29.5.14

Swans - To Be Kind

Είδος:  Post-Rock
Κυκλοφορεί:  12 Μαΐου 2014



     Είναι απίστευτο το γεγονός ότι οι Swans κατάφεραν μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια να βγάλουν έναν δίσκο σχεδόν ισάξιο με το αριστουργηματικό The Seer του 2012. Είναι απορίας άξιο πώς μια μπάντα που μετράει περισσότερα από 30 χρόνια πορείας καταφέρνει να παραμένει τόσο δημιουργική. Είναι συγκλονιστικό το πόσο εμπνευσμένη και συνειδητοποιημένη είναι και πάλι η μουσική τους, από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.
     Το "To Be Kind" είναι ένα κολοσσιαίο ψυχικό μανιφέστο και μια σχεδόν αψεγάδιαστη μουσική κατάθεση την ίδια στιγμή. Είναι 121 λεπτά ενορχηστρωμένης παράνοιας που λειτουργούν σαν συναισθηματική σκοτοδίνη, δοκιμάζοντας τις αντοχές του ακροατή. Οι εικόνες που γεννιούνται πολλές, η ατμόσφαιρα σκοτεινή, τα συναισθήματα έντονα. Η μουσική πρωτόγονη, απευθύνεται κατευθείαν στα ένστικτα. Μια ανοιχτή συνομιλία με το ασυνείδητο, ικανή να κλονίσει και να συγκλονίσει. Μια διαρκής ακροβασία ανάμεσα στα όρια του οδυνηρού και του λυτρωτικού.
     Ο Gira παίζει ύπουλα το παιχνίδι της έντασης, χρησιμοποιώντας ανελέητα μονότονα μοτίβα, τα οποία την κατάλληλη στιγμή εκτονώνονται σε επικών διαστάσεων ξεσπάσματα ή απλά κάνουν στροφή 180 μοιρών για να μπουν σε μια νέα μονοτονία. Όλα είναι δομημένα με απίστευτη ευφυΐα. Ο θόρυβος, η ρυθμολογία, οι μεταβάσεις μεταξύ των θεμάτων, οι κλιμακώσεις και οι εκτονώσεις. Από τους αποκρουστικούς αλαλαγμούς του Gira, μέχρι το παραμικρό χτύπημα στο ride, κάθε ήχος είναι μελετημένος για να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Ο ηχητικός κόσμος των Swans είναι μόνο φαινομενικά άναρχος, διότι στην πραγματικότητα είναι πλασμένος με απόλυτο έλεγχο και μαεστρία. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να φέρεις εις πέρας ένα τέτοιο μεγαλεπίβολο εγχείρημα, αποφεύγοντας την παγίδα της ανούσιας ηχορρύπανσης.
     Είναι πραγματικά δύσκολο να γράψεις ένα κείμενο για τη μουσική του "To Be Kind" (και των Swans εν γένει), πρόκειται για μουσική που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Και αυτό συμβαίνει διότι δεν πατάει σε καμία φόρμα. Οι Swans φέρνουν και πάλι τη μουσική στα όριά της, δίνοντάς της μία καλλιτεχνική διάσταση που υπερβαίνει κάθε είδος και κάθε ηχητικό στερεότυπο. Είναι ανατριχιαστικά αυθεντικοί, από τις ελάχιστες ουσιωδώς εναλλακτικές μπάντες εκεί έξω. Ο νέος τους δίσκος είναι ένα διαμάντι, μια εμπειρία στοιχειωτική, μια πρώτης τάξεως επαφή με ανώτερα επίπεδα συνείδησης. Είναι το είδος της μουσικής που μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Βαθμολογία: 
8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Screen Shot
, A Little God In My Hands , Bring The Sun / Toussaint L' Overture , She Loves Us , Oxygen

20.5.14

The Horrors - Luminous

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  5 Μαΐου 2014



     Ας γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 2007, στη χρονιά, δηλαδή, που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Horrors. Ποιος περίμενε τότε ότι εκείνα τα "σκοτεινά" gothic αγόρια από το Essex, που κυκλοφόρησαν έναν catchy garage punk δίσκο και έγιναν NME darlings από το πουθενά, θα συνέχιζαν να μας απασχολούν έντονα εφτά χρόνια αργότερα; Το hype, λένε, όσο γρήγορα έρχεται, τόσο γρήγορα εξανεμίζεται. Και έχουν δίκιο. Στην περίπτωση των Horrors, όμως, είχαμε μια ηχηρή εξαίρεση, καθώς η μπάντα είδε την αποδοχή από κριτικούς και μουσικόφιλους να αυξάνεται δίσκο με τον δίσκο, ως απόρροια φυσικά της δικής τους εξέλιξης και ωρίμανσης.


>>> Διάβαστε τη συνέχεια εδώ.


Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Chasing Shadows , So Now You Know , Falling Star , I See You

17.5.14

The Black Keys - Turn Blue

Είδος:  Indie Rock  /  Blues Rock  /  Garage Rock
Κυκλοφορεί:  12 Μαΐου 2014



     Αν το "Brothers" τους έκανε ευρύτερα γνωστούς και το El Camino τους απογείωσε εμπορικά, τότε το "Turn Blue" θα πρέπει να τους καθιερώσει ως τη μεγαλύτερη rock μπάντα της Αμερικής αυτή τη στιγμή. Παρά τις γκρίνιες κάποιων περί υπερβολικής ελαφρότητας και έλλειψης βάθους, ο νέος δίσκος των Black Keys προσεγγίζει τη δισεπίτευκτη "χρυσή τομή" της τραγουδοποιίας: είναι απίστευτα πιασάρικος, αλλά και αξιοπρεπέστατος μουσικά την ίδια στιγμή.
     Το "Turn Blue" αποτελείται από 11 συνθέσεις, η χειρότερη εκ των οποίων είναι απλά αδιάφορη. Το lead single με τίτλο Fever δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη δυσφήμιση για τον δίσκο, μιας και συγκαταλέγεται στις ελάχιστες αδιάφορες στιγμές που αναφέραμε παραποάνω. Θα έλεγε κανείς ότι επιλέχθηκε για να παίξει τον ρόλο συνδετικού κρίκου ανάμεσα στο γκαζωμένο προηγούμενο album και σ' αυτό εδώ, το οποίο είναι πιο χαμηλών τόνων, μελαγχολικό και  περισσότερο εσωτερικό. Η μαγεία του, λοιπόν, βρίσκεται σε κομμάτια όπως το εναρκτήριο Weight Of Love, μια υπέροχη 7λεπτη σύνθεση, που επιτυγχάνει περίφημα ένα crossover μεταξύ των blues και της ψυχεδέλειας της σχολής των Pink Floyd, κάτι που ξαφνιάζει ευχάριστα τον ανυποψίαστο ακροατή. Η μελωδία εδώ είναι από τις καλύτερες που έχει γράψει το ντουέτο, η ενορχήστρωση εμφανίζεται ιδιαίτερα εμπλουτισμένη, ο τρόπος που κλιμακώνεται η σύνθεση είναι υποδειγματικός, ενώ το (τουλάχιστον) ενδιαφέρον solo της κιθάρας στο τέλος αποτελεί κορύφωση με όλες τις έννοιες...
     Δεν είναι τυχαίο που σταθήκαμε στο συγκεκριμένο κομμάτι. Όχι μόνο είναι η καλύτερη στιγμή συνθετικά, αλλά είναι και αυτό που δίνει το στίγμα ολόκληρου του δίσκου. Ο ψυχεδελικός αυτός ήχος εμφανίζεται συχνά πυκνά μέσα στην tracklist (Bullet In The Brain, In Our Prime), όπως και τα solos (It's Up To You Now, In Our Prime), που προσθέτουν ήπιες stoner πινελιές στην ηχητική παλέτα. Πέρα από αυτά, το blues στοιχείο, αν και συνεχίζει να υποχωρεί, υπάρχει ακόμα (In Time - θυμίζει την προπέρσινη συνεργασία του Dan Auerbach  με τον Dr. John), όπως εμφανίζονται και τα πιο mainstream χιτάκια της El Camino λογικής (Fever, Year In Review), ενώ η επιρροή του Danger Mouse που και πάλι υπογράφει την παραγωγή είναι εντονότερη από ποτέ (Turn Blue, Waiting On Words, In Our Prime).

     Με την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις, πάντως, να μην είναι οι καλύτερες δυνατές, το πιο εντυπωσιακό με το "Turn Blue" είναι οι μελωδίες του. Θέλει πραγματικά μεγάλο ταλέντο για να σκεφτείς τόσο απλές, αλλά συγχρόνως τόσο καλές μελωδίες. Μελωδίες που καρφώνονται αμέσως στο μυαλό, χωρίς να είναι φθηνές ή ευτελείς, θυμίζοντας έτσι τις καλές στιγμές του αξεπέραστου "Brothers". Ραδιοφωνικά ή μη, τα νέα κομμάτια των Black Keys είναι ξεκάθαρα σε αυτό που θέλουν να πουν και χτυπάνε κατευθείαν διάνα. Μπορεί το σύνολο που σχηματίζουν να μην είναι ιδιαίτερα συνεκτικό (κάτι που ίσως αποτελεί αιτία για διάφορες αρνητικές κριτικές που έχουν γραφτεί για τον δίσκο), αλλά μεμονωμένα λειτουργούν θαυμάσια. Χρησμοποιούν απλό μουσικό λεξιλόγιο, αλλά το χειρίζονται τόσο πετυχημένα, που ακυρώνουν στιγμιαία πολλούς από τους πειραματιστές που πασχίζουν να ανακαλύψουν νέες μουσικές φόρμες και καταλήγουν να γίνονται unlistenable. Τα In Time, 10 Lovers και Gotta Get Away είναι μάλλον τα τρία μελωδικά highlights (μαζί φυσικά με το εναρκτήριο), αλλά τα περισσότερα από τα κομμάτια είναι πραγματικά ακαταμάχητα.
      Τρία στα τρία, λοιπόν, στη νέα δεκαετία για τους Black Keys, οι οποίοι πλέον εξελίσσονται σε κάτι πραγματικά τεράστιο. Στο review για το "El Camino" το Indiego Sound είχε γράψει ότι το rock 'n' roll χρειάζεται τέτοιους δίσκους για να παραμείνει ζωντανό. Το "Turn Blue", όντας ακόμα καλύτερο από τον προκάτοχό του, κάνει κάτι σημαντικότερο: επαναφέρει τη χαμένη πίστη σε ένα μαζικό, εμπορικό αλλά και ουσιαστικό rock 'n' roll.

Βαθμολογία: 
8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Weight Of Love
, In Time , 10 Lovers , Gotta Get Away

4.5.14

Mac DeMarco - Salad Days

Είδος:  Indie Rock 
Κυκλοφορεί:  1 Απριλίου 2014



     Το δεύτερο full length album του Mac DeMarco, έπειτα από το προπέρσινο ενδιαφέρον ντεμπούτο του, είναι οπωσδήποτε ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Πιστός στο ύφος που τον καθιέρωσε τα τελευταία τρία χρόνια, αυτή τη φορά ο Καναδός έδωσε μεγαλύτερη έμφαση στις συνθέσεις αυτές καθαυτές, γράφοντας καλύτερες μελωδίες. Το Salad Days δεν ποντάρει σε αναλώσιμα fillers, αλλά αφήνει χαραγμένα στο μυαλό πολλά από τα χαριτωμένα riffs του, ακόμα και από την πρώτη ακρόαση. Και αυτό που αρχικά μένει στο μυαλό σαν ένα ευχάριστο άκουσμα, σιγά σιγά βρίσκει τον δρόμο του και γίνεται κάτι περισσότερο.
     Ο DeMarco, απλός αλλά ουσιαστικός, κάνει ένα indie rock statement που ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Έχει μια ξεκάθαρη και συνεπή εικόνα του ήχου που θέλει να υπηρετήσει, γεγονός που λειτουργεί σαν φίλτρο για τους ακροατές: κρατάει λίγους και καλούς. Όσοι αγαπούν την laid back αμερικανιά, τον ψυχεδελικό ήχο των προαστίων από τις καλές στιγμές των Deerhunter και τις "μαύρες" αποχρώσεις της κιθαριστικής φρασεολογίας, θα πάνε μαζί του. Για τους υπόλοιπους, έρχονται οι νέοι Horrors...

Βαθμολογία:  8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Salad Days
, Blue Boy , Brother , Passing Out The Pieces