μέσα σε αυτά κρύβονται πολλά μουσικά είδη, από indie rock και folk μπαλάντες, μέχρι ζόρικες 20λεπτες και 30λεπτες post-rock καταθέσεις. Κομμάτια γεμάτα ένταση και πάθος, που βομβαρδίζουν το μυαλό με εικόνες. Πειραματικοί ήχοι διάχυτοι παντού, πειθαρχημένοι πάντοτε στην έμπνευση του Gira. Τύμπανα που βροντάνε σαν κανόνια, πνευστά που σημαίνουν πόλεμο, έγχορδα που ακούγονται σαν κλάματα ή κραυγές ζώων. Ρυθμοί που σου μεταδίδουν την νευρικότητά τους. Σκοτεινή, βίαιη ατμόσφαιρα, άγρια ομορφιά.
     Τι να πρωτοξεχωρίσουμε; Το ομότιτλο κομμάτι The Seer διάρκειας 32 λεπτών, κεντρική σύνθεση του δίσκου, είναι ένας δίσκος από μόνο του. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν λόγια να το περιγράψουν. Ήχοι που χορεύουν δαιμονισμένα, μια ομορφιά ασύλληπτη, σχεδόν μυστηριακή. Στο The Seer Returns, μια σύνθεση μάλλον πιο συμβατική, έχουμε μία από τις πιο απολαυστικές μονοτονίες που μπορεί να φανταστεί ο νους. Να σχολιάσουμε το Mother Of The World; Αρρωστημένα άγριο και αρρωστημένα καλό. Από την άλλη, έχουμε σαν δύναμη εξισορρόπησης τη γλυκιά φωνή της Karen O να ερμηνεύει το ήρεμο και μελωδικό Song For A Warrior, δίνοντας μια περισσότερο ανθρώπινη διάσταση στο όλο εγχείρημα.
     Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε και για τα υπόλοιπα κομμάτια. Το καθένα έχει τη μαγεία του μέσα στη διαφορετικότητά του. To album, εξάλλου, δίνει την αίσθηση ότι με τον καιρό έχει πολλά ακόμα να αποκαλύψει, κρύβει πράγματα που δεν γίνονται αντιληπτά από την αρχή. Το έχουν αυτό το συνήθειο τα αριστουργήματα! Ναι, τέτοιο είναι το The Seer. Είναι ένα εθιστικό ταξίδι που θα αιχμαλωτίζει και τον πιο δύσκολο ακροατή. Ας μην το χάσει κανείς!
Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Lunacy , The Seer , The Seer Returns , Avatar

29.8.12

Ariel Pink's Haunted Graffiti - Mature Themes

Είδος:  Indie Pop   /  Lo-Fi
Κυκλοφορεί: 
20 Αυγούστου 2012


     Το hype ευνοεί πολύ τον Αriel Pink και τη μπάντα του τα τελευταία 2 χρόνια, κυρίως λόγω του Pitchfork και της γνωστής επιδραστικότητάς του. Ωστόσο, αν το 2010 είχαν φτιάξει έναν από τους δίσκους της χρονιάς, τότε η φετινή τους δουλειά φαντάζει μάλλον απογοητευτική. Όχι ότι ο δίσκος είναι κακός. Και ευχάριστα ακούγεται (ο μισός, έστω..) και φαντασία έχει και ιδιαίτερο στυλ όπως πάντα. Και καναδυό από τα κομμάτια είναι ιδιαίτερα συμπαθητικά. Όμως όταν η μισή και πλέον tracklist κυμαίνεται στα επίπεδα του αδιάφορου έως και απαράδεκτου, τότε κάτι πάει στραβά. Αυτό σημαίνει ότι η έμπνευση του δημιουργού ήταν ημιτελής. Δεν αμφισβητούμε το γεγονός ότι η μουσική του Ariel έχει χαρακτήρα, αυτό είναι πασιφανές. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά το πράγμα μάλλον δεν δουλεύτηκε αρκετά και σωστά, με αποτέλεσμα έναν δίσκο που δεν είναι ευκρινές το τι θέλει να περάσει. Και αν συνυπολογίσουμε και το γενικά περιορισμένο μουσικό ενδιαφέρον, τότε στο Mature Themes δε μένουν και πολλά θέλγητρα. Με την ελπίδα ότι δεν θα προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση των απανταχού hipsters, το Indiego Sound θα προτείνει επιλεκτική ακρόαση!

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Mature Themes , Only In My Dreams , Symphony Of The Nymph , Baby

25.8.12

Purity Ring - Shrines

Είδος:  Indie Electronic  /  Electropop  /  Post-Dubstep  /  R&B
Κυκλοφορεί: 
23 Ιουλίου 2012


     Πάλι ντεμπούτο στο Indiego Sound; Πάλι ντεμπούτο! Διότι φέτος παρουσιάζονται αρκετά ενδιαφέροντα ντεμπούτα, τα οποία μάλιστα δείχνουν να παίρνουν τολμηρές μουσικές κατευθύνσεις. 2012 έχουμε άλλωστε. Είναι ο τρίτος χρόνος της νέας δεκαετίας, η μεταβατική περίοδος τελειώνει και το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει ως προς τους ήχους και τις μουσικές που θα μας συντροφεύουν για την υπόλοιπη δεκαετία.
     Με το Shrines οι Καναδοί Purity Ring έχουν κάνει πολλά βήματα μπροστά προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς έχουν εμπλουτίσει την ηχητική τους παλέτα με στοιχεία από πάρα πολλά είδη, καταφέρνοντας παρόλα αυτά να ακούγονται φρέσκοι, ξεχωριστοί και φουτουριστικοί. Πρόκειται για έναν ήχο καθαρά ηλεκτρονικό, ο οποίος πιάνει το dream pop και chillwave ρεύμα, περνάει διακριτικά dubstep και post-dubstep στοιχεία, ενσωματώνοντας παράλληλα έντονους ρυθμούς από την R&B των 00's (η οποία για κάποιο λόγο γίνεται indie τελευταία, μαζί με άλλα είδη "μαύρης" μουσικής), αλλά κλείνοντας και το μάτι στον witch house ήχο. Με λίγα λόγια, μιλάμε για ένα crossover σε όλα σχεδόν τα τελευταία μουσικά trends.
     Εντέλει, αν και με καθαρά μουσικούς (και όχι ηχητικούς) όρους το Shrines φαντάζει κάπως περιορισμένο, οι αιθέριες μελωδίες και οι όμορφοι στίχοι του, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον ηχητικό περιτύλιγμα, ως σύνολο αποτελούν μία από τις πιο ολοκληρωμένες και συνειδητοποιημένες προτάσεις στο χώρο της ηλεκτρονικής pop για φέτος και σίγουρα ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα.

Βαθμολογία: 
7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Crawlersout , Fineshrine , Ungirthed , Obedear , Loftcries

23.8.12

Jessie Ware - Devotion

Είδος:  Pop   /  Soul  /  R&B  /  Electronic
Κυκλοφορεί: 
20 Αυγούστου 2012


     Ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τον ήχο της νέας αυτής Βρετανίδας αοιδού... Όταν η soul και η R&B της Sade αναμειγνύονται με την pop της Leona Lewis, με αρκετούς από τους ηλεκτρονικούς ήχους που παίζουν στη μουσική βιομηχανία του 2012 (όπως π.χ. των SBTRKT, στους οποίους η Jessie Ware παρείχε φωνητικά). Ίσως η περιγραφή να μην είναι η πλέον πετυχημένη, το σίγουρο όμως είναι ότι έχουμε έναν έξυπνο και καλαίσθητο ήχο, ο οποίος ελίσσεται εντυπωσιακά. Δηλαδή, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κομμάτια μέσα από το Devotion να ακούγονται από τα πιο χλιδάτα bar restaurants (η γλυκιά φωνή και η υπέρκομψη παρουσία της Jessie σίγουρα συνάδουν με αυτή την αισθητική), μέχρι και σε soundtracks για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Τα κομμάτια, άκρως ραδιοφωνικά και remixable, κλείνουν επιδεικτικά το μάτι στο mainstream ακροατήριο, πλην όμως ποιοτικά βρίσκονται αρκετά πάνω από τον mainstream μέσο όρο.
     Από την άλλη, παρά την αξιοζήλευτη παραγωγή και ατμόσφαιρα, ο δίσκος αποτυγχάνει σε πολλά βασικά σημεία, τα οποία τον περιορίζουν στην κατηγορία του μετρίου. Διότι τι να τον κάνεις τον ήχο, όταν πίσω απο το καλογυαλισμένο και απαστράπτον περιτύλιγμα δεν υπάρχει ψυχή; Την ίδια στιγμή που μόλις πριν από λίγο καιρό έχει κυκλοφόρησει το album της η Fiona Apple, ένα album στο οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ανοίγει την καρδιά της στο κοινό και να ξεδιπλώνει τα πάθη της, να εκτείθεται και να τσαλακώνεται, η Jessie μοιάζει να βάζει τα κομμάτια στον αυτόματο. Απρόσωπα και αποστειρωμένα ακούγονται. Κομψότατα, αλλά κενά. Συν τοις άλλοις, οι συνθέσεις αυτές καθ' αυτές δεν είναι ιδιαίτερα στιβαρές, με μόνο 2 ή 3 εξαιρέσεις. Έτσι, αν και γνωρίζει μεγάλη κριτική αναγνώριση, το Indiego Sound αντιμετωπίζει τελικά το Devotion με αρκετή επιφύλαξη. Θα γνωρίσει άραγε την εμπορική επιτυχία για την οποία το προορίζουν;

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Wildest Moments , Running , Night Light

20.8.12

Spector - Enjoy It While It Lasts

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί: 
13 Αυγούστου 2012


     Άλλο ένα από τα ονόματα του BBC Sound of 2012 (και πολλών άλλων αντίστοιχων λιστών), οι Spector, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους. Και είναι ολοφάνερο ότι όπως και οι Dry The River πριν λίγους μήνες, έτσι και αυτοί πάνε με χίλια για μεγάλες επιτυχίες, στάδια και ραδιόφωνα. Ο δίσκος είναι γεμάτος με ευκολοάκουστα και πιασάρικα κομμάτια, χωρίς υπερβολή σχεδόν όλα θα μπορούσαν να γίνουν singles (ήδη έχουν κυκλοφορήσει σε singles τα 5 από τα 12). Ο ήχος εντελώς γνώριμος (καθαρό βρετανικό indie rock με new wave επιρροές και synths) είναι πολύ κοντά στην "pop" πλευρά των Killers.
     Όσο ταλέντο, βέβαια, έχουν οι Spector στην κατασκευή ζουμερών μελωδιών, τόσο λείπει το βάθος από τα τραγούδια τους. Κανένα από τα 12, ούτε καν ο δυναμίτης που ακούει στο όνομα Chevy Thunder, δεν είναι ικανό να "πείσει" το μουσικόφιλο κοινό (ή έστω όσους έχουν ακούσει τις  μπάντες του είδους στις καλές τους μέρες) ότι πρόκειται για μουσικούς που θα πάρεις στα σοβαρά. Από την άλλη, σαν hitmakers μια χαρά τα καταφέρνουν και ομολογουμένως καταφέρνουν και σε μεταφέρουν στα mid 00's, στις εποχές της ακμής του βρετανικού indie rock.
     Αγνοούμε, λοιπόν, την εκνευριστική φιγούρα του τραγουδιστή, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα για να αντέξουμε την πλύση εγκεφάλου του NME, περνάμε στο mp3 μας το Chevy Thunder και περιμένουμε να δούμε πόσο μεγάλο θα είναι το mainstream άνοιγμά τους κατά τους επόμενους μήνες...
Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Chevy Thunder , Grey Shirt & Tie , Celestine , Never Fade Away

18.8.12

Bloc Party - Four

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί: 
20 Αυγούστου 2012


     Μας ταλαιπώρησαν λίγο με την αναμονή και με τις φήμες για την αποχώρηση του Kele από τη μπάντα, αλλά τελικά οι Bloc Party επέστρεψαν. Και ενώ πέρασαν 4 ολόκληρα χρόνια, ο ήχος αυτού του νέου album δεν έχει ριζικές αλλαγές σε σχέση με αυτά που μας είχαν συνηθίσει, πέρα από το γεγονός ότι τον σκλήρυναν αρκετά. Σε ορισμένα μάλιστα κομμάτια (Coliseum, We Are Not Good People, κ.ά.) το βαρύ του ήχου ξαφνιάζει, αν και η γενικότερη φετινή τάση της βαβούρας και της φασαρίας στη μουσική θα έπρεπε να το είχε καταστήσει αναμενόμενο. Τα ήρεμα κομμάτια δε λείπουν ούτε αυτή τη φορά, αν και δεν αποτελούν το δυνατό σημείο του συγκροτήματος. Αντιθέτως, οι έξυπνες κιθαριστικές λεπτομέρειες στις συνθέσεις (ναι, η κιθάρα και πάλι παίρνει όλο το βάρος πάνω της και στηρίζει τη μπάντα), τα πρωτότυπα solo και οι παιχνιδιάρικοι ρυθμοί δίνουν τα απαραίτητα bonus στο δίσκο για να καταφέρει να τραβήξει το ενδιαφέρον του δύσμοιρου indie rock ακροατή, ο οποίος βομβαρδίζεται με τον ίδιο ήχο εδώ και 10 χρόνια. Όχι, το Four δεν είναι το μεγάλο επόμενο βήμα των Bloc Party. Απέχει όμως πολύ από το να είναι ο δίσκος που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους τους.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Octopus , Kettling , Team A , We Are Not Good People

10.8.12

Yeasayer - Fragrant World

Είδος:  Experimental Pop / Electronic / Psychedelic Pop / R&B
Κυκλοφορεί: 
20 Αυγούστου 2012


     Το συγκρότημα από το Brooklyn, που εξάπλωσε αρκετά τη φήμη του με την τελευταία του κυκλοφορία το 2010, επιστρέφει με διαθέσεις... απροσδιόριστες! Και θα εξηγηθούμε ευθύς αμέσως. Ο νέος δίσκος δείχνει να κάνει βήματα προς το mainstream, χωρίς ωστόσο να υστερείται σε πειραματισμούς. Οι αλλόκοτοι ηλεκτρονικοί ήχοι δίνουν και παίρνουν, αλλά αυτή τη φορά η μουσική γίνεται ακόμα πιο pop, υιοθετώντας μέχρι και R&B στοιχεία! Τα κομμάτια μετά από 2 ή 3 ακούσματα αποδεικνύονται αναπάντεχα catchy, ενώ ορισμένα από αυτά μοιάζουν να διψάνε για remix. Ενώ βρίσκονται ωραία κομμάτια εδώ μέσα, το θέμα με το album είναι ότι εντέλει δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Είναι πολύ ελαφρύ και pop για να το δεις σαν μουσικό πείραμα ή κάτι avant-garde, αλλά είναι και πολύ πειραματικό για να το επεξεργαστείς σαν απλό και ανάλαφρο pop. Βέβαια όλα αυτά μικρή σημασία έχουν, από τη στιγμή που το album έχει αρκετά σημεία για να απολαύσεις, χωρίς πολλή ανάλυση. Ως κάτι τέτοιο, λοιπόν, είναι ικανοποιητικότατο. Απλά... μέχρι εκεί.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Fingers Never Bleed , Henrietta , Reagan's Skeleton , Damaged Goods

7.8.12

The Walkmen - Heaven

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί: 
4 Ιουνίου 2012


     Η αρκετά συζητημένη νέα κυκλοφορία των Walkmen δε θα μπορούσε να λείπει από το Indiego Sound, αν και άργησαμε αρκετά να ασχοληθούμε μαζί της. Και ενώ οι πρώτες ακροάσεις έδειξαν ότι μάλλον δεν άξιζε τον κόπο, τελικά ο δίσκος κέρδισε σε ικανοποιητικό βαθμό τις εντυπώσεις. Έχουμε 13 κομμάτια, τα οποία ποτέ δεν ξαφνιάζουν, αλλά ποτέ δεν απογοητεύουν κιόλας. Ωριμότεροι πλέον, οι Walkmen έχουν βρει μια φόρμουλα που δημιουργεί ανελλιπώς συνθέσεις αξιόλογες, οι οποίες μένουν εύκολα στο μυαλό και κατά συνέπεια σου κρατούν καλή και πιστή συντροφιά για καιρό. Η ασφαλής αυτή συνταγή δεν επιτρέπει ποτέ στο δίσκο να πέσει κάτω του μετρίου, προτέρημα που δεν συναντάμε και κάθε μέρα στα albums. Από την άλλη, η περιορισμένη παλέτα του συγκροτήματος στερεί από τα όμορφα, στρωμένα κομμάτια το χρώμα που θα τα έκανε ιδιαίτερα και πραγματικά ξεχωριστά. Συχνά ο ήχος παραειναι επαναλαμβανόμενος και άδειος, οι μελωδίες είναι μάλλον αδούλευτες, ενώ ο ακροατής πιάνει τον εαυτό του διψασμένο για κάτι διαφορετικό, για λίγη παραπάνω φαντασία. Ωστόσο, με μερικά ακούσματα και με τον αναπόφευκτο συμβιβασμό ότι εκλάμψεις μουσικής ευφυΐας δεν πρόκειται να φανούν στον ορίζοντα, το Heaven τελικά φαντάζει ιδιαίτερα συμπαθητικό.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  We Can't Be Beat , The Witch , Line By Line , Song For Leigh