27.4.13

Hiss Golden Messenger - Haw

Είδος:  Country  /  Indie Folk
Κυκλοφορεί:  22 Απριλίου 2013


    Ο νέος δίσκος των Hiss Golden Messenger μπορεί να είναι ο τέταρτος της δισκογραφίας τους, όμως είναι ο πρώτος που αποκτά ουσιαστική απήχηση. Είναι ένας δίσκος τέρμα παλιομοδίτικος, ο οποίος αναπαράγει την αμερικάνικη country και folk σκηνή με τον ήχο των καλλιτεχνών της γενιάς του '60 και με μερικές υπόνοιες ψυχεδέλειας. Οι λιγοστές σύγχρονες πινελιές αφορούν κυρίως την παραγωγή, αλλά κατά βάση δεν έχουμε κάποια ουσιαστική διαφοροποίηση από τις ρίζες.
     Το Haw δεν ξεχωρίζει τυχαία στις φετινές κυκλοφορίες. Μπορεί μουσικά να είναι 50 χρόνια πίσω και να μην έχει κάτι καινούριο να πει, αλλά είναι απίστευτα καλοπαιγμένο. Οι MC Taylor και Scott Hirsch, που βρίσκονται πίσω από τους Hiss Golden Messenger, φαίνεται ότι έχουν ασχοληθεί σε βάθος με τις ρίζες τους. Διότι δεν πρόκειται για κάποιο πιασάρικο ψευτο-folk πασάλειμμα τύπου Mumford & Sons. Εδώ έχουμε ώριμες συνθέσεις, πολύ καλές κιθάρες, σωστό ήχο και πάνω απ' όλα τίμιες προθέσεις. Οι στιγμές που ο δίσκος γίνεται πιο εγκεφαλικός (π.χ. Cheerwine Easter) είναι σκέτη απόλαυση και τον ανεβάζουν αρκετά levels.
     Μετά από έναν τόσο καλοφτιαγμένο δίσκο, το μοναδικό που μπορούμε να ζητήσουμε από το ντουέτο είναι να κάνει αυτό που έκανε ο Justin Vernon με το δεύτερο album των Bon Iver. Να αξιοποιήσει, δηλαδή, τη μουσική του παιδεία προς πιο δημιουργικές κατευθύνσεις, ώστε να ακούσουμε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση. Μπορούν.
    

Βαθμολογία: 
7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Red Rose Nantahala
, Sufferer (Love My Conqueror) , I've Got A Name For The Newborn Child , Sweet As John Hurt , Cheerwine Easter , Busted Note

22.4.13

Phoenix - Bankrupt!

Είδος:  Indie Pop  /  Synthpop
Κυκλοφορεί:  22 Απριλίου 2013


     Το προηγούμενο album των Γάλλων Phoenix, γεμάτο από εθιστικά indie pop κομμάτια καθώς ήταν, θεωρήθηκε δικαίως ένα από τα κορυφαία του 2009 και δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια. Προσδοκίες στις οποίες το καινούριο album Bankrupt! όμως μάλλον δεν ανταποκρίνεται.
     Προσπερνώντας το πραγματικά αψυχολόγητο εξώφυλλο (που συναγωνίζεται σε κακογουστιά αυτό των Yeah Yeah Yeahs), το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς είναι ένας λίγο διαφοροποιημένος ήχος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Τα synths έχουν έρθει τόσο μπροστά, που παραγκωνίζουν σχεδόν ολοκληρωτικά τις κιθάρες και αναδεικνύονται στο μεγάλο πρωταγωνιστή της ενορχήστρωσης. Δεν είναι λίγα τα σημεία που τα synths πραγματικά οργιάζουν, ισοπεδώνοντας κάθε άλλον ήχο. Αυτό ίσως οφείλεται στον Philippe Zdar των επίσης Γάλλων Cassius, βετεράνο της house και της synthpop, ο οποίος και πάλι συνεργάζεται με το συγκρότημα στην παραγωγή. Γενικά, ο ήχος, λιγότερο πειραματικός σε σχέση με αυτό για το οποίο μας είχαν προετοιμάσει, είναι αρκετά κοντά στους νέους Strokes, ενώ έχει κάτι από την ανάλαφρη και χαρωπή αύρα των δύο δίσκων των Two Door Cinema Club (μπάντες που απ' ότι φαίνεται επηρεάστηκαν από το Wolfgang Amadeus Phoenix του 2009).
     Ωραία όλα αυτά, όμως έχουμε αφήσει ανεξήγητο το γιατί δεν ανταποκρίνεται ο δίσκος στις προσδοκίες. Και η απάντηση βρίσκεται στις συνθέσεις. Το κατ'εξοχήν συγκριτικό πλεονέκτημα του συγκροτήματος έναντι των υπόλοιπων του είδους δεν είχε να κάνει με κάποιου τύπου πρωτοπορία, αλλά με τις ίδιες τις συνθέσεις, οι οποίες (ιδίως στο προηγούμενο album) ήταν ικανές να ξεσηκώσουν ακόμα και γυμνοσάλιαγκα. Εδώ τα πράγματα είναι πιο χλιαρά και ο δίσκος κυλάει σχετικά αναίμακτα. Πέρα από 2-3 κομμάτια που ξεχωρίζουν (χωρίς να αποτελούν κάτι το εξαιρετικό βέβαια), στην πλειοψηφία του ο δίσκος δεν έχει πυγμή. Τα κομμάτια είναι χαρωπά, ζωηρά και "καλοκαιρινά", αλλά τους λείπει αυτή η μαγική ουσία που θα μπορούσε να τα απογειώσει.
     Εντάξει, για όσους ψάχνουν να ακούσουν κάτι ευχάριστο και ελαφρύ, το Bankrupt! δεν είναι κακή επιλογή και μάλλον θα την κάνει καλά τη δουλειά του. Ωστόσο, είναι αρκετά περιορισμένο για κάτι παραπάνω από αυτό.
    

Βαθμολογία: 
6

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Entertainment
, SOS In Bel Air , Oblique City

20.4.13

Iron & Wine - Ghost On Ghost

Είδος:  Indie Folk  /  Soul  /  Jazz  /  Blues
Κυκλοφορεί:  15 Απριλίου 2013


    Στο πέμπτο album του Αμερικανού Samuel Beam, ευρέως γνωστού ως Iron & Wine, ακολουθείται μια διαφορετική κατεύθυνση σε σχέση με όλες τις προηγούμενες δουλειές του. H folk μελαγχολία περιορίζεται αρκετά, ενώ γίνεται μια μεγαλη στροφή προς τη μαύρη μουσική. Ψήγματα αυτής της τάσης βέβαια υπήρχαν και στον προηγούμενο δίσκο, όμως εδώ η αλλαγή είναι αρκετά εντονότερη.
     Λέγοντας μαύρη μουσική εννοούμε κατά βάση soul, αν και δε λείπουν και τα jazz και blues περάσματα. Κυρίαρχο παράδειγμα για τα περάσματα αυτά το Lovers' Revolution, το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε μέσα από το δίσκο, που είναι και με διαφορά το καλύτερό του. Για την ακρίβεια, είναι το μόναδικο σπουδαίο κομμάτι που περιέχει το album. Διότι κατά τα άλλα, οι συνθέσεις συνολικά είναι μάλλον αδύναμες. Μπορεί ο ήχος να είναι καλός (όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης) και η στροφή να έγινε με επιτυχία, αλλά τα κομμάτια, η πρώτη ύλη δηλαδή, απέχουν λίγο από το να γίνουν ενδιαφέροντα.
     Γενικά, στο νέο κόσμο που του ανοίγεται ο Beam κάνει βήματα πολύ safe. Το αποτέλεσμα είναι μεν αξιοπρεπές, αλλά θα πρέπει να διευρύνει λίγο τη φαντασία του αν θέλει να πετύχει κάτι παραπάνω από αυτό.

Βαθμολογία: 
6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Caught In Tne Briars
, Joy , Low Light Buddy Of Mine , Lovers' Revolution

17.4.13

The Knife - Shaking The Habitual

Είδος:  Synthpop  /  Electronic  /  Experimental
Κυκλοφορεί:  8 Απριλίου 2013


    Η εκκεντρικότητα των Σουηδών The Knife γενικά δεν είναι κάτι άγνωστο ή πρωτοφανές, αλλά το νέο τους album Shaking The Habitual είναι ανεκδιήγητα στριφνό. Τα 7 χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία τους solo κυκλοφορία φαίνεται ότι αποτέλεσαν περίοδο ανασυγκρότησης και πειραματισμού, το αποτέλεσμα του οποίου γέμισε ένα διπλό album με 97 λεπτά μουσικής. Το πρόβλημα είναι ότι από τα 97 αυτά λεπτά, ζήτημα είναι να ακούγονται τα 30...
     To Shaking The Habitual είναι γεμάτο από αλλόκοτες ιδέες, οι οποίες ορισμένες φορές λειτουργούν ισορροπημένα και εναρμονίζονται μεταξύ τους, οπότε και μας δίνουν καλά κομμάτια (για την ακρίβεια, τα προτεινόμενα). Στα κομμάτια αυτά που λειτουργεί η συνταγή γίνεται αμέσως αισθητό ότι ο δίσκος είναι εμπνευσμένος και οι πειραματισμοί δεν είναι τυχάρπαστοι. Ιδιαίτερα οι ρυμοί, ηλεκτρονικοί ή μη, σε συνδυασμό με το επιτηδευμένα δυσαρμονικό μπάσο, τους διάφορους άκυρους ήχους και τα εξαιρετικά φωνητικά καταφέρνουν και επιβάλλουν μια αγωνιώδη, σχεδόν απειλητική ατμόσφαιρα, δηλωτική του όλου concept του δίσκου.
     Το πρόβλημα είναι ότι για να βρει ο ακροατής αυτές τις καλές στιγμές, θα πρέπει να περάσει μέσα από αμέτρητα λεπτά ανυπόφορης ηχορρύπανσης. Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου δεν έχει καμία απολύτως συνοχή, σχεδόν ανύπαρκτη μουσικότητα και φυσικά καμία φιλική προς τον ακροατή διάθεση. Απεναντίας, σε προκαλεί να φύγεις τρέχοντας για να γλυτώσεις. Κομμάτια άσχετα μεταξύ τους, που είναι συχνά χαοτικά σε διάρκεια και (κυρίως) ενοχλούν με τον στείρο πειραματισμό τους. Και όλο αυτό το απωθητικό συνοθύλευμα δυστυχώς πλασάρεται ως πρωτοποριακό, σκίζει στις κριτικές και κατ' αυτόν τον τρόπο εξαναγκάζει ένα μεγάλο μέρος του κοινού να το αποδεχθεί, φοβούμενο μήπως δεν πείσει εαυτό και αλλήλους ότι είναι αρκετά ανοιχτόμυαλο και εξοικειωμένο στους μουσικούς νεωτερισμούς.
     Με 'κείνα και με τ' άλλα, το καλό κομμάτι του δίσκου χάνεται ανάμεσα στην ψευτο-αβανγκαρντίλα και δεν καταφέρνει να επιπλεύσει στην επιφάνεια. Κρίμα που το συγκρότημα επέλεξε συνειδητά να παίξει τόσο πολύ με την υπομονή μας και χαντάκωσε ένα εν δυνάμει εξαιρετικό album. Και αλίμονό μας αν ως ακροατές τσιμπούσαμε σε τόσο οφθαλμοφανή παραμυθιάσματα του μουσικού τύπου.

Βαθμολογία: 
5½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
A Tooth For An Eye
, Full Of Fire , Wrap Your Arms Around Me , Raging Lung

15.4.13

Kurt Vile - Wakin On A Pretty Daze

Είδος:  Indie Rock  /  Indie Folk
Κυκλοφορεί:  8 Απριλίου 2013


    Είναι πραγματικά ευχάριστο να βλέπεις τους καλλιτέχνες να "ανθίζουν" κατα τη διάρκεια της καλλιτεχνικής τους πορείας, να γίνονται ολοένα και καλύτεροι σε κάθε δίσκο. Και αντίστοιχα λυπηρό να συνειδητοποιείς ότι η μπάντα που μας είχε συστηθεί με εκείνο το φανταστικό ντεμπούτο δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια να πλησιάσει κάτι τέτοιο ξανά (γκουχ γκουχ...). Ο Kurt Vile χωρίς δεύτερη σκέψη ανήκει στην πρώτη κατηγορία καλλιτεχνών. Μετά το προπέρσινο "Smoke Ring For My Halo", που αγαπήθηκε πολύ από κοινό και κριτικούς, επιστρέφει τώρα με το νέο αυτό album, στο οποίο επεκτείνεται ακόμα περισσότερο καλλιτεχνικά.
     Ο τίτλος του δίσκου δεν θα μπορούσε να περιγράφει καλύτερα το ύφος του: Wakin On A Pretty Daze. Ακριβώς αυτό είναι ο δίσκος. Θα μπορούσε να είναι το soundtrack ενός ηλιόλουστου Κυριακάτικου πρωινού, όταν ξυπνάς και η ζαλάδα από το χθεσινοβραδινό μεθύσι δεν έχει ακόμα εξαφανιστεί τελείως. Εκεί που βγαίνεις έξω στον ήλιο αρχικά απρόθυμα, όμως περπατάς και σε χτυπάει ο δροσερός ανοιξιάτικος αέρας και τελικά λίγο λίγο η ζαλάδα γίνεται ευφορική...
     Το feeling αυτό τροφοδοτείται αφενός από τον ήχο, ο οποίος βασίζεται σε κιθαριστικά και φωνητικά εφέ βουτηγμένα στην ψυχεδέλεια (και πολύ διακριτικά synths αντίστοιχης αισθητικής), αλλά αφετέρου και από τις συνθέσεις. Οι τελευταίες είναι συνήθως μακρόπνοες (φτάνουν μέχρι και τα 10 λεπτά) και ενέχουν έντονο το στοιχείο της επαναληπτικότητας. Κάθε κομμάτι περιέχει μια στοιχειώδη κεντρική ιδέα και χτίζεται με άξονα αυτή, χωρίς να αποκλίνει ιδιαίτερα και χωρίς να παρουσιάζει σχεδόν ποτέ απρόβλεπτες εναλλαγές. Αντ' αυτού, επιμένει σε μια καλώς εννοούμενη μονοτονία, μέχρι να τρυπώσει μέσα σου και να γίνει κτήμα σου.
     Γενικότερα, σαν άκουσμα είναι εντελώς εγκεφαλικό. Κύριο μέλημά του είναι να σε βάλει στην ατμόσφαιρα και την έμπνευσή του, δίνοντάς σου την ελευθερία να το προεκτείνεις στη φαντασία σου όπως εσύ επιθυμείς. Γι' αυτό και θα ήταν ό,τι πιο ταιριαστό για μουσική υπόκρουση σε κινηματογραφικές σκηνές. Και επιπλέον, όπως είναι προφανές χιτάκια δεν υπάρχουν εδώ, γεγονός που αυτομάτως αποκλείει ένα μεγάλο μερίδιο ακροατών.
     Αυτό που επιδιώκει, πάντως, το Wakin On A Pretty Daze, το καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία. Αν εξαιρέσουμε κάποιες στιγμές που πλατειάζει ανούσια, το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είναι πραγματικά καλό και θα κερδίσει όσους του δώσουν τον απαραίτητο χρόνο και του επιτρέψουν να γίνει η συντροφιά τους. Το επόμενο Κυριακάτικο πρωινό, λοιπόν, ξέρουμε τι θα ακούσουμε...

Βαθμολογία: 
8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Waking On A Pretty Day
, Was All Talk , Girl Called Alex , Air Bud

12.4.13

James Blake - Overgrown

Είδος:  Post-Dubstep  /  Electronic  /  Soul  /  R&B
Κυκλοφορεί:  8 Απριλίου 2013


    Δεν είναι πολλά τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό αν κάποιος αναζητήσει αξιόλογους νέους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν κατά την τρέχουσα δεκαετία και έφεραν φρέσκους ήχους, όμως αυτό του James Blake είναι στανταράκι. Και όχι άδικα, μιας και έχει κυκλοφορήσει αρκετά ενδιαφέροντα EPs και (κυρίως) ένα ντεμπούτο που ενθουσίασε το Indiego Sound πριν 2 χρόνια (το review βρίσκεται εδώ), δείχνοντας εξαρχής ότι ο τύπος έχει καινοτόμο αντίληψη της μουσικής, αντιμετωπίζει σοβαρά τη δημιουργία και επομένως ήρθε για να μείνει.
     Στο δεύτερό του δίσκο με τίτλο "Οvergrown" (πόσο ειρωνικό για έναν 25χρονο;), ο James Blake εμφανίζεται σίγουρα "grown", αλλαγμένος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του. Ο ήχος του έχει απλοποιηθεί, έχει γίνει πιο προσιτός. Η σιωπή, που κατείχε τον πρώτο λόγο, έχει σχεδόν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση της σε έναν ήχο πιο πληθωρικό. Οι soul συνθέσεις με το χαρακτηριστικό του πιάνο έχουν λιγοστέψει, για να αφήσουν χώρο σε περισσότερο ρυθμικά ηλεκρονικά μοτίβα, τα οποία ενίοτε φλερτάρουν και με το νέο R&B των 2010's. Και κυρίως, το κέντρο βάρους έχει κάπως φύγει από τον εντυπωσιασμό της πρωτοτυπίας του ήχου και έχει μετατοπιστεί περισσότερο προς τις συνθέσεις αυτές καθ' αυτές, αν και έχουν το περιθώριο να γίνουν ακόμα καλύτερες.
     Αυτό που δεν έχει αλλοιωθεί ούτε στον ελάχιστο βαθμό είναι ο ιδιαίτερος προσωπικός του χαρακτήρας, που είναι και το στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίσει ανάμεσα στους δεκάδες παραγωγούς που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια από την post-dubstep σκηνή. Μπορεί να έχει σαφείς επιρροές (μια από αυτές και ο Brian Eno, o οποίος συμμετέχει στην παραγωγή του Digital Lion), όμως κανείς άλλος δεν ακούγεται σαν τον James Blake. Ποιος άλλος συνδυάζει έτσι την ασύλληπτα up-to-date παραγωγή με την κλασική μουσικη παιδεία (βλέπε πιάνο) και τα φωνητικά-έκπληξη; Πόσοι παραγωγοί ηλεκτρονικής μουσικής εκτός από δημιουργοί κινηματογραφικών, ατμοσφαιρικών τοπίων είναι και καλοί singers/songwriters; Πόσοι καταφέρνουν να περάσουν τόσο συναίσθημα στον ήχο τους;
     Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο James Blake είναι πολύ ιδιάζουσα περίπτωση καλλιτέχνη. Δεν ήρθε στο μουσικό προσκήνιο για να ενισχύσει κάποιο υπάρχον ρεύμα, ήρθε για να φτιάξει το δικό του. Αυτό του ηλεκτρονικού τροβαδούρου της νέας εποχής. Και σε μια ηλεκτρονική εποχή που δυστυχώς το focus γίνεται ολοένα και περισσότερο στον ήχο και την παραγωγή, οι καλλιτέχνες που συμβαδίζουν με το πνεύμα της χωρίς να ξεχνούν την ιδιότητα "μουσικός" είναι αναγκαίοι.

Βαθμολογία: 
8

Κομμάτια που ξεχωρίζουν:  Overgrown , I Am Sold , Take A Fall For Me , Retrograde

7.4.13

Yeah Yeah Yeahs - Mosquito

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  16 Απριλίου 2013


    Οι Yeah Yeah Yeahs είναι από τις indie μπάντες των 00's που ποτέ δεν έφτασαν εμπορικά την κορυφή, αλλά ποτέ δεν πέρασαν και απαρατήρητοι. Κυκλοφορώντας μόνο ενδιαφέρουσες δουλειές, οι οποίες λίγο ή πολύ συνοδεύονταν από εγκωμιαστικά σχόλια και θετικές εντυπώσεις, το όνομά τους κατάφερνε να είναι πάντα επίκαιρο και η πορεία τους αξιοζήλευτα σταθερή.
     Κρίμα που το νέο τους album σπάει αυτό το σερί των καλών κυκλοφοριών και περιορίζεται στη μίζερη ζώνη του αξιοπρεπούς. Διότι στο "Mosquito" για πρώτη φορά ακούμε κάτι τόσο ήπιο και ουδέτερο, από μια μπάντα που ανέκαθεν ήξερε να φτιάχνει indie rock dancefloor anthems. Μπορεί (ευτυχώς) ο ήχος να μην έγινε εντελώς ηλεκτρονικός όπως περιμέναμε, ωστόσο εγκλοβίζεται σε μια περίεργη φόρμουλα. Μια φόρμουλα η οποία δεν παράγει ούτε ακριβώς χορευτικά κομμάτια, ούτε όμως ακουστικά. Ούτε ακριβώς συμβατικά, σε καμία περίπωση όμως και πειραματικά. Ούτε ελαφριά, σίγουρα όχι όμως και σοφιστικέ. Είναι λίγο θολό το τοπίο αυτή τη φορά, δεν είναι ξεκάθαρη η κατεύθυνση που θέλησαν να δώσουν. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι μέσα σε ένα δίσκο συνυπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία από lo-fi, gospel, hip hop και post-punk μεταξύ άλλων.
     Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, το "Mosquito" δεν στερείται πλήρως δυνατών χαρτιών. Το πρώτο single και εναρκτήριο κομμάτι Sacrilege δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα καλύτερα κομμάτια της δισκογραφίας τους. Είναι υπέροχος ο τρόπος που σταδιακά εξελίσσεται, για να κορυφωθεί σε ένα εντυπωσιακό gospel φινάλε. Μαζί με αυτό υπάρχουν κι αλλές ενδιαφέρουσες ιδέες μέσα στην tracklist, αν και πουθενά αλλού δεν οδηγούν σε κάτι εξίσου ολοκληρωμένο. Και φυσικά, έχουμε και μια Karen O εξαιρετική και πάλι, με τα άψογα φωνητικά της και το ιδιαίτερο ταπεραμέντο της να αποτελούν το 80% της δυναμικής της μπάντας. Οι εξωφρενικά υψηλές νότες που χτυπάει στο 3:02 στο "These Paths" είναι ό,τι πιο χαρακτηριστικό, αν και είναι απολαυστική σε όλα τα κομμάτια.
     Σε γενικές γραμμές, όμως, το καινούριο αυτό album με το ανεκδιήγητα κακόγουστο εξώφυλλο είναι αισθητά κατώτερο από όλα τα προηγούμενα των Yeah Yeah Yeahs και μάλλον δεν θα καταφέρει πολλά παραπάνω από το να κρατήσει χλιαρή τη φήμη της μπάντας στη σιγανή φωτιά, μέχρι την επόμενη κυκλοφορία.

Βαθμολογία:  6½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Sacrilege
, Mosquito , These Paths , Despair

>>> Full Album Preview εδώ

3.4.13

Peace - In Love

Είδος:  Indie Rock
Κυκλοφορεί:  1 Απριλίου 2013


    Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι πολύ cliche, αλλά όχι περισσότερο από το συγκρότημα στο οποίο αναφέρεται. Οι Peace έρχονται από το Birmingham και είναι ένα από τα πλέον "ελπιδοφόρα" νέα Βρετανικά συγκροτήματα, μαζί με τους Palma Violets, τους Savages, τους Chvrches και μερικούς άλλους. Συμπεριλήφθηκαν (μαζί με όλους τους υπόλοιους) στο BBC Sound Of 2013, ενώ στηρίζονται εξωφρενικά πολύ από το NME, που θεωρεί το πρώτο τους αυτό album ως "the finest British debut of the year", αλλά και από τον Guardian, που τους έχει αποκαλέσει "the future of indie" (αν και τους χαντάκωσε λίγο στην κριτική του, βάζοντας μόλις 2 αστεράκια). Και μέσα σε όλα αυτά και ένα συμβόλαιο με την Columbia, στην οποία κυκλοφορεί και ο εν λόγω δίσκος.
     Σκεφτείτε τώρα για πόσες δεκάδες μπάντες έχουμε δει το ίδιο ακριβώς σενάριο τα τελευταία 10 χρόνια και πόσες από αυτές έγιναν πραγματικά huge και κατάφεραν να βγάλουν περισσότερους από έναν επιτυχημένους δίσκους. Ένα 20%; Ίσως να είναι και μεγάλο το ποσοστό. Αν, δε, στα παραπάνω συνυπολογίσουμε και το κριτήριο της ποιότητας, τότε το ποσοστό θα κάνει βουτιά σε μονοψήφιες τιμές.
     Για να περάσουμε στην ουσία, οι Peace λογικά θα μπουν σε αυτό το 20%, αλλά όχι και στο μονοψήφιο ποσοστό. Το ντεμπούτο τους είναι μελωδικό και τέρμα catchy, γεμάτο με hooky indie rock κομμάτια που μοιάζουν καταδικασμένα στην επιτυχία. Είναι άκουσμα πολύ πιο απολαυστικό από αυτό των Palma Violets για παράδειγμα, κατά τη γνώμη του Indiego Sound πάντα. Παρόλα αυτά, (και εδώ έγκειται το cliche του κειμένου) είναι εκνευριστικό το πόσο unoriginal, βαρετός και προβλέψιμος είναι ο ήχος των Peace. Λίγο από το ελαφρύ βρετανικό rock των 60's, λίγο από το britpop των 90's και λίγο από το σύγχρονο indie rock, με επιρροές μεταξύ άλλων από Kooks, Strokes και Foals. Η επανάληψη της επανάληψης. Πολύ καλογραμμένο, πολύ καλοπαιγμένο, αλλά, διάολε, βαρετό! Στους Foxygen (οι μεγαλύτεροι κλέφτες ιδεών για φέτος) συγχωρέσαμε εν μέρει το ατόπημα επειδή οι συνθέσεις τους ήταν χάρμα. Στους Peace, όμως, που δεν φτάνουν σε τέτοια επίπεδα songwriting, η επανάληψη αυτή ενοχλεί αρκετά και δημιουργεί αμφιβολίες για τη διαχρονικότητά τους. Για την ώρα, πάντως,  δροσεροί και διασκεδαστικοί.

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Higher Than The Sun
, Follow Baby , Float Forever , Wraith , California Daze

1.4.13

Daughter - If You Leave

Είδος:  Indie Pop  /  Alternative Folk
Κυκλοφορεί:  18 Μαρτίου 2013


    Έπειτα από αρκετά EPs και singles, το πρώτο ολοκληρωμένο album των Daughter στην ιστορική 4AD είναι γεγονός. Η μπάντα μάς έρχεται από το Λονδίνο, γεγονός που φωνάζει από τη μουσική τους. Πρόκειται για μια εντελώς εναλλακτική άποψη της folk, με αιθέριες ηλεκτρικές κιθάρες αντί για ακουστικές, pop φωνητικά με καθαρή βρετανική προφορά (αλλά καθόλου βαριά...Λονδίνο!) και ήχο που θυμίζει το μινιμαλισμό των XX (συμπολίτες τους φυσικά). Οι μελωδίες είναι οι κλασικές που συναντάμε στα indie folk και pop συγκροτήματα της τελευταίας πενταετίας.
     Η μελαγχολική, εύρθαυστη ατμόσφαιρα του If You Leave μπορεί να θυμίζει χιλιάδες χιπστεριές που ακούμε καθημερινά, ωστόσο εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Οι στίχοι της μπάντας είναι τόσο καλοί, που δεν μπορεί να είναι δήθεν. Οι αφηγήσεις της Elena Torna, καταφέρνουν να είναι και ποιητικές, αλλά και αυθόρμητες. Εκεί που η στιχουργική δημιουργεί τη μία εικόνα μετά την άλλη, ξαφνικά σου πετάει φράσεις τόσο ευαίσθητες, που σε στέλνουν αδιάβαστο εσένα που σνόμπαρες τους στίχους και άκουγες τις μπάντες μόνο για τη μουσική τους. Δε γίνεται να μη λυγίσεις, σπάνια γράφονται τόσο σπουδαίοι στίχοι πλέον. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε πιο συγκεκριμένα, αλλά καλύτερα να σας αφήσουμε να τους ανακαλύψετε μόνοι.
     Δε χωράει αμφιβολία, το συμπαθέστατο αυτό album μάς συστήνει σε μια ταλαντούχα μπάντα. Μια μπάντα που αν βελτιώσει λίγο τις συνθέσεις της και βρει μια πιο ιδιόκτητη ταυτότητα, ίσως βγάλει θαύματα στο μέλλον.

Βαθμολογία: 
7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Youth
, Still , Human