Είδος: Pop
Κυκλοφορεί: 31 Οκτωβρίου 2011
Η κάποτε indie αμαζόνα γλυκαίνεται από την απρόσμενα ευρεία δημοσιότητα και πάει για τα μεγάλα στάδια, παρουσιάζοντας ένα album που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μας εντυπωσιάσει...
Μπορεί η Florence να ξεκίνησε το 2009 με τρελό hype και υποστήριξη από τον alternative μουσικό τύπο, όμως κανείς δεν φανταζόταν την απήχηση που θα είχε, ειδικά στο αμερικάνικο mainstream κοινό, που δεν είναι συνηθισμένο σε τέτοια μουσική αισθητική. Έμοιαζε, τότε, να ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους, με όπλο την ιδιαίτερη ερμηνεία της, τον πρωτότυπο ήχο της, τη φρεσκάδα και τον άκρατο αυθορμητισμό της.
Ακούγοντας το νέο της album Ceremonials, είναι παραπάνω από προφανές ότι το παρελθόν αυτό την γέμισε με το άγχος να συνεχίσει την ανοδική πορεία, να πετύχει μεγαλύτερα νούμερα, να αποκτήσει μεγαλύτερο κοινό. Η Florence προσπάθησε πάρα πολύ. Και αυτό έχει μεν τα καλά του, αλλά περισσότερο χαντάκωσε τη νέα αυτή δουλειά.
Ας μιλήσουμε όμως συγκεκριμένα. Τα καλά νέα είναι ότι ο νέος δίσκος έχει πολύ και ενδιαφέρον υλικό. Όλα σχεδόν τα κομμάτια έχουν κάτι το πιασάρικο, είναι όμορφες και έξυπνες συνθέσεις που έχουν δουλευτεί πολύ στο μυαλό της. Είναι κομμάτια που μοιάζουν να είναι γραμμένα για να παίζονται live και να ξεσηκώνουν, αλλά συγχρόνως και πολύ ραδιοφωνικά. Τα επίδοξα singles είναι τόσα πολλά, που θα μπορούσαν να χαρίσουν στη Florence έως και ενάμιση χρόνο ραδιοφωνικής ζωής. Το ύφος είναι πολύ κοντά στο ντεμπούτο της, γεγονός που συνεχίζει να της δίνει μοναδική ταυτότητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα γίνει αρκετά πιο γνωστή, ίσως και huge, μέσα στο 2012.
Τα κακά νέα; Μέσα στην προσπάθειά της για κάτι μεγάλο, η Florence έπεσε στην παγίδα της έπαρσης και της υπερβολής. Τα κομμάτια μοιάζουν να είναι απεγνωσμένα για αναγνώριση, σε αγχωτικό βαθμό μερικές φορές. Μεγαλειώδεις και πληθωρικές συνθέσεις χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ο ήχος έχει γίνει πολύ pop και "γλυκερός", αφήνοντας στην άκρη σχεδόν κάθε indie στοιχείο. Η παραγωγή μπορεί να είναι εντυπωσιακή, όμως είναι πολύ εντονότερη από το επιθυμητό, καθιστώντας το album ένα από τα πιο overproduced που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία.
Και τελικά, έχουμε μια Florence που χάνει την άγρια ομορφιά της, στο όνομα της επιδίωξης της εμπορικότητας. Δεν βάζει νερό στο κρασί της επίτηδες, αυτό είναι σίγουρο. Η ίδια είναι θύμα της δικής της φιλοδοξίας. Το Ceremonials, λοιπόν, κινείται στα επίπεδα του απλώς ικανοποιητικού, στερώντας στον εαυτό του μια θέση στα δυσθεώρητα ύψη που θα μπορούσε να κατακτήσει...
Βαθμολογία: 7½
Official Website
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου