Είδος: Indie Rock / Folk Rock
Κυκλοφορεί: 18 Νοεμβρίου 2013
Τι συμβαίνει πια με αυτόν τον 19χρονο που μοιάζει να είναι 50 χρόνια πίσω από την εποχή του; Μόλις ένας χρόνος πέρασε από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του και επιστρέφει με νέο δίσκο, ο οποίος φέρει την υπογραφή του μεγαλύτερου παραγωγού της τελευταίας 30ετίας, του Rick Rubin. Γεγονός που φυσικά προκαλεί εντύπωση, μιας και πολύ σπάνια ο Rubin αναλαμβάνει δίσκους από "indie" καλλιτέχνες.
Προφνώς ο μεγαλοπαραγωγός αναγνώρισε το ταλέντο του Βρετανού στο να συνθέτει εξωφρενικά πιασάρικες (και συνάμα καλές) μελωδίες και έτσι τον κάλεσε στο studio του στο Malibu για να ηχογραφήσουν αυτό το sophomore album. Ένα album με 12 κομμάτια και με σχεδόν ισάριθμα potential singles, που καλοπιάνουν το αυτί από τις πρώτες νότες και είναι τόσο μελωδικά και συγκροτημένα, που δεν αφήνουν περιθώρια πλήξης.
Ο Jake Bugg δεν είχε τις μουσικές συνήθειες των συνομηλίκων του. Μεγάλωσε λιώνοντας τους δίσκους του Dylan, του Buddy Holly και άλλων σπουδαίων τραγουδοποιών της εποχής 60's και πίσω. Αυτό είχε αφήσει ξεκάθαρα το στίγμα του στο ντεμπούτο του, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η folk και συμπληρωνόταν από κάποιες rock πινελιές. Εδώ, πάλι, συμβαίνει το αντίστροφο. Η ζυγαριά γέρνει στο rock (στο rock των 60's, μη φανταστείτε τίποτα σύγχρονο...) και τα folk στοιχεία είναι περιορισμένα. Ο δίσκος έχει άλλες διαθέσεις, είναι πιο δυναμικός, πιο ζωντανός. Εμφανίζεται ενορχηστρωτικά βελτιωμένος και οπωσδήποτε πιο καλοπαιγμένος.
Η ένσταση του Indiego Sound στο (κατά τα άλλα) φαινόμενο Jake Bugg είναι η υπερβολική προσήλωση στο παρελθόν, που δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα να εισέλθει νέο φως. Ο Jake δεν έχει βρει ακόμα κάποιο δικό του στιλ, κάποια προσωπική ματιά μέσα από την οποία να μπορεί να αποδίδει τους κλασικούς ήχους και να τους κάνει με ουσιαστικό τρόπο δικούς του. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις και να τιμάς τις ρίζες σου, όμως ποιοι θα φέρουν νέο αέρα στην κουρασμένη σύγχρονη rock αν οι 20χρονοι καλλιτέχνες είναι τόσο παρελθοντολάγνοι;
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πολλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν συντηρητικά και κατέληξαν να αλλάξουν τη μουσική. Και ο συγκεκριμένος είναι πολύ νέος για να περιμένουμε κάτι κατασταλαγμένο. Εξάλλου, ο δίσκος έχει πολλά να δώσει. Είναι όμορφα παιγμένος, γεμάτος με καλά κομμάτια και κομψούς ήχους. Είναι ένα album εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) με το ντεμπούτο και είναι θέμα χρόνου να απογειώσει την καριέρα του Jake Bugg σε άλλα επίπεδα.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Slumville Sunrise , What Doesn't Kill You , Messed Up Kids , A Song About Love
Κυκλοφορεί: 18 Νοεμβρίου 2013
Τι συμβαίνει πια με αυτόν τον 19χρονο που μοιάζει να είναι 50 χρόνια πίσω από την εποχή του; Μόλις ένας χρόνος πέρασε από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του και επιστρέφει με νέο δίσκο, ο οποίος φέρει την υπογραφή του μεγαλύτερου παραγωγού της τελευταίας 30ετίας, του Rick Rubin. Γεγονός που φυσικά προκαλεί εντύπωση, μιας και πολύ σπάνια ο Rubin αναλαμβάνει δίσκους από "indie" καλλιτέχνες.
Προφνώς ο μεγαλοπαραγωγός αναγνώρισε το ταλέντο του Βρετανού στο να συνθέτει εξωφρενικά πιασάρικες (και συνάμα καλές) μελωδίες και έτσι τον κάλεσε στο studio του στο Malibu για να ηχογραφήσουν αυτό το sophomore album. Ένα album με 12 κομμάτια και με σχεδόν ισάριθμα potential singles, που καλοπιάνουν το αυτί από τις πρώτες νότες και είναι τόσο μελωδικά και συγκροτημένα, που δεν αφήνουν περιθώρια πλήξης.
Ο Jake Bugg δεν είχε τις μουσικές συνήθειες των συνομηλίκων του. Μεγάλωσε λιώνοντας τους δίσκους του Dylan, του Buddy Holly και άλλων σπουδαίων τραγουδοποιών της εποχής 60's και πίσω. Αυτό είχε αφήσει ξεκάθαρα το στίγμα του στο ντεμπούτο του, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η folk και συμπληρωνόταν από κάποιες rock πινελιές. Εδώ, πάλι, συμβαίνει το αντίστροφο. Η ζυγαριά γέρνει στο rock (στο rock των 60's, μη φανταστείτε τίποτα σύγχρονο...) και τα folk στοιχεία είναι περιορισμένα. Ο δίσκος έχει άλλες διαθέσεις, είναι πιο δυναμικός, πιο ζωντανός. Εμφανίζεται ενορχηστρωτικά βελτιωμένος και οπωσδήποτε πιο καλοπαιγμένος.
Η ένσταση του Indiego Sound στο (κατά τα άλλα) φαινόμενο Jake Bugg είναι η υπερβολική προσήλωση στο παρελθόν, που δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα να εισέλθει νέο φως. Ο Jake δεν έχει βρει ακόμα κάποιο δικό του στιλ, κάποια προσωπική ματιά μέσα από την οποία να μπορεί να αποδίδει τους κλασικούς ήχους και να τους κάνει με ουσιαστικό τρόπο δικούς του. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις και να τιμάς τις ρίζες σου, όμως ποιοι θα φέρουν νέο αέρα στην κουρασμένη σύγχρονη rock αν οι 20χρονοι καλλιτέχνες είναι τόσο παρελθοντολάγνοι;
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πολλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν συντηρητικά και κατέληξαν να αλλάξουν τη μουσική. Και ο συγκεκριμένος είναι πολύ νέος για να περιμένουμε κάτι κατασταλαγμένο. Εξάλλου, ο δίσκος έχει πολλά να δώσει. Είναι όμορφα παιγμένος, γεμάτος με καλά κομμάτια και κομψούς ήχους. Είναι ένα album εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) με το ντεμπούτο και είναι θέμα χρόνου να απογειώσει την καριέρα του Jake Bugg σε άλλα επίπεδα.
Βαθμολογία: 7
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Slumville Sunrise , What Doesn't Kill You , Messed Up Kids , A Song About Love
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου