31.8.13

MONEY - The Shadow Of Heaven

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  26 Αυγούστου 2013


    Αν και το Indiego Sound από την πρώτη του μέρα ήταν προσανατολισμένο στην indie, πάρα πολλές φορές τα albums που παρουσιάζει ξεφεύγουν από το είδος και είτε πάνε προς το mainstream pop/rock, είτε μπλέκουν και με άλλα είδη μουσικής (π.χ. R&B, folk, κτλ). Είναι, άλλωστε, στη φύση της ανεξάρτητης σκηνής σήμερα να απλώνεται σε ένα φάσμα μουσικών που υπερβαίνει την pop και τη rock.
     Ε λοιπόν, αυτό εδώ το ντεμπούτο των MONEY είναι indie όσο δεν πάει. Indie καθαρή και ξάστερη. Indie, δηλαδή, που αγνοεί τις περίπλοκες μουσικές φόρμες και ασχολείται περισσότερο με τον ήχο της και τα συναισθήματα που αυτός δημιουργεί. Που χτυπάει στοχευμένα στο υποσυνείδητο, πλάθοντας αιθέρια ηχοτοπία και μελωδίες με μια σχεδόν συγκινητική παιδικότητα. Indie που ακούγεται με τα μάτια κλειστά.
     Ο Jamie Lee και η παρέα του από το Manchester δεν κάνουν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουν κάνει στο παρελθόν οι Local Natives ή οι Antlers. Ωστόσο, χωρίς να ξεπερνούν καμία από τις δύο μπάντες (δεν έχουν ούτε αρκετά δυνατές συνθέσεις, ούτε ιδιαίτερη αυθεντικότητα για να το πετύχουν), καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα περίεργο συναισθηματικό δέσιμο με τον ακροατή. Ο δίσκος τους είναι ειλικρινής και ξεχειλίζει από ψυχή. Και αυτό τελικά αρκεί για να τον αγαπήσεις.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
So Long (God Is Dead)
, Who's Going To Love You Now , Bluebell Fields , Hold Me Forever

28.8.13

Forest Swords - Engravings

Είδος:  Experimental  /  Electronic  /  Dub  /  Ambient  /  R&B
Κυκλοφορεί:  26 Αυγούστου 2013


    Σε ορισμένες περιπτώσεις παραγωγών, ο όρος "ηλεκτρονική μουσική" είναι φτωχός, πολύ γενικός για να προσδιορίσει τον ήχο τους. Ο Matthew Barnes από το Liverpool, γνωστός ως Forest Swords, ανήκει σε αυτήν την κατηγορία παραγωγών. Experimental, electronic, dub, ambient, R&B, dream pop: όσα tags και να αραδιάσουμε, η συνισταμένη τους μπορεί μόνο να προσεγγίσει τον ήχο του, όχι να τον περιγράψει με ακρίβεια.
     Ο τρόπος που φτιάχνει μουσική ο Barnes σ'αυτό το πολύ ενδιαφέρον album έχει την εξής ιδιαιτερότητα: παρά την αποκλειστικότητα των ηλεκτρονικών ήχων, καταφέρνει και δίνει μια πνοή ζωντάνιας στο έργο του. Με μοναδικό "ανθρώπινο" στοιχείο κάποιες περίεργες φωνές περασμένες από reverb και διάφορα εφέ, η κατά τ' άλλα ηλεκτρονική μουσική φαντάζει τόσο φυσική, που σχεδόν σε κάνει να ξεχνάς ότι αυτό που ακούς είναι προϊόν τεχνολογίας. Περισσότερο μοιάζει να έχει βγει από κάποιο σκοτεινό δάσος ενός προ-μεσαιωνικού παραμυθιού. Προσέχοντας, μάλιστα, τις ιστορικές αναφορές στους τίτλους των τραγουδιών, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι θα μπορούσε να αποτελεί soundtrack για ταινία εποχής, ή για κάποιο βιντεοπαιχνίδι σαν το δοξασμένο Age of Empires, για όσους το θυμούνται!
     Τολμηρό και πολυαναφορικό, απόλυτα ατμοσφαιρικό και αναμφίβολα εμπνευσμένο, το "Engravings" είναι ένα album που αξίζει την προσοχή που εισπράττει από το διεθνή τύπο. Είθε η φήμη του να ξεπεράσει τα στενά όρια της παγκόσμιας hipster κοινότητας.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Thor's Stone
, Irby Tremor , The Weight Of Gold , Friend, You Will Never Learn

25.8.13

Franz Ferdinand - Right Thoughts, Right Words, Right Action

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  26 Αυγούστου 2013


    Η μπάντα που το 2004 με εκείνο το απίστευτο ντεμπούτο παρέδωσε μαθήματα για το πώς μπορεί να είναι χορευτική η indie rock, επιστρέφει. Τα ραντεβού πλέον έχουν αραιώσει και γίνονται στην τετραετία, ωστόσο οι Franz Ferdinand ακούγονται φρέσκοι και νεανικοί, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε.
     Το "Right Thoughts, Right Words, Right Action" είναι με διαφορά ο πιο pop δίσκος τους. Είναι ανάλαφρο, χαρούμενο και funky στο μεγαλύτερο μέρος του. Δεν έχει ούτε τις "σκληρές" κιθάρες του ντεμπούτου, ούτε τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς του "Tonight: Franz Ferdinand". Είναι μάλλον πιο κοντά στο ύφος του δεύτερου δίσκου.
     Όχι ότι είναι αντίστοιχου επιπέδου σε θέματα songwriting, βέβαια. Περιέχει μεν ορισμένα δυνατά, απολαυστικά κομμάτια, τα οποία σίγουρα θα εγκρίνονταν για album tracks του δεύτερου δίσκου, ωστόσο στο δεύτερο μισό του γίνεται μια κοιλιά. Αποκορύφωμα τα 2 τελευταία κομμάτια, τα οποία ξεφεύγουν κάπως από το ύφος των υπολοίπων και είναι μάλλον άστοχα, εκτός από αδιάφορα.
     Η συνολική εικόνα, πάντως, είναι θετική και για αυτή τη δουλειά των Franz Ferdinand. Χώρια από το γεγονός ότι ακούγεται και χορεύεται εύκολα, το "Right Thoughts, Right Words, Right Action" παρέχει αρκετούς λόγους για να επιστρέψει κανείς σε αυτό. Θα χαρούμε να το ακούμε για καιρό - και όχι μόνο στο σπίτι μας.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Right Action , Evil Eye , Love Illumination , Treason! Animals.

23.8.13

King Krule - 6 Feet Beneath The Moon

Είδος:  Indie Rock  /  Post-Dubstep  /  Soul  /  Jazz  /  Funk
Κυκλοφορεί:  24 Αυγούστου 2013

  
     Όταν το Indiego Sound γνώρισε τον 19χρονο Βρετανό Archy Marshall, ή αλλιώς King Krule, στο φετινό Plisskën Festival, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αρκετά για τη μουσική. Μας είπε για τις επιρροές του από τη jazz και τη soul της δεκαετίας του '70 (όχι ότι δεν το είχαμε καταλάβει βέβαια από τη μουσική του!), αλλά και για τους σύγχρονους καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής σκηνής που τον εμπνέουν, όπως ο James Blake και οι Mount Kimbie, με τους οποίους και συνεργάστηκε στο πρόσφατο album τους. Κι όταν του ζητήσαμε να γράψει κάτι για μας, εκείνος προτίμησε να ζωγραφίσει (προέρχεται, άλλωστε, από καλλιτεχνική οικογένεια, με παρελθόν στα εικαστικά): σχεδίασε μια πόλη υπό το φως της πανσελήνου και ένα περίεργο ανθρωποειδές, γράφοντας από κάτω: "This is my music. I love moody light".
     Ακούγοντας ολόκληρο το ντεμπούτο του King Krule τρεις μήνες μετά, τα λόγια του και η έμπνευσή του γίνονται πιο κατανοητά από ποτέ. Το παιχνίδι στο "6 Feet Beneath The Moon" δεν παίζεται τόσο στην κλασική τραγουδοποιία, αλλά στην ατμόσφαιρα. Οι διαδοχικές τετράφωνες συγχορδίες της κιθάρας του ξεχύνονται σαν φως, λούζοντας τα πάντα στο χώρο και επιβάλλοντας τη δική τους αισθητική. Έναν ασύλληπτο ρομαντισμό, που ταιριάζει όσο τίποτα στις νυχτερινές ή τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα δε κομμάτια, τα οποία δεν είναι αρκετά συγκεντρωμένα και στιβαρά ως συνθέσεις για να αποτελέσουν το επίκεντρο της προσοχής, λειτουργούν σαν αρωματικό χώρου: δεν ασχολείσαι με την ουσία τους, αλλά απολαμβάνεις στο έπακρο την αίσθηση που σου δημιουργούν. Θέτουν το ιδανικό background για την εκφραστική φωνή του Archy, που αν και καθαρόαιμος ginger Άγγλος, ακούγεται σαν να έρχεται από τα βάθη της Αφρικής. Τόσο όταν τραγουδάει σιγανά, όσο και όταν κραυγάζει, η ανατριχιαστική φωνή του έχει κάτι το πολύ ξεχωριστό και αυθεντικό.
     Στο "6 Feet Beneath The Moon", οι μουσικές αναφορές του 19χρονου παντρεύονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οι post-dubstep τεχνικές και τα απομεινάρια του trip hop έρχονται να δέσουν με την αιθέρια κιθαριστική indie, τις αρμονίες της soul και της jazz και ενίοτε τα ρυθμικά της funk. Η κιθάρα του είναι παρόμοιας φιλοσοφίας με αυτή του Mac DeMarco, όμως τρόπος που τη μπλέκει στην ηλεκτρονική παραγωγή θυμίζει αυτόν που ο James Blake χρησιμοποιεί το πιάνο. Το βάρος, βέβαια, πέφτει περισσότερο στον ηλεκτρονικό ήχο (π.χ. drums) , γεγονός κάπως απογοητευτικό για όσους είχαμε την τύχη να τον απολάυσουμε live με όλη τη μπάντα, όπου ο ήχος είναι πιο κιθαριστικός και ίσως πιο old school, θα έλεγε κανείς. Εξήγηση, όμως, υπάρχει: το δίσκο τον ηχογράφησε στο μεγαλύτερο μέρος του απομονωμένος, πριν υπογράψει το συμβόλαιο με την εταιρεία. Η μπάντα που τον πλαισιώνει ήρθε αργότερα. Τέλος, για να κλείσουμε με το θέμα των "παραπόνων", για κάποιον άγνωστο λόγο από το album λείπουν τα δύο καλύτερα, ίσως, κομμάτια του: το άπαιχτο Rock Bottom και το The Noose Of Jah City, τα οποία βρίσκονται μόνο σε single και EP αντίστοιχα. Χμ, ποιοι άλλοι απέκλεισαν ορισμένα από τα καλύτερά τους κομμάτια από το ντεμπούτο τους πριν μερικά χρόνια;
     Το "6 Feet Beneath The Moon" δεν είναι επ' ουδενί ένα άριστο μουσικά album. Έχει, όμως, μπόλικη ψυχή και μια ακαταμάχητη φρεσκάδα τόσο στον ήχο του, όσο και στην ατμόσφαιρά του. Ο King Krule έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ήχο σύγχρονο και ολόδικό του, έναν ήχο απόλυτα αναγνωρίσιμο. Στοιχείο χαρακτηριστικό, βέβαια, μόνο των μεγάλων και σπουδαίων καλλιτεχνών, το οποίο πλέον σπανίζει. Κι αν στα 19 του έχει ήδη δημιουργήσει κάτι τόσο αυθεντικό, είναι τρομακτικές οι προοπτικές για την καλλιτεχνική του συνέχεια.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Easy Easy
, Boarder Line , A Lizard State , Neptune Estate , Out Getting Ribs

21.8.13

Julia Holter - Loud City Song

Είδος:  Experimental Pop
Κυκλοφορεί:  19 Αυγούστου 2013


    Η μαγεία της avant-garde και της εν γένει πειραματικής μουσικής είναι ότι ο καθένας την αντιλαμβάνεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Όσο πιο χαλαρές είναι οι δομές και όσο λιγότερο εμφανίζεται το τετριμμένο, τόσο μεγαλύτερος λόγος πέφτει στη φαντασία. Οι πειραματικοί δίσκοι είναι απαιτητικοί από τον ακροατή, γιατί η "ασάφειά" τους τον αναγκάζουν (και τον προκαλούν συγχρόνως) να συμμετέχει στην ακρόαση όχι μόνο ψυχικά, αλλά και εγκεφαλικά, και μάλιστα σε πρώτο επίπεδο. Η απόσταση για τη δημιουργία συναισθηματικού ερεθίσματος διανύεται αμφίδρομα: η μισή από τον καλλιτέχνη και η άλλη μισή από τον ακροατή.
     Η Julia Holter, καθηγήτρια μουσικής από το L.A., έχει ήδη αποδείξει ότι κατέχει το είδος. Πολλοί την έμαθαν από τον δεύτερο δίσκο της, το περσινό Ekstasis, που ξεχώρισε με άνεση ανάμεσα στις περσινές κυκλοφορίες. Ήταν ένας δίσκος σχεδόν εξ'ολοκλήρου ηχογραφημένος στην κρεβατοκάμαρά της, ο οποίος, αν και αξιοθαύμαστος, παραήταν "δύσκολος" και χαοτικός, με αποτέλεσμα να αποθαρρύνει πολλούς από το να εμβαθύνουν σ'αυτόν. Η απόσταση που λέγαμε πιο πάνω ήταν πολύ μεγάλη.
     Το "Loud City Song" είναι δίσκος διαφορετικός. Πρώτα απ' όλα, κυκλοφορεί από την Domino, γεγονός που συνεπάγεται πολύ μεγαλύτερη παραγωγή. Τέρμα η κρεβατοκάμαρα, τέρμα το έντονο ηλεκτρονικό στοιχείο. Μια εντυπωσιακή ορχήστρα, με υπέροχα πνευστά και έγχορδα μεταξύ άλλων, ήρθε να αντικαταστήσει το μινιμαλισμό των μέχρι τώρα δουλειών της. Επιπλέον, εδώ τα πράγματα έχουν γίνει κάπως πιο προσιτά. Το album είναι πιο "συμμαζεμένο" και πιο συνεκτικό. Χωρίς να θυσιάζει ούτε στο ελάχιστο τον πειραματισμό, ακούγεται σαφώς πιο εύκολα. Αν και εντυπωσιακά πολύπλευρο, είναι περισσότερο δομημένο και γενικά καλύτερα δουλεμένο.
     Το θαυμάσιο είναι ότι αυτή η ώριμη, "επαγγελματική" προσέγγιση συνοδεύεται και από μια ξεκάθαρη συνθετική αναβάθμιση. Η Julia Holter έχει απογειωθει. Η απαλή, νεραϊδένια της φωνή πλέον ντύνει σωστά διαμάντια. Εκτός από τα μαγεμένα ηχοτοπία, που πάντα κεντούσε στις συνθέσεις της (αυτή τη φορά είναι επηρεασμένα από το "Gigi") , πλέον υπάρχει εντονότερο και το μουσικό ενδιαφέρον. Υπάρχουν οι στιγμές εκείνες που σε αναγκάζουν να πατήσεις το rewind και να προσέξεις καλύτερα αυτό που μόλις άκουσες. Και οι μελωδίες εκείνες που όταν τελειώνει το κομμάτι ήδη αρχίζουν να σου λείπουν. Και οι πολυποίκιλες αναφορές που επεκτείνονται προς την jazz και τη soul. Και τα σημεία που ακόμα και μετά τη δέκατη ακρόαση, υπάρχει κάτι που δεν είχες προσέξει. Και φυσικά πολλές, πάρα πολλές ιδέες.
     Το "Loud City Song" τα έχει όλα. Είναι ένας δίσκος εξαιρετικός, που ακούγεται ξανά και ξανά και κάθε φορά ανθίζει όλο και περισσότερο. Τοποθετείται στη δισκοθήκη δίπλα στη Bjork και τη St. Vincent, στο ράφι με τις σπουδαίες avant-garde γυναικείες προσωπικότητες της pop. Μέχρι την επόμενη ακρόαση...
    
Βαθμολογία:  8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Maxim's I
In The Green Wild , He's Running Through My Eyes , This Is A True Heart

17.8.13

White Lies - Big TV

Είδος:  Indie Rock  /  Post-Punk Revival
Κυκλοφορεί:  12 Αυγούστου 2013


    Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το 2009, τότε που οι White Lies έκαναν την εμφάνισή τους με εκείνο το υποσχόμενο ντεμπούτο. Ήταν η τρίτη κατά σειρά μπάντα των 00's που αναβίωνε το πνεύμα των Joy Division με μεγάλη απήχηση, μετά τους Interpol και τους Editors. Όλα τα απαραίτητα συστατικά ήταν εκεί: το post-punk, τα βαρύτονα φωνητικά, οι σκοτεινοί στίχοι.
     Η συνέχεια το 2011 με το Ritual ήταν μια (όμαλη ομολογουμένως) προσγείωση στην indie πραγματικότητα, που θέλει τις "μπάντες αναβίωσης" να στερεύουν από καλό υλικό ήδη από το δεύτερο δίσκο (για τον τρίτο, ούτε συζήτηση). Παρόλα αυτά, περιείχε και κομμάτια αξιόλογα που ακούστηκαν και κράτησαν σχετικά ζεστό το ενδιαφέρον για την επόμενη δισκογραφική τους κίνηση.
     Για να μην πλατειάζουμε, στο τρίτο album των Λονδρέζων η συνήθης πορεία των συγκροτημάτων αναβίωσης που περιγράψαμε πιο πάνω ακολουθείται κατά γράμμα. Ήχος ίδιος (ο παραγωγός Ed Buller, που έχει συνεργαστεί με μπάντες όπως οι Pulp και οι Suede δεν άλλαξε πολλά) και συνθέσεις ακόμα κατώτερες από αυτές του δεύτερου album. Μπορεί να γράφουν ακόμα αξιοπρεπή κομμάτια, σίγουρα καλύτερα από τα αντίστοιχα του νέου δίσκου των Editors, ωστόσο παραμένουν κομμάτια "της σειράς". Μοιάζει να έχει χαθεί η έμπνευση, όχι μόνο σε επίπεδο δημιουργικότητας και υπέρβασης του τρέχοντος ηχητικού μοτίβου (που δεν είναι απαραίτητα το ζητούμενο), αλλά κυρίως σε επίπεδο έκφρασης. Ακόμα και η σκοτεινή ατμόσφαιρα, που τόσο έντονα χαρακτήριζε τη μουσική τους, πλέον είναι άχρωμη και άοσμη.
     Εν ολίγοις, το "Big TV" είναι δίσκος κουρασμένος, που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια κατώτερη εκδοχή της ίδιας συνταγής. Είναι προφανής ο δημιουργικός κορεσμός των White Lies. Τα δυο-τρια συμπαθητικά κομμάτια μπορεί να τους σώσουν και αυτή τη φορά, αλλά εάν και ο επόμενος δίσκος είναι μέτριος, το κοινό τους δύσκολα θα συνεχίσει να έχει προσδοκίες.

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
There Goes Our Love Again
, Gettin Even , Goldmine

13.8.13

Swim Deep - Where The Heaven Are We

Είδος:  Indie Pop  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  5 Αυγούστου 2013


     Άλλη μια Βρετανική indie μπάντα κυκλοφορεί ντεμπούτο album. Οι Swim Deep έρχονται από το Birmingham και στο βιογραφικό τους συγκαταλέγονται συνεργασίες με σχετικά νέες μπάντες όπως Two Door Cinema Club, Citizens! και Spector.
     Μουσικά, έχουμε καθαρή, μελωδική indie pop, που σε σημεία φέρνει περισσότερο σε indie rock, αλλά δεν είναι αρκετά κιθαριστική για να πάρει μόνο αυτό το tag. Βασική επιρροή για το συγκρότημα φαίνεται να είναι η underground σκηνή της περιόδου late 80's - early 90's, αφού τα shoegazy φωνητικά και οι αναφορές στην alternative rock της σχολής των Stone Roses δίνουν και παίρνουν.
     Αν και ηχητικά οι Swim Deep το πάνε πολύ καλά, λείπουν αρκετά από το "Where The Heaven Are We" για να ξεχωρίσει, ιδιαίτερα σε μία περίοδο με τόσες καλές κυκλοφορίες τριγύρω. Όσο ευχάριστη είναι η ανάλαφρη, "θαλασσινή" αύρα της μουσικής τους, τόσο ανεπαρκείς είναι οι συνθέσεις σε επίπεδο εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας. Με εξαίρεση το άψογο She Changes The Weather και καναδυό ακόμα που θα βρείτε στις προτάσεις, τα κομμάτια, αλλά λίγότερο και άλλα περισσότερο, ήχουν άγευστα. Καλαίσθητα και προσεγμένα, αλλά πολύ "ακίνδυνα" για να αφήσουν κάποιο στίγμα.
     Έτσι, δυστυχώς έχουμε ένα ακόμη εν δυνάμει καλό, αλλά τελικά ημιτελές album. Ακούγεται επιλεκτικά...

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Francisco , King City , The Sea , She Changes The Weather

11.8.13

Pond - Hobo Rocket

Είδος:  Psychedelic Rock  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  5 Αυγούστου 2013


     Οι Αυστραλοί Pond είναι ουσιαστικά ένα side project μελών των Tame Impala, που όμως έχει πολύ μεγαλύτερη δισκογραφική δραστηριότητα από τους ίδιους τους Tame Impala. Η φήμη τους οφείλεται κυρίως στον περσινό τους δίσκο "Beard, Wives, Denim", ο οποίος για κάποιο λόγο δέχθηκε τεράστιο "σπρώξιμο" από NME και για κάποιον άλλο λόγο ξέφυγε από το Indiego Sound, αν και ήταν στα υπ'όψιν.
     Μπορεί να έχουν κοινές επιρροές (από Beatles μέχρι Jimi Hendrix), αλλά η ψυχεδέλεια των Pond στο "Hobo Rocket" (όπως και στα προηγούμενα albums) είναι αρκετά διαφορετική από των Tame Impala. Η παραγωγή είναι διαφοροποιημένη, το κιθαριστικό στοιχείο είναι πολύ εντονότερο (σε σημεία μάλιστα οι κιθάρες είναι ιδιαίτερα σκληρές), ενώ τα synths δεν έχουν τόσο βασικό ρόλο. Και επιπλέον, τα κομμάτια είναι αρκετά πιο loose σε δομή και συνοχή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το project των Pond λειτουργεί σαν δεξαμενή διοχέτευσης των πειραματισμών, απαλλαγμένο από τη μελετημένη λογική των albums των Tame Impala, τα οποία με τις πολλές ακροάσεις αποκαλύπτουν το πόσο προσεγμένα είναι στη λεπτομέρεια.
     Ο σημαντικότερος λόγος για να ασχοληθεί κανείς με το μόλις 34 λεπτών αυτό album δεν είναι άλλος από το κομμάτι O Dharma, μια ψυχεδελική μπαλάντα, η οποία στο πρώτο μισό μοιάζει λίγο με το "Feels Like We Only Go Backwards", αλλά στη μέση αλλάζει αιφνιδιαστικά μοτίβο, περνώντας σε ένα υπέροχο instrumental groove. Κατά τα άλλα, υπάρχουν άφθονες ωραίες στιγμές, αλλά όχι κάτι το συναρπαστικό.
     Με άλλα λόγια, το "Hobo Rocket" είναι από τους δίσκους εκείνους που ακούγονται πραγματικά ευχάριστα, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουν τη ζωή κανενός, ούτε θα άφηναν κάποιο κενό στη μουσική της γενιάς μας εάν δεν υπήρχαν. Μέχρι να βγει το καινούριο των MGMT, πάντως, είναι ό,τι πρέπει.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
O Dharma
, Giant Tortoise , Hobo Rocket

8.8.13

Fuck Buttons - Slow Focus

Είδος:  Electronic  /  Experimental
Κυκλοφορεί:  22 Ιουλίου 2013


  Το δίδυμο από το Bristol, που αποτελεί τους Fuck Buttons, κατάφερε να αναγνωριστεί ιδιαιτέρως στους κύκλους της εναλλακτικής σκηνής με το δεύτερο δίσκο του, ο οποίος κυκλοφόρησε το 2009. Έκτοτε μπορεί να έχουν περάσει τέσσερα χρόνια αποχής, όμως, απ' ό,τι φαίνεται από το νέο αυτό album, δεν έχουν χάσει καθόλου τη φόρμα τους.
     Για όσους έχουν έρθει σε επαφή με τους Fuck Buttons στο παρελθόν, το "Slow Focus" δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ο ήχος παραμένει ηλεκτρονικός, θορυβώδης αλλά και πειραματικός, σαν να έρχεται από το μέλλον. Οι συνθέσεις μακρόπνοες και μονότονες μεν, πάντα ουσιαστικές δε. Είναι το είδος της μονοτονίας που δημιουργεί τριβές, βάζοντάς σε αρχικά "στην πρίζα", να περιμένεις να δεις πως κλιμακώνονται τα κομμάτια. Και πάνω που διαπιστώνεις ότι αυτά κλιμακώνονται με το σταγονόμετρο, δίνοντάς σου σε κάθε φάση τους το minimum ώστε να μη βαρεθείς, ξαφνικά χάνεσαι μέσα στη βαβούρα και πιάνεις τον εαυτό σου να παρασύρεται και να ταξιδέυει στη βαθιά μελαγχολία που καμουφλάρεται έντεχνα πίσω από την πληθωρικότητα και τη φλυαρία του ήχου.
     Αν το "Slow Focus" δεν είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά albums της χρονιάς. Και επιπλέον, είναι από τα albums εκείνα που όχι μόνο αξίζουν να ακουστούν από τους φίλους τους είδους, αλλά είναι ικανά να μυήσουν και όσους δεν έχουν τέτοια ακούσματα.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Brainfreeze , The Red Wing , Sentients , Stalker