22.12.12

Best of 2012: ALBUMS




     Το Indiego Sound έχει ήδη παρουσιάσει τη λίστα του. Τα νούμερα 21-40 σε ένα κοινό post και τα νούμερα από το έως 1 και το 20 μεμονωμένα, ένα για κάθε μέρα, σύμφωνα με τους κανονισμούς της blogovision. Εδώ θα βρείτε τη συγκεντρωτική λίστα, μαζί με μερικά σχόλια για τη μουσική της χρονιάς που μας αφήνει.
      Το 2012 ήταν χρονιά με αμέτρητες καλές κυκλοφορίες. Καλές, όχι εξαιρετικές. Από εξαιρετικές μάλλον δεν είχαμε πολλά πράγματα, υπερελάχιστοι δίσκοι του 2012 θα μνημονεύονται στο μέλλον ως σπουδαίοι ή καθοριστικοί. Το ίδιο φαινόμενο με πέρσι δηλαδή, αλλά σε ακόμα εντονότερο βαθμό. Γι' αυτό το λόγο το Indiego Sound φέτος επέλεξε να φτιάξει top 40 και όχι top 30, όπως πέρσι. 30 θέσεις θα ήταν πολύ λίγες για να συμπεριλάβουν όλα τα καλά πράγματα που ακούσαμε φέτος. Η επιλογή ήταν πολύ δυσκολότερη στις τελευταιες θέσεις της 40άδας σε σχέση με τις πρώτες, ακριβώς επειδή εκεί φέτος συσσωρεύονται πολλοί υπέροχοι (αλλά όχι κορυφαίοι) δίσκοι, σχεδόν ισάξιοι μεταξύ τους.
      Η μουσική του 2012 μοιάζει με ένα καζάνι, στο οποίο έχει αναμειχθεί ό,τι υλικό υπήρχε από τις περασμένες δεκαετίες. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για αναβίωση συγκεκριμένων ρευμάτων, διότι τα απλούστατα τα πάντα αναβιώνονται ταυτόχρονα. Από την ψυχεδέλεια, το folk και το garage του 60, μέχρι το shoegaze και το noise rock του 90. Για να μην αναφέρουμε τη μεγάλη στροφή στη μαύρη μουσική, μιας και τείνουν να εξαντληθούν οι αναβιώσεις της rock. Και μέσα σε όλα αυτά, ο ηλεκτρονικός ήχος να τρυπώνει σχεδόν παντού, προκειμένου να ηχούν όλα πιο σύγχρονα και φρεσκαρισμένα.
     Αν κάνουμε μια προσπάθεια να ξεχωρίσουμε τρεις κυρίαρχες μουσικές τάσεις για το 2012, αυτές θα ήταν οι εξής. Πρώτον, η μεγάλη στροφή στη μαύρη μουσική, ιδιαίτερα στην hip hop και την R&B, η οποία αρχίζει και παίρνει μια ας πούμε indie χροιά, και λιγότερο στη funk και τη soul. Από πέρσι με τον The Weeknd και τον Jamie Woon είχε φανεί το πράγμα, φέτος συνεχίστηκε με την επιτυχία καλλιτεχνών όπως ο Miguel, οι How To Dress Well και φυσικά ο Frank Ocean (δεν είναι τυχαίο ότι φέτος ουσιαστικά έκανε το μεγάλο μπαμ ο The Weeknd). Παράλληλα, μπάντες όπως οι Purity Ring και οι Death Grips πέτυχαν ενδιαφέρουσες μίξεις της ηλεκτρονικής μουσικής (και ιδίως των dubstep τεχνικών) με τo R&B και το hip hop αντίστοιχα. Κρίνοντας από τα "next big things", η τάση αυτή δείχνει να έχει πολύ μέλλον ακόμα και μην εκπλαγείτε αν δείτε την indie σύντομα να μπαίνει βαθυτερα και στα χωράφια της jazz και της funk. Δεύτερον, είχαμε και μια επιστροφή στις βαριές κιθάρες, με noise και punk ήχους και συχνά lo-fi παραγωγές. Ty Segall, The Men, Thee Oh Sees, Japandroids, Cloud Nothings, Future Of The Left, όλοι τους έβγαλαν δίσκους που συζητήθηκαν και ακούστηκαν πολύ. Τρίτον, έχουμε τη νέα βρετανική εναλλακτική indie σκηνή, με πρωτεργάτες τους Alt-J και τους Django Django, στα βήματα των Wild Beasts. Η απονομή του Mercury Prize στους πρώτους πιθανότατα δείχνει ότι και εδώ υπάρχει αρκετό μέλλον. Και τέλος, φυσικά η εποχή της dubstep ηλεκτρονικής μουσικής καλά κρατεί, έχοντας εισχωρήσει για τα καλά και στην εμπορική pop και rock (βλέπε Muse, Ellie Goulding, Madonna κ.ά.), κρατώντας όμως και τον underground (και πιο πειραματικό/minimal) χαρακτήρα της με παραγωγούς/καλλιτέχνες όπως Burial, Flying Lotus και Actress, οι δίσκοι των οποίων επίσης έκαναν αίσθηση.
     Οι παρακάτω δίσκοι είναι αυτοί που το Indiego Sound ξεχώρισε για φέτος, σε μια προσπάθεια να ζυγίσει το υποκειμενικό του κριτήριο, αλλά και τις αντικειμενικές παραμέτρους που αφορούν την ποιότητα, τη διαχρονικότητα, την πρωτοτυπία και την επιδραστικότητα της εκάστοτε μουσικής κυκλοφορίας. Καλή χρονιά σε όλους και ας ελπίσουμε του χρόνου να είμαστε και πάλι εδώ με ακόμα καλύτερη μουσική!




. 40. Crystal Castles - III
 



39. Neil Young With Crazy Horse - Psychedelic Pill



38. Bruce Springsteen - Wrecking Ball




37. Ty Segall Band - Slaughterhouse
 



36. Death Grips - The Money Store




 35. DIIV - Oshin





34. Lana Del Rey - Born To Die




33. Mount Eerie - Clear Moon




 32. Dan Deacon - America


31. Julia Holter - Ekstasis
 


 30. Andrew Bird - Break It Yourself



29. Animal Collective - Centipede Hz





28. Bob Dylan - Tempest




27. Godspeed You! Black Emperor - 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!




 26. Michael Kiwanuka - Home Again





 25. Spiritualized - Sweet Heart Sweet Light





24. The xx - Coexist




23. Leonard Cohen - Old Ideas




22. Anais Mitchell - Young Man In America



 21. Purity Ring - Shrines



20. Lost In The Trees - A Church That Fits Our Needs



19. Chromatics - Kill For Love




 18. Richard Hawley - Standing At The Sky's Edge




 17. Dr. John - Locked Down


  

16. The Men - Open Your Heart




15. The Maccabees - Given To The Wild




14. Perfume Genius - Put Your Back N 2 It




13. Django Django - Django Django




12. Jack White - Blunderbuss




11. Japandroids - Celebration Rock




10. Grimes - Visions




9. Beach House - Bloom





8. Alt-J (Δ) - An Awesome Wave




 7. Grizzly Bear - Shields



6. Dirty Projectors - Swing Lo Magellan





5. Fiona Apple - The Idler Wheel...




4. Swans - The Seer








3. Frank Ocean - channel ORANGE




2. Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city



1. Tame Impala - Lonerism


24.11.12

Melody's Echo Chamber - Melody's Echo Chamber

Είδος:  Dream Pop  /  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  5 Νοεμβρίου 2012


     Το Melody's Echo Chamber είναι το ντεμπούτο από το ομώνυμο dream pop project της Γαλλίδας Melody Prochet, το οποίο βρήκε το δρόμο προς την κυκλοφορία χάρη στον frontman των Tame Impala, Kevin Parker, που ανέλαβε την παραγωγή και την κιθάρα. Οι λέξεις "melody" και "echo" αποτελούν και 2 από τα σημαντικότερα στοιχεία του ήχου. Το πρώτο οφείλεται στις συνθέσεις τις Melody, ενώ το δεύτερο ξεκάθαρα στον ήχο της κιθάρας και στη γενικότερη αισθητική της παραγωγής του Parker. Το Indiego Sound ήδη από τον τελευταίο δίσκο των Tame Impala δεν είναι ακριβώς fan της συγκεκριμένης παραγωγής, ωστόσο αυτή αναμφίβολα δένει καλά με τα κομμάτια, δημιουργώντας μια αιθέρια ατμόσφαιρα που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητο το μέσο φίλο της dream pop. Και οι συνθέσεις αυτές καθ' αυτές, όμως, είναι καλές.
     Το μεγαλύτερο επίτευγμα του δίσκου είναι οτι καταφέρνει να είναι γλυκός όσο δεν πάει, αλλά καθόλου γλυκανάλατος. Χωρίς να συγκλονίζει, η ακρόαση κυλάει αρμονικά και στο τέλος αρκετές από τις μελωδίες μένουν, προκαλώντας σε να τις ακούσεις ξανά και ξανά. Ένα ζουμερό ντεμπούτο και μια καλλιτέχνις που δείχνει να έχει αρκετά πράγματα να δώσει.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  I Follow You , Some Time Alone, Alone , Endless Shore , Be Proud Of Your Kids

21.11.12

Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city

Είδος:  Hip Hop
Κυκλοφορεί:  23 Οκτωβρίου 2012


     Με το 2012 σιγά σιγά να κλείνει και την ώρα του φετινού δισκογραφικού απολογισμού να πλησιάζει, η κοινή γνώμη φαίνεται να συγκλίνει προς το γεγονός ότι το δεύτερο album του Kendrick Lamar αποτελεί την καλύτερη hip hop κυκλοφορία για φέτος. Το Indiego Sound ομολογουμένως δεν έχει ασχοληθεί με πολλά hip hop albums, μιας και το συγκεκριμένο genre δεν ανήκει στις προτιμήσεις και τις προτεραιότητές του. Ωστόσο, ακούγοντας το παρόν album, δεν δυσκολεύεται να πιστέψει τον ισχυρισμό και φυσικά δεν θα μπορούσε να αγνοήσει σε καμία περίπτωση μια τόσο σημαντική και καλή κυκλοφορία.
     Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς στο δίσκο με την πρώτη ακρόαση δεν είναι άλλο από την παραγωγή. Ο Kendrick παίζει με διάφορα hip hop styles, του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, και ο Dr. Dre, που έχει τα ηνία της παραγωγής, ανταποκρίνεται εξαιρετικά, πετυχαίνοντας όλους τους ήχους στους οποίους στόχεψε ο καλλιτέχνης. Η όλη δουλειά θυμίζει αρκετά τους πρώτους δίσκους του Kanye West στο πάντρεμα των στοιχείων και στο sampling (εντοπίζουμε μέχρι και Beach House), αν και θα προτιμούσαμε να υπάρχει λίγο μεγαλύτερη βαρύτητα στα φυσικά όργανα, έναντι του ηλεκτρονικού εμπορικού ήχου. Κομμάτια όπως το good kid, το δεύτερο μισό του m.A.A.d city ή το Sing About Me, I'm Dying Of Thirst αναδεικνύουν την περισσότερο "ποιοτική" προσέγγιση της μουσικής, ενώ αντίθετα τα Swimming Pools και Money Trees αποτελούν μικρά στραβοπατήματα, τα οποία αν έλειπαν θα έκαναν το δίσκο πιο εκλεπτυσμένο.
     Πέρα από την παραγωγή και ορισμένα πολύ δυνατά tracks, ο 25χρονος Kendrick μπορεί να είναι υπερήφανος και για τους ευυπόληπτους στίχους του. Ο όλος δίσκος αποτελεί μια αναδρομή στα νεανικά του χρόνια, περιγράφοντας καθημερινές ιστορίες και διάφορα κοινωνικά φαινόμενα από αυτή την αυτοαναφορική οπτική. Μια μεγάλη μερίδα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων βρίσκει τη θέση της στις ιστορίες αυτές, οι οποίες παρουσιάζονται έξυπνα, με συνοχή και εντέχνως με conceptual λογική. Τελικά, ακούγοντας καταλαβαίνουμε πως ο τίτλος του album, good kid, m.A.A.d city, αναφέρεται στον ίδιον τον Kendrick.
     Το Indiego Sound δέχεται ότι η υστερία του μουσικού τύπου με το album αυτό είναι λίγάκι υπερβολική. Δεν είναι σίγουρο ότι ο Kendrick Lamar έχει τη στόφα των κορυφαίων rappers των 80΄s και των 90's, ούτε ότι το album του είναι καλύτερο από το Stankonia ή το Late Registration και τα περισσότερα του Kanye. Ωστόσο, δεν παύει να είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά που ξεχωρίζει με άνεση στο είδος της, αλλά και στην ευρύτερη μουσική βιομηχανία.

Βαθμολογία:  9

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Backseat Freestyle , The Art Of Peer Pressure , good kid , m.A.A.d city , Sing About Me, I'm Dying Of Thirst

19.11.12

The Weeknd - Trilogy

Είδος:  R&B  /  Electronic
Κυκλοφορεί:  12 Νοεμβρίου 2012

 
     Ο Καναδός Abel Tesfaye, ευρέως γνωστός ως The Weeknd, είναι από τους καλλιτέχνες που ακούστηκαν πολύ μέσα στο 2011, αλλά ξέφυγαν από το Indiego Sound. Την περσινή χρονιά είχε κυκλοφορήσει 3 mixtapes σε δική του ανεξάρτητη δισκογραφική, τα οποία και ενώθηκαν και με την προσθήκη τριών καινούριων κομματιών κυκλοφορούν πλέον ως τριλογία από τη Universal. Με την ευκαιρία αυτή, λοιπόν, αξίζει να αναφερθούμε στον εν λόγω καλλιτέχνη, μιας και ηγείται ενός νέου ρεύματος "εναλλακτικής" R&B, μαζί με τον Frank Ocean, τον Miguel, τον Jamie Woon, τους How To Dress Well και μερικούς άλλους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα δούμε ότι δεν είναι τόσο ο ήχος που διαφοροποιείται, όσο η προσέγγιση. Έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με καλλιτέχνη mainstream μουσικής, ο οποίος διάλεξε την "indie" όδο και ξεκίνησε απευθυνόμενος στο αντίστοιχο κοινό, το οποίο έχοντας εξαντλήσει σχεδόν τη rock και τα αμέτρητα παρακλάδια της, είναι πλέον ανοιχτό και στη μαύρη μουσική. Αυτό, όπως έχουμε ξαναπεί, αποτελεί και μία από τις μεγαλύτερες μουσικές τάσεις της νέας δεκαετίας.
     Περνώντας σιγά σιγά στο ψητό, το πρώτο μέρος της τριλογίας, με τίτλο House Of Balloons, είναι και το πιο ενδιαφέρον με διαφορά. Πρόκειται για έντονα ηλεκτρονική R&B, με ήχο κομψό και λεπτοδουλεμένο, ατμόσφαιρα σκοτεινή και ηχοτοπία υψηλής αισθητικής. Εδώ βρίσκονται μαζεμένες οι περισσότερες καλές συνθέσεις της τριλογίας, ενώ και το καινούριο κομμάτι με τίτλο Twenty Eight είναι δυνατό. Το ύφος του The Weeknd γίνεται αμέσως αντιληπτό και κατανοητό, μιας και είναι πολύ συγκεκριμένο και κατασταλαγμένο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ακόμα και για αυτούς που αντιπαθούν αυτό το είδος της μουσικής και τη σχετική καγκουρο-κλάψα, το House Of Balloons είναι τόσο προσεγμένο, που σχεδόν αποκλείεται να μην κερδίσει την εκτίμησή τους.
     Στο δεύτερο μέρος Thursday πάλι, τα πράγματα χαλάνε αρκετά. Εδώ ο ήχος χάνει εν μέρει το ενδιαφέρον και την ιδιαιτερότητά του, ενώ οι συνθέσεις φαίνονται νερόβραστες, άδειες από στιγμές έκπληξης και αδιάφορες, συμπεριλαμβανομένου και του νέου κομματιού. Ο The Weeknd αρχίζει να τείνει έντονα προς τον κακώς εννοούμενο mainstream ήχο, γεγονός που αποτυπόθηκε στις κριτικές την περσινή χρονιά, μιας και όλοι σχεδόν οι κριτικοί συμφώνησαν ότι το Thursday ήταν μερικά levels κάτω από το House Of Balloons. Πράγματι, πρόκειται ξεκάθαρα για το πιο αδύναμο από τα 3 mixtapes. Δεν έχει να προσθέσει κάτι, παρά μόνο να εξασθενήσει την τελική συνισταμένη της τριλογίας.
     Τέλος, το Echoes Of Silence έρχεται να κλείσει την τριλογία, αν και όχι τόσο εντυπωσιακά όσο θα θέλαμε. Τα κομμάτια βελτιώνονται μεν ελαφρώς σε σχέση με το Thursday, αλλά ο ήχος πλέον παραγίνεται χοντροκομμένος σε ορισμένα σημεία (π.χ. Initiation) και μειώνει αρκετά το τελικό αποτέλεσμα. Το νέο κομμάτι χωρίς να είναι κακό δεν έχει να πει πολλά, σε αντίθεση με το γνωστό Montreal, που αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια της τριλογίας. Η διασκευή στο Dirty Diana του Michael Jackson έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είχαμε υποψιαστεί όταν πρωτοακούσαμε τον The Weeknd: ο Καναδός έχει επηρεαστεί τρομερά από τον βασιλιά της pop τόσο στη μελαγχολία της μουσικής, όσο και στην ερμηνεία, η οποία είναι σχεδόν πιστή αντιγραφή της αντίστοιχης του Jackson στις μπαλάντες του. Φωνάρα μεν, ξανακουσμένη δε.
     Η διαφορά του The Weeknd σε σχέση με τον Frank Ocean (πλησιέστερο παράδειγμα), είναι ότι ενώ και οι δύο έχουν δημιουργήσει άψογους ήχους σε πολλά από τα κομμάτια τους, ο πρώτος δεν έχει ακόμα καταφέρει να γράψει πραγματικά σπουδαία τραγούδια. Όχι απλώς καλά, σπουδαία. Με αυτήν την έννοια, το Indiego Sound είναι της άποψης ότι ο Καναδός είναι υπερεκτιμημένος. Υψώνεται πολλά επίπεδα πάνω από το μέσο όρο του είδους του, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το R&B βρίσκεται σε ένα χάλι εδώ και πολλά χρόνια. Όταν τα standards είναι τόσο χαμηλά, είναι επόμενο να αποθεώνεται κάτι καλαίσθητο και αξιοπρεπές. Ο The Weeknd δεν είναι τίποτα άλλο από μια φωνή που ξεχωρίζει σε μία αρένα με σχεδόν ανύπαρκτο ανταγωνισμό. Παρόλα αυτά, παραμένει ένα άκουσμα must για τους φίλους του είδους.

House Of Balloons: 7
Thursday: 5
Echoes Of Silence: 5
½

Βαθμολογία: 
6
Κομμάτια που ξεχωρίζουν:
  What You Need , Wicked Games , Coming Down , Twenty Eight , Lonely Star , Montreal , Next

15.11.12

Crystal Castles - III

Είδος:  Indie Electronic / Synth Noise
Κυκλοφορεί:  7 Νοεμβρίου 2012


     Η τρίτη κυκλοφορία των Crystal Castles τους βρίσκει απτόητους στην πορεία προς την καταξίωσή τους ως ένα από τα πιο επιτυχημένα εναλλακτικά ηλεκτρονικά σχήματα. Στο νέο δίσκο ο ήχος λειαίνεται κάπως, με αποτέλεσμα το συγκρότημα να ακούγεται πιο ώριμο από ποτέ. Η φασαρία καταλαγιάζει και η βαρύτητα δίνεται στην ατμόσφαιρα, η οποία είναι και το καλύτερο στοιχείο της μουσικής τους. Το απόκοσμο και το υπερφυσικό παίρνουν σάρκα και οστά, σε έναν δίσκο που είναι ικανός να σε στοιχειώσει από το πρώτο άκουσμα, χωρίς πλεονάζουσα αβανγκαρντίλα.
     Στον ήχο οι Crystal Castles δεν παίζονται. Σπάνια ηλεκτρονική μουσική καταφέρνει να είναι τόσο μπιτάτη και χορευτική, αποφεύγοντας να γίνει χοντροκομμένη. Όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε και με καλές συνθέσεις (υπάρχουν 3-4 τέτοιες μέσα στο album), τα πράγματα απογειώνονται. Εντάξει δε μιλάμε για κάτι συγκλονιστικό, όμως μιλάμε για κάτι σύγχρονο και οπωσδήποτε ελκυστικό. Fans και μη, δώστε την προσοχή που του αξίζει και δεν θα το μετανιώσετε!

Βαθμολογία:  7 

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Plague , Kerosene , Affection , Sad Eyes

6.11.12

Mac DeMarco - 2

Είδος:  Indie Pop  /  Indie Rock  / Lo-Fi
Κυκλοφορεί:  15 Οκτωβρίου 2012


     Η δεύτερη κυκλοφορία του 22χρονου Καναδού δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Δεν περιέχει κομμάτια που υπερβαίνουν τη στάθμη του καλού, δεν αποτελεί δίσκο που θα θυμούνται πολλοί μετά από χρόνια. Ωστόσο, το Indiego Sound επέλεξε να του αφιερώσει μερικές γραμμές. Και αυτό γιατί  υπάρχει κάτι ενδιαφέρον που συμβαίνει στα κομμάτια αυτού του δίσκου.
     Πέρα από τον γνωστό indie rock/pop ήχο, με τις πινελιές ψυχεδέλειας και dream pop που συναντούμε συχνά τα τελευταία χρόνια, ο ήχος του Mac DeMarco παρουσιάζει κάτι ακόμη: funk και soul. Τόσο η ρυθμική κιθάρα, όσο και η αλληλουχία των συγχορδιών, πολύ συχνά παραπέμπουν σε μαύρες μουσικές, καθιστώντας βέβαιο το ότι ο DeMarco έχει ασχοληθεί και επηρεαστεί από τα συγκεκριμένα ρεύματα. Το μπάσο και τα drums συνεργάζονται υπέροχα στην υπηρεσία των ρυθμικών αυτών μοτίβων, ενώ η lo-fi "σπιτική" παραγωγή δίνει μια underground χροιά που συνάδει με την εποχή μας.
     Και θα πει κάποιος: "γιατί είναι τόσο αξιοσημείωτο αυτό το πάντερεμα της indie με τη μαύρη μουσική;". Η αλήθεια είναι πώς από μόνο του δε λέει κάτι, ωστόσο όσοι παρακολουθούν στενά την indie μουσική θα έχουν διαπιστώσει ότι το καθαρό indie rock που μεσουράνησε την περασμένη δεκαετία έχει υπερκορεστεί και πολλοί μουσικοί καταφεύγουν είτε σε ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, είτε σε νέες ενορχηστρώσεις (π.χ. αρκετά πνευστά), είτε σε παντρέματα ειδών, επεκτεινόμενοι προς τη μάυρη μουσική. Στην τελευταία κατηγορία, στην οποία προφανώς ανήκει και ο DeMarco, απαντάται μια γκάμα ρευμάτων: από την αναβίωση του blues, μέχρι την έκρηξη του ανεξάρτητου R&B και από τις jazzy διαθέσεις, μέχρι τις funk κιθάρες (καλή ώρα).
     Η αίσθηση που δίνει αυτός ο δίσκος είναι ότι αποτελεί μια εισαγωγή σε αυτά που έχει να δώσει ο καλλιτέχνης. Είναι σίγουρα σε καλό δρόμο, κυρίως γιατί ξεφεύγει από τα cliche και ανοίγει πόρτες σε μουσικές του παραλθόντος οι οποίες περιμένουν να αναβιωθούν με σύγχρονους όρους από τη νέα γενιά. Καλά θα κάνουμε να το συνηθίσουμε!

Βαθμολογία: 
7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Freaking Out The Neighborhood , Annie , Robson Girl

5.11.12

Wild Nothing - Nocturne

Είδος:  Indie Pop  /  Dream Pop  /  Shoegaze
Κυκλοφορεί:  27 Αυγούστου 2012


     O  Jack Tatum, μουσικός που κρύβεται πίσω από τους Wild Nothing, έχει μελετήσει πολύ τη δεκαετία του '80. Σε αυτό το δεύτερο album του ο ήχος των Cure, αλλά και πολλών άλλων μικρότερων μπαντών του shoegaze και του dream pop ιδιώματος, μεταμφιέζεται σε μια μοντέρνα εκδοχή, για να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις φετινές κυκλοφορίες του είδους.
     Οι κιθάρες ηχούν γλυκά και ονειρικά, δένουν όμορφα με τα synths και τα αντίστοιχης αισθητικής φωνητικά και δημιουργούν έναν ήχο τέρμα smooth. Ο δίσκος ακούγεται εύκολα και ευχάριστα, αν και κυλάει αναίμακτα και προβλέψιμα, χωρίς δηλαδή κάποιο συγκλονιστικό κομμάτι που θα αρπάξει την προσοχή σου (εκτός ίσως από το Paradise). Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι προσεγμένο ή καλό, όλα κυλάνε ομαλά. Τελικά η μουσική καταφέρνει να σε βάλει στην όμορφη ατμόσφαιρα και να σου κρατήσει καλή συντροφιά, για όσο της το επιτρέψεις.
     Το Nocturne δεν είναι ο δίσκος που θα σε κάνει να ακούσεις dream pop, αν δεν είσαι ήδη φίλος του είδους. Αν είσαι όμως, δύσκολα δεν θα τον απολαύσεις. Γι' αυτο και προτείνεται ανεπιφύλακτα από το Indiego Sound.

Βαθμολογία: 
7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Shadow , Disappear Always , Paradise

2.11.12

Egyptian Hip Hop - Good Don't Sleep

Είδος:  Indie Pop  /  Synthpop
Κυκλοφορεί:  22 Οκτωβρίου 2012

     
     Δεν έχουν καμία σχέση ούτε με Αίγυπτο, ούτε με hip hop! Οι Egyptian Hip Hop, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι μια σχετικά νέα βρετανική indie μπάντα, η οποία έχει τραβήξει πάνω της αρκετό hype εδώ και 3 χρόνια. Το ντεμπούτο album τους έρχεται αρκετά καθυστερημένο και όπως θα δούμε η αναμονή και το buzz γύρω από το όνομά τους μάλλον δεν επιβεβαιώνονται.
     Οι επιρροές που καθόρισαν τον ήχο της μπάντας αναφέρονται ξεκάθαρα στη δεκαετία του '80, έτσι έχουμε εντονότατο μπάσο και synths. Ηχητικά υπάρχει ενα ενδιαφέρον και μια καλή αισθητική, ενώ γίνεται αντιληπτή και μια καλοδεχούμενη διάθεση για πειραματισμό, που αφορά κυρίως τη δομή των κομματιών.
    Ωστόσο, τα κομμάτια της μπάντας είναι τόσο αδύναμα, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Χωρίς υπερβολή, το album αυτό κάλλιστα κατατάσσεται στην κακή πλευρά της indie, όπου η ερμηνεία ουσιαστικά μετατρέπεται σε μουρμουρητό και περιθωριοποιείται από την παραγωγή, καταλήγοντας κάπου στο βάθος, να ακούγεται λιγότερο από όλα τα υπόλοιπα όργανα. Η δε μουσική είναι συναισθηματικά αποστειρωμένη και μελωδικά πενιχρή. Έτσι, έχουμε κομμάτια στην πλειοψηφία τους βαρετά και ξενέρωτα, ενώ ακόμα και μετά από αρκετό ψάξιμο, δεν έχει βρεθεί έστω και ένα αξιομνημόνευτο που να εισχωρεί τουλάχιστον στη σφαίρα του "πολύ καλού".
     Παρά την γενικά θετική αποδοχή του συγκεκριμένου δίσκου από το μουσικό τύπο, το Indiego Sound δυσκολεύεται να βρει λόγους για να ασχοληθεί κανείς μαζί του. Αν και μάλλον είναι χλωμό, ας ελπίσουμε σε μελλοντικές εκπλήξεις...

Βαθμολογία:  4½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  The White Falls , Yoro Diallo , SYH

30.10.12

Neil Young With Crazy Horse - Psychedelic Pill

Είδος:  Folk Rock
Κυκλοφορεί:  29 Οκτωβρίου 2012

     
     Ο εμβληματικός τραγουδοποιός του Καναδά επιστρέφει με τους Crazy Horse στη δεύτερη κυκλοφορία τους για το 2012, αποδεικνύοντας ότι αν κάτι δεν του λείπει, αυτό είναι η έμπνευση. Δύο δίσκοι και σχεδόν μιάμιση ώρα μουσικής αποτελούν το Psychedelic Pill, καθιστώντας το ένα όχι εύκολο album για να το ακούσεις ολόκληρο. Πιστός στο folk rock ύφος του, o Neil Young χρωματίζει με πινελιές ψυχεδέλειας τις γενναιόδωρες χρονικά συνθέσεις του, δημιουργώντας κομμάτια που σε προκαλούν να χαθείς μέσα τους. Οι catchy μελωδίες και τα εθιστικά guitar solos του Young δίνουν και παίρνουν, αφήνοντας μηδαμινά περιθώρια αμφιβολίας για το ότι ο τύπος το έχει ακόμη. Εναλλάσσοντας ανάμεσα σε γλυκές μπαλάντες αλλά και πιο βαριά rock κομμάτια, ο δίσκος παρουσιάζει την απαραίτητη ποικιλομορφία. Ενδιαφέρον έχει και ο στίχος, με αρκετά προσωπικό χαρακτήρα, για όποιον ενδιαφέρεται να το ψάξει περισσότερο. Μεταξύ αρκετών ωραιότατων κομματιών, ξεχωρίζει το Walk Like A Giant, που εύκολα μπορεί να φιγουράρει με περηφάνεια στην κατηγορία "διαμάντια του 2012".
     Το ενδιαφέρον με την κυκλοφορία αυτή είναι ότι αναδεικνύει (για πολλοστή φορά) τη στασιμότητα της μουσικής. Σε μια εποχή που η νέα folk και η νέα ψυχεδέλεια ανήκουν στα κυρίαρχα ρεύματα, έρχεται ένα μεγαθήριο από τα παλία να το κάνει the old way. Πράγματι, ο δίσκος δεν έχει να δείξει κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε για αντιγραφή τον αυθεντικό δημιουργό αυτών των ήχων. Για στασιμότητα ίσως, αλλά εντέλει στη μουσική περισσότερη σημασία έχει η ποιότητα, παρά η καινοτομία. Και το Psychedelic Pill στον πρώτο τομέα τα καταφέρνει περίφημα.


Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Ramada Inn , Walk Like A Giant , Psychedelic Pill (Alternate Take)

26.10.12

Godspeed You! Black Emperor - 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!

Είδος:  Post-Rock
Κυκλοφορεί:  15 Οκτωβρίου 2012


     Μετά από 10 χρόνια, για πολλά από τα οποία κυκλοφορούσε η φήμη ότι βαράνε διάλυση, οι Godspeed You! Black Emperor αιφνιδιαστικά κυκλοφόρησαν νέο album, για να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά του post-rock. Ο δίσκος δεν πρόκειται για κάτι ιδιαίτερα καινούριο, με την έννοια ότι από τα 4 κομμάτια που περιέχει, οι 2 κεντρικές 20λεπτες συνθέσεις έχουν γραφτεί πριν αρκετά χρόνια, ενώ τα υπόλοιπα 2 (πολύ μικρότερης διάρκειας) λειτουργούν συνοδευτικά και δεν στέκουν μόνα τους ως κομμάτια.
     Το Mladic ανοίγει το δίσκο δυναμικά, μιας και πρόκειται για ένα από τα πιο βαβουριάρικα κομμάτια της δισκογραφίας των Καναδών. Το κομμάτι ξεκινά ήπια, εξελίσσεται, φτάνει στο κεντρικό riff (που θυμίζει κάτι από ανατολή) μέσα σε μια πανδαισία ήχων και φασαρίας, για να εκτονωθεί με έναν όμορφο και αναπάντεχο τρόπο. Την ίδια περίπου συνταγή ακολουθεί και το τρίτο (και έξοχο) κομμάτι We Drift Like Worried Fire, χτίζοντας λίγο λίγο μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, η οποία συχνά πυκνά ξεσπά σε ξέφρενους ηχητικούς χορούς. Οι πάυσεις αφήνουν το κομμάτι να αναπνεύσει και ουσιαστικά χωρίζουν τα διάφορα μέρη, τα οποία είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά δένουν τέλεια. Τα 2 κομμάτια που συμπληρώνουν την tracklist δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον, μιας και βασίζονται στο drone, χωρίς πολλές παρεμβάσεις από άλλα όργανα και ουσιαστικά ο ρόλος τους περιορίζεται στο να διατηρήσουν την πολεμική, κατα κάποιο τρόπο, ατμόσφαιρα.
     Θα μπορούσαν να γραφτούν αναλύσεις επί αναλύσεων για τις συνθέσεις των Godspeed You! Black Emperor, αλλά στην περίπτωσή τους δεν έχει και τόσο νόημα, μιας και η μουσική τους παίρνει διαφορετικές διαστάσεις και μορφές στα αυτιά του κάθε ακροατή. Μπορεί το album αυτό να μην είναι η καλύτερή τους δουλειά, όμως είναι αντιπροσωπευτικό της μουσικής τους ταυτότητας και στέκεται με μεγάλη αξιοπρέπεια ανάμεσα στις εξαιρετικές κυκλοφορίες που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  We Drift Like Worried Fire