29.6.13

Patty Griffin - American Kid

Είδος:  Country  /  Folk
Κυκλοφορεί:  13 Μαΐου 2013


     Η Patty Griffin επιστρέφει με το καινούριο της δισκογραφικό πόνημα "American Kid" μετά απο απουσία 3 χρόνων κι ένα Grammy του "Καλύτερου Παραδοσιακού Gospel Άλμπουμ" για το Downtown Church , ενώ παράλληλα ανήκει πλέον στην περίφημη Band of Joy του Robert Plant (frontman των Led Zeppelin), ο οποίος υπήρξε και συν-συνθέτης σε ένα από τα κομμάτια του δίσκου.
     Στο πρώτο άκουσμα, συφιλιάστηκα. Παράλληλα με την ακρόαση, περνούσαν απο το μυαλό μου εικόνες απo Τεξανούς να τρώνε chicken wings, να φορανε flannel αμάνικα πουκάμισα και να οδηγάνε αγροτικά φορτηγάκια καθώς γλυκοκοιτάνε την αδερφή τους. Μια All American Redneck εικόνα για έναν καθ'όλα All American Country δίσκο. Παρόλαυτα, την επόμενη μέρα άκουσα ξανά τον δίσκο στο αμάξι σε μια βόλτα στην εξοχή της Βόρειας Ελλάδας και μου συνέβη κατι πρωτοφανές. Ο δίσκος μεταμορφώθηκε σε ένα αριστοτέχνημα φαινομενικά απλών συνθέσεων, με άριστα δουλεμένη παραγωγή στον ακουστικό ήχο του άλμπουμ και πινελιές που τον εμποδίζουν να περιπέσει στις ξερές βλαχοαμερικάνικες folk συνθέσεις.
     Χωρίς να λέγεται ξεκάθαρα και θεματικά, πίσω απο την κάθε σύνθεση στέκεται το πένθος της Griffin για τον θάνατο του πατέρα της, που χρωματίζει και μουσικά όλο τον δίσκο. Η ίδια ελίσσεται μέσα κι έξω απο διαφορετικούς ρόλους στο κάθε κομμάτι, ενσαρκώνοντας πλήθος χαρακτήρων με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την ελπίδα, τους φόβους και τις δυσκολίες της κάθε ανθρώπινης ζωής που πενθεί για ένα χαμένο πρόσωπο, για μία χαμένη παιδικότητα ή για χαμένες ανθρώπινες σχέσεις.
     Στιχουργικά, η Griffin φαίνεται να γνωρίζει πώς να μην πέφτει στην παγίδα των βαρύγδουπων φράσεων κατανοώντας την δύναμη αληθινών και έξυπνων στίχων με αφαιρετική διάθεση και αφηγηματικές τεχνικές. Αφήνει πλέον πολλές σκέψεις να εννοούνται και κατευθύνει τον ακροατή στις συνθέσεις για να ξεδιαλύνει τις προθέσεις και τις ανησυχίες της, βάζοντας τον στην θέση να μεταφράζει τις ιστορίες της, ιστορίες που ταιριάζουν σε κάθε ζωή σαν παλιό ρούχο.
     Παρόλο που ο δίσκος μπορεί να θεωρηθεί ενα ραγισμένο λεπτοτέχνημα, έχει και τις θυελλώδεις στιγμές του, με την τραγουδίστρια να μην φοβάται τις δυναμικές ερμηνείες. Η συνολική εικόνα του άλμπουμ ίσως να ωφελούνταν από περισσότερα συναισθηματικά κρεσέντο, καθώς πέφτει, σε ελάχιστες βέβαια στιγμές, σε κοιλιές που μπορεί να κουράσουν το απαίδευτο αυτί, λαμβάνοντας ειδικά υπόψη την country φύση του δίσκου.
     Συνοπτικά, το "American Kid" είναι μία επιτυχία. Καλοζυγισμένο, με αριστοτεχνικά αφηγημένες ιστορίες καταφέρνει την αγωγιμότητα στις συνθέσεις. Παρόλαυτα, το μεγαλυτερο του επίτευγμα είναι οτι καταφέρνει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του μουσικού genre στο οποίο ανήκει χωρίς να γίνει ένα γραφικό παράδειγμά του.

Δημήτρης Μεντές


Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Wild Old Dog
, Ohio , Irish Boy , Get Ready Marie

27.6.13

Tom Odell - Long Way Down

Είδος:  Pop
Κυκλοφορεί:  24 Ιουνίου 2013


     Δεν είναι και λίγα αυτά που έχει πετύχει ο Tom Odell στα 22 του. Μια θέση στη λίστα BBC Sound of 2013, Critics' Choice στα φετινά Brit Awards και support act στην επερχόμενη συναυλία των Rolling Stones στο Hyde Park. Και εκτός από όλα τα παραπάνω, φαίνεται ότι θα έχει και πολύ καλή εμπορική πορεία, μιας και ήδη μετράει τρία πετυχημένα singles με το δίσκο του να έχει κυκλοφορήσει μόλις.
     Ο Tom Odell είναι εύρημα της Lily Allen, η οποία δήλωσε ότι η ενέργειά του επί σκηνής της θυμίζει τον David Bowie και τον πήρε στη δισκογραφική της. Και ο συγκεκριμένος παραλληλισμός μπορεί να είναι απορίας άξιος, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι εχει επηρεαστεί ιδιαίτερα από Βρετανούς καλλιτέχνες. Οι πιανιστικές κατά βάση pop μπαλάντες του θυμίζουν αρκετά Coldplay, The Fray, νέους Take That αλλά και κάτι από τον παλιό Damien Rice.
     Η συνταγή του απλή. Πιασάρικα τραγούδια αγάπης, μελοδραματικές, "ραγισμένες" ερμηνείες που μοιάζουν με μια κακή εκδοχή αυτών του Jeff Buckley και ενορχηστρώσεις φορτωμένες σε αποκρουστικό, συχνά, βαθμό, ώστε να ηχεί ακόμα πιο εντυπωσιακό το συνοθύλευμα. Και όλο αυτό πραγματικά είναι too much. Στις στιγμές που υπάρχει εντονότερη συναισθηματική φόρτιση, αυτό που συμβαίνει είναι ένα ντου από παντού: ο Tom Odell να δίνει πόνο σχεδόν κλαίγοντας, τα φωνητικά από πίσω να συνοδεύουν με στόμφο λες και τραγουδάνε Carmina Burana, ο drummer να βαράει σαν ροκάς που βρέθηκε τη λάθος στιγμή στη λάθος μπάντα και το πιάνο να ακούγεται σαν να παίζει ο Elton John σε κάποια κρίση επιληψίας τύπου Ian Curtis.
     Θα ήταν άδικο να πούμε ότι ο Tom Odell δεν έχει την ικανότητα να γράφει συμπαθητικά τραγούδια ή ότι δεν έχει φωνητικές δυνατότητες. Το πρόβλημα είναι ότι το όποιο ταλέντο του επισκιάζεται από τις τόσο έντονα εμπορικές κατευθυντήριες γραμμές (της εταιρείας;), οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα έναν δίσκο εκνευριστικά τυποποιημένο, που προσπαθεί υπερβολικά πολύ να εντυπωσιάσει και να σε πάρει μαζί σου. Έτσι, η προσωπικότητα του Odell κουκουλώνεται από όλο αυτό το πανηγύρι, τα τραγούδια του αδικούνται και η μουσική του δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα το αυθεντικό. Θα πρέπει να αποστασιοποιηθεί από το εμπορικό παιχνίδι και να βρει την προσωπική του έκφραση, προκειμένου το ταλέντο του να αποδώσει καρπούς, πριν τον ξεζουμίσει η μουσική βιομηχανία και καεί δημιουργικά.

Βαθμολογία:  5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Another Love
, Can't Pretend , Sirens

25.6.13

Sigur Rós - Kveikur

Είδος:  Post-Rock  /  Experimental Rock
Κυκλοφορεί:  17 Ιουνίου 2013


     Με συνοπτικές διαδικασίες, μόλις ένα χρόνο μετά το μέτριο Valtari, τα καμάρια της Ισλανδικής μουσικής, οι Sigur Rós, επιστρέφουν. Ως τρίο αυτή τη φορά, καθώς ο multi-instrumentalist Kjartan "Kjarri" Sveinsson αποχώρησε πέρυσι. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ο ήχος τους θα παρέμενε απαράλλαχτος λίγο πολύ, στην πραγματικότητα έχουμε την εντονότερη ίσως αλλαγή στην δεκαπενταετή πορεία τους.
     Όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι, αυτό που επεδίωξαν είναι ένα αντι-Valtari, δηλαδή ένα δίσκο που να μη θυμίζει σε τίποτα τον ambient ήχο της περσινής τους δουλειάς. Και το πέτυχαν. Αν το Valtari ήταν ονειρικό, το Kveikur είναι σκοτεινό. Η έντασή του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις αιθέριες συνθέσεις του προηγούμενου δίσκου, ενώ είναι αρκετά levels υψηλότερη και από τις πιο παλιές δουλειές τους. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της πανδαισίας των κρουστών, τα οποία έχουν πολύ μεγάλο μερίδιο της ηχητικής πίτας και δημιουργούν εντάσεις και ξεσπάσματα, ενώ ενισχύεται και από το θόρυβο στις κιθάρες και τα υπόλοιπα όργανα. Αυτό που δεν άλλαξε καθόλου είναι τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Jónsi, που άλλωστε έχουν ταυτιστεί με τη μπάντα τόσα χρόνια.  Γενικά, πάντως, ο νέος ήχος είναι αρκετά σύνθετος και ιδιότυπος και σε αφήνει με την απορία του πώς παράγεται, εάν δεν έχεις εικόνα από κάποιο live του συγκροτήματος.
     Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος ίσως παραείναι πληθωρικός και φλύαρος, με αποτέλεσμα σε ορισμένα σημεία να επισκιάζει την ουσία των συνθέσεων. Δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να καλύψει αδυναμίες στις μελωδίες, να πει δηλαδή αυτό που δε λέει η ίδια η μουσική. Αδυναμίες οι οποίες υπάρχουν μεν, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να υπερισχύσουν έναντι των πρωτερημάτων του δίσκου. Διότι ο ηχητικός βομβαρδισμός τελικά λειτουργεί θετικά και δεν μπορεί παρά να σε εντυπωσιάσει και να σε βάλει στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Το μήνυμα περνάει και εντέλει πιάνεις τον εαυτό σου να αγνοεί τις συνθετικές αδυναμίες και να χάνεται μέσα στο φάσμα των ήχων.
     Εν ολίγοις, οι Sigur Rós τα κατάφεραν αυτή τη φορά. Κατάφεραν όχι να δημιουργήσουν ένα νέο "Ágætis byrjun", αλλά να ξεπεράσουν το περσινό στραβοπάτημα με μια τολμηρή στροφή και να επανέλθουν σε πλήρη φόρμα, με έναν πραγματικά αξιόλογο δίσκο. Όσοι είχαν χάσει την πίστη τους σε αυτούς, καιρός να την ξαναβρούνε.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  
Brennisteinn
, Hrafntinna , Ísjaki , Kveikur

22.6.13

Kanye West - Yeezus

Είδος:  Hip Hop /  Experimental
Κυκλοφορεί:  24 Ιουνίου 2013


     Νέος δίσκος από τον Kanye West λοιπόν. Από έναν σχεδόν αλάνθαστο καλλιτέχνη, που πάντα κυκλοφορεί καλές δουλειές. Από το μεγαλύτερο όνομα του σύγχρονου hip hop, που έχει πουλήσει αμέτρητα εκατομμύρια δίσκους και έχει συνεργαστεί με τους πάντες. Μια περσόνα υπέρμετρα φιλόδοξη, που αν και προ πολλού πετυχημένος και καταξιωμένος, δε διστάζει να τολμάει το διαφορετικό, να παρουσιάζει καινοτόμες ιδέες και να εξελίσσει το είδος. Νέος δίσκος από έναν καλλιτέχνη που έχει συνδυάσει την ποιότητα με την εμπορικότητα όσο λίγοι.
      Το νέο αυτό album, είναι χωρίς υπερβολή ό,τι πιο ανατρεπτικό έχει κάνει ποτέ ο Kanye West. Μετά τα εύσημα και τους διθυράμβους του εξαιρετικού "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" του 2010, το οποίο ήταν ένα αρκετά προσιτό άκουσμα, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να ενδώσει στον πειρασμό του άκρατου πειραματισμού. Είναι προφανές ότι αυτή τη φορά δεν τον απασχόλησε ούτε στο ελάχιστο η εμπορική διάσταση της δουλειάς του. Το "Yeezus" δεν περιέχει ούτε ένα ραδιοφωνικό κομμάτι, δεν χαΐδεύει το αυτί ούτε δευτερόλεπτο και εκτός συνταρακτικού απροόπτου, δεν πρόκειται να πουλήσει ούτε το 1/3 από τα αστρονομικά νούμερα των πωλήσεων των υπόλοιπων δίσκων.
     Αυτοί που έδειξαν το δρόμο για τη νέα ηχητική κατεύθυνση που ακολούθησε ο Kanye κατά την άποψη του Indiego Sound δεν είναι άλλοι από τους Death Grips. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στα reviews των περσινών albums τους (εδώ και εδώ), πολλοί έκαναν λόγο για τον "ήχο του μέλλοντος στο hip hop". Ο Kanye, ο οποίος πάντα αφουγκράζεται τις τάσεις της indie και της γενικότερης underground σκηνής (και τον εκτιμούμε γι' αυτό: χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι κάλεσε τον Justin Vernon από τους Bon Iver να συμμετάσχει στον προηγούμενο δίσκο του, με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει πάρα πολύ να γίνει το όνομα που έχει γίνει πλέον, ενώ στο παρόν album συμμετέχει ξανά), προφανώς επηρεάστηκε πολύ από τον ήχο των Death Grips. Έτσι, έχουμε έναν επιτηδευμένα χοντροκομμένο ηλεκτρονικό ήχο, με industrial στοιχεία και επιθετική διάθεση. Φυσικά, επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι πολύ εγωιστής για να αντιγράψει πιστά κάποιον άλλον, η προσωπική του ταυτότητα είναι έκδηλη, τόσο στον τρόπο που χρησιμοποιεί τα samples, όσο και στη θεματολογία του.
     Ας κρατήσουμε αυτές τις τρεις λέξεις: εγωισμός, samples, θεματολογία. Αποτελούν τα ελαττώματα που ο Kanye West έχει εδώ και καιρό, τα οποία συνήθως κατάφερνε να καλύψει, λόγω των τόσων θετικών στοιχείων που έκλεβαν την παράσταση στις δουλειές του. Αυτή τη φορά, όμως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, μάλλον δεν κατάφερε να τα καλύψει επαρκώς.
     Η μεγαλομανία του έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα υπερβολής, που για πρώτη φορά δείχνει να του μπλοκάρει τη δημιουργικότητα και να μην τον οδηγεί σε τόσο σπουδαία συνθετικά κατορθώματα. Από τον τίτλο του δίσκου και τους στίχους ("I am a God"), μέχρι την όλη αύρα της μουσικής, η αίσθηση που δίνει είναι αυτή ενός αγχωμένου ανθρώπου, που πασχίζει να εντυπωσιάσει και να επιβληθεί. Σαν να έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό του πάση θυσία. Σε ορισμένα σημεία αυτό επιτυγχάνεται, βέβαια, όμως σε άλλες περιπτώσεις δεν εισπράττουμε τίποτα περισσότερο από έναν ενοχλητικό εγωκεντρισμό.
     Όσο για τα samples, είναι μάλλον η πρώτη φορά που κουκουλώνουν τα τραγούδια του αντί να τα αναδείξουν. Ένας καλλιτέχνης που στηρίζεται τόσο πολύ στα samples για την τέχνη του πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ώστε να μπορεί να τα υποστηρίξει, να τα περάσει δηλαδή με τέτοιον τρόπο, ώστε να διανθίσουν τη μουσική του αντί να την επισκιάσουν. Εδώ αυτό δε συμβαίνει συνήθως. Είναι κάπως φτωχό το υλικό του, σε σύγκριση με αυτό που μας είχε συνηθίσει.
    Τέλος, σε ό,τι αφορά τη θεματολογία, αυτή αποτελεί ένα πάγιο πρόβλημα που είχε το Indiego Sound με τον (κατά τα άλλα πολύ αγαπημένο του) Kanye West. Μήπως μετά από έξι δίσκους είναι ώρα να απαγκιστρωθεί από τη χλιδή; Μήπως, εκτός απο επιφανειακό, είναι και παρωχημένο να αναφέρεις συνεχώς ονόματα οίκων μόδας και αυτοκινητοβιομηχανιών πολυτελείας; Και το πιο κραυγαλέο: όταν επιλέγεις ως sample το "Strange Fruit" από τη Nina Simone, κομμάτι που μιλάει για το ρατσισμό των λευκών Αμερικάνων απέναντι στους μαύρους και τις φρικτές ομαδικές κρεμάλες που λάμβαναν χώρα στο παρελθόν, δεν μπορεί στους στίχους σου να μιλάς για Instagram, Mercedes Benz και το ζεύγος Beyonce και Jay-Z. Πολύ μεγάλο φάουλ από μεριάς του και κρίμα, γιατί κατά τα άλλα το κομματι αυτό (Blood On The Leaves) είναι από τα καλά του δίσκου.
     Εν ολίγοις, το "Yeezus" είναι ένα album που έχει πολλά αξιοπρόσεκτα και ενδιαφέροντα σημεία (όπως το εκπληκτικό Black Skinhead), αλλά θα μπορούσε να σταθεί ακόμα καλύτερα στο ύψος των (τρομερά υψηλών) standards του καλλιτέχνη. Μετά το "808's And Heartbreak" του 2008 είναι μάλλον ο πιο αδύναμος ανάμεσα στους εξαιρετικούς δίσκους του Kanye, ο οποίος αυτή τη φορά έπεσε θύμα της μεγαλομανίας του. Και όσοι από εσάς πρόσεξαν ότι το επιδραστικό Pitchfork έδωσε την αστρονομική βαθμολογία 9.5/10, ας έχουν υπόψιν τους ότι ο άνθρωπος που ανέλαβε την κριτική είναι ο ίδιος που είχε δώσει το σκανδαλωδώς υπερβολικό καθαρό 10αρι στο "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" πριν τρία χρόνια.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  
Black Skinhead
, Hold My Liquor , Blood On The Leaves

20.6.13

Jagwar Ma - Howlin

Είδος:  Electronic  /  Indie Pop  /  Psychedelic Pop
Κυκλοφορεί:  10 Ιουνίου 2013


     Το ντουέτο από το Sydney που ακούει στο όνομα Jagwar Ma έχει στρέψει αρκετά το ενδιαφέρον του μουσικού τύπου πάνω του τους τελευταίους μήνες, με αποκορύφωμα την τελευταία εβδομάδα, που κυκλοφόρησε και το ντεμπούτο του.
     Πρόκειται για χορευτική ηλεκτρονική μουσική, με χρήση όμως αρκετών φυσικών οργάνων και κυρίως κιθάρας. Πηγμένο στην ψυχεδέλεια αλλά και στα πολυφωνικά vocals, ηχητικά θυμίζει αρκετά το περσινό album των Django Django, στο αρκετά πιο ηλεκτρονικό βέβαια. Σίγουρα θα το χαρούν όσοι είχαν συμπαθήσει εκείνο το δίσκο.
     Επίσης, αναμφίβολα θα το χαρούν όσοι έχουν την ευκαιρία να το ακούσουν εκτός σπιτιού. Το Howlin είναι πολύ περισσότερο ο δίσκος που θα εκτιμήσεις σε συνθήκες alternative clubbing, παρά στο δωμάτιό σου ή στο iPod σου. Αρκετά δυνατό σε ρυθμούς και συνειδητοποιημένο σε ατμόσφαιρα, ανάλαφρο και δροσερό, είναι ό,τι χρειαζόμασταν για το φετινό καλοκαίρι.
     Εντάξει, οι Jagwar Ma έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν για να παρουσιάσουν κάτι εντυπωσιακό μουσικά. Ωστόσο, η ξεκάθαρη αισθητική τους κατεύθυνση είναι ικανή να σε συμπαρασύρει στην ηλεκτρονική τους ψυχεδέλεια και να σου χαρίσει ωραίες στιγμές. Για την ώρα, λοιπόν, το Howlin μπαίνει στο repeat.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
The Throw
, Let Her Go , Man I Need , Exercise

17.6.13

Deafheaven - Sunbather

Είδος:  Post-Metal  /  Black Metal  /  Post-Rock  /  Screamo  /  Shoegaze
Κυκλοφορεί:  10 Ιουνίου 2013


     Στο review για το συγκλονιστικό περσινό The Seer των Swans, είχαμε γράψει: "καλοί δίσκοι κυκλοφορούν πολλοί, μεγαλειώδεις όμως λίγοι". Η ίδια σκέψη έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το εξίσου μεγαλειώδες δεύτερο album των Deafheaven από το San Fransisco. Ένα album ακόμα πιο σκληρό και δύσκολο για τον κοινό ακροατή, που όμως, όπως και το "The Seer", πρωτοπορεί, συνδυάζει τα ασυνδύαστα και τελικά είναι τόσο, μα τόσο καλό, που τελικά υπερβαίνει το είδος του και κερδίζει και τους μη μυημένους.
     Για πρώτη φορά, λοιπόν, ένα metal album στο Indiego Sound. Όχι ότι ο όρος "metal" αρκεί για να περιγράψει το ύφος του Sunbather (χωρισμένο στο εξώφυλλο στις λέξεις sun, bat, her). Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με post-metal (το λες και "βαρύ" post-rock), το οποίο ενσωματώνει "ακραία" φωνητικά black metal, με μια απίστευτη μελωδικότητα που παραπέμπει σε ορισμένες screamo μπάντες, αλλά και κιθάρες που ενίοτε πατούν στο shoegaze ιδίωμα. Μια μίξη πανέξυπνη, που παρά την ιδιαιτερότητά της λειτουργεί θαυμάσια και σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς δεν το είχε σκεφτεί κάποιος να το κάνει νωρίτερα.
     Συνθετικά, ο δίσκος απλά θερίζει. Και το κάνει με χαρακτηριστική ευκολία: οι συνθέσεις των Deafheaven είναι τόσο αβίαστα καλές, που μοιάζουν αποκύημα μιας ευλογημένης έμπνευσης. Ένταση και θόρυβος στο μέγιστο βαθμό, αλλά συγχρόνως μελωδικότητα και αρμονία. Μία άψογα τοποθετημένη παλινδρόμηση μεταξύ ξεσπασμάτων και ήπιων στιγμών, που δεν σε αφήνει να την αφήσεις ούτε για δευτερόλεπτο, παρά τα 60 περίπου λεπτά διάρκειας του δίσκου. Πρέπει να είσαι είτε αναίσθητος, είτε κλειστόμυαλος για να μη σου προκαλέσει καμία συναισθηματική διέγερση όλη αυτή η ομορφιά. Όσο αηδιαστικά cliche και να είναι ο όρος, η επικότητα που αναβλύζει ο δίσκος είναι στα όρια του συγκινητικού. Η εναλλαγή μεταξύ των κυρίως κομματιών (τέσσερα το σύνολο, με minimum διάρκεια τα 9 λεπτά) και των τριών fillers που παρεμβάλλονται βοηθά στην ομαλή ακρόαση. Τέλος, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο drummer Daniel Tracy και πόσα επίπεδα έχει ανέβει το μουσικό αποτέλεσμα εξαιτίας του.
     Όσο για τα φωνητικά, μάλλον αποτελούν το μοναδικό αμφιλεγόμενο σημείο του δίσκου (και της μπάντας κατ' επέκταση). Στ' αλήθεια, είναι too much για κάποιον που δεν έχει επαφή με τη metal. Για ορισμένους ίσως καταστρέφουν τη μαγεία της μουσικής. Και πράγματι, θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε πώς θα ήταν τα κομμάτια σε instrumental version ή με φωνητικά χωρίς κραυγές. Παρόλα αυτά, αν και για το Indiego Sound η metal είναι κάτι εντελώς έξω από τα νερά του, οι κραυγές εντέλει βρίσκουν μια ιδιαίτερη θέση στον ήχο και γίνονται όχι μόνο ανεκτές, αλλά και συμπαθείς. Ο George Clarke χρησιμοποιεί τη φωνή του περισσότερο ως όργανο, ως ηχητική οντότητα που τελικά επιβάλλει τον εαυτό της ως αναπόσπαστο τμήμα του μουσικού συνόλου. Οι (σκοτεινοί) στίχοι, βέβαια, δεν ξεχωρίζουν ούτε κατά διάνοια, αλλά σύμφωνα με τη μπάντα ο θεματικός άξονας του δίσκου αναφέρονται στη θλίψη που καταβάλει κάθε άτομο όσο αναζητά την προσωπική τελειότητα.
     Χωρίς πολλά λόγια, το Sunbather είναι ένας δίσκος φαινόμενο. Όχι μόνο γιατί επιχειρεί ένα πρωτοφανές μουσικό πάντρεμα, αλλά και γιατί είναι με τόσο ουσιαστικό τρόπο καλός, που καταργεί τα genres και φέρνει την ίδια τη μουσική στο επίκεντρο. Μακάρι να βρει την απήχηση που του αξίζει και έξω από τους metal και post-rock κύκλους. Κάτι μας λέει ότι θα το πετύχει...

Βαθμολογία:  8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Dream House
, Sunbather

13.6.13

Beady Eye - BE

Είδος:  Rock
Κυκλοφορεί:  10 Ιουνίου 2013

  
     Η παταγώδης αποτυχία του κάκιστου πρώτου δίσκου δημιούργησε χαμηλότατες προσδοκίες για τη δεύτερη αυτή προσπάθεια του αντιπαθέστατου Liam Gallagher να ξανακάνει κάτι αξιόλογο στο μουσικό γίγνεσθαι με τους Beady Eye, στη μετα-Oasis εποχή. Με αυτό ως δεδομένο, τα καλά νέα είναι ότι το "BE" είναι ξεκάθαρα καλύτερο από τον προκάτοχό του. Το κακά νέα; Ότι και πάλι, δεν καταφέρνει να περάσει τη βάση.
     O Liam ευτυχώς κατάλαβε τις κραυγαλέες αδυναμίες του ντεμπούτου και φρόντισε να διορθώσει κάποιες από αυτές. Καταρχάς, έπαψε να το παίζει rock 'n' roll τζόβενο. Είδε ότι δεν μπορεί να το υποστηρίξει και έτσι το έριξε περισσότερο στις μπαλάντες. Πρώτη σοφή κίνηση. Επιπλέον, συνειδητοποιώντας προφανώς ότι η φωνή του έχει χαλάσει, σταμάτησε επιτέλους να ανεβαίνει σε υψηλές συχνότητες και περιορίστηκε σε πιο συμμαζεμένες ερμηνείες. Για όποιον έχει παρακολουθήσει το συγκρότημα, οι φρικτές ερμηνευτικές απόπειρες που κατέληγαν σε κακόηχες στιγγλιές θα είναι οικείες. Αν η μύτη του είχε στόμα, στοιχηματίζουμε ότι θα ξεφυσούσε ανακουφισμένη. Τέλος, απ' ό,τι φαίνεται η μπάντα έκανε λίγο περισσότερο focus στις συνθέσεις, οι οποίες από απαράδεκτες έχουν γίνει μέτριες. Παραμένουν αδιάφορες και κοινότυπες, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση για τα σκουπίδια. Κάτι είναι και αυτό...
     Συνολικά, όμως, ο δίσκος απέχει πάρα πολύ από το να γίνει ενδιαφέρων. Οι Beady Eye δεν ανταποκρίνονται ούτε κατά διάνοια στη θέση τους ως μετενσάρκωση των Oasis και η απουσία του Noel (ο οποίος επίσης δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να παρουσιάσει) είναι για άλλη μια φορά εμφανέστατη. Προσωπική άποψη του Indiego Sound; Αν τα αδέρφια Gallagher δεν επανέλθουν σε φόρμα άμεσα, καλύτερα να εξαφανιστούν αμφότερα από τη δισκογραφία, γιατί η ζυγαριά έχει αρχίσει και γέρνει επικίνδυνα προς την πλευρά των αποτυχιών.

Βαθμολογία: 
5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Flick Of The Finger
, Don't Brother Me , Shine A Light , Start Anew

11.6.13

Surfer Blood - Pythons

Είδος:  Indie Rock  /  Surf Rock
Κυκλοφορεί:  17 Ιουνίου 2013

  
     Πρωταγωνιστές στο έντονο surf κίνημα του 2010 μαζί με μπάντες όπως οι Drums, οι Best Coast και οι Wavves, οι Surfer Blood επιστρέφουν (όπως έκαναν και οι υπόλοιποι τρεις) με ένα album κατώτερο του προηγούμενου.
     Στο "Pythons" η παραγωγή έχει γίνει πολύ πιο καθαρή, ο ήχος της μπάντας πιο "καθωσπρέπει" ενώ οι μελωδίες παραπέμπουν σε pop αναφορές αισθητά πλέον. Η φωνή του τραγουδιστή αποκαλύπτεται στην πραγματική της διάσταση και θυμίζει αρκετά Morrissey.
     Αν και πρόκειται για αξιόλογη και φιλότιμη προσπάθεια, ο δίσκος αποτυγχάνει σε πολύ περισσότερα σημεία απ' ό,τι επιτυγχάνει. Μπορεί η γλύκα στις μελωδίες να μην έχει χαθεί εντελώς, μπορεί να παίζουν έξυπνα με την αρμονία σε ορισμένα κομμάτια τους και οι κιθάρες να εξακολουθούν να ηχούν απολαυστικές, ωστόσο η έμπνευση του συγκροτήματος μοιάζει να αγνοείται. Όλα κυλούν συμβατικά, ομαλά και αναίμακτα, δεν υπάρχει τίποτα σε αυτό το album που να διαχωρίζει τους Surfer Blood από τις χιλιάδες indie rock μπάντες εκεί έξω.
     Για όποιον είχε ακούσει το θαυμάσιο εκείνο ντεμπούτο, η διαφορά είναι τεράστια. Εδώ λείπει η φαντασία, η μαγεία της μουσικής που δεν φοβάται να γυρίσει την πλάτη στην πεπατημένη προκειμένου να σε ταξιδέψει στους κόσμους που έχει πλάσει το μυαλό του συνθέτη, ακριβώς ως έχουν. Λείπει η αγνότητα, η indie γοητεία.. Αν το προηγούμενο album είχε την αίσθηση της καλοκαιρινής θαλασσινής αλμύρας, αυτό εδώ μυρίζει χλώριο.

Βαθμολογία: 
6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Demon Dance
, I Was Wrong , Blair Witch , Needles And Pins
>>> Album Sampler

9.6.13

Disclosure - Settle

Είδος:  House  /  Dance
Κυκλοφορεί:  3 Ιουνίου 2013

  
     Η συνεχής κατρακύλα της house και της dance μουσικής από τότε που κυριάρχησε για τα καλά στη σφαίρα του mainstream έχει και τις φωτεινές εξαιρέσεις της. Οι Disclosure, δυο νεαρά αδέρφια από την Αγγλία, 19 και 22 χρονών, οι οποίοι βγήκαν από την αφάνεια χάρη στο remix που έκαναν για το Running της Jessie Ware, με την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους έχουν αρχίσει και δημιουργούν μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομά τους. Τα views στο youtube αριθμούν αρκετά εκατομμύρια, ενώ πολλοί ήδη κάνουν λόγο για το dance album της χρονιάς.
     Το κλειδί στην επιτυχία του "Settle" δεν είναι η ηχητική του καινοτομία (δεν ακούμε κάτι το καινούριο), αλλά μια συνισταμένη καλαίσθητου ήχου, ευκολοάκουστων κομματιών και έξυπνων συνεργασιών. Ξεκινώντας από το τελευταίο, να αναφέρουμε ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες συναντάμε μεταξύ άλλων τους Jessie Ware (βοήθα με να σε βοηθώ...), Jamie Woon (θυμάστε;), Eliza Doolittle και AlunaGeorge, οι οποίοι ήρθαν δεύτεροι στο BBC Sound Of 2013 και αναμένεται να σαρώσουν με τον επερχόμενο δίσκο τους.
     Φυσικά, αν ο δίσκος δεν είχε καλό υλικό οι συνεργασίες αυτές δε θα αρκούσαν για να τον αναδείξουν. Λέγοντας "καλό υλικό", δεν εννοούμε ότι πρόκειται για κάποιου είδους αριστούργημα, αλλά για dance μουσική που πληροί τα βασικά standards ποιότητας και μπορεί να ακουστεί αναπάντεχα ευχάριστα. Ειδικά το πρώτο μισό της tracklist, κυλάει χωρίς κανένα skip και φαντάζει ιδανικό για πάσης φύσεως dancefloors.
     Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι το "Settle", παρά τις όποιες μικροατέλειές του, είναι πολλά επίπεδα πάνω από το mainstream μέσο όρο. Και δεδομένου ότι ο ήχος των Disclosure μπορεί να γίνει (και έχει ήδη αρχίσει να γίνεται) δημοφιλής στο ευρύ κοινό, ας ελπίσουμε ότι θα τον ανακαλύψουν και στη χώρα μας, μπας και γλυτώσουμε την επέλαση της βαλκανο/ρουμάνικης σαβούρας.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
When A Fire Starts To Burn
, Latch , F For You , White Noise , Stimulation , You & Me 

7.6.13

Miles Kane - Don't Forget Who You Are

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  3 Ιουνίου 2013

  
     Αν και έχουμε την αίσθηση ότι για πάντα θα τον θυμόμαστε για αυτά που έκανε με τους Last Shadow Puppets, ο Miles Kane εδώ και μερικά χρόνια κινείται ως solo καλλιτέχνης. Και ως τέτοιος, κυκλοφόρησε ένα συμπαθητικό ντεμπούτο πριν 2 χρόνια και μας χάρισε ένα εξίσου ωραίο live στο Ejekt του 2012.
     Κρίμα, λοιπόν, που ο δεύτερος δίσκος του ενισχύει την πρώτη γραμμή αυτού εδώ του κειμένου περισσότερο από οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι στιγμής. Κρίμα που ο Miles Kane έχει μπει με κάθε κύτταρό του στο τρυπάκι του να φτιάχνει catchy ρεφρέν και τα τραγούδια του οδηγούνται αποκλειστικά και μόνο από αυτή τη λογική. Κρίμα που η ελαφρότητά του δεν του επέτρεψε να συνθέσει κάτι που να μην εξανεμίζεται ακαριαία μόλις παύσει η μουσική. Κρίμα που αντιμετωπίζει τη rock του '60 σα μουσικό τυφλοσούρτη, αντί να στρέφεται σε μια πιο εποικοδομητική αναβίωση.
     Το "Don't Forget Who You Are" είναι μια μεγάλη απογοήτευση, που θα αποτελέσει βούτυρο στο ψωμί των αμφισβητιών του, όσων δεν πίστεψαν ποτέ ότι είναι ικανός να κάνει κάτι αξιόλογο μόνος του. Πέρα από 2-3 κομμάτια που μπαίνουν στην κατηγορία του "ευχάριστου ακούσματος", ο δίσκος περνάει και δεν ακουμπάει.

Βαθμολογία: 
5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Don't Forget Who You Are
, What Condition Am I In , Give Up

5.6.13

These New Puritans - Field Of Reeds

Είδος:  Experimental  / Ambient  /  Art Rock
Κυκλοφορεί:  10 Ιουνίου 2013

  
     Όταν κυκλοφόρησαν το Hidden το 2010, το hype είχε χτυπήσει κόκκινο, πολλοί έλεγαν για τον ήχο της νέας δεκαετίας που θα επηρεάσει και ακόμα περισσότεροι το είχαν αναγνωρίσει ως έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Η επιτυχία καλλιτεχνών όπως ο Woodkid, που πάτησε πάνω τους, επαλήθευσε τις προβλέψεις. Ήταν ένα εγχείρημα τολμηρό, που τους έκανε να περάσουν σε άλλο καλλιτεχνικό επίπεδο.
     Οι These New Puritans επιστρέφουν με ακόμα πιο πειραματικές διαθέσεις. Για την ακρίβεια, ο νέος τους δίσκος είναι σοκαριστικά δύσπεπτος. Δεν έχει τίποτα που να θυμίζει συμβατικό τραγούδι, δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια το παραμικρό δείγμα πιασάρικης μουσικής. Πρόκειται για ένα σχεδόν ambient χάος, ένα περίπου συμφωνικό μανιφέστο ηχοτοπίων, μια εικονοπλαστική παράθεση μουσικών στοιχείων. Μία τάση η οποία είχε αρχίσει να διαφαίνεται και από το Hidden, όπου όμως υπήρχαν και οι πιο έντονες στιγμές. Εδώ είναι προφανές ότι η όλη κατεύθυνση είναι διαφορετική.
     Και ενώ ο πειραματισμός του συγκροτήματος έχει οδηγήσει σε ήχους περίτεχνους και αξιοθαύμαστους, είναι αμφίβολο το κατά πόσο προκαλούν την συναισθηματική ανάγκη για να επιστρέψει ο ακροατής σε αυτούς. Το album δεν είναι προϊόν καμίας ιδιοφυούς έμπνευσης και οι (ελάχιστοι) ακροατές που ενδιαφέρονται για τη μουσική αυτής της φιλοσοφίας μπορούν να ανατρέξουν σε κορυφαίους μουσικούς του είδους. Παρόλα αυτά, το Field Of Reeds αποτελεί μια ευπρόσδεκτη καλλιτεχνική πρόταση και ανοίγει πόρτες για ενδιαφέροντες ορίζοντες, τους οποίους οι These New Puritans δείχνουν να μπορούν να κατακτήσουν.

Βαθμολογία: 
6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Fragment Two
, V (Island Song) , Organ Eternal

1.6.13

Queens Of The Stone Age - ...Like Clockwork

Είδος:  Desert Rock  /  Stoner Rock  /  Hard Rock
Κυκλοφορεί:  3 Ιουνίου 2013


     Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει φέτος, δεν σταματάνε να βγαίνουν καλοί δίσκοι. Σχεδόν κάθε εβδομάδα σκάει και ένας ακόμα "δίσκος της χρονιάς". Μερικοί από αυτούς overhyped, βέβαια, αλλά συνολικά το επίπεδο των κυκλοφοριών ευτυχώς δεν έχει καμία σχέση με το 2012.
     Η αφορμή για την παραπάνω εισαγωγή δεν είναι άλλη από το νέο album των Queens Of The Stone Age, το οποίο έρχεται 6 χρόνια μετά το προηγούμενο και αποζημιώνει με το παραπάνω για την πολυετή αυτή αναμονή. Ένα album γεμάτο με συνεργασίες με παλιούς και νέους φίλους της μπάντας (Dave Grohl, Mark Lanegan, Alex Turner, Elton John και άλλους), αλλά γεμάτο και με πολύ δυνατά κομμάτια.
     Ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη που μας επεφύλασσε ο Josh Homme και η παρέα του είναι η πολυσυλλεκτικότητα των ηχητικών κατευθύνσεων στη νέα τους δουλειά. Ο δίσκος δεν περιορίζεται στο γνωστό desert/stoner ύφος της μπάντας, αλλά έχει και πιο soft στιγμές, όπως για παράδειγμα πιανιστικές μπαλάντες που παραπέμπουν στα '70s.
     Πέρα από αυτό, γενικότερα το album φωνάζει από χιλιόμετρα ότι είναι πάρα πολύ δουλεμένο. Οι συνθέσεις είναι γεμάτες εναλλαγές και βρίθουν από ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Τα όργανα εναρμονίζονται πολύ ωραία, ενώ οι ενορχηστρώσεις είναι ισορροπημένες και πολυδιάστατες. Τα 46 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος προκαλούν αρκετά ευχάριστα ξαφνιάσματα ώστε να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον.
     Το "συγκρατημένο" ύφος που μπορεί να έχει αυτό το κείμενο οφείλεται στο γεγονός ότι ο δίσκος δεν προκάλεσε καμία συναισθηματική εμπλοκή: τα τεχνικά σημεία μονοπώλησαν την προσοχή του Indiego Sound. Αυτή η συναισθηματική αποστασιοποίηση ίσως να είναι θέμα προσωπικού γούστου ή μπορεί και να οφείλεται στις περιορισμένες ακροάσεις. Με τον καιρό το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα φανεί έαν το "...Like Clockwork" είναι δίσκος με ψυχή ή απλά ένα πολύ καλά μελετημένο, άρτιο τεχνικά δημιούργημα.
    
    
Βαθμολογία: 
8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
I Sat By The Ocean
, Kalopsia , Smooth Sailing , I Appear Missing