Είδος: Hip Hop / Experimental
Κυκλοφορεί: 24 Ιουνίου 2013
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Black Skinhead , Hold My Liquor , Blood On The Leaves
Κυκλοφορεί: 24 Ιουνίου 2013
Νέος δίσκος από τον Kanye West λοιπόν. Από έναν σχεδόν αλάνθαστο καλλιτέχνη, που πάντα κυκλοφορεί καλές δουλειές. Από το μεγαλύτερο όνομα του σύγχρονου hip hop, που έχει πουλήσει αμέτρητα εκατομμύρια δίσκους και έχει συνεργαστεί με τους πάντες. Μια περσόνα υπέρμετρα φιλόδοξη, που αν και προ πολλού πετυχημένος και καταξιωμένος, δε διστάζει να τολμάει το διαφορετικό, να παρουσιάζει καινοτόμες ιδέες και να εξελίσσει το είδος. Νέος δίσκος από έναν καλλιτέχνη που έχει συνδυάσει την ποιότητα με την εμπορικότητα όσο λίγοι.
Το νέο αυτό album, είναι χωρίς υπερβολή ό,τι πιο ανατρεπτικό έχει κάνει ποτέ ο Kanye West. Μετά τα εύσημα και τους διθυράμβους του εξαιρετικού "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" του 2010, το οποίο ήταν ένα αρκετά προσιτό άκουσμα, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να ενδώσει στον πειρασμό του άκρατου πειραματισμού. Είναι προφανές ότι αυτή τη φορά δεν τον απασχόλησε ούτε στο ελάχιστο η εμπορική διάσταση της δουλειάς του. Το "Yeezus" δεν περιέχει ούτε ένα ραδιοφωνικό κομμάτι, δεν χαΐδεύει το αυτί ούτε δευτερόλεπτο και εκτός συνταρακτικού απροόπτου, δεν πρόκειται να πουλήσει ούτε το 1/3 από τα αστρονομικά νούμερα των πωλήσεων των υπόλοιπων δίσκων.
Αυτοί που έδειξαν το δρόμο για τη νέα ηχητική κατεύθυνση που ακολούθησε ο Kanye κατά την άποψη του Indiego Sound δεν είναι άλλοι από τους Death Grips. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στα reviews των περσινών albums τους (εδώ και εδώ), πολλοί έκαναν λόγο για τον "ήχο του μέλλοντος στο hip hop". Ο Kanye, ο οποίος πάντα αφουγκράζεται τις τάσεις της indie και της γενικότερης underground σκηνής (και τον εκτιμούμε γι' αυτό: χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι κάλεσε τον Justin Vernon από τους Bon Iver να συμμετάσχει στον προηγούμενο δίσκο του, με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει πάρα πολύ να γίνει το όνομα που έχει γίνει πλέον, ενώ στο παρόν album συμμετέχει ξανά), προφανώς επηρεάστηκε πολύ από τον ήχο των Death Grips. Έτσι, έχουμε έναν επιτηδευμένα χοντροκομμένο ηλεκτρονικό ήχο, με industrial στοιχεία και επιθετική διάθεση. Φυσικά, επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι πολύ εγωιστής για να αντιγράψει πιστά κάποιον άλλον, η προσωπική του ταυτότητα είναι έκδηλη, τόσο στον τρόπο που χρησιμοποιεί τα samples, όσο και στη θεματολογία του.
Ας κρατήσουμε αυτές τις τρεις λέξεις: εγωισμός, samples, θεματολογία. Αποτελούν τα ελαττώματα που ο Kanye West έχει εδώ και καιρό, τα οποία συνήθως κατάφερνε να καλύψει, λόγω των τόσων θετικών στοιχείων που έκλεβαν την παράσταση στις δουλειές του. Αυτή τη φορά, όμως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, μάλλον δεν κατάφερε να τα καλύψει επαρκώς.
Η μεγαλομανία του έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα υπερβολής, που για πρώτη φορά δείχνει να του μπλοκάρει τη δημιουργικότητα και να μην τον οδηγεί σε τόσο σπουδαία συνθετικά κατορθώματα. Από τον τίτλο του δίσκου και τους στίχους ("I am a God"), μέχρι την όλη αύρα της μουσικής, η αίσθηση που δίνει είναι αυτή ενός αγχωμένου ανθρώπου, που πασχίζει να εντυπωσιάσει και να επιβληθεί. Σαν να έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό του πάση θυσία. Σε ορισμένα σημεία αυτό επιτυγχάνεται, βέβαια, όμως σε άλλες περιπτώσεις δεν εισπράττουμε τίποτα περισσότερο από έναν ενοχλητικό εγωκεντρισμό.
Όσο για τα samples, είναι μάλλον η πρώτη φορά που κουκουλώνουν τα τραγούδια του αντί να τα αναδείξουν. Ένας καλλιτέχνης που στηρίζεται τόσο πολύ στα samples για την τέχνη του πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ώστε να μπορεί να τα υποστηρίξει, να τα περάσει δηλαδή με τέτοιον τρόπο, ώστε να διανθίσουν τη μουσική του αντί να την επισκιάσουν. Εδώ αυτό δε συμβαίνει συνήθως. Είναι κάπως φτωχό το υλικό του, σε σύγκριση με αυτό που μας είχε συνηθίσει.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τη θεματολογία, αυτή αποτελεί ένα πάγιο πρόβλημα που είχε το Indiego Sound με τον (κατά τα άλλα πολύ αγαπημένο του) Kanye West. Μήπως μετά από έξι δίσκους είναι ώρα να απαγκιστρωθεί από τη χλιδή; Μήπως, εκτός απο επιφανειακό, είναι και παρωχημένο να αναφέρεις συνεχώς ονόματα οίκων μόδας και αυτοκινητοβιομηχανιών πολυτελείας; Και το πιο κραυγαλέο: όταν επιλέγεις ως sample το "Strange Fruit" από τη Nina Simone, κομμάτι που μιλάει για το ρατσισμό των λευκών Αμερικάνων απέναντι στους μαύρους και τις φρικτές ομαδικές κρεμάλες που λάμβαναν χώρα στο παρελθόν, δεν μπορεί στους στίχους σου να μιλάς για Instagram, Mercedes Benz και το ζεύγος Beyonce και Jay-Z. Πολύ μεγάλο φάουλ από μεριάς του και κρίμα, γιατί κατά τα άλλα το κομματι αυτό (Blood On The Leaves) είναι από τα καλά του δίσκου.
Εν ολίγοις, το "Yeezus" είναι ένα album που έχει πολλά αξιοπρόσεκτα και ενδιαφέροντα σημεία (όπως το εκπληκτικό Black Skinhead), αλλά θα μπορούσε να σταθεί ακόμα καλύτερα στο ύψος των (τρομερά υψηλών) standards του καλλιτέχνη. Μετά το "808's And Heartbreak" του 2008 είναι μάλλον ο πιο αδύναμος ανάμεσα στους εξαιρετικούς δίσκους του Kanye, ο οποίος αυτή τη φορά έπεσε θύμα της μεγαλομανίας του. Και όσοι από εσάς πρόσεξαν ότι το επιδραστικό Pitchfork έδωσε την αστρονομική βαθμολογία 9.5/10, ας έχουν υπόψιν τους ότι ο άνθρωπος που ανέλαβε την κριτική είναι ο ίδιος που είχε δώσει το σκανδαλωδώς υπερβολικό καθαρό 10αρι στο "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" πριν τρία χρόνια.
Βαθμολογία: 8½
Το νέο αυτό album, είναι χωρίς υπερβολή ό,τι πιο ανατρεπτικό έχει κάνει ποτέ ο Kanye West. Μετά τα εύσημα και τους διθυράμβους του εξαιρετικού "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" του 2010, το οποίο ήταν ένα αρκετά προσιτό άκουσμα, ο καλλιτέχνης αποφάσισε να ενδώσει στον πειρασμό του άκρατου πειραματισμού. Είναι προφανές ότι αυτή τη φορά δεν τον απασχόλησε ούτε στο ελάχιστο η εμπορική διάσταση της δουλειάς του. Το "Yeezus" δεν περιέχει ούτε ένα ραδιοφωνικό κομμάτι, δεν χαΐδεύει το αυτί ούτε δευτερόλεπτο και εκτός συνταρακτικού απροόπτου, δεν πρόκειται να πουλήσει ούτε το 1/3 από τα αστρονομικά νούμερα των πωλήσεων των υπόλοιπων δίσκων.
Αυτοί που έδειξαν το δρόμο για τη νέα ηχητική κατεύθυνση που ακολούθησε ο Kanye κατά την άποψη του Indiego Sound δεν είναι άλλοι από τους Death Grips. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στα reviews των περσινών albums τους (εδώ και εδώ), πολλοί έκαναν λόγο για τον "ήχο του μέλλοντος στο hip hop". Ο Kanye, ο οποίος πάντα αφουγκράζεται τις τάσεις της indie και της γενικότερης underground σκηνής (και τον εκτιμούμε γι' αυτό: χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι κάλεσε τον Justin Vernon από τους Bon Iver να συμμετάσχει στον προηγούμενο δίσκο του, με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει πάρα πολύ να γίνει το όνομα που έχει γίνει πλέον, ενώ στο παρόν album συμμετέχει ξανά), προφανώς επηρεάστηκε πολύ από τον ήχο των Death Grips. Έτσι, έχουμε έναν επιτηδευμένα χοντροκομμένο ηλεκτρονικό ήχο, με industrial στοιχεία και επιθετική διάθεση. Φυσικά, επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης είναι πολύ εγωιστής για να αντιγράψει πιστά κάποιον άλλον, η προσωπική του ταυτότητα είναι έκδηλη, τόσο στον τρόπο που χρησιμοποιεί τα samples, όσο και στη θεματολογία του.
Ας κρατήσουμε αυτές τις τρεις λέξεις: εγωισμός, samples, θεματολογία. Αποτελούν τα ελαττώματα που ο Kanye West έχει εδώ και καιρό, τα οποία συνήθως κατάφερνε να καλύψει, λόγω των τόσων θετικών στοιχείων που έκλεβαν την παράσταση στις δουλειές του. Αυτή τη φορά, όμως, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, μάλλον δεν κατάφερε να τα καλύψει επαρκώς.
Η μεγαλομανία του έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα υπερβολής, που για πρώτη φορά δείχνει να του μπλοκάρει τη δημιουργικότητα και να μην τον οδηγεί σε τόσο σπουδαία συνθετικά κατορθώματα. Από τον τίτλο του δίσκου και τους στίχους ("I am a God"), μέχρι την όλη αύρα της μουσικής, η αίσθηση που δίνει είναι αυτή ενός αγχωμένου ανθρώπου, που πασχίζει να εντυπωσιάσει και να επιβληθεί. Σαν να έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό του πάση θυσία. Σε ορισμένα σημεία αυτό επιτυγχάνεται, βέβαια, όμως σε άλλες περιπτώσεις δεν εισπράττουμε τίποτα περισσότερο από έναν ενοχλητικό εγωκεντρισμό.
Όσο για τα samples, είναι μάλλον η πρώτη φορά που κουκουλώνουν τα τραγούδια του αντί να τα αναδείξουν. Ένας καλλιτέχνης που στηρίζεται τόσο πολύ στα samples για την τέχνη του πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ώστε να μπορεί να τα υποστηρίξει, να τα περάσει δηλαδή με τέτοιον τρόπο, ώστε να διανθίσουν τη μουσική του αντί να την επισκιάσουν. Εδώ αυτό δε συμβαίνει συνήθως. Είναι κάπως φτωχό το υλικό του, σε σύγκριση με αυτό που μας είχε συνηθίσει.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τη θεματολογία, αυτή αποτελεί ένα πάγιο πρόβλημα που είχε το Indiego Sound με τον (κατά τα άλλα πολύ αγαπημένο του) Kanye West. Μήπως μετά από έξι δίσκους είναι ώρα να απαγκιστρωθεί από τη χλιδή; Μήπως, εκτός απο επιφανειακό, είναι και παρωχημένο να αναφέρεις συνεχώς ονόματα οίκων μόδας και αυτοκινητοβιομηχανιών πολυτελείας; Και το πιο κραυγαλέο: όταν επιλέγεις ως sample το "Strange Fruit" από τη Nina Simone, κομμάτι που μιλάει για το ρατσισμό των λευκών Αμερικάνων απέναντι στους μαύρους και τις φρικτές ομαδικές κρεμάλες που λάμβαναν χώρα στο παρελθόν, δεν μπορεί στους στίχους σου να μιλάς για Instagram, Mercedes Benz και το ζεύγος Beyonce και Jay-Z. Πολύ μεγάλο φάουλ από μεριάς του και κρίμα, γιατί κατά τα άλλα το κομματι αυτό (Blood On The Leaves) είναι από τα καλά του δίσκου.
Εν ολίγοις, το "Yeezus" είναι ένα album που έχει πολλά αξιοπρόσεκτα και ενδιαφέροντα σημεία (όπως το εκπληκτικό Black Skinhead), αλλά θα μπορούσε να σταθεί ακόμα καλύτερα στο ύψος των (τρομερά υψηλών) standards του καλλιτέχνη. Μετά το "808's And Heartbreak" του 2008 είναι μάλλον ο πιο αδύναμος ανάμεσα στους εξαιρετικούς δίσκους του Kanye, ο οποίος αυτή τη φορά έπεσε θύμα της μεγαλομανίας του. Και όσοι από εσάς πρόσεξαν ότι το επιδραστικό Pitchfork έδωσε την αστρονομική βαθμολογία 9.5/10, ας έχουν υπόψιν τους ότι ο άνθρωπος που ανέλαβε την κριτική είναι ο ίδιος που είχε δώσει το σκανδαλωδώς υπερβολικό καθαρό 10αρι στο "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" πριν τρία χρόνια.
Βαθμολογία: 8½
Κομμάτια που ξεχωρίζουν: Black Skinhead , Hold My Liquor , Blood On The Leaves
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου