28.8.11

Red Hot Chili Peppers - I'm With You

Είδος:  Rock  /  Funk Rock
Κυκλοφορεί:  29 Αυγούστου 2011




     Οι αγαπημένοι Red Hot Chili Peppers επιστρέφουν με το δέκατο album τους και την κούραση τους να είναι πλέον εμφανής...
     Τι να πει κανείς για τους RHCP? Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα συγκροτήματα, έχοντας αντέξει για παραπάνω από 25 χρόνια στην πρώτη γραμμή της ροκ, με εμπορική, αλλά εκπληκτική μουσική. Αυτό το τελευταίο ειδικά δεν το συναντάς συχνά και γι' αυτό και εκτιμάται ιδιαιτέρως.
     Και όχι, το κείμενο δεν ξεκίνησε τυχαία με επαίνους... Διότι δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά καλά λόγια να πει κανείς για αυτή τη νέα κυκλοφορία. Η αίσθηση που δίνει μετά από αρκετά ακούσματα είναι ότι το συγκρότημα έχει κουραστεί... Έλλειψη νέων ιδεών, αναμασημένα concepts, πενιχρά funky ξεσπάσματα. Ειδικά το πρώτο μισό του δίσκου είναι υπερβολικά αδιάφορο, ενώ και στο (σίγουρα πιο ενδιαφέρον) δεύτερο μισό η κατάσταση δεν φτιάχνει αρκούντως. Διαφοροποιήσεις σε σχέση με προηγούμενες δουλειές υπάρχουν, αλλά όχι προς το καλύτερο. Βασικότερες εξ' αυτών η αισθητή απουσία του κιθαρίστα John Frusciante στον ήχο του συγκροτήματος, αλλά και μια αποτυχημένη απόπειρα σοβαροφάνειας και ωριμότητας, με αποτέλεσμα να λείπουν τα singles δυναμίτες στα οποία μας είχαν καλομάθει.
     Εντέλει, το I'm With You είναι αδιάφορος, αλλά όχι κακός δίσκος, μιας και διατηρεί τα βασικά στοιχεία της ηχητικής ποιότητας των Red Hot Chili Peppers. Ωστόσο, η σύγκρισή του με προηγούμενες άψογες δουλειές τους είναι αναπόφευκτη και στο πλαίσιο αυτό πρόκειται για τον πρώτο μέτριο δίσκο τους εδώ και καιρό. Μήπως έκαναν τον κύκλο τους και δεν έχουν άλλα να δώσουν; Ίσως.. Και να συμβαίνει αυτό, όμως, δεν πειράζει. Μακάρι 1 στα 10 συγκροτήματα εκεί έξω να είχε ισάξια διάρκεια και συνολική προσφορά στη ροκ, όσο οι RHCP κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.

Βαθμολογία:  5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Goodbye Hooray , Police Station , Even You, Brutus?
Official Website

23.8.11

Hard-Fi - Killer Sounds

Είδος:  Alternative Rock  /  Pop-Rock
Κυκλοφορεί:  19 Αυγούστου 2011




     Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τον τελευταίο δίσκο των Hard-Fi. Και ενώ συνήθως "το καλό πράγμα αργεί", το Killer Sounds αποδεικνύει πως το αντίστροφο δε συμβαίνει απαραίτητα.
     Εντάξει, είναι μια φιλότιμη και φιλόδοξη προσπάθεια. Τα κομμάτια είναι δουλεμένα και προσεγμένα, ο ήχος γεμάτος και τα beats δυνατά, έως και πολύ καλά. Όμως, αν ξεπεράσει κανείς την αρχική θετική εντύπωση και τη διασκέδαση που προσφέρει, το νέο αυτό album από τους κατά τα άλλα αξιόλογους Hard-Fi είναι απόλυτα "προσπελάσιμο" και χωρίς καμία διαχρονικότητα. Εκνευριστικά προβλέψιμο (μαντέψτε.. η κιθάρα έχει περιοριστεί και έχουν αυξηθεί τα ηλεκτρονικά στοιχεία, εμμονή που βλέπουμε σε πάρα πολλά bands τελευταία), αλλά και εντελώς απρόσωπο, χωρίς ταυτότητα. Μάλλον αυτή χάνεται κάπου στις επιταγές της εμπορικής pop-rock, ενώ ο αστικός ήχος του εξαιρετικού πρώτου album του συγκροτήματος δεν εντοπίζεται σχεδόν πουθενά. Οπότε το Killer Sounds μοιάζει περισσότερο με δεξαμενή μέτριων, ως επί το πλείστον, singles, παρά με μουσικό album. Εντύπωση π.χ. προκαλεί το δεύτερο single "Fire In The House" που θα μπορούσε να είναι dance ύμνος τραγουδιστών τύπου Ρουβά, ή το "Feels Good", η εισαγωγή του οποίου θα θυμίσει πολλά σε όσους έλληνες τύχει να ακούσουν! Πάντως, τα ευυπόληπτα "Good For Nothing" και "Love Song", μαζί με άλλα 2-3 αξιοπρεπή, σώζουν την κατάσταση και δίνουν λόγο ύπαρξης στο Killer Sounds, τουλάχιστον ως τροφοδοσία των ραδιοφώνων που αρνούνται να τολμήσουν να παίξουν κάτι περισσότερο εκλεπτυσμένο.

Βαθμολογία:  5

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Good For Nothing , Love Song
Official Website
Myspace

19.8.11

The Pains Of Being Pure At Heart - Belong

Είδος:  Indie Pop  /  Nu Gaze
Κυκλοφορεί:  29 Μαρτίου 2011




     Ένα ακόμα ελκυστικότατο album πρωτοκλασάτης indie pop από τους Νεοϋορκέζους με το τεράστιο όνομα!
     Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια στις indie pop κυκλοφορίες συνήθως υπερισχύει το κακώς εννοούμενο pop. Λίγοι είναι οι δίσκοι που κατάφεραν να προσφέρουν ουσιαστικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πατώντας σε pop βάσεις. Το Belong, πάντως, αναμφίβολα ανήκει σε αυτούς. Οι λόγοι, πολλοί! Καταρχάς, είναι ηχητικά άψογο. Υπάρχει αρκετή "βρώμα" για να αποδώσει το nu gaze στυλ που ακολουθεί το συγκρότημα, χωρίς όμως να είναι υπερβολικά πολλή και να ενοχλεί. Σπάνιο πράγμα τόσο καλή ισορροπία.. Από άποψη συνθέσεων, τώρα, το Belong περιλαμβάνει μερικές από τις πιο γλυκές, νοσταλγικές και ευαίσθητες μελωδίες της χρονιάς! Ιδιαίτερα όσους έχουν αναμνήσεις από τις χρυσές εποχές του alternative rock των 90's, είναι σχεδόν αδύνατο να μην τους αγγίξει. Αν συνεκτιμήσουμε και τους έξυπνους στίχους, πραγματικά δεν υπάρχουν πολλά ακόμα να ζητήσει κανείς. Από την άλλη, βέβαια, ο δίσκος είναι αρκετά μετρημένος και δεν έχει το feeling των super επιδραστικών albums που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γράφουν ιστορία (γεγονός που δικαιολογεί τη σχετικά συγκρατημένη βαθμολογία). Παραμένει όμως ένα εκπληκτικό δεύτερο βήμα από μια μπάντα που ωριμάζει και μεγαλώνει αργά και σταθερά...

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  BelongHeart In Your Heartbreak , My Terrible Friend
Official Website
Myspace

15.8.11

Nero - Welcome Reality

Είδος:  Dubstep  /  Drum 'n' Bass  /  Electronic
Κυκλοφορεί:  15 Αυγούστου 2011




     Και κάπως έτσι, dubstep goes mainstream! Οι Nero κυκλοφορούν τον πρώτο δίσκο στην ιστορία της μουσικής που κάνει πραγματικά προσιτή στο ευρύ κοινό την dubstep. Θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή;
     Η ηλεκτρονική μουσική, από τότε που δημιουργήθηκε, έχει θέση σε κάθε δεκαετία. Από την techno και τη rave, μέχρι τη house και την electro, τα είδη είναι αρκετά και κάθε τόσο ανανεώνονται, με τα trends να έρχονται και να φεύγουν. Με την αυγή της νέας δεκαετίας, όλα έδειχναν ότι η κάπως κουρασμένη electro θα έβρισκε σύντομα αντικαταστάτη και μάλιστα στο "πρόσωπο" της dubstep, η οποία τα τελευταία χρόνια από τα underground parties είχε αρχίσει να ακούγεται και σε μεγαλύτερες σκηνές. Παρόλα αυτά, ενώ το είδος είχε αποκτήσει πολλούς φίλους ανά τον κόσμο, δεν είχε κυκλοφορήσει μέχρι πρότινος κάποιο album που θα μπορούσε να γίνει εύληπτο από το μέσο ακροατή, να παίξει και να χορευτεί σε ένα τυπικό club.
     Το Welcome Reality των Nero ήρθε για να καλύψει αυτό το κενό. Είναι το πρώτο album που έχει τη δυναμική να καταφέρει όλα τα παραπάνω (ήδη το single Promises πήγε no1 στο singles chart της Βρετανίας). Πώς; Με catchy dubstep πριόνια που κολλάνε στο μυαλό για πλάκα, αρκετά drum 'n' bass, electro και dance στοιχεία, ώστε να σπάει η μονοτονία, και τα άψογα γυναικεία φωνητικά που ντύνουν πολλά από τα beats, κάνοντας τα πιο θελκτικά. Τα 14 κομμάτια του δίσκου σφύζουν από ενέργεια και ιδέες και σίγουρα δεν περνάνε απαρατήρητα. Βέβαια, για όποιον ψάχνει μουσική με βάθος, ουσία και ποιότητα, το συγκεκριμένο album είναι από τα πλέον ακατάλληλα. Τα πριόνια σε σημεία είναι τόσο χοντροκομμένα, που θα έστελναν για περίπατο μέχρι και τον Benny Benassi! Με λίγα λόγια, το Welcome Reality είναι αξιοσημείωτο περισσότερο για αυτό που κάνει, παρά για την πραγματική μουσική του αξία. Δεδομένου όμως ότι αυτή τη στιγμή η μουσική περνάει από μια μεταβατική φάση και η κυκλοφορία των Nero αναμένεται να αποτελέσει album ορόσημο και να επηρεάσει δεκάδες άλλα που θα εισβάλλουν μελλοντικά στη σφαίρα του mainstream, αξίζει οπωσδήποτε να ασχοληθεί κανείς μαζί του!

>>> Παρακολουθήστε εδώ  την dubstep συμφωνία που ηχογράφησαν οι Nero μαζί με τη φιλαρμονική ορχήστρα του BBC.

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  InnocenceGuilt , Promises 
Official Website 
Myspace



11.8.11

Metronomy - The English Riviera

Είδος:  Electropop  /  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  11 Απριλίου 2011




     Η πρόσφατη υποψηφιότητα του νέου δίσκου των Metronomy για το Mercury Prize ήταν για όλους μας μια έκπληξη. Τι είναι αυτό που διέκρινε στη συγκεκριμένη δουλειά η επιτροπή;
     Μετά από αρκετές ακροάσεις, το Indiego Sound ακόμα δυσκολεύεται να δώσει μια απάντηση. Πόσω μάλλον όταν λείπει από τη λίστα το καταπληκτικό Smother των Wild Beasts! Για να λέμε, όμως, τα πράγματα με το όνομα τους, το The English Riviera δεν είναι κακός δίσκος. Αντιθέτως, είναι μία μάλλον αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία. Ο ήχος, που αμφιταλαντεύεται μεταξύ του electropop και του indie, είναι ποιοτικός, τα κομμάτια έχουν προσεγμένους στίχους, ενώ οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά πιο πολύπλοκες από το μέσο όρο των electropop albums. Συν τοις άλλοις, το εγχείρημα αυτό είναι κάτι διαφορετικό, που δεν είχαμε ξαναδεί από τους Metronomy. Το συγκρότημα προσπάθησε να ξεφύγει από τα τετριμμένα και να δημιουργήσει μια νέα, δική του ατμόσφαιρα, αυτό είναι εμφανέστατο. Δυστυχώς, όμως, η επιτυχία αυτής της προσπάθειας είναι αμφίβολη. Εν μέρει κάποια κομμάτια καταφέρνουν να σε παρασύρουν και να σε κερδίσουν, όμως αυτό με πάρα πολλή υπομονή και επιμονή από την πλευρά του ακροατή - και πάλι, δύσκολα ενθουσιάζουν. Τα περισσότερα, όμως, είναι αδύναμα συνθετικά και τους λείπει το στοιχείο που θα τα απογειώσει. Εν ολίγοις, καλές ιδέες, μέτρια υλοποίηση. Πρόκειται για το ίδιο περίπου πρόβλημα με αυτό που είχε ο πρόσφατος δίσκος των TV On The Radio, για όσους τον έχουν ακούσει. Εν πάσει περιπτώσει, το Indiego Sound θα ευχηθεί καλή επιτυχία στους Metronomy και... ας κερδίσει ο καλύτερος!

Βαθμολογία:  6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  We Broke FreeEverything Goes My Way , The Look
Official Website

Myspace

9.8.11

Destroyer - Kaputt

Είδος:  Indie Pop  /  Soft Rock
Κυκλοφορεί:  25 Ιανουαρίου 2011




     Μία κυκλοφορία του Ιανουαρίου που είχε ξεφύγει από το Indiego Sound. Το Kaputt, μετά από 6 μήνες ακρόασης, έχει πλέον κερδίσει μία σίγουρη θέση στην εικοσάδα των καλύτερων albums για φέτος!
     Οι Καναδοί Destroyer αναμφίβολα είχαν έμπνευση όταν έφτιαχναν το  Kaputt.. Έχουν στήσει έναν δικό τους ιδιαίτερο ηχητικό κόσμο, με αποτέλεσμα ένα από τα ποιο συνειδητοποιημένα albums που έχουμε ακούσει τελευταία. Στον αξιαγάπητο κόσμο τους κυριαρχεί η ηρεμία και η γαλήνη (υποκατάστατο ηρεμιστικού;), η οποία συντίθεται από απόλυτα αρμονικούς ήχους που γεμίζουν το χώρο, υπό το πρίσμα μιας κρυστάλλινα καθαρής παραγωγής. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα συχνά solo από πνευστά (κυρίως σαξόφωνο και τρομπέτα), τα οποία αποτελούν και ένα από τα νέα trends της μουσικής βιομηχανίας, τόσο στην mainstream όσο και στην alternative σκηνή. Τα τραγούδια, βέβαια, διακρίνονται από μια έντονη επαναληπτικότητα που θα ενοχλήσει λίγο τους βιαστικούς ακροατές από τα μισά του δίσκου και μετά. Έτσι, μάλλον το εξαιρετικό single Kaputt είναι υπέρ αρκετό για να πάρει κανείς μια γεύση από το ύφος όλου του δίσκου. Η υπομονή όμως αν μη τι άλλο ανταμείβεται, ο δίσκος είναι τουλάχιστον εξαιρετικός!
     Γενικά, είναι ένας εκκεντρικός δίσκος που τα θέλει τα ακούσματα του για να αφομοιωθεί. Για την ακρίβεια, οι Destroyer στον νέο τους ήχο είναι άκρως παλιομοδίτικοι και ξενέρωτοι. Τόσο ξενέρωτοι, που γίνονται ασύλληπτα cool! Έτσι, το Kaputt εντάσσεται στα albums που ή τα μισείς, ή τα λατρεύεις. Which side are you on?

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  KaputtChinatown , Savage Night At The Opera
Official Website
Myspace 

8.8.11

Beirut - The Rip Tide

Είδος:  Indie Folk  /  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  29 Αυγούστου 2011




     Μετά από 4 ολόκληρα χρόνια απουσίας, οι αγαπημένοι Beirut επιστρέφουν με το τρίτο album τους, οδηγώντας τον ήχο τους προς πιο mainstream κατευθύνσεις.
     Στο The Rip Tide, ο indie folk, βαλκανικός ήχος που ανέκαθεν χαρακτήριζε το συγκρότημα διατηρείται, αλλά απλοποιείται αρκετά, πιθανόν για να γίνει πιο εύληπτος για το ευρύ κοινό. Έτσι, εδώ έχουμε πιο καθαρή παραγωγή, πιο παιχνιδιάρικες συνθέσεις, διάσπαρτα pop στοιχεία και υποψίες ηλεκτρονικών ήχων. Οι Beirut συνεχίζουν να είναι μοναδικά αυθεντικοί, τα πνευστά κλέβουν και πάλι την παράσταση και κάποιες στιγμές του album, όπως το πρώτο single "East Harlem", απλά εμπλουτίζουν την ήδη πλούσια λίστα με τις χρυσές στιγμές της καριέρας τους. Εκτός από το προαναφερθέν, το υπέροχο "Goshen" θυμίζει τους προηγούμενους δίσκους των Beirut, ενώ το "Vagabond", που αντιπροσωπεύει την pop στροφή του συγκροτήματος αποδεικνύεται εξίσου ευχάριστο στο άκουσμα. Τα περισσότερα κομμάτια, βέβαια, αν και υψηλού επιπέδου, δεν καταφέρνουν να "λάμψουν" αρκετά ώστε να ξεχωρίσουν. Τα "Payne's Bay" και "The Rip Tide" είναι απλά ενδιαφέροντα, ενώ τα υπόλοιπα που συμπληρώνουν το tracklist είναι μάλλον αδύναμα. Γενικά, το The Rip Tide δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος. Είναι ένας καλός δίσκος, που όμως δεν κάνει την υπέρβαση για να περάσει στην πρώτη γραμμή των φετινών κυκλοφοριών.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: East Harlem , Goshen , Vagabond
Official Website
Myspace 

3.8.11

Viva Brother - Famous First Words

Είδος:  Britpop  /  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  1 Αυγούστου 2011




     Ναι, οι Viva Brother είναι με διαφορά το πιο stylish νέο band και ίσως από τα πιο καλοντυμένα που έχουν περάσει ever! Πέρα από αυτό όμως, τι γίνεται με τη μουσική, που είναι και η ουσία;
     Τα πράγματα με το Famous First Words είναι απλούστατα. Έχουμε μία σαφή αναβίωση του britpop ρεύματος των 90's με λίγα indie στοιχεία. Φιλοσοφία μηδέν, συνθέσεις απλοϊκές, οπότε ήχος εις το τετράγωνο! Ήχος τέλειος μεν, τετριμμένος δε. Η αλήθεια είναι πως όταν πριν από 15 χρόνια οι Oasis και οι Blur έκαναν το ίδιο πράγμα τόσο καλύτερα, οι Viva Brother δεν έχουν και πολλά να μας πουν. Από την άλλη, αν συγκρίνουμε το ντεμπούτο αυτό με τον πρόσφατο δίσκο των Beady Eye, που είναι, ας πούμε, οι παλιοί και έμπειροι της υπόθεσης, οι φρέσκοι Viva Brother φαντάζουν ως πολύ πιο ενδιαφέρουσα εναλλακτική. Μένει να ακούσουμε και τον solo δίσκο του Noel Gallagher για να έχουμε μια πλήρη εικόνα της σύγχρονης britpop. Το παρόν album, πάντως, έχει ορισμένα ευχάριστα τραγουδάκια, μερικά αδιάφορα και κάποια πραγματικά ανυπόφορα (τα 4 που όλως τυχαίως βρίσκονται στο τέλος του tracklist). Όσο και να μοιάζουν βγαλμένοι από editorial περιοδικού μόδας, πάντως, οι Viva Brother μουσικά είναι μάλλον αδιάφοροι και το ντεμπούτο τους ήταν κατώτερο των προσδοκιών μας. Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται και για καταστροφή. Το πιο εύστοχο σχόλιο, με το οποίο και κλείνει το review, ανήκει στο The Fly: "Some will have great nights out to these songs; others will throw up onto their Animal Collective t-shirts."

Βαθμολογία:  5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Darling Buds Of MayNew Year's Day , Still Here
Official Website 
Myspace