Είδος: Synthpop / Folk Rock / Soft Rock
Κυκλοφορεί: 11 Μαρτίου 2013
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Pale Green Ghosts , GMF , Vietnam , You Don't Have To , Glacier
Κυκλοφορεί: 11 Μαρτίου 2013
Η δεύτερη solo δουλειά του John Grant κατέφθασε και έχει δημιουργήσει εξίσου καλές εντυπώσεις με την πρώτη, αν όχι καλύτερες. Και καθόλου άδικα, όπως θα πειστεί κανείς από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Το Pale Green Ghosts είναι ένα μάλλον ηχητικά διχασμένο album, καθώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην synthpop και στις folkish, soft rock μπαλάντες. Αυτό μπορεί να αποτελεί ένα πλήγμα για τη συνοχή, ωστόσο κατά έναν έξυπνο τρόπο "πιάνει" ακροατές 2 διαφορετικών ταχυτήτων. Και το ευτύχημα είναι ότι τα κάνει και τα 2 καλά! Τα μεν ατμοσφαιρικά synths ηχούν υποδειγματικά, με την άψογη, κρυστάλλινη παραγωγή να συνεισφέρει τα μέγιστα σε αυτό, οι δε μπαλάντες είναι μελωδικότατες, συναισθηματικότατες και καθόλα αξιαγάπητες. Τέτοιο είναι το εύρος των αναφορών, που στην tracklist ακούμε από LCD Soundsystem (Sensitive New Age Guy), μέχρι Elton John (Glacier), για να μην αναφέρουμε τις jazz υπόνοιες στο δεύτερο μισό του Ernest Borgnine. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε τη συμμετοχή της Sinead O'Connor στα back vocals.
Και όλα τα παραπάνω, συνοδευόμενα από εκπληκτικούς στίχους. Το Indiego Sound δε συνηθίζει να σκέτεται στο στιχουργικό κομμάτι, αλλά στο album αυτό είναι αδύνατο να αγνοήσεις την ειλικρίνεια με την οποία γράφει ο Grant. Ειλικρίνεια η οποία κάποιες φορές αγγίζει τα όρια της ωμότητας (μεταξύ άλλων ακούμε "Remember how we used to fuck all night long" στο You Don't Have To και "I am the greatest motherfucker that you'll ever gonna meet" στο GMF).
Με κείνα και με τ'αλλά, το Pale Green Ghosts είναι από τα albums που κερδίζουν το στοίχημα με χαρακτηριστική άνεση: καρφώνεται στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Ίσως αποτελέσει μειονέκτημα το γεγονός ότι τα καλούδια του είναι τόσο προφανή και παίζει όλα του τα χαρτιά από την αρχή, με την έννοια ότι μπορεί να μην προκαλέσει τον ακροατή να επιστρέψει σε αυτό μετά από καιρό. Όμως αυτό θα φανεί στην πορεία. Για την ώρα, εύκολα ξεχωρίζει ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τελευταία.
Το Pale Green Ghosts είναι ένα μάλλον ηχητικά διχασμένο album, καθώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην synthpop και στις folkish, soft rock μπαλάντες. Αυτό μπορεί να αποτελεί ένα πλήγμα για τη συνοχή, ωστόσο κατά έναν έξυπνο τρόπο "πιάνει" ακροατές 2 διαφορετικών ταχυτήτων. Και το ευτύχημα είναι ότι τα κάνει και τα 2 καλά! Τα μεν ατμοσφαιρικά synths ηχούν υποδειγματικά, με την άψογη, κρυστάλλινη παραγωγή να συνεισφέρει τα μέγιστα σε αυτό, οι δε μπαλάντες είναι μελωδικότατες, συναισθηματικότατες και καθόλα αξιαγάπητες. Τέτοιο είναι το εύρος των αναφορών, που στην tracklist ακούμε από LCD Soundsystem (Sensitive New Age Guy), μέχρι Elton John (Glacier), για να μην αναφέρουμε τις jazz υπόνοιες στο δεύτερο μισό του Ernest Borgnine. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε τη συμμετοχή της Sinead O'Connor στα back vocals.
Και όλα τα παραπάνω, συνοδευόμενα από εκπληκτικούς στίχους. Το Indiego Sound δε συνηθίζει να σκέτεται στο στιχουργικό κομμάτι, αλλά στο album αυτό είναι αδύνατο να αγνοήσεις την ειλικρίνεια με την οποία γράφει ο Grant. Ειλικρίνεια η οποία κάποιες φορές αγγίζει τα όρια της ωμότητας (μεταξύ άλλων ακούμε "Remember how we used to fuck all night long" στο You Don't Have To και "I am the greatest motherfucker that you'll ever gonna meet" στο GMF).
Με κείνα και με τ'αλλά, το Pale Green Ghosts είναι από τα albums που κερδίζουν το στοίχημα με χαρακτηριστική άνεση: καρφώνεται στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Ίσως αποτελέσει μειονέκτημα το γεγονός ότι τα καλούδια του είναι τόσο προφανή και παίζει όλα του τα χαρτιά από την αρχή, με την έννοια ότι μπορεί να μην προκαλέσει τον ακροατή να επιστρέψει σε αυτό μετά από καιρό. Όμως αυτό θα φανεί στην πορεία. Για την ώρα, εύκολα ξεχωρίζει ανάμεσα στους καλύτερους δίσκους που ακούσαμε τελευταία.
Βαθμολογία: 7½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Pale Green Ghosts , GMF , Vietnam , You Don't Have To , Glacier
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου