Η δισκογραφική εκκίνηση του 2021 δε διαφέρει ιδιαίτερα από το μίζερα άγονο κλείσιμο του 2020, από τα τέλη του καλοκαιριού και μετά. Το τελευταίο οκτάμηνο είναι μάλλον το πιο φτωχό σε καλούς δίσκους στην πρόσφατη (ή και στην όχι και τόσο πρόσφατη) μνήμη, δοκιμάζοντας την υπομονή όσων παρακολουθούν στενά τη μουσική επικαιρότητα και «καταναλώνουν» τις νέες κυκλοφορίες. Οι συναρπαστικές μουσικές στιγμές παρέχονται με το σταγονόμετρο, σε μια χρονική συγκυρία στην οποία η μουσική χάνει έδαφος (πόσοι έχουν μείνει να συζητούν στην καθημερινότητά τους για νέα μουσική;) και οι τηλεοπτικές σειρές συσπειρώνουν το ενδιαφέρον και μεγαλώνουν συνεχώς το μερίδιό τους στην πίτα της pop κουλτούρας. Μια πίτα, βέβαια, η οποία μεγάλωσε θεαματικά τον τελευταίο χρόνο ένεκα πανδημίας (εκτοξεύοντας αντίστοιχα τα κέρδη των υπηρεσιών streaming κάθε είδους), αλλά που θα μικρύνει ξανά όταν φύγει από τις ζωές μας η κοινωνική αποστασιοποίηση. Και όταν συμβεί αυτό, η μουσική βιομηχανία θα πρέπει να ρίξει ξανά στην αρένα το βαρύ της πυροβολικό, προκειμένου να ανταγωνιστεί την παντοδυναμία της εικόνας.
Επιστροφή όμως στο θέμα μας, γιατί παρά τη μάλλον αποκαρδιωτική εισαγωγή, καλοί δίσκοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν. Ίσως περισσότερο απλωμένοι στον άξονα του χρόνου και με χαμηλότερες κορυφές, αλλά παρόντες. Η στήλη σήμερα διαλέγει και ιεραρχεί τους 10 κορυφαίους από αυτούς, από τη δισκογραφική σοδειά του πρώτου τριμήνου της νέας χρονιάς.
Επιστροφή όμως στο θέμα μας, γιατί παρά τη μάλλον αποκαρδιωτική εισαγωγή, καλοί δίσκοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν. Ίσως περισσότερο απλωμένοι στον άξονα του χρόνου και με χαμηλότερες κορυφές, αλλά παρόντες. Η στήλη σήμερα διαλέγει και ιεραρχεί τους 10 κορυφαίους από αυτούς, από τη δισκογραφική σοδειά του πρώτου τριμήνου της νέας χρονιάς.
Διαβάστε τη στήλη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου