29.6.14

Lana Del Rey - Ultraviolence

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  16 Ιουνίου 2014


     Στον τρίτο δίσκο της, η Lana Del Rey ακούγεται πιο ατμοσφαιρική από ποτέ. Η καθαρή, "mainstream" παραγωγή του Born To Die έχει πάει περίπατο, μαζί με τη ρυθμικότητα που διέκρινε κάποια από τα κομμάτια της. Ο Dan Auerbach των Black Keys, υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής, έχει καταφέρει θαυμάσια να κάνει τον ήχο της πιο βρώμικο, πιο σκοτεινό, πιο retro, πιο κινηματογραφικό. Και συγχρόνως και πιο καλαίσθητο.
     Το "Ultraviolence" είναι ένας τρομερά sound oriented δίσκος, γεγονός που αποτελεί το μεγάλο του προτέρημα αλλά και το μεγάλο του κουσούρι. Η ηχητική αρτιότητα και η αισθητική του το ανεβάζουν κλάση, αν αναλογιστεί κανείς τις mainstream χοντράδες σε πολλά από τα κομμάτια του προηγούμενου δίσκου. Πράγματι, αυτός εδώ βρίσκεται πολύ πιο κοντά σε αυτό που λέμε "ποιότητα", δημιουργώντας έτσι ένα πολύ πιο φιλικό περιβάλλον για τα απαιτητικά αυτιά. Και επιπλέον, η ατμόσφαιρά του είναι ικανή να σε συγκινήσει και να σε ταξιδέψει στις δεκαετίες του '50 και του '60, στα χρόνια δηλαδή που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής της Lana.
     Στον αντίποδα, αυτή η εμμονικά στιλιζαρισμένη προσέγγιση δεν έχει αφήσει περιθώρια για κάτι περισσότερο. Αν προσπεράσεις το ηχητικό κομμάτι και αποφύγεις να ασχοληθείς με την όλη περσόνα που τόσο μελετημένα έχει στηθεί γύρω από το όνομα της Lana Del Rey, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν και τόσα πολλά παραπάνω να θαυμάσεις στον εν λόγω δίσκο. Το πρώτο μισό της tracklist περιέχει ορισμένα πολύ συμπαθητικά κομμάτια, τα οποία όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις καλές στιγμές του προηγούμενου. Όσο αξιοπρεπώς κι αν στέκονται τα West Coast και Shades Of Cool, οι υπέροχες pop μελωδίες του "Video Games" και του "Born To Die" δεν έχουν βρει κάποιον αντάξιο διάδοχο. Στο δεύτερο μισό, δε, τα πράγματα σκουραίνουν λίγο από πλευράς συνθέσεων και το ύφος αρχίζει και κουράζει με τη μονοτονία του. Όσο για τους στίχους, υπάρχει άραγε ουσία πίσω από τις cool εικόνες που με έξυπνο τρόπο δημιουργούν; Διότι μοιάζει και πάλι να κυριαρχεί η τάση της Lana να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο "στιλιστικό" κομμάτι, παρά στο συναίσθημα που θέλει να επικοινωνήσει.
     Εν ολίγοις, το "Ultraviolence" κερδίζει εκεί που έχανε το "Born To Die" και αντιστρόφως. Αν ο προηγούμενος δίσκος ήταν μια πολύ όμορφη αλλά κακοντυμένη γυναίκα, αυτός εδώ είναι μια γυναίκα με πολύ ωραία ρούχα, αλλά μέτρια χαρακτηριστικά. Το σίγουρο είναι ότι η Lana Del Rey, είτε αρέσει είτε όχι, παρουσιάζει και πάλι κάτι ξεχωριστό, που πηγαίνει αρκετά "κόντρα" στην εποχή μας. Γι' αυτό και θα καταφέρει να κρατηθεί στο παιχνίδι διαψεύδοντας τους αμφισβητίες της.
    

Βαθμολογία: 
7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Ultraviolence
, Shades Of Cool , Brooklyn Baby , West Coast

23.6.14

Lykke Li - I Never Learn

Είδος:  Indie Pop
Κυκλοφορεί:  5 Μαΐου 2014


     Μια πρωτότυπη μελωδία, ένα catchy ρεφρέν και ένα έξυπνο καλοκαιρινό dance remix ήταν υπεύθυνα για αυτό που συνέβη πριν τρία χρόνια στην Lykke Li και που η ίδια περιγράφει ως "ατύχημα": mainstream επιτυχία. Ειδικά στη χώρα μας, λίγοι γνώριζαν την Lykke Li πριν τον πανικό του "I Follow Rivers", άρα λίγοι ήξεραν πόσο μη αντιπροσωπευτικό δείγμα του ήχου της ήταν το συγκεκριμένο κομμάτι (και κυρίως το remix του).

>>> Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

Βαθμολογία:  7

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
I Never Learn
, No Rest For The Wicked , Just Like A Dream , Love Me Like I'm Not Made Of Stone

21.6.14

Sharon Van Etten - Are We There

Είδος:  Indie Pop  /  Indie Rock  /  Indie Folk
Κυκλοφορεί:  26 Μαΐου 2014


     Η Sharon Van Etten, το κορίτσι από Brooklyn με τις θλιμμένες indie μπαλάντες, έφτασε αισίως στο τέταρτο album της. Ένα album πολυαναμενόμενο, καθώς έρχεται μετά το Tramp του 2012, το οποίο είχε αγαπηθεί πολύ από την παγκόσμια μουσική κοινότητα. Στο review για τον δίσκο εκείνο, το Indiego Sound είχε γράψει καλά λόγια, με ενστάσεις όμως για τις συνθέσεις, για τις οποίες επεσήμανε ότι "συνήθως παραείναι απλές και μονότονες. Περισσότερες εναλλαγές και μεγαλύτερη ποικιλομορφία στα μοτίβα σίγουρα θα τις απογείωνε."
     Στο "Are We There", ο τομέας των συνθέσεων εμφανίζεται αισθητά βελτιωμένος. Οι μελωδίες είναι σαφώς καλύτερες και η tracklist είναι πιο πλούσια σε καλά κομμάτια, με αποτέλεσμα ίσως την πιο συνεκτική και ενδιαφέρουσα συλλογή που μας έχει προσφέρει μέχρι στιγμής η Sharon Van Etten. Το πρώτο κομμάτι, Afraid Of Nothing, είναι μια εκπληκτική μπαλάντα που αναδεικνύει εξαρχής την αναβάθμιση του γραψίματός της.
     Η ηλεκτρική κιθάρα κατέχει ακόμα εξέχοντα ρόλο, αν και οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά εμπλουτισμένες με πιάνο, γεγονός που προσδίδει μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Καμιά φορά, βέβαια, οι τελευταίες μοιάζουν φτωχές από ιδέες και η Sharon (που έχει επιμεληθεί μόνη της την όλη παραγωγή) επιλέγει να γεμίζει ασφυκτικά τα κενά με ήχους που δεν προσθέτουν κάτι το ενδιαφέρον στην κλιμάκωση των συνθέσεων, παρά μόνο καθιστούν το άκουσμα φλύαρο.
     Παρόλα αυτά, το "Are We There" είναι δίσκος που εστιάζει στο φωνητικό/στιχουργικό κομμάτι. Οι περισσότεροι δεν θα σταθούν στη μουσική, αλλά στη συναισθηματική αμεσότητα των συχνά καθηλωτικών στίχων και στις "ραγισμένες" ερμηνείες. Στο επίπεδο αυτό, η καλλιτέχνις πιάνει κορυφή στο I Know, μια μπαλάντα αμιγώς πιανιστική, απογυμνωμένη από τις φορτωμένες ενορχηστρώσεις, που αναδεικνύει την εκφραστικότητα της φωνής της. Θεματικά, όλα τα κομμάτια είναι μελαγχολικά και θα ταίριαζαν γάντι σε μοναχικά φθινοπωρινά απογεύματα.
     Συνοψίζοντας αυτό το προχειρογραμμένο review, ο δίσκος αυτός, παρά τις όποιες ατέλειές του, αποτελεί ένα μεγάλο βήμα μπροστά για την Sharon Van Etten και ξεχωρίζει με άνεση ανάμεσα στις φετινές singer/songwriter κυκλοφορίες.

Βαθμολογία:  8½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Afraid Of Nothing
, Your Love Is Killing Me , I Love You But I'm Lost , I Know

18.6.14

Jack White - Lazaretto

Είδος:  Blues Rock  /  Garage Rock
Κυκλοφορεί:  9 Ιουνίου 2014


     Jack White. Ο κιθαρίστας, ο συνθέτης, ο παραγωγός, ο επιχειρηματίας. Ο θεματοφύλακας της αναλογικής εποχής. Ο μουσικός που έχει ταυτίσει το όνομά του με τη λέξη "βετεράνος" όσο λίγοι στον νέο αιώνα. Ο υπερδαστήριος καλλιτέχνης, που πριν δύο χρόνια εγκαινίασε τη νέα φάση στην καριέρα του κυκλοφορώντας για πρώτη φορά έναν solo δίσκο, επιστρέφει με ένα sophomore album. Και ευτυχώς δεν έχει χάσει τη φόρμα του.
     Στο "Lazaretto" ο Jack White παίρνει κατά βάση τα blues, την country και τη rock της δεκαετίας του '70, τα βάζει στο προσωπικό του μίξερ και φτιάχνει ένα cocktail το οποίο ακούγεται κλασικό, αλλά και ιδιαίτερο την ίδια στιγμή. Πατάει γερά μεν στις μουσικές του ρίζες, αλλά συνδυάζει με αρκετά απροσδόκητο και πρωτότυπο τρόπο τις αναφορές του, με την άνεση που μόνο ένας πραγματικός βετεράνος θα μπορούσε να έχει. Έτσι, στο ομώνυμο κομμάτι Lazaretto, για παράδειγμα, έχουμε την κλασική (και τόσο αναγνωρίσιμη πρέπει να πούμε) Jack White κιθάρα, η οποία όμως προς έκπληξή μας πατάει σε έναν funk rock ρυθμό και παραδόξως στο τέλος του κομματιού δίνει τη θέση της στο βιολί, που χρησιμοποιείται με κιθαριστική λογική για το τελικό solo. Στο "That Black Bat Licorice", από την άλλη, έχουμε την bluesy μελωδία να συνδυάζεται με μια reggae ρυθμολογία, με τον White να ραπάρει σε ορισμένα σημεία.
     Γενικά, το album είναι γεμάτο με έξυπνες μικρές εκπλήξεις στις ενορχηστρώσεις, οι οποίες κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασης. Είναι ένα album με συνθέσεις αξιόλογες, που βρίσκει τον καλλιτέχνη σε μια "τόσο όσο" πειραματική διάθεση. Δεν συγκαταλέγεται στα καλύτερα της καριέρας του, όμως δεν συγκαταλέγεται και στα χειρότερα. Αν στο μέλλον ο Jack White μνημονεύεται μαζί με τους μεγάλους της rock (κάτι που μάλλον θα συμβεί, λόγω των κιθαριστικών του δεξιοτήτων και του πολύ ιδιαίτερου ήχου του), το "Lazaretto" θα λογίζεται ως μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του.

Βαθμολογία:  7½

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Three Women , Lazaretto , Temporary Ground , That Black Bat Licorice

15.6.14

Kanye West: Top 30 Tracks (2004-2013)




     Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να λατρέψεις, αλλά και να μισήσεις τον Kanye West. Πρόκειται για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές τις μουσικής βιομηχανίας, φαινόμενο όχι σπάνιο στους σπουδαίους καλλιτέχνες. Παραβλέποντας τον εγωκεντρισμό, την αλαζονεία και το όλο lifestyle του και αντιμετωπίζοντας την περίπτωσή του χωρίς mainstream προκαταλήψεις, το Indiego Sound ανέκαθεν έβλεπε στο πρόσωπό του έναν χαρισματικό και ευφυή καλλιτέχνη, από τους πλέον δημιουργικούς της τελευταίας δεκαετίας. Ο Kanye West έχει πάει το hip hop σε άλλο επίπεδο, έχει θέσει τους δικούς του όρους στο παιχνίδι και σίγουρα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πειραματιστές στην ιστορία του είδους. Καλλιτεχνικά ανήσυχος και διαρκώς εξελισσόμενος, είναι από τους ελάχιστους που συνδυάζουν την ποιότητα και τη μουσική καινοτομία με τη μεγάλη εμπορική επιτυχία. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Kanye West σήμερα μεταμορφώνει το hip hop με τον ίδιο τρόπο που μεταμόρφωναν το rock οι Beatles στα '60s και οι Pink Floyd στα '70s, παρουσιάζοντας κάτι καινούριο σε κάθε δίσκο και κάνοντας παράλληλα και επιτυχία. Γι' αυτό και στοιχηματίζουμε ότι θα είναι από τους λίγους καλλιτέχνες των '00s των οποίων το έργο θα μείνει στο πέρασμα των δεκαετιών. Παρακάτω το Indiego Sound έχει επιλέξει τα 30 αγαπημένα του κομμάτια από τους 6 μέχρι στιγμής solo δίσκους του, χωρίς να έχουν ληφθεί υπόψιν οι διάφορες συνεργασίες που έχει κάνει.

 
30. So Appalled
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)




29. All Falls Down
(The College Dropout, LP, 2004)
 



28. Can't Tell Me Nothing
(Graduation, LP, 2007)
 



27. Bound 2
(Yeezus, LP, 2013)
 



26. Love Lockdown
(808s And Heartbreak, LP, 2008)
 



25. New Slaves
(Yeezus, LP, 2013)
 
 
 

24. I Wonder
(Graduation, LP, 2007)
 



23. Heartless
(808s And Heartbreak, LP, 2008)
 



22. Blood On The Leaves
(Yeezus, LP, 2013)
 



21. Good Life
(Graduation, LP, 2007)
 



20. Hold My Liquor
(Yeezus, LP, 2013)
 



19. Flashing Lights
(Graduation, LP, 2007)
 



18. Amazing
(808s And Heartbreak, LP, 2008)
 



17. Hell Of A Life
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)




16. All Of The Lights
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)
 



15. Good Morning
(Graduation, LP, 2007)
 



14. Heard 'Em Say
(Late Registration, LP, 2005)
 


13. Devil In A New Dress
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)
 



12. Homecoming
(Graduation, LP, 2007)
 
 
 

11. Through The Wire
(The College Dropout, LP, 2004)
 
 
 
 
10. Dark Fantasy
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)
 
 



9. Diamonds From Sierra Leone
(Late Registration, LP, 2005)

 



8. Monster
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)
 
 



7. Black Skinhead
(Yeezus, LP, 2013)
 
  



6. Power
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)
 
  



5. Stronger
(Graduation, LP, 2007)
 
  



4. Touch The Sky
(Late Registration, LP, 2005)

 



3. Jesus Walks
(The College Dropout, LP, 2004)
 
  



2. Gold Digger
(Late Registration, LP, 2005)

 



1. Runaway
(My Beautiful Dark Twisted Fantasy, LP, 2010)
 
  





by Aris Indiego





10.6.14

Kasabian - 48:13

Είδος:  Indie Rock  /  Dance Rock  /  Electronic Rock
Κυκλοφορεί:  6 Ιουνίου 2014




     Η μεγάλη εμπορική επιτυχία των Kasabian δεν συνοδεύτηκε από ιδιαίτερη καλλιτεχνική καταξίωση σε καμία φάση της καριέρας τους. Σε αντίθεση με άλλους indie rock συνοδοιπόρους τους (The Strokes, Interpol, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys κ.ά.) η μουσική τους ποτέ δεν κατάφερε να γίνει πραγματικά ενδιαφέρουσα για το μουσικόφιλο κοινό. Παρόλα αυτά, και οι τέσσερις δίσκοι που κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα είχαν πολύ έντονο το fun στοιχείο. Γέννησαν αμέτρητες επιτυχίες, οι οποίες συνετέλεσαν σε εκρηκτικές live εμφανίσεις. Δίσκο με τον δίσκο, η μπάντα απέκτησε τεράστιο ραδιοφωνικό airplay και εξελίχθηκε στο απόλυτο βρετανικό φεστιβαλικό highlight, ταυτίζοντας το όνομά της με την έννοια της διασκέδασης.


>>> Η συνέχεια εδώ

Βαθμολογία: 
4

Κομμάτια που ξεχωρίζουν: 
Glass
, Bow , S.P.S.